ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 379

อวี้หนานเฉิงมองเธอ

“บนโลกใบนี้ ไม่มีใครจากออกจากใครไม่ได้”

คำพูดนี้ราวกับให้ตัวเองฟัง และยังมีการตัดไมตรี

เซิ่งอันหรานเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เดินลงไปชั้นล่าง

“ฉันไม่ต้องการลูกชายคุณยังไม่พอเหรอ?หลังจากนี้ฉันจะไม่มาเจอจิ่งซีอีก จิ่งซีเป็นของคุณคนเดียว เป็นของพวกคุณตระกูลอวี้ ฉันแค่ต้องการลูกสาวของฉัน”

คำพูดนี้ทำให้อวี้หนานเฉิงเจ็บปวด สีหน้ามืดครึ้ม

“เธอตัวเองไม่คิดว่าคำพูดนี้น่าขำเหรอ?เดิมทีจิ่งซีเป็นลูกชายของฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าเขาเป็นของเธอ?ในเมื่อเธอเซ็นสัญญาแล้ว อย่าพูดว่าเธอคลอดลูกสองคน ถึงจะคลอดอีกกี่คนก็เป็นลูกของตระกูลอวี้ เธอรับเงินไปแล้ว ตอนนี้อยากจะถีบหัวส่ง บนโลกนี้มีเรื่องอะไรสะดวกสบายขนาดนั้น?”

เวลาที่โกรธมาก เซิ่งอันหรานก็พูดเสียงสูง

“ตอนนั้นเป็นพวกคุณที่บังคับฉัน ตอนนี้สิทธิ์การเลี้ยงดูของซิงซิงน้อยอยู่กับฉัน คุณไม่มีคุณสมบัติจะพาเธอไป”

“งั้นเธอมีคุณสมบัติจะพาจิ่งซีไปเหรอ?”

อวี้หนานเฉิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตาไม่มีความสงสาร“ตั้งแต่เธอเริ่มสมัครงานที่เซิ่งถังกรุป ป้อนข้าวให้จิ่งซีที่โรงแรม มาที่บ้านฉันเพื่อทำกับข้าวให้จิ่งซี กุเรื่องหลักฐานที่เรียกว่าฉันทารุณลูก เธอใช้วิธีสกปรกโสมมนี้ ก็มีคุณสมบัติจะพาจิ่งซีไปแล้ว?”

สกปรกโสมม?

เซิ่งอันหรานไม่อยากจะเชื่อว่าในสายตาของอวี้หนานเฉิง จะใช้คำนี้มาบรรยายตัวเอง

“ทนายความแค่แนะนำ ฉันไม่ได้ทำขนาดนั้น”เธอพยายามพูดอธิบาย

อวี้หนานเฉิงกลับไม่เชื่อ หัวเราะเยาะเย้ย“ใช่เหรอ?”

ถ้าหากเรื่องราวไม่ถูกเปิดโปง บางทีอาจจะทำไปแล้ว

เขาเกรงว่าจะถูกหลอก ถูกกล่าวหาว่าทารุณเด็กโดยไม่ทราบสาเหตุจึงจนต้องขึ้นศาล ถึงเวลานั้นเขาคงตั้งตัวรับไม่ทัน

“ดึกแล้ว ฉันไม่ไปส่งเธอแล้ว กลับไปเองเถอะ”

อวี้หนานเฉิงเดินผ่านเธอไป ขึ้นไปชั้นบน สีหน้าไม่อยากจะพัวพันกับเธอ

“ฉันไม่ไป”

เซิ่งอันหรานหมุนตัวพูดกับแผ่นหลังของเขา“นอกจากคุณจะบอกฉันว่าซิงซิงน้อยถูกคุณส่งไปที่ไหนแล้ว ไม่งั้นฉันก็จะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน”

ฝีเท้าของอวี้หนานเฉิงหยุดลง พูดประโยคทิ้งไว้“ตามใจเธอ”

“ปัง”เสียงปิดประตูห้องหนังสือดังขึ้น ในห้องก็แข็งทื่อ

เซิ่งอันหรานกัดฟัน ยืนรออยู่หน้าประตูห้องหนังสือ

เดิมทีเหมยเหมยจะมาพูดจูงใจเธอ แต่ถูกพี่หงให้ออกไปทิ้งขยะ ไม่นาน พี่หงก็ถือน้ำชาขึ้นมา เวลาที่เดินผ่านเธอ ก็สบถออกมา สีหน้าเหยียดหยาม

“คุณเซิ่ง รบกวนคุณถอยหน่อย ฉันจะเสิร์ฟชาให้คุณชาย”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว กลับถูกพี่หงชนอย่างรุนแรง โซซัดโซเซ โชคดีที่ยึดกำแพงไว้ไม่ให้ล้ม

“ว้าย คุณเซิ่งระวังหน่อย ร่างกายตัวเองไม่คล่องแคล่วก็ยังมายืนตรงนี้ ตัวเองยืนไม่มั่นคงถึงเวลาก็อย่ามาโทษฉัน”

ได้ยินคนรับใช้พูดดูถูก เซิ่งอันหรานทำได้เพียงแค่กัดฟันแน่นไม่สนใจ

เธอไม่อยากทำให้เกิดเรื่องที่ยุ่งยาก เธอแค่อยากให้อวี้หนานเฉิงรู้ ไม่คืนซิงซิงน้อยให้เธอ เธอไม่ไปก็พอแล้ว

พี่หงสาวใช้กับคิดว่าเธอใจฝ่อ หัวเราะเยาะเย้ย ผลักประตูเข้าไปในห้องหนังสือ

“คุณชาย ดื่มชา”

“อืม”

อวี้หนานเฉิงตอบเสียงเรียบเฉย ก้มหน้าดูรูปแบบโครงการ ใต้แสงไฟสลัว เห็นใบหน้าไม่พอใจของเขา

ห้องหนังสือเก็บเสียงได้ดีมาก เซิ่งอันหรานยืนอยู่ด้านนอก ไม่ได้ยินอะไร แค่คิดว่าคนใช้เข้าไปนานเกินไปแล้ว กำลังสงสัย ประตูห้องก็เปิด สาวใช้วิ่งออกมาด้วยสีหน้าซีดเผือด เบ้าตาแดง เวลาที่เห็นเธอก็ยิ่งหวาดกลัว ไม่กล้าพูดแม้แต่ประโยคเดียวก็ไปแล้ว

ประตูไม่ได้ปิด เซิ่งอันหรานมองเข้าไปในห้องหนังสือ น้ำชาหกอยู่บนพื้น แก้วก็แตก

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ในห้องหนังสือ กำลังมองออกมาที่ประตูด้านนอก สายตาของทั้งสองก็สบตากัน

เห็นท่าทางของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงก็โกรธมาก

“เข้ามา”

เซิ่งอันหรานชะงัก ลังเลเล็กน้อยเดินเข้าไป

เพิ่งจะเปิดประตู อวี้หนานเฉิงก็ถามด้วยเสียงเย็นชา

“เธอเสแสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าฉัน แม้แต่แผนทรมานร่างกายตัวเองก็ใช้แล้ว?”

เซิ่งอันหรานไม่เข้าใจ“คุณหมายความว่าอะไร?”

“คนใช้ไม่เกรงใจเธอ หรือว่าเธอแม้แต่คำพูดโต้แย้งคำเดียวก็ไม่มี?ถึงจะเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเซิ่ง เวลาที่คนใช้บ้านเธอทำแบบนี้กับเธอก็ไม่พูด?ตระกูลเซิ่งสอนเธอแบบนี้?”

อวี้หนานเฉิงโกรธจนหน้ามืด จนกระทั่งลืมไปแล้วว่าเซิ่งอันหรานเวลาที่อยู่ในตระกูลเซิ่งก็เป็นสาวน้อยที่ไม่ได้รับการปฏิบัติดีเป็นพิเศษ นอกจากป้ากู้ที่ดูแลเธอ คนใช้คนอื่นก็เป็นคนของแม่เลี้ยง จะปฏิบัติดีกับเธอได้ยังไง?

เซิ่งอันหรานกลับคิดว่าเขาตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ ก็โกรธขึ้นมา

“เดิมทีฉันไม่ใช่คุณหนูใหญ่อะไร ฉันไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีและนิสัยเอาแต่ใจเหมือนคุณชายบ้านพวกเราคุณ ถ้าฉันมีความสามารถขนาดนั้น ปีนั้นคงไม่ถูกคนวางแผนยังบังคับให้ฉันคลอดลูกออกมาไหม?”

“เธอกำลังตำหนิฉัน?”

“ฉันกล้าตำหนิที่ไหนล่ะ!”เซิ่งอันหรานสายตาเย็นชา โกรธมาก“ฉันควรจะตำหนิตัวเอง เวลาที่วันเกิดอายุครบสิบแปดปีไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ควรถูกคนวางแผน ถูกวางแผนแล้วก็ไม่ควรคลอดลูก คลอดลูกแล้วก็ไม่ควรกลับมาจากอเมริกา”

เธอพูดคำว่า“ไม่ควร”ใส่แก้วหูของอวี้หนานเฉิง เสียงดังก้อง