ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 373

ข้างนอกมีของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุบแผงประตูเป็นระยะๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนนต่างก็ถกเถียงกันเสียงเกรียวกราวอยู่ทางด้านหลังประตูบานนั้น

“สิ่งที่คุณต้องการ ผมจะตอบสนองคุณจนกว่าคุณจะพอใจ แต่คุณจะไม่ได้เห็นหน้าจิ่งซีและลูกสาวของคุณอีก เนื่องจากคุณเซ็นสัญญาในตอนนั้น ไม่สำคัญว่าคุณจะมีลูกกี่คน เพราะมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”

หลังจากอวี้หนานเฉิงเสร็จธุระ เขาก็รัดเข็มขัดและจ้องไปที่เธออย่างเย็นชา ปล่อยให้เธอค่อยๆร่วงหล่นลงมาจากอ่างล้างมือ ราวกับของที่ถูกเล่นจนพัง ไร้เรี่ยวแรงไร้ชีวิตชีวา

“ไม่มีทาง” เสียงของเธอแผ่วเบามาก เธอกัดฟันและเปล่งเสียงสุดท้ายออกมา

“อย่าแตะต้องเสี่ยวซิงซิงนะ ”

เธอใช้กำลังที่เหลืออยู่ดึงเสื้อผ้าขึ้น และเดินโซเซไปยืนพิงกับกำแพง พร้อมกับมองอวี้หนานเฉิงด้วยความสิ้นหวัง

“อวี้หนานเฉิง ฉันขอร้องคุณ ฉันไม่ต้องการจิ่งซีแล้วก็ได้ ฉันจะไปจากที่นี่พร้อมกับเสี่ยวซิงซิง และจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก””

“คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาต่อรองเงื่อนไขกับผม”

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น เสียง 'ปัง' ประตูห้องน้ำถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุบเปิด ผู้คนกลุ่มหนึ่งรุมเข้ามา พวกเขาตะลึงเมื่อเห็นฉากที่เซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงยืนและพูดคุยกันอย่างปลอดภัย

——

“ข่าววันนี้ ลูกค้าในเวิลด์เทรดเซนเตอร์โทรหาตำรวจ โดยอ้างว่ามีชายบุกเข้าไปในห้องน้ำหญิง และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบไปห้องน้ำที่ถูกล็อกแห่งนั้น...”

ในวิลล่าของตระกูลอวี้ กู้เทียนเอินกำลังรับโทรศัพท์และจ้องหน้าจอข่าวสดที่กำลังรายงานอยู่ในทีวี เป็นเพราะการเบลอภาพ ทำให้เขามองไม่ออกว่าสองคนนั้นคือคนที่เขาคุ้นเคย

“ยังไม่กลับมา บนถนนอาจมีรถติด คุณอย่าเพิ่งกังวลใจ ”

"..."

“ผมกำลังจะไปบ้านคุณปู่ ผมจะลองขับรถออกไปดู ถ้าติดต่อพวกเขาได้ล่ะก็ ผมจะโทรกลับหาคุณทันที ”

"..."

หลังจากวางสาย กู้เทียนเอินก็เดินไปหยิบเสื้อแจ็กเกตจากคนใช้ เขาบังเอิญได้ยินคนใช้สองคนที่กำลังทำความสะอาดบ้านคุยกัน

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผู้ชายอายุสามสิบทะเลาะกับภรรยานอกบ้าน แถมยังทะเลาะกันอยู่ในห้องน้ำของห้างสรรพสินค้าเสียอีก รปภ. คิดว่าเกิดอะไรผิดปกติขึ้น จึงพังประตูเข้าไป แต่ปรากฏว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด คนที่มารอมุงดูต่างก็ทยอยกันเดินออกไป สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นได้วิ่งตามผู้ชายออกไป แต่วิ่งตามได้เพียงสองก้าวผู้หญิงคนนั้นก็เป็นลมสลบไป…”

สีหน้าของกู้เทียนเอินนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆเขาก็เดินออกไปที่ประตู แต่ทันใดนั้นเขาก็หันกลับมามองที่หน้าจอทีวีอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นเสื้อโค้ทสีไข่จากในจอทีวี

ในแผนกฉุกเฉิน——

เมื่อถานซูจิ้งและเกาจ้านมาถึง แพทย์ได้รักษาอาการบาดเจ็บของเซิ่งอันหราน จากนั้นก็ส่งเธอเข้าไปพักในห้องพักฟื้นของผู้ป่วย กู้เทียนเอินคอยยืนเฝ้าอยู่ข้างเตียง

"เกิดอะไรขึ้น ?"

กู้เทียนเอินส่ายหัว สีหน้าของเขาดูแข็งทื่อ และพูดออกมาด้วยความยากลำบาก

“คุณหมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่...”

“แต่อะไรล่ะ？ อวี้หนานเฉิงอยู่ที่ไหน ？” ถานซูจิ้งดูกังวลใจ “นายอยากให้ฉันร้อนใจจนตายหรือยังไง!”

ตอนที่เธอได้รับโทรศัพท์จากกู้เทียนเอินเธอกำลังรับประทานอาหารเย็นร่วมกันกับในครอบครัวตระกูลเกาอยู่ อาหารเพิ่งจะทยอยขึ้นโต๊ะ แต่เมื่อเธอได้ยินกู้เทียนเอินพูดว่าเซิ่งอันหรานกำลังเข้าห้องผ่าตัด เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออก

“พี่ถามคุณหมอเถอะ ผมบอกไม่ได้”

เสียงของกู้เทียนเอินดูอึดอัดเล็กน้อย

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเขาแบบนี้ ถานซูจิ้งก็พอเดาได้ทันที เธอรีบหันหลังและเดินออกไป

เกาจ้านกำลังจะเดินตามเธอไป แต่ถูกกู้เทียนเอินหยุดไว้ก่อน

“พี่เกา อย่าไปนะ”

ถานซูจิ้งมองเขาด้วยความโกรธ จากนั้นก็มองไปที่กู้เทียนเอิน"นายก็ออกไปด้วย"

ดูเหมือนเกาจ้านต้องการจะพูดอะไร แต่กู้เทียนเอินนั้นลุกขึ้นแล้ว เขาลากเกาจ้านเดินออกไปข้างนอกห้องด้วยกัน พร้อมกับปิดประตู

ในห้องเหลือเพียงถานซูจิ้งและเซิ่งอันหราน ถานซูจิ้งเดินไปที่เตียงและจับมือของเซิ่งอันหราน

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าตัวเองมีชีวิตที่ย่ำแย่แล้ว เป็นเพราะตอนนั้นฉันทำอะไรโดยไม่คิดให้รอบคอบ ครึ่งแรกของชีวิตเป็นเหมือนเงาคอยติดตามตัวอยู่เสมอ แต่ทำไมเธอต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย ？เธอมีฐานะเป็นถึงลูกสาวตระกูลเศรษฐีร่ำรวย ทำไมความโชคร้ายจึงมักเกิดขึ้นกับเธออยู่เสมอๆแบบนี้ล่ะ ?”

เซิ่งอันหรานกำลังนอนอยู่บนหมอน ใบหน้าที่บอบบางของเธอดูไม่มีสีของเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ริมฝีปากของเธอก็ซีดเผือด

ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ ที่มือของถานซูจิ้งเริ่มมีการขยับ คนที่อยู่บนเตียงของโรงพยาบาลค่อยๆลืมตาขึ้น และจ้องมองที่เพดานอย่างว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง

สีขาวของเพดานห้องตกกระทบเข้ามานัยน์ดวงตาของเธอ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“อันหราน ฟื้นแล้วเหรอ ยังมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายอยู่ไหม ？”

เธอหันศีรษะช้าๆ และมองไปถานซูจิ้ง "ใครพาฉันมาที่โรงพยาบาล ？"

ถานซูจิ้งชะงัก เธอกัดริมฝีปากและพูดด้วยความอึดอัด

“น่าจะเป็นผู้จัดการของห้างที่เป็นคนโทรเรียกรถพยาบาล ตอนที่ฉันมาถึง เทียนเอินเป็นคนอยู่เฝ้าเธอที่นี่ ”

ความคาดหวังเล็กๆครั้งสุดท้ายในหัวใจของเซิ่งอันหรานได้สูญสลายหายไปเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยท่าทีที่สงบ

เธอจะลืมได้อย่างไร ว่าหลังจากที่เขาระเบิดอารมณ์ออกมา เขาสะบัดมือของเธอทิ้งและเดินจากไป นั่นมันเป็นสไตล์ปกติของอวี้หนานเฉิงเมื่อเขาโมโห

คิดว่าพายุฝนที่พัดผ่านมามีมากมาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก แต่อวี้หนานเฉิงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีแผนการชั่วร้าย การที่เธอเข้ามาหาเขาทีละก้าวๆ เพื่อต้องการแย่งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกจากเขาไป เขาคิดว่าเธอทำเพื่อแก้แค้น

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ความกล้าหาญ ความรัก และความไว้ใจจะอยู่รวมกันได้ ตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่คุ้มค่ากับราคาที่เสียไปเลย