ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 346

เซิ่งอันหรานเรียกคุณสามีหลากหลายโทนเสียง คนฟังยังรู้สึกคันหู เธอกลับทำท่าไร้เดียงสากะพริบตาให้อวี้หนานเฉิง

"คุณอย่าทำให้ผมลำบากสิ ดีไหม?"

อวี้หนานเฉิงตัวแข็งทื่อทันที สายตาที่มองไปทางเธอเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนในชั่วพริบตา ตามมาด้วยเสียงแหบ "คุณเรียกผมว่าอะไรน่ะ? เรียกอีกหนึ่งรอบ"

"งั้นคุณต้องรับปากฉันก่อน ช่วงนี้จะย้ายกลับไป"

"ได้" อวี้หนานเฉิงตอบอย่างรวดเร็ว

เพราะการถ่วงเวลาใช้บนกับเซิ่งอันหรานไม่เคยได้ผล ทุกวันนี้เขาก็รู้จักการวิเคราะห์สถานการณ์

เดิมคิดว่าแค่นี้ก็จบแล้ว เซิ่งอันหรานกลับเปลี่ยนเรื่อง

"ฉันอยากกินไอศกรีม"

"ตอนนี้?"

"อืม คุณสามีจะซื้อให้ไหม?" เธอกะพริบตาตามหลัง

เรียก"คุณสามี"ต่อเนื่องกันสองครั้ง อวี้หนานเฉิงอดไม่ได้ที่จะคันยุบยิบหัวใจ แทบอยากจะกินเธอทันที ตอนนี้เธอกลับมีทักษะเรียนรู้ที่จะก่อกวนคน

"คุณไปซื้อไอศกรีมให้ฉัน ฉันอาบน้ำเสร็จรอคุณกลับมานะ"

แค่คิดถึงท่าทางเซิ่งอันหรานที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จประดุจบัวผุดขึ้นเหนือน้ำ ในตาอวี้หนานเฉิงมีความเสน่หา หมุนตัวเดินไปทางประตูอย่างไม่พูดไม่จาทันที

"รอผมกลับมา"

เซิ่งอันหรานมองด้านหลังเขา แอบยิ้มอย่างได้ใจ เปลี่ยนรหัสล็อกอิเล็กทรอนิกส์ที่ประตูไปเลย แล้วส่งข้อความหนึ่งให้

อวี้หนานเฉิง แล้วปิดเครื่องอย่างรู้สถานการณ์ที่จะตามมา

คุณสามีขา คืนนี้คุณกลับมาไม่ได้แล้ว

เธอต้องไปเมืองโบราณหลานซี คืนนี้ต้องเก็บของ พรุ่งนี้เช้าก็ต้องขับรถไป อวี้หนานเฉิงอยู่ที่นี่ตลอด มันเกะกะจริงๆ

อวี้หนานเฉิงเพิ่งเดินถึงชั้นล่าง เสียงข้อความก็ดังขึ้น

"คุณสามี ฉันคิดแล้วคิดอีก ในเมื่อคุณรับปากฉันแล้วก่อนแต่งงานจะแยกกันอยู่ งั้นก็เริ่มตั้งแต่คืนนี้เถอะ ฉันเปลี่ยนรหัสล็อกแล้ว หลีกเลี่ยงคุณปณิธานไม่หนักแน่น คืนนี้ก็ลำบากคุณขับกลับบ้านเองนะ รักคุณ คุณสามี"

ลมหนาวพัด เข้าไปที่ท้ายทอยอวี้หนานเฉิง ความเร่าร้อนของเขานี้ถูกน้ำเย็นกะละมังหนึ่งราดดับไปทันที

จู่ๆ เขาก็รู้ ทุกครั้งตอนเซิ่งอันหรานเรียกตัวเองว่า"คุณสามี" ไม่ใช่เรื่องดีอะไร และทุกครั้งตัวเองกลับโดดเข้าไปในหลุมพราง ช่างไม่เข็ดจริงๆ

โกรธอยู่พักหนึ่ง เขาถอนหายใจในลมหนาวเดินไปทางโรงรถ

ใครให้เขารักเมียตัวเองละ ยังทำไงได้ ให้ท้ายกันต่อไปสิ

——

เช้าวันรุ่งขึ้น เซิ่งอันหรานขับรถไปเมืองโบราณหลานซี

เพิ่งเข้าเมืองโบราณ ก็เจอเหยาเหยาพนักงานต้อนรับของโรงแรมเฟิงถังกำลังทิ้งขยะ เทเศษแก้วเต็มที่ตักขยะ กระแทกโดนด้านในถังขยะดังเพล้งๆ ไม่หยุด

หลังเซิ่งอันหรานเห็นก็เดินตรงเข้าไป

เหยาเหยาเห็นเซิ่งอันหราน ตาเป็นประกายทันที

"เอ๊ะ คุณคือคุณเซิ่งคนนั้นที่เคยมาที่โรงแรมเรา"

เซิ่งอันหรานพยักหน้า แล้วถามว่า "ทำไมเทเศษแก้วเยอะขนาดนี้? ของอะไรแตกเหรอ?"

พูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าเหยาเหยาเศร้าลงทันที "อย่าพูดถึงเลย ตอนนี้โรงแรมนอกจากเปลือกเปล่า บนพื้นฐานอะไรก็แตกแล้ว"

เซิ่งอันหรานอึ้งไป "นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

เหยาเหยาพาเธอเข้าโรงแรม ไม่เข้าประตูเธอก็ไม่เห็น กระจกหน้าต่างและประตูหายไปหมดแล้ว ในห้องโต๊ะเก้าอี้ทั้งหมดไม่อยู่ในตำแหน่งเดิม ทั้งหมดขาดแขนหรือขากองอยู่ในมุมห้อง เดิมที่เป็นโซนสาธารณะคึกคักอบอุ่นกลายเป็นว่างเปล่า

เซิ่งอันหรานได้ยินกลับถอนหายใจโล่ง "เป็นเรื่องที่ใช้เงินก็แก้ปัญหาได้เหรอ? งั้นป้าไม่ต้องห่วง ฉันคิดหาวิธี ต้องการเท่าไหร่?"

อวี้เฟิ่งหยากัดฟัน เหมือนยากจะเอ่ย ค่อนวันถึงเค้นคำออกมาประโยคหนึ่งจากช่องฟัน

"เขาต้องการ20ล้าน ฉันมีแค่ล้าน กว่าๆ ตอนนี้ขายโรงแรมก็ไม่ทันแล้ว"

ตัวเลขนี้สำหรับเซิ่งอันหรานไม่ใช่ตัวเลขที่เล็ก เธอขมวดคิ้วขึ้น กลับหยิกฝ่ามือบีบบังคับห้ามตัวเองไม่ให้ถาม พูดเสียงเข้ม

"ได้ ฉันมาคิดวิธี คุณป้าอย่ากังวล"

เธอไม่มี20ล้าน แต่อวี้หนานเฉิงให้ได้ เรื่องเร่งด่วน เธอเชื่ออวี้หนานเฉิง ไม่มีทางเห็นคนตายแล้วไม่ช่วย

รู้ว่าอวี้เฟิ่งหยาไม่อยากเกี่ยวข้องกับอวี้หนานเฉิงอีก ดังนั้นหลังจากปลอบอยู่สองคำ เซิ่งอันหรานก็ลงชั้นล่างไปโทรศัพท์

"หนานเฉิง ตอนนี้ฉันมีเรื่องอยากพูดกับคุณ มีเวลาไหม?"

"อืม เรื่องอะไรเธอว่ามา"

"คุณมี20ล้านไหม?"เธอถาม

ในสายนิ่งไป "มี"

เซิ่งอันหรานถอนหายใจ "งั้นตอนนี้ฉันบอกคุณ ฉันอยู่โรงแรมเฟิงถังที่เมืองโบราณ ก็คือโรงแรมของบ้านเทียนเอิน ตอนนี้ที่นี่เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ต้องรีบใช้เงินก้อนหนึ่ง คุณช่วยได้ไหม?"

ในสายเงียบไปหลายวินาที มีเสียงอวี้หนานเฉิงถามขึ้น

"เมื่อคืนคุณไล่ผม เพื่อไปที่นั่น?"

"อืม แต่ตอนนี้หลักสำคัญไม่ใช่เรื่องนี้ คุณช่วยเหลือก่อนนะ ดีไหม?"

รออยู่นาน ในสายมีแต่ความเงียบ

"เย็นนี้ผมให้โจวฟังไปรับคุณ เรื่องพวกเขาไม่เกี่ยวกับเรา"