ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 372

เป็นเวลานาน กว่าที่เธอจะสงบลง เธอค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นมองไปที่อวี้หนานเฉิง

“ใช่” เธอกำมือและขมวดคิ้ว

“ในเมื่อคุณรู้ทุกอย่างแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังคุณ”

เธอสงบ

เธอพยายามบอกตัวเองว่าเรื่องเมื่อ 6 ปีที่แล้วไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เป็นความผิดของอวี้หนานเฉิงต่างหาก แต่เธอก็ตกหลุมรักเขา ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะให้อภัย เฉกเช่นดังพระเจ้ามอบของขวัญให้กับเธอ แม้ว่าในตอนแรกเธอจะรู้สึกตกใจ แต่ในตอนสุดท้ายเธอกลับรู้สึกมีความสุข

เมื่อเห็นท่าทางสงบของเธอ เปลวเพลิงในดวงตาอันเย็นชาของอวี้หนานเฉิงก็ค่อย ๆ ลุกไหม้อย่างแรง เขาถามเธอต่อว่า “คุณรู้เรื่องนี้ ตั้งแต่กลับมาถึงประเทศจีนแล้ว ?”

"ใช่"

เมื่อเห็นเขามีท่าทางโกรธเคือง เซิ่งอันหรานก็ขมวดคิ้วและรีบอธิบายขึ้นว่า

“ถ้าหากคุณโทษว่าฉันไม่ยอมบอกคุณ จริงๆ แล้วฉันรู้สึกกังวลว่าคุณจะแย่งสิทธิ์การดูแลเสี่ยวซิงซิงไป ตอนนั้นเรายังไม่ได้แต่งงานกันจริงๆ ฉันไม่สามารถเชื่อใจคุณได้มากพอ แต่ยังไงซะฉันก็รู้สึกกังวล...”

"จริงเหรอ ?"

ริมฝีปากของอวี้หนานเฉิงขดตัวอย่างเห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่พอใจ "ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เรากำหนดวันแต่งงานแล้ว แล้วทำไมคุณถึงยังไปพบทนายอยู่อีก ?"

เซิ่งอันหรานตกตะลึง "คุณรู้ได้อย่างไร ？"

“ถ้าหากว่าผมไม่รู้เรื่องเองล่ะก็ เมื่อไหร่คุณถึงจะบอกผมล่ะ？ ”

อวี้หนานเฉิงมองดูเธออย่างเย็นชา

“ด้านหนึ่งที่ต้องการแต่งงานกับผม เพื่อที่จะได้เป็นแม่ของจิ่งซี โดยที่ตัวเองไม่ต้องสูญเสียลูกสาว ในทางกลับกันก็เตรียมหาช่องทางให้ตัวเองได้หลบหนีในกรณีที่เกิดอะไรขึ้น คุณวางแผนที่จะใช้เหตุผลอะไรในการประดิษฐ์หลักฐานว่าผมทารุณกรรมจิ่งซี คุณต้องการแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดูจากผมไปใช่ไหม ？ "

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานค่อยๆซีดเผือด "ฉันเปล่า"

“คุณกล้าสาบานด้วยสุขภาพของลูกคุณไหม ？” ดวงตาของอวี้หนานเฉิงเต็มไปด้วยการกดขี่ข่มเหง เขาคว้าแขนของเซิ่งอันหรานและบังคับให้เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา “คุณกล้าสาบานไหมว่าคุณไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย แต่ไหนแต่ไรมาคุณไม่เคยคิดที่จะแย่งชิงสิทธิ์การดูแลจิ่งซีไปจากผม”

“อวี้หนานเฉิง!” เซิ่งอันหรานเจ็บปวด ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน “ปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยคุณอย่างนั้นเหรอ ?”

ความโกรธนัยน์ดวงตาของอวี้หนานเฉิงลุกโชน ปะปนด้วยความเศร้าโศกและความรู้สึกผิดหวัง เขาตะโกนใส่เธอ

“เซิ่งอันหราน ที่คุณเข้ามาอยู่ใกล้ผมตั้งแต่แรกก็เพื่ออยากได้สิทธิ์การดูแลลูก คุณวางแผนและคำนวณไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจของคุณไม่มีตำแหน่งหรือที่ว่างสำหรับผมเลยแม้แต่น้อย!”

ตอนนี้เขาเพิ่งจะได้เข้าใจ ว่าทำไมทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ตราบใดที่พูดถึงจิ่งซี เธอมักจะใจอ่อนลงเสมอ และสิ่งเดียวที่เธอปฏิบัติต่อตัวเขาก็คือความเย็นชา เพราะตั้งแต่ต้นจนจบในใจของเธอไม่มีพื้นที่สำหรับเขาเลย

สำหรับการแต่งงาน มันเป็นเพียงราคาที่เธอต้องเสียสละ เพื่อประโยชน์ในการที่จะดูแลลูกของตัวเองก็เท่านั้น!

ผู้หญิงคนนั้นที่เคยใช้เตียงและหมอนร่วมกันกับเขา เขามองเธอไม่ออกเลย จนกระทั่งวันนี้

“คุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ ?”

เซิ่งอันหรานมองดูเขาด้วยแววตาที่เหลือเชื่อ “ค่อยๆวางแผน ค่อยๆคำนวณมาจนถึงทุกวันนี้ ใช้ตัวเองในการแต่งงานกับคุณ เพียงเพื่อที่จะแย่งสิทธิ์การดูแลลูกไปจากคุณอย่างนั้นเหรอ ?”

"มันไม่ใช่หรือยังไง?"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วและถามกลับ “ถ้าหากไม่มีเด็กสองคนนี้ คุณยังจะแต่งงานกับผมไหม ？”

แผ่นหลังของเธอกระแทกแผงประตูอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดค่อยๆมีขึ้นเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่าเขาทำตัวไร้ซึ่งเหตุผล เธอจึงตะโกนด้วยความโมโหขึ้นว่า

“นั่นมันเรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ”

ประโยคนี้มันจุดประกายความโกรธทั้งหมดในหัวใจของอวี้หนานเฉิง เขาคิดว่าแผนทั้งหมดที่เซิ่งอันหรานทำคือทำเพื่อลูกเท่านั้น ทันทีที่เธอได้รับสิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตร เธอก็จะพาเด็ก ๆ กลับไปที่สหรัฐอเมริกาและอยู่กินกันอย่างมีความสุขกับกู้เจ๋อ

กู้เจ๋อเป็นหนามที่อยู่ในใจของเขามาโดยตลอด แต่ตอนนี้หนามเล่มนี้มันได้เจาะทะลุแนวป้องกันสุดท้ายของเขา ความโกรธของเขาดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้

เขามองไปที่เซิ่งอันหรานอย่างดูถูก และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คุณต้องการลูกใช่ไหม？ ผมจะให้ลูกกับคุณ คุณอยากได้มากเท่าไหร่ผมให้คุณได้ตามที่คุณต้องการ ! แต่จิ่งซี คุณอย่าแม้แต่จะคิด”

"คุณกำลังจะทำอะไร ?"

อวี้หนานเฉิงถูกความโกรธเข้าครอบงำจนเสียสติโดยสิ้นเชิง ในขณะที่เธอพยายามดิ้นรนและกรีดร้อง ในสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพของเธอและลูกๆอยู่กับกู้เจ๋ออย่างมีความสุข

“ฉันเกลียดคุณ!” เธอตะโกนเสียงดังในห้องน้ำ ตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อวี้หนานเฉิง! ฉันเกลียดคุณ!”

“งั้นก็เกลียดผมเลย เกลียดผมไปตลอดชีวิต”

ในขณะนั้น ในสมองของเซิ่งอันหรานมีอยู่เพียงความคิดเดียว คือความคิดที่ว่า

เรื่องเธอและอวี้หนานเฉิงจบลงแล้วจริงๆ