ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 378

เวลาทั้งคืน ฝนเย็นดึงกำลังสุดท้ายที่มีอยู่บนตัวของเซิ่งอันหรานไปแล้ว เธอแทบจะมองไม่เห็นแสงไฟที่หน้าต่างชั้นสอง สายตาไม่ชัดเจน

ก่อนที่จะหมดสติไป เธอแทบจะมองเห็นเหมยเหมยคนรับใช้ที่อยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลอวี้ถือร่มวิ่งเข้ามาที่ตัวเอง

เธอไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเป็นยังไงบ้าง หลังจากสูญเสียจิตสำนึก ก็จมดิ่งอยู่ในความฝันที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

ในความฝันเหมือนเคยมีพบกับไฟไหม้ครั้งใหญ่ ท่วมตัวของเธอร้อนไปทั้งตัว เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้น แต่เปลวไฟไล่ตามเธอเผาตามร่างกายของเธออย่างต่อเนื่อง…

เวลาที่ลืมตาขึ้นมา มองเห็นกระดาษตกแต่งหน้าต่างสีแดงแสบตามาก

แสงอาทิตย์ส่องผ่านเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ส่องบนผ้าปูที่นอนสีแดง ไม่ชัดเจน เหมือนจอกแหนที่ลอยไม่มั่นคงอยู่ในทะเล

เธอจ้องไปที่หน้าต่างสีแดงนานมาก เบ้าตาก็แดงแล้ว

“คุณเซิ่ง คุณฟื้นแล้ว?”

เสียงของเหมยเหมยดังเข้ามา เธอวิ่งเข้ามาเร็วมาก“ยังไม่สบายตรงไหนไหม?หมอบอกว่าคุณเป็นไข้เพราะพักผ่อนน้อย”

เซิ่งอันหรานกอดผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจบริเวณรอบๆด้วยความมึนงง

“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่?”

“คุณเซิ่งจำไม่ได้แล้ว?”เหมยเหมยมองเธอ“เมื่อคืนคุณยืนอยู่หน้าประตูทั้งคืนแล้ว ตากฝนหนักขนาดนั้นทั้งคืน ร่างกายก็รับไม่ไหว หลังจากนั้นก็หมดสติอยู่ท่ามกลางสายฝน เป็นคุณชายที่อุ้มคุณกลับมา”

“เขา?”เซิ่งอันหรานสีหน้าเปลี่ยน“เขาอุ้มฉันเข้ามา?”

อวี้หนานเฉิงไม่ใช่เกลียดตัวเองจนแทบจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ไหม?ไม่ควรจะสนใจว่าตัวเองจะเป็นหรือตายไหม?ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้?

เหมยเหมยพยักหน้า“ในใจของคุณชายยังมีคุณเซิ่ง ถึงแม้ว่าฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่คุณเซิ่งอย่าทะเลาะกับคุณชายอีกเลย เขานิสัยไม่ได้ แต่เป็นคนดี”

กำลังพูดคุย เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากหน้าประตู“พอได้แล้ว อะไรคือในใจมีเธอ เมื่อคืนคำพูดของคุณชายจำไม่ได้เหรอ ให้คุณอยู่ที่นี่ทำหน้าที่เป็นคนดี รอคุณชายกลับมา ฉันจะนำคำพูดนี้ของเธอบอกคุณชาย ดูว่าเขาจะจัดการเธอยังไง”

เหมยเหมยสีหน้าซีด พูดเรียกเสียงเบา“พี่หง”

เซิ่งอันหรานค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าประตู เห็นสาวใช้เดินเข้ามาพร้อมจาน วางถ้วยซุปขิงไว้บนโต๊ะข้างเตียง พูดเสียงดัง ซุปขิงก็นำมาให้แล้ว

“คุณชายพูดคือ มีคนตายหน้าประตูจะโชคไม่ดี พากลับมารักษาตัวดีแล้วก็ให้เธอไสหัวออกไป คุณเซิ่ง คุณเข้าใจใช่ไหม?”

เผชิญหน้ากับสายตาที่เหยียดหยามของสาวใช้ เดิมทีเซิ่งอันหรานก็สีหน้าซีดเผือดตอนนี้ครึ่งหนึ่งก็ไม่มีเลือดฝาดแล้ว

ทำไมเธอคิดไม่ถึง อวี้หนานเฉิงเกลียดตัวเองมากแล้ว เขาไม่เชื่อคำพูดของตัวเองแล้ว และไม่ใช่เชื่อว่าตัวเองจริงใจซื่อสัตย์กับเขา ทำไมถึงยังจะแคร์ความเป็นความตายของตัวเองล่ะ？

“พี่หง ก็ไม่สามารถพูดขนาดนี้ คุณชายเขา…”

“เธอเข้าใจคุณชายขนาดนี้ ไม่งั้นคืนนี้เธอก็ย้ายไปนอนในห้องของคุณชาย?”

พี่หงพูดโหดร้ายมาก เหมยเหมยยังเป็นสาวน้อยที่วัยรุ่น ได้ยินแบบนี้สีหน้าก็แดงแล้ว “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉัน…”

“เขาอยู่ไหน?”

เซิ่งอันหรานเปิดปากพูดหยุดคำพูดโต้เถียงของทั้งสองคน ครึ่งหนึ่งถูกพวกเขาทะเลาะจนปวดหัว อีกอย่างหนึ่งคือเดิมทีเธอมาที่นี่เพื่อจะมาพบอวี้หนานเฉิงนำลูกสาวของตัวเองกลับไป

พี่หงกอดแขน มองมาที่เธอ พูดอย่างไม่มีอารมณ์

“คุณชายออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าหากคุณเซิ่งออกไปได้ก็รีบไป หลีกเลี่ยงคุณชายกลับมาเห็นคุณแล้วไม่สบายใจก็จะทำให้พวกเราซวย”

เหมยเหมยทนดูไม่ไหว“พี่หง คุณเซิ่งยังมีไข้ คุณชายพูดแล้ว รอให้คุณเซิ่งรักษาตัวดีแล้วจึงจะให้เธอไป”

“ให้เธอพูดเหรอ?ด้านนอกมีโรงพยาบาลเยอะแยะ”

เซิ่งอันหรานก็คุ้นเคยเรื่องที่ถูกรังแก มีคนเสริมสิ่งที่ดีงามให้ดีขึ้นไปอีก คนที่ให้ความช่วยเหลือในขณะที่ตกทุกข์ได้ยาก เธอก็เห็นมาเยอะมากแล้ว

แสงพระอาทิตย์ยามบ่ายกระทบบนใบหน้าของเซิ่งอันหรานผ่านช่องกระจกหน้าต่าง เงาสีแดงทำให้รู้สึกเจ็บปวด เบ้าตาร้อนผ่าว

เธอรู้ว่าระหว่างตัวเองกับอวี้หนานเฉิงมีช่องว่างขนาดใหญ่แล้ว กระโดดข้ามไปได้ยากมาก และอวี้หนานเฉิงไม่เข้าใจความยากลำบากของเธอ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเธอไม่สามารถให้อภัยพฤติกรรมที่ไม่เลือกปฏิบัติของอวี้หนานเฉิงในการผลักดันความผิดทั้งหมดให้กับเธอ

พูดว่าอยาก“อยู่ร่วมกันด้วยดีจากกันด้วยดี”แต่เริ่มแรกก็ไม่ใช่“อยู่ร่วมกันด้วยดี”สุดท้ายจะ“จากกันด้วยดี”ได้ยังไงล่ะ?

กลางคืน มีเสียงเครื่องยนต์ที่ลานหน้าบ้าน เสียงคนรับใช้ดังเข้ามา“คุณชาย”

เซิ่งอันหรานผลักประตูห้อง เดินออกไป ยืนอยู่ชั้นบนมองลงไปชั้นล่าง

อวี้หนานเฉิงเพิ่งจะถอดเสื้อคลุม บนตัวมีความรู้สึกหนาว ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวชั้นบนก็เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว พอดีกับที่สบตากับสายตาของเซิ่งอันหราน

สายตาเชื่อมโยงกัน บรรยากาศค่อยๆแข็งตัว

“ทำไมเธอยังอยู่ที่นี่?”

อวี้หนานเฉิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ใช่ให้เธอตื่นแล้วกลับไปไหม?”

ต่อหน้าคนใช้ห้าคน เขาไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่นิดเดียว เซิ่งอันหรานจับราวบันได สีหน้าซีดเผือด นานมากจึงกัดฟันพูดออกมา

“ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

อวี้หนานเฉิงสายตาดูถูก หัวเราะเยาะเย้ย“ถ้าหากจะพูดเรื่องซิงซิงน้อย ฉันแนะนำว่าเธออย่าเปิดปากพูดออกมา ในเมื่อนั้นเป็นลูกสาวของฉัน นั่นคือคุณหนูใหญ่ตระกูลอวี้ ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่กับคนอื่นข้างนอก”

“เธอออกจากฉันไม่ได้”เซิ่งอันหรานกัดฟัน สายตามีความเจ็บปวด

“ตั้งแต่เล็กเธอเติบโตอยู่ข้างกายฉัน เธอออกจากฉันไม่ได้”