ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 354

เซิ่งอันหรานพูดหน้านิ่ง "ตอนคุณไปฉันกำลังหยุดพักผ่อน"

เผยหย่งจื้อขมวดคิ้ว ไม่ถามมากอีก

ในสายตาเขาอวี้เฟิ่งหยาพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยไม่เพียงพอที่จะสนใจอะไร เขาต้องการคือเงิน อวี้เฟิ่งหยาต้องการชีวิตลูกชายของเธอ เขากลับคิดไม่ถึงผู้หญิงคนนี้ หลายปีมานี้เก็บเงินได้ไม่น้อย เวลาสั้นๆ แบบนี้ยังรวบรวมเงินออกมาได้20ล้าน

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจนิดๆ รู้แบบนี้น่าจะเรียกเยอะกว่านี้หน่อย

ใจคนโลภไม่สิ้นสุด...ดั่งงูจะกลืนช้าง ท่าทางโลภของเผยหย่งจื้อตกอยู่ในสายตาเซิ่งอันหราน ในท้องปั่นป่วน ถ้าหากไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ ชีวิตนี้ของอวี้เฟิ่งหยาก็จะไม่ลำบากขนาดนี้ อวี้หนานเฉิงก็ไม่เพราะขาดความรักของครอบครัวเลยมีนิสัยเก็บตัวอย่างนี้

ที่มาของความชั่วร้ายทั้งหมดคือผู้ชายที่เหมือนกับผีดูดเลือดคนนี้

กลางคืนสลัวๆ

เซิ่งอันหรานก้มหน้าดูเวลา หางตาเหล่เห็นหวงเหมาคนที่เฝ้ากู้เทียนเอินสะลึมสะลือแล้ว พิงบนกำแพงหาวแรงๆ

เผยหย่งจื้อก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เฉลี่ยทุก10นาทีก็จะสูบบุหรี่ให้ตื่น

"แค่กๆ"เซิ่งอันหรานไอเบาๆ ข้างหูมีเสียงไมโครโฟนขนาดเล็กดังขึ้น

"รับทราบ เตรียมดำเนินการ"

คอมมานโดสองทีมสวมชุดป้องกันลายพรางหมอบคลานบนพื้นในป่าทึบ ล้อมทั้งโรงงานแม้แมลงวันสักตัวก็บินออกไม่ได้ หลังหัวหน้าทีมทำมือให้สัญญาณ คอมมานโดหญิงหนึ่งในลูกทีมรูปร่างกระฉับกระเฉง ปีนไปบนท่อน้ำขอบผนัง

"เอ้อ....."ยามเฝ้าชั้นสองยังไม่ทันสังเกตมีปีนกำแพงขึ้นมาก็ถูกล็อกคอวางยาสลบ ค่อยๆ ล้มลง

ภายใต้แสงสีเหลือง เผยให้เห็นใบหน้าลายพรางหนึ่ง มีแต่คนสนิทถึงดูออกว่าเป็นเยี่ยจือ

เธอหน้าเกร็ง เคยเข้าร่วมฝึกในสถานการณ์จริงมาหลายครั้ง ไม่เคยเอาความรู้สึกมาช่วยเหลือตัวประกันเหมือนอย่างวันนี้ ตอนนี้ เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเธอ ในเสียงลมท่ามกลางความมืดเหมือนถูกปกคลุมไปหมด

ฝุ่นละเอียดลอยอยู่บนรองเท้าบูต หลังจากหล่นลงไป เธอมาถึงตำแหน่งมุมกำแพงชั้นหนึ่งซ้อนตัวอย่างราบรื่น

ชั้นหนึ่งค่อนข้างโล่งกว้าง ตรงกลางมีที่ว่างประมาณห้าสิบกว่าตารางเมตร นอกจากแบกรับน้ำหนัก อะไรเป็นโล่ได้ แค่เธอเข้าไปใกล้ ยากที่จะเลี่ยงให้คนไม่กลัวตายพวกนั้นจับสังเกตไม่ได้ ดังนั้นไม่ควรบุ่มบ่าม

ด้านนอกฟ้าสว่างแล้ว

"โทรศัพท์ถามเหล่าสง ว่าเป็นไงบ้าง?"

เผยหย่งจื้อสูบบุหรี่กลับมา บนพื้นมีก้นบุหรี่อยู่ ใบหน้าหงุดหงิด "ที่เฮงซวยแบบนี้ จะแข็งตายแล้ว บอกผู้หญิงคนนั้น ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ก่อนสิบโมงไม่ได้ พวกเราจะฆ่าทิ้งทันที เอาลูกชายเธอและแหล่งจ่ายเงินที่เธอพามานั้นน้ำลงแม่น้ำเป็นอาหารปลาด้วยกัน"

"ครับ" คนข้างๆ สั่นอย่างรีบร้อน ตกใจตื่นทันที หาวด้วย โทรศัพท์ไปด้วย

"ซวยแล้ว"

เซิ่งอันหรานได้ยินเสียงร้อนใจจากในไมโครโฟนเบาๆ

ในใจเธอหล่นตามไปด้วย กลัวว่าไม่ใช่คอมมานโดที่มาช่วยเหลือตัวประกันจับคนไว้แถวบริเวณธนาคารไปแล้ว

โทรศัพท์หวงเหมาเนิ่นนานถึงรับสาย เขาพูดไปด่าไป "เหล่าสง ไปทั้งคืนทำไมไม่โทรมาสักสาย เป็นไงบ้าง? ธนาคารเปิดยัง?"

เปิดลำโพง ในทั้งโรงงานก็ได้ยินเสียงเหล่าสง

"ถึงแล้ว ธนาคารเก้าโมงถึงเปิด กำลังรออยู่"

เซิ่งอันหรานถอนหายใจโล่ง ไม่รู้ว่าทางตำรวจข่มขู่เหล่าสงให้พูดหรือว่าทางตำรวจยังไม่ได้ลงมือ

"บอกผู้หญิงคนนั้น ลูกพี่เราบอกแล้ว รอถึงแค่สิบโมง ไม่ว่าเธอคิดวิธีอะไร รีบเอาเงินมา แมร่งจะแข็งตายอยู่แล้ว"

เหล่าสงตอบรับ "รู้แล้ว"

ทางนั้น หวงเหมาวางสาย มองทางเผยหย่งจื้อ "ลูกพี่"

จู่ๆ เซิ่งอันหรานก็สงบลง "พวกแกหากกล้าลงมือฉันกับเทียนเอิน ไม่มีทางรอดจากที่นี่ไปได้"

เวลานี้ เยี่ยจือรับลำโพงในระยะไกล ตะโกนว่า

"ฟังเอาไว้ ส่งตัวประกันมา พวกเราคุยกันได้"

"ลูกพี่ พวกเราทำไงดี?"

เผยหย่งจื้อพาลูกน้องไม่กี่คนนั้น เห็นชัดว่าตกใจทำอะไรไม่ถูก

"ตกใจอะไร?"

เผยหย่งจื้อตะคอกไป มือหนึ่งดึงเซิ่งอันหรานไว้ ตะโกนไปทางเยี่ยจือที่อยู่ไกลๆ "อย่าเล่นลูกไม้นี้กับฉัน 20ล้าน ขาดไม่ได้แม้แต่แดงเดียว แล้วเตรียมรถคันหนึ่งส่งฉันไปท่าเรือ ไม่งั้นละก็ ตอนนี้ฉันก็ฆ่าเธอทิ้ง"

เซิ่งอันหรานตัวสั่นทันที

หากทำตามที่เผยหย่งจื้อพูดละก็ เกรงว่าถึงท่าเรือพวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอกับกู้เทียนเอินสองคนแล้ว บวกกับความแค้นที่แจ้งความ กลัวว่าเขาจะจัดการเธอกับกู้เทียนเอินไปเลย

อวี้เฟิ่งหยาพูดไม่ผิด เขาก็คือคนไม่กลัวตาย

"แกใจเย็น" ท่าทางเยี่ยจือเหมือนประหม่าเล็กน้อย รีบร้อนตอบรับ

"ได้ ตอนนี้เรากำลังให้คนไปเตรียม"

กำลังพูดคำนี้ ด้านนอกมีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น ไฟรถส่องโรงงานให้สว่างเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นทำให้คนแทบลืมตาไม่ขึ้น

ฝุ่นลอยในอากาศ พอร์เชอสีขาวคันหนึ่งสะบัดท้ายอย่างสวยงาม เสียงเบรกแหลมกดเป็นรอยโค้ง เอาท้ายรถเผชิญกับพวกเซิ่งอันหราน ร่างสีดำสูงหนึ่งลงมาจากบนรถ

"20 ล้าน ฉันเอามาแล้ว"