ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 347

ในสายนั้น เสียงอวี้หนานเฉิงดูเย็นชาเป็นพิเศษ ฟังความรู้สึกอะไรไม่ค่อยออก

เซิ่งอันหรานอึ้งไป "หนานเฉิง ฉันรู้เรื่องนี้ฉันไม่ควรยุ่ง แต่ยังไงท่านก็เป็นแม่คุณ เทียนเอิน เทียนเอินก็สนิทกับเรา......"

"ไม่ต้องพูดแล้ว"เซิ่งอันหรานยังพูดไม่จบ ก็ถูกห้าม เสียงในสาย อวี้หนานเฉิงเหมือนไม่ค่อยสนใจ เหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาจริงๆ ไม่แยแสสักนิด

"ผมไม่เข้าไปยุ่ง ตั้งแต่20ปีก่อนเธอออกจากตระกูลอวี้ เธอก็ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูลอวี้ ผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดไปช่วยคนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวกับผม คุณก็กลับมา"

อวี้หนานเฉิงคำพูดแต่ละคำโยนมา ตั้งมั่นว่าจะไม่ช่วยแล้ว

"เทียนเอินเป็นน้องชายฉัน คุณก็ไม่ยอมช่วย"

"น้องชายคุณ ผมยอมรับแค่เส้าซือคนเดียว"

"คุณ......"เซิ่งอันหรานโมโหเขาจนพูดไม่ออก สักพักพูดอย่างโมโหว่า"ได้ คุณไม่ช่วยฉันช่วย ไม่ใช่แค่20ล้านเหรอ? ฉันมาคิดวิธี ไม่ต้องให้คุณยุ่ง"

พูดจบ เธอก็วางสายไป

หันกลับไปเห็นหน้าประตูโรงแรมเฟิงถัง อารมณ์โมโหในใจก็ยิ่งมากขึ้น

เธอรู้สึกว่าอวี้หนานเฉิงเป็นคนหน้าเย็นชาแต่ใจดีมาโดยตลอด แม้ตอนนั้นแม่เขาจะทำผิดไป แต่ยังไงก็เป็นความโกรธของคนรุ่นก่อน อวี้เฟิ่งหยาเลี้ยงเขา อย่างน้อยก็อุ้มท้อง10เดือน ไม่มีความแค้นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมช่วยเหลือกัน?

ยิ่งคิดยิ่งโมโห

"ฮัลโหล? รุ่นพี่ฉิน พี่ช่วยฉันดูทางการเงินยังมีเงินทุนหมุนเวียนเท่าไหร่"

"……"

เธอโทรหลายเบอร์อย่างต่อเนื่อง และคิดเงินทุนที่ตัวเองสามารถถอนได้หนึ่งรอบ อสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อเปลี่ยนเป็นเงินอย่างรวดเร็วแทบจะเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นทำยังไงก็ไม่ถึง20ล้าน เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้

เซิ่งอันหรานนั่งอยู่ชั้นล่างโรงแรม ขมวดคิ้วไม่หาย

ตอนเย็น ประตูโรงแรมมีเสียงเครื่องยนต์ รถเก๋งป้ายทะเบียนจินหลิงจอดอยู่หนึ่งคัน

คนที่มาคือโจวฟัง

"คุณเซิ่ง ประธานอวี้บอกกลางคืนเดินทางลำบาก ไม่วางใจ ให้ผมมารับคุณกลับ"

ในโรงแรม โจวฟังจะแนะนำยังไง เซิ่งอันหรานก็ทำท่าไม่สนใจ

"คุณเซิ่ง คุณอย่าทำผมลำบากเลย คุณไม่ตามผมกลับ ผมก็ไม่ต้องกลับแล้ว"

เซิ่งอันหรานมองเขาอย่างไม่พอใจ

"งั้นก็อย่ากลับไปเลย ตอนนี้โรงแรมมีห้องพักเยอะแยะ จ่ายค่าห้องตามมาตรฐาน ที่นี่ไม่มีเครดิต"

"นี่......"

โจวฟังหน้าเจี๋ยมเจี้ยม "ประธานอวี้ทำเพื่อคุณ คุณอย่ายุ่งดีกว่า เขาพูดคำพูดไม่ค่อยน่าฟัง หากคุณยอมกลับไป เขาก็จะให้เกียรติอีกฝ่ายหน่อย"

"เกียรติ?" เซิ่งอันหรานคิ้วกระตุก "ทำไม เขาจะพูดอะไรเหรอ?"

โจวฟังลังเลครู่หนึ่ง พูดว่าระมัดระวัง

"ประธานอวี้ว่า 20ปีไม่ติดต่อ เพิ่งเจอกันครั้งเดียว กลับมาก็โดนลักพาตัว เปิดปากก็20ล้าน ตระกูลอวี้ไม่เห็น20ล้านนี้ในสายตา แต่ใช้วิธีการนี้มาตบตา ทำให้คนขยะแขยง"

เซิ่งอันหรานหน้าขรึมลง ตบโต๊ะลุกขึ้น

"เขาเป็นบ้าเหรอ? ใครว่าทำเรื่องลักพาตัวมาหลอกกัน? เทียนเอินเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะ มีอนาคตสดใส ต้องใช้วิธีการนี้หลอกคนเหรอ? "

โจวฟังถูกด่า ไม่กล้าพูดแม้แต่ครึ่งคำ ก้มหน้ายอมให้เซิ่งอันหรานด่า

เจ้านายวิธีการเชิงรุกนี้ก็บ้าเกินไป ยังบอกวิธีนี้จะทำให้คุณเซิ่งตามเขากลับ เป็นไปได้เหรอ?

กำลังคิด เซิ่งอันหรานพูดเสียงเข้ม

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว เปลี่ยนเรื่อง

"คุณป้า เทียนเอินไปทำอะไรให้ใครโกรธกันแน่ ทำไมแจ้งความไม่ได้?"

พูดถึงตรงนี้ อวี้เฟิ่งหยาหน้านิ่ง เหมือนมีความทุกข์ ยากจะเอ่ย

"20ล้านถ้าเราคิดรวบรวมออกมาไม่ได้ละก็ ทำได้แค่แจ้งความ คุณป้า" เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "และที่สำคัญเทียนเอินเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะที่ถูกฝึก ฝ่ายที่เกี่ยวข้องต้องให้ความสำคัญ ดีกว่าพวกเราที่คิดรวบรวมเงินมาก ฉันยังรู้สึกว่าต้องแจ้งความ"

"ไม่ได้"จู่ๆ อวี้เฟิ่งหยาก็ร้อนใจ จับชายเสื้อเซิ่งอันหราน"แจ้งไม่ได้"

"ทำไม?" ใบหน้าเซิ่งอันหรานเต็มไปด้วยความสงสัย "คุณป้าต้องมีเหตุผลสักข้อพูดให้ฉันยอม นี่เป็นเรื่องเกี่ยวพันถึงชีวิตคน"

ใบหน้าอวี้เฟิ่งหยาเต็มไปด้วยความสับสน เหมือนเรื่องในอดีตที่หนักเหมือนเสากดเธอให้หายใจไม่ออก บนหน้าผากก็มีเม็ดเหงื่อตามออกมา

"มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตคน คุณป้า นั่นเป็นเทียนเอิน เป็นลูกชายของคุณป้า"

เซิ่งอันหรานเสริมไฟ เธอเห็นในตาที่มีความสับสนกลายเป็นเศร้าของอวี้เฟิ่งหยา มีน้ำตาเม็ดเท่าถั่วไหลออกมา

"คุณป้า......"

เธอทำอะไรไม่ถูกทันที

"เธอนั่งเถอะ" อวี้เฟิ่งหยาปล่อยมือเธอ เช็ดน้ำตาไปพลาง สำลักพร้อมกับพูดให้เธอนั่งลงไปพลาง

"ฉันรู้เธอพูดพวกนี้ ฉันก็เคยคิด ถ้าหากสุดท้ายรวบรวมเงินไม่ครบ20ล้าน ฉันก็หมดหนทางจริงๆ ทำได้แค่แจ้งความ แต่คนที่จับเทียนเอินคนนั้น เป็นพวกไม่กลัวตาย เมื่อมีความเคลื่อนไหวอะไร เขา......ไม่ยอมปล่อยเทียนเอินหรอก"

"เขาเป็นใคร?"เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น รู้สึกได้กินเหม็นเน่าของเรื่องในอดีต

"เผยหย่งจื้อ" ตอนที่อวี้เฟิ่งหยาพูดสามคำนี้เหมือนกัดฟันพูด"เหมือนปีศาจ คนที่รบกวนฉันมา30กว่าปีเต็มๆ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เขา พ่อของอาเฉิงก็จะไม่ตาย"

เซิ่งอันหรานหน้าเปลี่ยนสีไป