ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 300
“ก่อนหน้านี้เคยพูดกับเรื่องราวกับคุณยังจำได้ไหม”
บนตัวของกู้เทียนเอินมีความรู้สึกเหมือนเด็กและเป็นผู้ใหญ่มาโดยตลอด อยู่ต่อหน้าเซิ่งอันหรานก็จะสำรวม แต่วินาทีนี้ได้แสดงทั้งหมดออกมาแล้ว
เด็กหนุ่มอายุยี่สิบ เวลานี้หน้าตาจริงจัง เหมือนกับรูปปั้นที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
“อวี้ฉีเฟิงในมือมีสถานบันเทิงทั้งเล็กและใหญ่ในเมืองจินหลิงมากกว่ายี่สิบกว่าแห่ง แม้ว่าจะสุ่มตรวจทั้งสองครั้งก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา แต่ครั้งนี้ผมหาข้อมูลการสุ่มตรวจของสถานีตำรวจแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีการสุ่มตรวจสถานบันเทิงยี่สิบแห่งนี้เลย”
กู้เทียนเอินมองอวี้หนานเฉิง พูดถึงจุดนี้ อวี้หนานเฉิงก็เข้าใจความหมายของเขาแล้ว
ทำไมถึงเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนี้ ครั้งนี้สุ่มตรวจในเมืองจินหลิงทั้งหมด สถานบันเทิงยี่สิบกว่าแห่งของอวี้ฉีเฟิงไม่ได้ถูกสุ่มตรวจ?ถ้าไม่มีคนคลุมก็ไม่มีคนเชื่อ
“นายคิดจะทำยังไง?”อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว
ถึงแม้ว่าปากจะไม่พูด แต่กลับเป็นห่วง
ถึงยังไงกู้เทียนเอินก็เป็นเด็กอายุยี่สิบปีคนหนึ่ง เรื่องใหญ่เกินไป ถ้าหากมีคลังเก็บเฮโรอีนจริงๆ ความรุนแรงของเหตุการณ์นี้เพียงพอที่จะสร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเอง
“เรื่องนี้ผมจะไม่รายงานต่อทีมต่อต้านยาเสพติด มหาวิทยาลัยของเราจะมีการฝึกซ้อมรบจริงกับเขตทหารเขตแปดในเดือนหน้า ฐานทัพอยู่ในเมืองจินหลิง เรื่องนี้ส่งมอบให้พวกเขาทำไว้ใจได้มากกว่าทีมต่อต้านยาเสพติด ตอนนี้ผมกังวลอยู่เรื่องเดียว วันนั้นพี่อันหรานกับคนขับรถพบหน้ากันแล้ว”
เวลาที่พูดมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงของกู้เทียนชะงักไปเล็กน้อย
“คนทำเรื่องแบบนี้จะเป็นโรคหวาดระแวงรุนแรงมาก”
กลัวว่าพวกเขาจะสงสัยเซิ่งอันหรานในวันนั้น กลัวจะฆ่าปิดปาก
ได้ฟัง สีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็ค่อยมืดครึ้มลง
มองการแสดงออกของกู้เทียนเอิน เรื่องที่เขากังวลไม่ใช่กระต่ายตื่นตูม
——
ความมืดยามค่ำคืนมาถึง เซิ่งอันหรานเพิ่งเซ็นสัญญากับลูกค้าเสร็จ โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อสั่นไม่หยุด มองดู มีข้อความร้อยกว่าฉบับ
ทั้งหมดเป็นลียงส่งเข้ามา
เธอเพิ่งจะออกมาจากที่ถ่ายโฆษณา ในวีแชทก็มีเพื่อนยื่นคำขอร้องแจ้งเตือนขึ้นมา ผียังรู้ว่าลียงได้วีแชทเธอมาจากไหน
เมื่อเปิดดู ไม่มีประโยคพูด มีแค่สติกเกอร์แสดงความรู้สึก ทั้งหมดล้วนน่ารัก ที่เหลือเกินที่สุดคือ สติกเกอร์แสดงความรู้สึกนี้เป็นรูปภาพของลียงเอง ทุกรูปจัดเข้ากับตัวอักษร
“พี่คุณกำลังทำอะไร?”
“พี่คุณดูผมน่ารักไหม?”
“คุณไม่สนใจผมโกรธแล้ว”
“ผมหิวแล้ว”
“……”
เซิ่งอันหรานกลอกตามองบน สุดท้ายก็ไม่มีความอดทน ดึงไปข้างล่างสุด สุดท้ายก็เห็นหนึ่งประโยค
“อย่าลืมกินข้าวคืนนี้ ผมรอคุณที่ถ่ายโฆษณา”
เธอจึงตอบสนองกลับมา เธอรับปากว่าจะเลี้ยงข้าวเขาแล้ว
“น่าน่า กี่โมงแล้ว？”
น่าน่าหันหน้ามาจากที่นั่งด้านข้างคนขับ มองดูนาฬิกาข้อมือ“ประธานเซิ่งหนึ่งทุ่มครึ่งแล้วค่ะ ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”
“ถ่ายโฆษณาเสร็จรึยัง?”
“อ้อ ฉันเพิ่งจะถาม ได้รับข่าวจากทางผู้วางแผนพูดว่าเพิ่งจะเสร็จไม่นาน กำลังเก็บของออกไปแล้ว”
“อย่าให้พวกเขากลับกันก่อน พูดว่าคืนนี้ฉันเลี้ยงข้าวพวกเขา เธอจองสถานที่กินข้าว”
“ได้ค่ะ คุณไปไหม?”
“ฉันไม่ไปแล้ว”เซิ่งอันหรานโบกมือ“เธอเข้าร่วมแทนฉันก็ได้แล้ว”
“อ้อ”
หลังจากที่น่าน่าโทรศัพท์ไปแจ้งทางทีมงาน ก็พูดสั่งคนขับรถ
ลียงจู่ๆก็ใจร้อนขึ้นมา“ผมรอคุณนานมากแล้ว ผมไม่อยากกินข้าวกับพวกเขา”
เซิ่งอันหรานรู้สึกปวดหัว เธอสื่อสารกับเด็กจนเข้าใจผิด จริงๆแล้วลียงไม่ได้อายุน้อยกว่าตัวเองกี่ปี
“ฉันมีธุระจริงๆ”
เสียงในสายโทรศัพท์ใกล้จะร้องไห้แล้ว
“เมืองจินหลิงหนาวเกินไป พี่คุณรู้ไหม?ผมบินจากเมลเบิร์น ที่นั่นยังเป็นฤดูร้อน ผมไม่มีแม้แต่เสื้อคลุม”
คำเรียกว่า‘พี่นี้’ ราวกับทำให้เซิ่งอันหรานนึกไปถึงเส้าซือ เส้าซือเด็กคนนั้น ไม่ได้มีชีวิตชีวาเหมือนตอนนี้ มีชีวิตอยู่ในที่แบบนั้น กลับยังมีแววตาที่ใสซื่อ
เวลานั้นเธอก็เพิ่งจะอายุสิบห้าปี เธอพูดกับเส้าซือ
“นายเรียกฉันว่าพี่สาวอีก ฉันก็จะพานายออกไปจากที่นี่”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง คนขับรถขับมาถึงถนนน้ำพุ เซิ่งอันหรานลงจากรถ เห็นเงาร่างจากที่ไกลๆ ร่างสูงนั่งหดตัวอยู่ข้างบ่อน้ำพุ
คาดไม่ถึงว่าหนาวขนาดนี้ยังไม่ใส่เสื้อคลุม ใส่แค่เสื้อถักนิตติ้ง ปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง นั่งยองๆอยู่บนพื้น
“พระเจ้า นายคิดจะแข็งตายที่นี่แล้วออกข่าวหนังสือพิมพ์ใช่ไหม?”
เซิ่งอันหรานรู้สึกสงสารอย่างอธิบายไม่ถูก นำเสื้อคลุมของตัวเองถอดออกแล้วห่อบนตัวเขา
“ถึงแม้ว่าจะรอฉันกินข้าว นายก็หาห้างสรรพสินค้านั่งรอก็ได้?”
ลียงสูดจมูก
“ในห้างสรรพสินค้าคนเยอะเกินไป ถ้าหากจำผมได้ก็ยุ่งยากแล้ว”
คนเป็นศิลปินก็ต้องกังวล ถึงแม้ว่าเซิ่งอันหรานจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลียงถึงเสียเวลานั่งรอเธอท่ามกลางอากาศหนาวแบบนี้ ก็พูดถาม
“ในสายโทรศัพท์พูดว่าจะกินข้าวที่นี่ ยังกลัวจะถูกแฟนคลับจำได้อีก?”
เด็กคนนี้เกรงว่าสมองจะมีปัญหา?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน