ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 307

"นายหยุดดื่มได้แล้ว"

เซิ่งอันหรานวางแก้วเหล้าไว้ด้านข้าง ตอนคิดเงินยังถูกลียงขวางไว้ พยายามใช้การ์ดตัวเองรูด

"ต้องให้ผม ให้ผู้หญิงจ่ายไม่ได้"

เซิ่งอันหรานพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ให้เด็กเสิร์ฟช่วยพยุงเขาขึ้นรถ ตัวเองขับรถไปส่งเขาที่โรงแรม

ในกระจกมองหลังสะท้อนใบหน้าแดงของเด็กหนุ่มที่เมามายเอียงไปเอียงมา ยังพยายามพูดจาเหลวไหล เธอส่ายหน้า

"พระเจ้าช่วย นายคออ่อนแค่ไหนกัน ก็ไม่ได้ดื่มมากเท่าไหร่นะ?"

ลียงกอดหมอนเบาะหลัง พูดอู้อี้

"ฉันรับปากเธอ ต่อไปฉันจะไม่ดื่มเหล้าแล้ว คริส"

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ

ไม่นานก็ขับรถถึงหน้าประตูโรงแรม พนักงานช่วยส่งลียงขึ้นชั้นบน ในมือเซิ่งอันหรานมีการ์ดห้องที่ล้วงมาจากเสื้อนอกของเขา

"พวกคุณวางเขาไว้บนเตียงก็พอ"

เซิ่งอันหรานเปิดไฟ สั่งพนักงานจัดแจงเขา หลังจากเดินรอบห้อง ปิดผ้าม่านให้เขา แล้วปรับอุณหภูมิแอร์ไปที่ 26 องศา ก่อนไปไม่ลืมจะเทน้ำอุ่นวางไว้บนหัวนอน

ในวงการบันเทิงมีร้อยพ่อพันแม่ ชาติกำเนิดอะไรก็มี ดังขึ้นมาแบบไหนก็มี

คำพูดพวกนั้นของลียง แม้จะซับซ้อนไปหน่อย ได้ยินก็รู้สึกโชคชะตาเล่นตลก แต่ไม่ยากที่จะทำให้คนเชื่อ ถึงอย่างไรใครจะว่างมาแต่งเรื่องพวกนี้มาหลอกคนทำไม?

หลังจากออกจากโรงแรม เซิ่งอันหรานเรียกรถแท็กซี่จากข้างถนน ในใจยังคิดถึงคำพูดเหล่านั้นของลียง เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งแต่ไกล เธอมองอยู่นานยังนึกว่าตัวเองตาลาย

อวี้หนานเฉิงสวมเสื้อกันหนาวสีดำที่เธอหยิบจากตู้เสื้อผ้าเมื่อเช้าก่อนออกบ้าน เพิ่งลงมาจากรถแท็กซี่ ห่างกันหนึ่งถนนดูไม่ค่อยชัด

เซิ่งอันหรานรีบวิ่งไปที่ทางม้าลาย ตอนกำลังจะเดินไป ตำรวจจราจรเป่านกหวีดบอกว่าเดี๋ยวจะเป็นไฟแดง เธอทำได้แต่ยืนรอที่เดิม รอไปพลาง จับมือถือไปพลาง เตรียมจะโทรหาอวี้หนานเฉิง

เพิ่งกดโทรออกไป ตอนเธอเงยหน้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งลงมาจากในรถแท็กซี่ เดินเคียงไหล่กับอวี้หนานเฉิงไปทางอาคารพาณิชย์

ในโทรศัพท์ยังเป็นเสียงรอสาย แม้จะอยู่ห่างไกล เซิ่งอันหรานกลับเห็นอวี้หนานเฉิงควักมือถือออกมาจากกระเป๋า ก้มหน้ามอง ผู้หญิงด้านข้างยังเข้าไปมองใกล้ๆ

เสียงดัง"ตู๊ด" รับสายแล้ว

เซิ่งอันหรานไม่ทันตั้งตัว เสียงอวี้หนานเฉิงดังในโทรศัพท์อยู่นาน เธอถึงตอบกลับ

"หนานเฉิง คุณอยู่ไหน?"

ในสาย เสียงอวี้หนานเฉิงเย็นชาเหมือนเดิม

"ทำโอทีที่บริษัท ทำไมเหรอ?"

มือเซิ่งอันหรานที่จับมือถือบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย "เหรอ? ทำไมฉันได้ยินเสียงรถยนต์ด้านนอก"

"อ้อ" เสียงในสายยังคงนิ่งเหมือนเดิม "ลงชั้นล่างมาซื้อข้าวเย็น"

"ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ?"

"อืม"

"ให้ฉันไปรับคุณที่บริษัทไหม ดึกขนาดนี้ ก็อย่าทำงานเลย" เธอหยิกฝ่ามือตัวเอง พยายามคิดหาข้ออ้างที่ดีๆ ให้อวี้หนานเฉิง

แต่เธอคิดไม่ออก

"ไม่ต้อง คุณนอนก่อน คืนนี้ผมคงกลับดึกหน่อย ยังมีธุระ ไว้ค่อยคุยกัน"

พูดจบ เขาก็วางสาย ไม่มีความลังเลสักนิด

เซิ่งอันหรานจับหน้าผาก ชั่วพริบตาเดียวรู้สึกว่าในหัวยุ่งเหยิงไปหมด

"ไม่ถูก เธอรอฉันคิดหน่อย จิ่งซีน่าจะเป็นลูกชายฉันไม่ผิดแน่"

ตอนนั้นเธอยึดตามคำพูดพนักงานของร้านจิวเวลรี่ ว่าจี้นั้นเป็นของอวี้หนานเฉิง ดังนั้นเธอแน่ใจ จิ่งซีเป็นลูกชายที่ตอนนั้นถูกคนอุ้มไป และอวี้หนานเฉิงก็หาคนอุ้มบุญไม่ผิดแน่

แต่ว่าถ้าหากจี้นั้น อวี้หนานเฉิงทำหายก่อนคืนนั้นละ? เธอเหมือนไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ไปมากกว่านี้ ผู้ชายในตอนนั้นคือ

อวี้หนานเฉิง

"อันหราน เธออย่าใจร้อน การตรวจพิสูจน์ DNAล่ะ? เธอกับจิ่งซีเคยทำการตรวจพิสูจน์ DNA รึยัง?"

"การตรวจพิสูจน์ DNA ?" เซิ่งอันหรานสงบลงช้าๆ "เคยทำ ในมือฉันมีหนึ่งฉบับ"

ไม่ใช่เธอไปทำเอง แต่เป็นหลินมั่นหันแอบเอาไปทำในตอนนั้นเพื่อยืนยันความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอวี้หนานเฉิง เนื้อหาด้านในพิสูจน์ได้ว่าระหว่างเซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี้หนานเฉิงมีความสัมพันธ์พ่อลูก เมื่อกี้ตื่นตกใจไป กลับลืมเรื่องนี้ไป

"งั้นผู้หญิงคนนั้นเป็นสิบแปดมงกุฎ" ถานซูจิ้งถอนหายใจออกมา "อันหราน เธอต้องระวังตัวหน่อย ช่วงนี้ฉันตากระตุกบ่อยๆ

อาจ้านบอกเรื่องนี้กับฉัน ฉันเอาแต่รู้สึกมันแปลกๆ อาจ้านบอกเรื่องที่หาแม่แท้ๆ ของจิ่งซี อวี้หนานเฉิงเป็นคนให้ผู้ช่วยเขาเป็นคนทำเอง ผู้ช่วยเขาสืบเรื่องคนอุ้มบุญในตอนนั้นเกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย"

"เกิดปัญหาอะไร?"

"ปัญหาอยู่ที่ตรงนี้ หลังเรื่องนี้ ว่ายังไงอาจ้านก็ไม่ยอมบอกฉัน กลัวว่าพูดออกมาจะกระทบความสัมพันธ์ของเธอกับหนานเฉิง"

เซิ่งอันหรานคิดอย่างถี่ถ้วนครู่หนึ่ง รู้สึกเย็นไปทั่วร่างอย่างช้าๆ

อวี้หนานเฉิงสืบเจอเรื่องอุ้มบุญตอนนั้นเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย บางทีอาจรู้เรื่องผู้หญิงที่อุ้มบุญให้เขาไม่ใช่คนที่วางไว้แต่เดิม ใกล้ถึงเวลาที่เขาจะรู้ความจริงแล้ว จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มา บอกว่าตัวเองเป็นแม่แท้ๆ ของอวี้จิ่งซี

ทั้งหมดนี้เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคู่หนึ่งอยู่เบื้องหลัง กำลังผลักพวกเขาให้เดินไปในที่ที่ยุ่งเหยิงกว่า

เหมือนมีคนใช้ดวงตาพระเจ้า รับรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว และกำลังแกล้งพวกเขาอยู่อย่างนั้น