ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 308

ฮีตเตอร์ทำความร้อนในห้างสรรพสินค้าเปิดอย่างทั่วถึง

ร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบนบันไดเลื่อน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อเป็นการหลบหลีกสายตาของอวี้หนานเฉิง เธอจึงไปยืนหลบอยู่ด้านหลังป้ายโฆษณา

เธอเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ทางด้านข้างของอวี้หนานเฉิงอย่างชัดเจน

อายุดูยังไม่มาก สวมเสื้อสเวตเตอร์สีครีมอ่อน กางเกงยีนสีน้ำเงิน รองเท้าบู๊ทส้นสูง ผมยาวประบ่า และถือเสื้อคลุมสีเทาในมือ คาดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นคนที่สะอาด เห็นแล้วสดชื่น

ถ้าสิ่งที่ถานซูจิ้งพูดเป็นความจริง ผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะเป็นคนที่เธอพูดถึง

คนสองคนขึ้นมาจากชั้นล่าง ทั้งสองถือถุงกระดาษจากร้านแม่และเด็กไว้ในมือ ไม่ต้องก็รู้ว่าข้างในมีของอะไร

หญิงสาวคนนั้นไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร แต่อวี้หนานเฉิงก้มศีรษะลงและหัวเราะ

หลังจากที่ทั้งสองเดินออกจากห้างไปแล้ว พวกเขาก็นั่งรถออกไป

ที่ด้านหน้าของตึกเวิลด์เทรดเซนเตอร์ เซิ่งอันหรานเห็นภาพทั้งหมดด้วยตาของเธอเอง ผู้คนรอบข้างที่เดินสัญจรไปมา เธอแทบจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเลย เธอได้ยินเพียงแค่สายลมเย็นๆที่พัดผ่านเข้ามาในหูของเธอเท่านั้น

หลังจากกลับถึงบ้าน เซิ่งอันหรานอาบน้ำและเข้านอนตามปกติ เธอพยายามปรับอารมณ์ตัวเอง โดยหวังว่าเมื่ออวี้หนานเฉิงกลับมา เธอจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ผู้หญิงที่จู่ๆโผล่ขึ้นมาจะต้องโกหกแน่ๆ แต่เธอก็ไม่สามารถบอกอวี้หนานเฉิงอย่างตรงไปตรงมาได้ว่า เธอเป็นคนโกหก ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นคนให้กำเนิดลูกของเขา

เว้นแต่ทุกอย่างจะชัดเจน ในมุมมองของอวี้หนานเฉิง ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ควรพูดเรื่องนั้นออกมา

การสารภาพหรือใช้คำโกหกเพื่อแก้ไขคำโกหกก่อนหน้านี้ เซิ่งอันหรานรู้สึกสับสน

ในตอนดึก ณ ห้องสวีทของโรงแรมจินหลิงl——

เด็กหนุ่มนั่งอยู่ข้างเตียง ความมึนเมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่อยู่บนใบหน้าของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ดวงตาของเขาแจ่มใสมาก ทั้งเย็นชาและเฉียบขาด

โทรศัพท์มือถือดังขึ้นเป็นระยะๆ เขาก้มลงไปมองที่หมายเลขผู้โทร และกดรับสายด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"ฮัลโหล"

“เรื่องจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม？” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากอีกด้านของปลายสาย “ผ่านมาสองสามวันแล้ว ตอนแรกคุณสัญญากับผมไว้ว่าอย่างไร ？”

“เรื่องแบบนี้จะรีบร้อนไม่ได้ เธอต่างจากผู้หญิงที่ฉันเคยเจอมาก่อน”

“ผมเตือนคุณแล้วว่า เซิ่งอันหรานไม่ใช่คนธรรมดา ผมไม่ได้ต้องการให้คุณติดต่อกับเธอจริงๆ ผมแค่ต้องการถ่ายวิดีโอ ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหน ยาผมให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ ？ "

เมื่อพูดถึงยา สีหน้าของลียงก็เคร่งขรึมขึ้น สายตาของเขาชำเลืองไปที่ถุงกระดาษใบเล็กๆ บนโต๊ะข้างเตียง

“ใช้แล้ว แต่เธอไม่ดื่ม”

“แล้วคืนนี้คุณทำอะไรไปบ้าง วิดีโอที่เธอส่งคุณกลับโรงแรมถ่ายไว้แล้วใช่ไหม ？”

“ไม่ได้ถ่าย ” ลียงหยุดชะงักไปสองวินาที ก่อนที่จะพูดต่อว่า “คืนนี้ผมนั่งแท็กซี่กลับมาเอง ไว้โอกาสหน้าค่อยว่ากันใหม่”

“คุณมีเวลาไม่มาก อย่าโทษว่าผมไม่เตือน หากคุณไม่รีบทำในสิ่งที่ผมต้องการโดยเร็วที่สุด คุณก็จะไม่สามารถหาเงินไปชดใช้เงินที่คุณติดหนี้ได้ ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของลีออนก็ค่อยๆ ซีดเผือดลง

สายโทรศัพท์ถูกตัด ในห้องกลับมาเงียบลงอีกครั้ง บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นไปมองเสื้อคลุมสีขาวที่ห้อยอยู่บนไม้แขวนเสื้อ

ทันใดนั้นสายตาอันเย็นยะเยือกก็ค่อยๆดูอบอุ่นขึ้น

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์ค่อยๆปรากฏขึ้นทางทิศตะวันออก

แสงแดดอันเจิดจ้าจากข้างนอกผ้าม่านส่องลงบนใบหน้าของเซิ่งอันหราน เธอยกมือขึ้นเพื่อบังแดดที่สะท้อนมาแยงตา เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความงุนงง

เมื่อคืนนี้เธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่？

ในบ้านดูเงียบมาก ดูจากหมอนนอนทางด้านข้างไม่ปรากฏรอยย่น เมื่อคืนนี้อวี้หนานเฉิงไม่ได้กลับมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็ขมวดคิ้ว “มันดูชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ ?”

“ชัดเจนมาก”กู้เทียนเอินถอนหายใจ “ตั้งแต่ผมได้พบกับพี่ อารมณ์ของพี่มักจะแปรปรวนโดยส่วนใหญ่เป็นเรื่องของอวี้หนานเฉิง ดังนั้นคราวนี้มันแทบจะไม่ต้องคิด เขาทำอะไรอีกล่ะ?”

คำว่า 'อีกครั้ง'มัน บีบหัวใจของเซิ่งอันหรานเป็นอย่างมาก เธอแทบจะหายใจไม่ออก

“ไม่มีอะไรหรอก” เพราะเซิ่งอันหรานเป็นห่วงจิ่งซีในทุกๆด้าน เธอจึงไม่อยากพูดอะไรมาก “เรื่องความรู้สึกเป็นเรื่องที่อธิบายได้ยาก นายกลับมาเอาของไม่ใช่เหรอ ？ ไปทำธุระของนายเถอะ ”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมพูด กู้เทียนเอินก็ไม่อยากไปบังคับอะไร เมื่อเขาทานอาหารเช้าเสร็จ ก็กลับไปที่ห้องเพื่อหยิบของ และกลับมหาวิทยาลัยเพื่อเตรียมตัวฝึกซ้อมการเอาตัวรอดจากอันตรายตอนสิ้นเดือน

เซิ่งซื่อกรุป

เซิ่งอันหรานมาถึงก่อนเวลาทำงานประมาณหนึ่งชั่วโมง รปภ. ที่ทำหน้าที่เปิดประตูกำลังนั่งหาว แต่เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานเขาก็ตกตะลึงในทันที รปภ. แสร้งทำให้ตัวเองดูกระฉับกระเฉง

“สวัสดีครับ ประธานเซิ่ง”

เซิ่งอันหรานพยักหน้าทักทาย และขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 10 ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาทำงาน ฉะนั้นบนชั้นสิบจึงดูมืดเกือบทั้งชั้น ในตอนที่เซิ่งอันหรานกำลังจะยื่นมือออกไปเปิดไฟ หางตาของเธอเหลือบไปเห็นแสงสว่างจางๆ

มันมาจากสำนักงานแผนกการเงิน

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ตัดสินใจเปิดไฟ และเดินย่องเสียงเบาๆไปที่แผนกการเงิน

ประตูห้องทำงานเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง มีแสงสลัวๆออกมาจากรอยแยกของประตู ร่างที่คุ้นเคยฟุบหน้าลงหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน

เสียงฝีเท้าของเซิ่งอันหรานมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้ตอนนี้ความรู้สึกของเธอซับซ้อนมาก

เธอเดาไม่ออกว่าทำไมเมื่อคืนอวี้หนานเฉิงถึงไม่ยอมกลับบ้าน แต่เธอก็บอกได้ว่าหลังจากที่เขาไปส่งผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขาก็กลับมาอยู่ที่บริษัทตลอดทั้งคืน

เดิมทีเซิ่งซื่อกรุปก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับขาอยู่แล้ว เป็นเพราะสิ่งที่เขาต้องการทำ เขาทำไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงมาช่วยงานที่นี่ แต่เขาก็เต็มใจที่จะช่วยอย่างสุดความสามารถ แล้วทำไมเขาถึงไม่พูดถึงผู้หญิงคนนั้นเลยสักคำ?