ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 250

แต่จู่ๆตัวเองกลับถูกคนอื่นสงสัยว่าสะกดรอยตามเหรอ? เซิ่งอันหรานรู้สึกพูดไม่ออก

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ใบหน้าของชายชราก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เธอเป็นคนบอกเลิกเหรอ? ไหนเธอลอกบอกมาสิว่าหนานเฉิงของเรามีตรงไหนที่ไม่คู่ควรกับเธอบ้าง?”

เซิ่งอันหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง

พ่อบ้านเหล่าโจวเตือนชายชราว่า "คุณท่าน..."

ชายชรารู้สึกตัว กระแอมเล็กน้อยและเปลี่ยนคำพูด "ถือว่าเธอยังมีจิตสำนึก"

เซิ่งอันหรานปรับสีหน้าเป็นปกติและพูดว่า "ซิงซิงน้อยต้องทานข้าว ฉันขอตัวพาลูกสาวไปก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อน"

ชายชราหยุดเธอ

“ในเมื่อมาช่วยทำอาหารแล้ว ก็อยู่กินด้วยกันก่อนสิ"

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่เป็นเรื่องยาก

“ถ้าเธอไม่คิดอะไร ก็กินข้าวด้วยกันสักมื้อจะเป็นอะไรไป? ก็เป็นเหมือนแขกของตระกูลอวี้เท่านั้น”

เสียงของชายชรานั้นเย็นชาและบังคับในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าตราบใดที่เซิ่งอันหรานไม่อยู่ทานอาหาร เท่ากับเธอกำลังดื้อรั้น

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และคิดว่าคงได้เจอกับอวี้จิ่งซีที่โต๊ะอาหารค่ำ จึงตอบรับ "ในเมื่อท่านอุตส่าห์พูดขนาดนี้แล้ว ฉันก็จะอยู่ค่ะ"

ตอนที่รับปาก เธอไม่ได้นึกถึงเจตนาของชายชรา เธอไม่รู้ จนกระทั่งมาถึงร้านอาหารและนั่งเผชิญหน้ากับหลินมั่นหันที่โต๊ะ

ชายชรากำลังสาธิตต่อหน้าเพื่อให้เธอเห็นว่าอวี้หนานเฉิงมีเจ้าของอยู่แล้ว เธออย่าได้คิดไปไกล

เซิ่งอันหรานรู้สึกตลกในใจ มองไปที่หลินมั่นหันซึ่งอยู่ตรงข้าม และขยับมุมปากอย่างสุภาพซึ่งถือเป็นคำทักทาย

"พวกเธอคงรู้จักกันแล้วนะ หลินมั่นหันเคยร่วมงานกับโรงแรมเซิ่งถังมาก่อน"

ชายชรามองเซิ่งอันหรานและหลินมั่นหัน เมื่อเขามองไปที่หลินมั่นหัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

เซิ่งอันหรานเข้าใจความจริงที่ว่า “ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน” ในทันที เมื่อหลายเดือนก่อนชายชราเป็นคนเลือกเธอเป็นหลานสะใภ้ ตอนนั้นเขายังไม่ถูกชะตากับหลินมั่นหัน และในตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน?

เธอทันได้คิดอะไรต่อ อวี้หนานเฉิงก็อุ้มอวี้จิ่งซีเดินเข้ามา

เนื่องจากเซิ่งอันหรานนั่งหันหลังให้ประตูห้องอาหาร เธอจึงได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าเท่านั้น เมื่อคนรับใช้ทักทายเขา เสียงฝีเท้าของอวี้หนานเฉิงไม่หยุด เขาเดินไปยังข้างหลังเธอและเสียงฝีเท้าหยุดลง

“คุณปู่...เธออยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?”

แน่นอนว่าอวี้หนานเฉิงกำลังถามถึงหลินมั่นหัน

แต่ชายชรากลับพูดว่า "ยังไงซะเธอก็มาทำอาหารให้จิ่งซี แม้คุณเซิ่งจะอยากไป แต่ฉันคิดว่าคงไม่เหมาะสมสำหรับการต้อนรับแขก ก็เลยให้เธออยู่ทานด้วยกันที่นี่ หนานเฉิง มานั่งนี่สิ"

เซิ่งอันหรานบีบมือตัวเองอย่างเงียบๆด้วยหัวใจที่เย็นชา

รู้ทั้งรู้ว่าอวี้หนานเฉิงกำลังจะหมั้นกับหลินมั่นหัน แต่เธอก็ยังอยู่ที่นี่ เมื่อครู่ที่เธอยอมรับปากชายชรา เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

เมื่อเธอกำลังจะหาข้อแก้ตัว ก็ไม่ทันได้สังเกตว่าอวี้หนานเฉิงด้านหลังกำลังขมวดคิ้วแน่น "ทำอาหารเสร็จแล้วจะกลับเลยเหรอ?"

เซิ่งอันหรานหันหลังกลับ เสียงของเธอดูทื่อเล็กน้อย “ฉันมาที่นี่เพื่อทำอาหารให้จิ่งซี ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่หรอกค่ะ”

“ดี” อวี้หนานเฉิงพูดด้วยใบหน้าสงบ “ดีมาก”

เซิ่งอันหรานไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ฟังดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยพอใจ หรือบางทีอาจจะเซ็งเพราะเธอก็ได้

“เขาน่ะ...” ชายชราพูดได้ครึ่งทางก็เหลือบมองเซิ่งอันหรานด้วยท่าทางที่ซับซ้อน แล้วหันกลับมาเอ่ยว่า “อาเฉิง แกคิดยังไง?”

เซิ่งอันหรานกำลังตักผักให้จิ่งซีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้ามองใกล้ ๆ จะพบว่าการกระทำของเธอในการเลือกผักนั้นเข้มงวดเหมือนหุ่นยนต์ "จิ่งซี กินนี่สิ"

อวี้หนานเฉิงจ้องมาที่เธอครู่หนึ่ง และเมื่อเธอเห็นว่าเธอเมินเฉย สีหน้าของเธอก็เย็นชาขึ้นมาทันที เสียงที่ชัดเจนของเขาสะท้อนอยู่ในห้องอาหาร

"ผมไม่มีข้อโต้แย้งครับ"

เมื่อเซิ่งอันหรานได้ยิน เธอก็กลั้นหายใจเป็นเวลานาน เธอรู้สึกแน่นหน้าอกราวกับว่าถูกก้อนหินขนาดใหญ่กดทับ

เขาบอกว่าเขาไม่มีข้อโต้แย้ง ดังนั้นเขาจึงยินยอมในการแต่งงานระหว่างเขากับหลินมั่นหันสินะ

แล้วใครกันที่สาบานว่ามีความรักแบบพี่น้องเท่านั้น และไม่มีความรู้สึกอื่นใด? คำพูดเหล่านี้ช่างน่าขันจริงๆ

“ซิงซิงน้อย ลูกอิ่มแล้วเหรอ?”

เซิ่งอันหรานลดเสียงของเธอและถามเบา ๆ

"อิ่มแล้ว หม่าม้า กลับบ้านกันเถอะ"

เซิ่งเสี่ยวซิง พยักหน้าอย่างไม่พอใจ จริงๆ แล้วเธอไม่ได้กินอะไรมาก เมื่อเห็นลุงอวี้นั่งกับป้าหลินทำให้เธอรู้สึกโกรธมาก

ชายชราทำมากเกินไป เธอเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ เธอเกลียดพวกผู้ใหญ่

เซิ่งอันหรานสัมผัสหัวของจิ่งซีและยิ้มเล็กน้อย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอในตอนนี้

“ขอโทษทีนะ ลูกสาวฉันง่วงแล้ว ฉันต้องพาเธอไปนอนที่บ้าน เชิญพวกคุณตามสบายค่ะ”