ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 283

คำพูดหลีเย่ว์ดึงความสนใจคนมุงดูเกินครึ่งงานเลี้ยง

เซิ่งอันหรานยืนอยู่ในฝูงชน รับสายตาที่เห็นใจรอบทิศทางหรือสายตาดูถูกที่ซับซ้อน เสียงวิ้งๆ ในหู เสียงหลีเย่ว์เหมือนกล่อง นำเรื่องแย่ในอดีตของเธอเคาะให้เสียงดัง

"คนอย่างเซิ่งอันเหยาตายก็ไม่สาสมกับที่ทำชั่ว เกรงว่าหล่อนตายก็ไม่มีวันขอโทษเธอ เธอยังไปร่วมงานศพของหล่อน

มีไมตรีจิตเกินพอแล้ว ฉันนับถือเธอ "

เซิ่งอันหรานกำนิ้วทั้งห้าแน่น พยายามให้ตัวเองสงบลง

"หลีเย่ว์ ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่"

หลีเย่ว์กอดแขนมองเธอเหมือนคิดไว้แล้วว่าให้ตายเธอก็ไม่ยอมรับ หัวเราะชั่วร้าย

"เรื่องเมื่อ 6 ปีก่อน ทำไมเธอจะจำไม่ได้ คืนวันเกิดเธอตอนอายุ 18ปี ลุงเซิ่งให้บ้านเธอหลังหนึ่ง เซิ่งอันเหยาอิจฉาเธอ ดังนั้นถึงได้จัดผู้ชายพวกนั้น ต่อมาเธอก็ไปต่างประเทศ เพราะคนตระกูลเซิ่งไม่อยากให้เรื่องเสื่อมเสียในบ้านออกสู่ภายนอกมั้ง"

ยิ่งเธอพูดละเอียดมากขึ้น สีหน้าเซิ่งอันหรานก็ยิ่งซีดขาว

"หลีเย่ว์ เธอทำอะไร?"

เฉียวเจ๋อรีบเดินออกมาจากฝูงชน ขวางอยู่หน้าเซิ่งอันหรานเผชิญหน้ากับหลีเย่ว์ "เธอบ้าไปแล้ว? รู้ตัวเองไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?"

"ฉันแค่ชี้แจงความจริงหนึ่งเท่านั้น ก่อนหน้านี้คนภายนอก ไม่ใช่รู้สึกว่าอันหรานเป็นคุณหนูรองของตระกูลเซิ่งแต่กลับไม่ยอมรับผิดชอบเหรอ? งั้นก็ต้องบอกพวกเขาตระกูลเซิ่งทำผิดกับอันหรานแค่ไหน พวกเขาถึงรู้ว่าไม่ควรเอาคุณธรรมมาบีบคนอื่น"

หลีเย่ว์พูดเหมือนมีเหตุผล เฉียวเจ๋อหน้าเขียว ด่าไปคำหนึ่ง "อีบ้า"แล้วหมุนตัวไปพูดกับเซิ่งอันหราน

"ขอโทษ อันหรานเธอไปก่อน ที่นี่ฉันจัดการเอง"

"เฉียวเจ๋อ นายอย่าลืมตอนนี้เซิ่งอันหรานไม่มีความเกี่ยวข้องกับนายแล้ว ฉันถึงเป็นเมียนาย" หลีเย่ว์เห็นท่าทางถามอย่างอบอุ่นที่เฉียวเจ๋อมีต่อเซิ่งอันหราน ก็ตาร้อน ไม่สนกาลเทศะในตอนนี้

เฉียวเจ๋อไม่พอใจหลีเย่ว์มานานแล้ว เห็นเธอไม่ให้เกียรติตัวเองต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ความโกรธก็พลุ่งพล่านทันที

ตวาดว่า

"ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว"

"นายหมายความว่าไง? นายทำเพื่อเรื่องเล็กๆ นี้"

"พอแล้ว" เซิ่งอันหรานแทรกเสียงร้องไห้ของหลีเย่ว์ เมื่อกี้เห็นสองสามีภรรยานี้เกลียดชังกัน เธอก็สงบลง หลังจากคิดอย่างละเอียด สูดหายใจลึกๆ มองไปรอบๆ พูดเสียงเย็นว่า

"หลีเย่ว์ ฉันกับเธอเคยผิดใจกัน แต่เธอใส่ร้ายฉันขนาดนี้ ไม่พูดไม่ได้ว่ามันเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นคนตายไปแล้ว เธอไม่ควรเอาคนที่ตายแล้วมาล้อเล่น 6ปีก่อนเธอเข้ามาแทรกระหว่างฉันกับเฉียวเจ๋อ ระหว่างเพื่อนนักเรียนต่างลือกันว่าฉันนอกใจ ตอนนี้ยังใช้มุกเดิม ตอนนั้นทุกคนต่างยังเด็ก แต่เธอก็ไม่ดูว่าคนที่มางานในวันนี้เป็นใครบ้าง เชื่อคำพูดโกหกของเธอแบบนี้? "

คำพูดนี้เป็นการปฏิเสธคำพูดที่หลีเย่ว์พูดไปเมื่อครู่ ในเวลาเดียวกันก็ยกคนในงาน เดิมหลีเย่ว์เป็นคนพูดโอเวอร์อยู่แล้ว คนในงานก็แค่ฟังเพื่อความสนุก ตอนนี้คิดดูแล้ว ไม่น่าเชื่อจริงๆ

อย่างที่คิด เซิ่งอันหรานเพิ่งพูดจบ แขกที่มุงดูก็วิพากษ์วิจารณ์ขึ้นทีละคน

หลีเย่ว์พูดลนลานว่า

"ฉันพูดโกหกอะไร? เห็นชัดว่าเธอพูดโกหก เรื่อง 6ปีก่อนฉันได้ยินจากเซิ่งอันเหยามาอย่างชัดเจน หล่อนวางยาลงในเหล้าของเธอ แล้วให้คนส่งเธอไปถึงโรงแรม ในห้องมีผู้ชาย4-5คนรอเธออยู่ ก็……"

ความโกลาหลเกิดขึ้นในงาน รวมไปถึงสีหน้าเฉียวเจ๋อก็เปลี่ยนไป เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นเมื่อ 6 ปีก่อน เขาไม่รู้อะไรมาก รู้เพียงแค่คืนนั้นเซิ่งอันหรานเกิดเรื่อง กลับไม่รู้และคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้หลีเย่ว์กลับรู้แจ้งเห็นชัด

พวกแขกไม่ใช่คนโง่ ต่างวิพากษ์วิจารณ์

เซิ่งอันหรานหัวเราะ "หลีเย่ว์ เธอรู้ละเอียดขนาดนี้ พูดอย่างสัตย์จริงเธอรู้เรื่องทั้งหมดล่วงหน้าแล้ว ในตอนนั้นคนที่เป็นเพื่อนรักที่สุดของฉัน มองดูคนผลักฉันเข้าไปในกองเพลิง ทำไมถึงไม่ยอมบอกฉัน? เว้นมา 6ปีกว่า ถึงพูดถึงเรื่องในอดีต?"

หลีเย่ว์หน้าซีด "นั่นเป็น……นั่นเป็นเซิ่งอันเหยาข่มขู่ไม่ให้ฉันพูด……"

"ตายแล้วตอบโต้ไม่ได้ แน่นอนว่าเธอโยนอะไรไปบนตัวเซิ่งอันเหยาก็ได้"

นอกฝูงชน มีร่างสวมชุดสีเหลือง จำภาพทั้งหมดไว้ หลังมองไปรอบๆ ไม่เห็นคนที่ตัวเองอยากเจอ หลังจากหมดความสนุก

เลยถือชายกระโปรงเดินไปทางชั้นสอง

หลินมู่เหยียนมองไปรอบๆ เห็นฝูงชนคับคั่ง รู้สึกอุดอู้มาก พูดเสียงดังว่า

"ทุกคนเชิญแยกย้าย ไม่มีอะไรสนุกให้ดูแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อยในครอบครัวคนอื่น"

ฝูงชนค่อยๆ แยกย้าย เส้าซือจับมือเซิ่งอันหราน สัมผัสเจอความเย็น พูดอย่างกังวล "พี่ ไม่เป็นไรนะ?"

"ไม่เป็นไร" เซิ่งอันหรานถอนหายใจโล่งอกช้าๆ

สายตาหลินมู่เหยียนไปหยุดที่มือของทั้งสองคน พูดเตือนว่า

"หาที่หนึ่ง พักผ่อนก่อน"

เส้าซือสนับสนุน "ใช่พี่ ชั้นบนมีที่พักผ่อน ผมไปส่งพี่นะ"

"ไม่ต้อง" เซิ่งอันหรานดึงมือตัวเองออก "ฉันไปเองก็พอ อีกเดี๋ยวพวกนายเจอหนานเฉิงละก็ บอกเขาหน่อย"

พูดถึงอวี้หนานเฉิง หัวคิ้วเส้าซือก็ขมวดขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ "เวลาอย่างนี้อวี้หนานเฉิงกลับหดหัวอยู่ในกระดอง แม้แต่เงาคนก็ไม่เห็น"

หลินมู่เหยียนมองไปชั้นบนแวบหนึ่งอย่างใช้ความคิด

"น่าจะไปเข้าห้องน้ำ ถึงยังไงก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะเกิดเรื่อง"

"ไปห้องน้ำนานขนาดนี้เลยเหรอ?" เส้าซือมองบ่นอย่างไม่เห็นด้วย "ต่อมลูกหมากของเขาคงมีปัญหา"