ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 302

ไฟที่ควบคุมด้วยเสียงบนทางเดินเปิดและปิด เงาร่างชายหญิงพัวพันอยู่ด้วยกัน

รหัสก็ยังกดผิดหลายครั้ง เสียงติ๊งติ๊งดังก้องอยู่ในลิฟต์

ไม่ง่ายที่จะกดรหัสถูกเปิดประตูเข้าไปได้ ในห้องมืดมาก

อวี้จิ่งซีกับเซิ่งเสี่ยวซิงช่วงนี้อยู่บ้านเก่าตระกูลอวี้ กู้เทียนเอินเพราะว่าเรื่องสอบปลายเทอมและบวกกับช่วงนี้เขตทหารจัดซ้อมรบจริงจึงต้องพักอยู่ที่มหาวิทยาลัย ในบ้านไม่มีคน

ทั้งสองจูบจากหน้าประตูจนมาถึงบนโซฟา รอไม่ไหวที่จะเข้าห้องนอน กระโปรงของเซิ่งอันหรานถูกดึงขึ้นไปถึงเอว ชั่วพริบตาเดียวกางเกงชั้นในก็อยู่ที่ข้อเท้าแล้ว หัวเข็มขัดกระตุ้นเสียงโลหะที่ดังขึ้นชัดเจนในอากาศ

อวี้หนานเฉิงจับไหล่ของเธอ สบถเสียงร้องออกมา กระแทกเข้าไปในร่างกายของเธอ

เสียงหอบหายใจเล็กๆดังไปทั่วห้อง

แสงจันทร์ส่องลงมา ร่างอ่อนช้อยหันไปทางฝาผนัง ขึ้นลงไปตามจังหวะ

ส่วนลียงเป็นใคร สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอธิบายชัดเจน สรุปแล้วไม่ใช่นายแบบหนุ่มสไตล์ลูกหมาน้อยคนนั้นที่พูดกัน อวี้หนานเฉิงขี้เกียจจะถามหลีกเลี่ยงเซิ่งอันหรานจะนำเรื่องนี้มาหัวเราะเยาะเย้ยเขา

ในห้องเต็มไปด้วยความร้อน เซิ่งอันหรานเหนื่อยมากจนนอนอยู่ในอ้อมกอดของอวี้หนานเฉิง ทั้งสองคนหลับตาอยู่บนโซฟา ผ้าห่มคลุมตำแหน่งสำคัญของร่างกาย

“ดังนั้นนำผู้ชายเปรียบเทียบกับหมาเรื่องนี้ เป็นผู้ช่วยตัวน้อยคนนั้นบอกเธอ?”

เซิ่งอันหรานพยักหน้าอย่างขอไปที

“ผู้ชายอายุน้อยคือสไตล์ลูกหมาน้อยกับสไตล์ลูกหมาป่า แล้วคนอายุเยอะล่ะ?”

เสียงซักถามของอวี้หนานเฉิงดังอยู่บนศีรษะ

เซิ่งอันหรานชะงักไป ความง่วงก็ค่อยๆหายไปแล้ว กะพริบตามองอวี้หนานเฉิง“คุณอยากจะรู้จริงๆใช่ไหม?”

อวี้หนานเฉิงพยักหน้า สงสัยเล็กน้อย บอกเขาตรงๆคงจะไม่เป็นไร

“น่าน่าพูดว่า อายุน้อยคือลูกหมาน้อยกับลูกหมาป่า อายุมากคือค่อนข้างทารุณ โดยเฉพาะพวกคนนิสัยไม่ดี ปกติก็เป็นผู้ชายที่ไม่ชอบพูดชมและปากหวาน”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว สีหน้าไม่เห็นด้วย

“ไม่ชอบพูดชมก็เรียกว่าทารุณ?”

“ใช่ คุณดูคุณไม่เคยพูดชมฉัน”

เซิ่งอันหรานมองอวี้หนานเฉิงนานมาก ก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถเป็นฝ่ายพูดชมได้ ถือโอกาสพูดกับเขา

“คำพูดที่อยู่ในปากความจริงก็ไม่ได้มีความน่าสนใจอะไร”

อวี้หนานเฉิงกลับสนใจ

“ผู้ช่วยเธอพูดว่าอะไรกันแน่?”

เซิ่งอันหรานมองวี้หนานเฉิงด้วยสีหน้าแสวงหาความรู้ เม้มปาก พูดออกมาสามคำ

ในห้อง เวลานี้สามคำนี้ดังก้องอยู่

อวี้หนานเฉิงสีหน้าค่อยๆมืดครึ้มลง

“ผู้ช่วยเธอเปลี่ยนคนได้แล้ว”

เซิ่งอันหรานยิ้ม

“แต่ว่าสองวันก่อนคุณเพิ่งจะพูดว่าจะขึ้นเงินเดือนให้น่าน่า หัวหน้าฝ่ายการเงินท่านตัวเองพิจารณาสั่งการลงไปแล้ว”

“……”

มองเห็นสีหน้าของอวี้หนานเฉิงท่าทางเหมือนเป็นใบ้ เซิ่งอันหรานคิดว่าหาได้ยากที่จะเห็นการแสดงออกแบบนี้ ก็ควรจะขึ้นเงินเดือนให้น่าน่า

ดูเหมือนว่าการค้นคว้ากระแสนิยมในขณะนี้ก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน

——

สุดสัปดาห์ เซิ่งอันหรานไปหาเด็กสองคนที่บ้านเก่า เดิมทีความคิดของอวี้หนานเฉิงก็คือนำเด็กสองคนรับกลับมา แต่ไตร่ตรองถึงตัวเองไม่มีเวลาดูแล ผู้อาวุโสอยู่คนเดียวก็โดดเดี่ยว เซิ่งอันหรานก็ไม่เห็นด้วย

เพิ่งจะมาถึงก็มองเห็นพ่อบ้านโจวพาคนรับใช้สองคนมาอยู่หน้าประตู

“ตกลงตามนี้”พูดจบ เซิ่งอันหรานก็เดินเข้าไป เดินไปสองก้าวก็หันกลับมากะทันหัน“ไม่ถูกนะ ถ้วยเดิมทีคุณก็เป็นคนล้างอยู่แล้ว”

อวี้หนานเฉิงยิ้มไม่พูดจา จ้องมองเธอ กอดแขนท่าทางคึกคัก

เซิ่งอันหรานก็ไม่สนใจว่าการเดิมพันนี้จะมีประโยชน์อะไรไหม เชิดหน้าไปทางเขาและวิ่งไปข้างกายผู้อาวุโส

“คุณปู่”

ผู้อาวุโสถูกเธอทำให้ตกใจจนตัวสั่น ยืนด้วยความเก้อเขิน ยังพยายามซ่อนก้อนหิมะไว้ที่เท้า“อันหรานเองเหรอ”

“ว้าย อย่าเหยียบค่ะ นี้ทำสวยมาก”เซิ่งอันหรานนั่งยองๆจับหิมะ“เพิ่มอีกนิดหนึ่งก็พอดีแล้ว”

พูดพลาง เธอมองไปที่เด็กใส่เสื้อกันหนาวสีแดงกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งอยู่ในระยะไกล โยนเข้าไป

“หา!ใครจู่โจมหนู”เสียงของเซิ่งเสี่ยวซิงดังขึ้นมาจากบนหิมะ ถูกกระแทกจนฟุบลงบนพื้น หันหน้ากลับมา มองเห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“คุณปู่ คุณไม่ใช่พูดว่าไม่เล่นกับพวกเราไหม?”

ผู้อาวุโสมึนงง“ฉันเปล่า ไม่ใช่ฉัน…”

เซิ่งอันหรานหลบอยู่ด้านหลังผู้อาวุโส เธอรูปร่างเล็ก ผู้อาวุโสสวมแจ็กเกตขนเป็ดสีดำตัวโต ก็สามารถปิดกั้นเธอได้ทั้งตัว

ถือโอกาสที่เซิ่งเสี่ยวซิงแบ่งความสนใจ เธอก็โยนเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้กระแทกลงบนท้ายทอยของเซิ่งเสี่ยวซิงและกระจายออกมา

“พี่!คุณปู่จู่โจมฉัน”เซิ่งเสี่ยวซิงถูกจู่โจมแล้ว ดึงอวี้จิ่งซีพูดบ่มพึมพำสองประโยค ทั้งสองคนหยิบหิมะปั้นเป็นก้อนแล้วโยนไปทางผู้อาวุโส

เดิมทีอวี้อีอีที่หลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่มองเห็นวิกฤต ก็รีบวิ่งถลันออกมาก่อความวุ่นวาย

“พ่อบุญธรรม หนูช่วยคุณ”

ระหว่างที่ตะลุมบอนกัน ผู้อาวุโสหลบไม่ทัน ถูกก้อนหิมะกระแทกไปทั้งตัว เซิ่งอันหรานฉวยโอกาสยัดก้อนหิมะใส่ในมือของผู้อาวุโส พูดปลุกเร้า“คุณปู่ รีบจู่โจม”

ก้อนหิมะใหญ่เท่ากำปั้นมีเส้นโค้งที่สวยงามอยู่ในอากาศ หลังจากที่ผู้อาวุโสโยนก้อนหิมะเข้าไป สถานการณ์บุกโจมตีก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เสียงร้องตกใจและหลบดังอย่างต่อเนื่องบนหิมะ สนุกครึกครื้นมาก