ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 294

เวลากลางคืนเริ่มคืบคลานเข้ามา

เสียงนาฬิกาปลุกที่ข้างเตียงยังคงดังอยู่ เซิ่งอันหรานเอื้อมมือออกจากผ้าห่มแล้วกดปิดมัน เธอมองดูด้านนอก มันยังคงเป็นเวลากลางคืนเช่นเดิม และเมื่อเธอมองดูนาฬิกาปลุก อีกครั้งก็พบว่าเป็นเวลาตี 3

จากนั้นจึงตระหนักได้ว่ามันไม่ใช่นาฬิกาปลุก แต่เป็นสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์

“คุณเซิ่ง มีบางอย่างผิดปกติในโกดัง”

เสียงของฉินปัวก้องกังวานไปตลอดทาง เมื่ออวี้หนานเฉิงขับรถพาเซิ่งอันหรานไปที่โกดัง ยังมีไฟที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านหน้า รถดับเพลิงมาทั้งหมด 2 คันกำลังพ่นน้ำพยายามระงับไฟ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

ทันทีที่เซิ่งอันหรานลงจากรถ เธอก็เห็นฉินปัวที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าราวกับเพิ่งออกมาจากที่เกิดเหตุ

“ตอนสองทุ่ม ผมสั่งสินค้าเสร็จแล้วออกไป ให้พวกเสี่ยวเส้าตรวจล็อตสินค้าเป็นครั้งสุดท้าย และเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนก็ได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเส้าว่าโกดังเกิดเหตุไฟไหม้ ตอนนี้ยังตรวจไม่พบสาเหตุของการเกิดเพลิงไหม้ครั้งนี้ครับ แต่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเราแน่นอนครับ”

“ใครรับผิดชอบมันจะมีความหมายอะไรล่ะ?”

เซิ่งอันหรานกุมหน้าผาก รู้สึกแเหมือนจะหายใจไม่ออก หงุดหงิดและไม่อยากจะพูดอะไรอีก

“อีกหนึ่งสัปดาห์จะถึงกำหนดส่งสุดท้าย ฉันเคยบอกไว้ว่ายังไง วันนี้จะต้องส่งสินค้า เผื่ออาจจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น! คุณต้องส่งไปที่โกดังก่อน คุณสงสัยตรงไหนอีกเหรอ!”

ดวงตาของฉินปัวแดงก่ำ ทำได้เพียงก้มศีรษะ น้อมรับฟังค่าก่นด่าโดยไม่พูดอะไร

อวี้หนานเฉิงทนฟังต่อไปไม่ไหวจึงจับแขนเซิ่งอันหรานเบาๆ "คุณใจเย็นๆก่อน ไฟยังไม่มอด เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณด่าคนอื่นไปก็ไร้ประโยชน์ถ้า เรามาหาทางแก้ไขกันก่อนดีกว่า"

"ยังมีวิธีไหนอีก?"

เซิ่งอันหรานหงุดหงิดและตะโกนใส่อวี้หนานเฉิงเตะกล่องกระดาษแข็งข้างๆเธอดัง 'ปัง' ด้วยความโกรธ

นี่เป็นคำสั่งซื้อแรกของชิงเหมิง แต่กลับล้มลุกคลุกคลานตั้งแต่เริ่มต้น

ถ้าบอกว่านี่ไม่ใช่ฝีมือคนทำละก็...เธอไม่เชื่อ

ก่อนหน้านี้ เธอกังวลว่าจะมีเหตุการณ์ที่คาดฝันเกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงเสนอให้ส่งสินค้าชุดแรกไปยังเฉียวอันกรุป แต่ฉินปัวยืนยันที่จะส่งสินค้าพร้อมกันทีเดียว และในที่สุดสิ่งนี้ก็เกิดขึ้น

น่าน่ารีบวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินเสียง และหลังจากสบตากับอวี้หนานเฉิงแล้ว เธอแยกเซิ่งอันหรานและฉินปัวออกจากกัน เพื่อให้มีที่ว่างสงบจิตใจ

แม้ว่าฉินปัวจะไม่พูดอะไร แต่อารมณ์ของเขาในตอนนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเซิ่งอันหรานอย่างแน่นอน

เขาลาออกจากงานด้วยความโกรธ เพราะหัวหน้าไม่ไว้ใจ ตอนนี้เขากำลังเผชิญกับสถานการณ์ใกล้เคียงกันเกือบทั้งหมด อารมณ์ของเขาซับซ้อน ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้

“คุณใจเย็นก่อน”

อวี้หนานเฉิงดึงเซิ่งอันหรานกลับเข้าไปในรถ จากนั้นจึงถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้ววางบนไหล่ของเธอ "สิ่งต่างๆ ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิดหรอก"

“มันไม่แย่เหรอ?” เซิ่งอันหรานรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก ฝังตัวเองบนเข่าของเธอพลางพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

“ฉันรู้สึกว่ามันแย่มากเลย ฉันไม่มีความสามารถมากพอที่จะดูแลบริษัททั้งหมด ฉันควรดูแลแค่ชิงเหมิงอย่างเดียวตั้งแต่แรก ตอนนี้ฉันโยนทุกสิ่งทุกอย่างไปที่ฉินปัวและเขาเองก็ไม่ได้มีพันมือที่จะทำทุกอย่างได้ในเวลาเดียวกัน”

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอ อวี้หนานเฉิงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเคร่งขรึม

“ฟังให้ดีนะ ตอนนี้มีวิธีแก้ปัญหาสองทาง อย่างแรกคือเสียเงินเพื่อซื้อเครดิต และหารือกับ เฉียวอันกรุปเพื่อยืดเวลาออกไปอีกครึ่งเดือน แต่อย่างน้อย 50% ของความเสียหายที่ชำระแล้วจะได้รับการชดเชย "

“ฉันกลัวว่าจะไม่สามารถซื้อเครดิตคืนมาได้น่ะสิ” เซิ่งอันหรานบีบกำปั้น “อวี้ฉีเฟิงกำลังรอให้ฉันสูญเสียทั้งเงินและเครดิต และในขณะที่จัดการอะไรไม่ได้ก็จะเข้าซื้อกิจการทันที "

“อะไรที่เป็นไปไม่ได้ คุณไม่รู้ประวัติดีไซเนอร์ฉินหรือไง? เขาเคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ไม่งั้นเขาจะทำงานหนัก แต่คุณเซิ่งของเราก็ไม่ได้เกรงใจเขามากเท่าไร แถมที่พักก็ไม่ได้จัดหาให้อีก”

ทุกคนเริ่มซุบซิบกันอย่างตื่นเต้น

“คุณไม่รู้จริงๆใช่ไหมว่ฉินปัวน่ะนอนในบริษัททุกวัน และเขาพักอยู่ที่ห้องพักผ่อน ด้วยค่าตอบแทนแค่นี้ เซิ่งถังเสนอสิ่งดีๆให้เขานิดหน่อย เขาก็ไปแล้ว”

"ผมเกรงว่าเซิ่งถังจะไม่สามารถจ่ายค่าตอบแทนที่ผมต้องการได้น่ะสิครับ"

เสียงของฉินปัวดังกังวานขึ้นจากห้องน้ำชา

ทุกคนตกอยู่ภาวะตึงเครียด ดวงตาของพวกเขาสั่นสะท้าน

“ผมพักอยู่ในบริษัท เพราะว่าในช่วงเวลานี้ต้องแข่งขันด้านการออกแบบ ส่วนสิ่งที่คุณพูด คุณเซิ่งดูแลผมไม่ดี ผมอยากรู้จริงๆว่าดีไซเนอร์อันดับต้นๆของจินหลิงถูกปฏิบัติยังไงกันแน่?"

สายตาที่เย็นชาฉินปัวกวาดไปทั่วใบหน้าของทุกคนและพูดเสียงดัง

“วิลล่าของคฤหาสน์หมู่ตานบนถนนอี๋เหอที่คุณเซิ่งมอบให้ผมพัก คุณสามารถตรวจสอบราคาได้เลย ต่อให้เซิ่งถังกรุปสามารถจ่ายได้ แต่ผมเกรงว่าประธานคนใหม่คงไม่มีสิทธิ์อนุมัติไม่เงินก้อนโตขนาดนี้ได้"

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

มีใครไม่รู้บ้างว่าตอนนี้ถนนอี้เหอเป็นสถานที่ที่ค่าเงินสูงมากในเมืองจินหลิง คฤหาสน์ของจีนที่เงินหาซื้อไม่ได้

“ยืนล้อมรอบรุ่นพี่ฉินกันทำไมคะ?”

เสียงที่คมชัดมาจากข้างหลังทุกคน เซิ่งอันหรานสวมเสื้อโค้ตหนังสีเขียวเข้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขากว้างอยู่ข้างใน พูดอย่างแผ่วเบาว่า

"ไม่มีใครที่ชอบพูดนินทาอาศัยอยู่ในวิลล่าของฉัน"