ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 377
อวี้หนานเฉิงออกจากคลับเฮ้าส์ เซิ่งอันหรานโทรศัพท์ไปหาถานซูจิ้ง
ในสายโทรศัพท์เหมือนจะไม่มีคนรับสาย
กู้เจ๋อสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว ในขณะที่พูดปลอบโยนเธอ
“อันหรานไม่ต้องรีบ พวกเราไปดูที่บ้านซูจิ้ง ซูจิ้งไม่ถึงกับไม่สามารถดูแลเด็กไม่ได้เถอะ”
“อวี้หนานเฉิงไม่เคยพูดเชื่อถือไม่ได้”
เซิ่งอันหรานลุกลี้ลุกลนจริงๆ
หลังจากครึ่งชั่วโมงก็ถึงคอนโดของถานซูจิ้ง เคาะประตู ถานซูจิ้งจึงจะมาเปิด ท่าทางนอนหลับอย่างสะลึมสะลือ
“พวกเธอมาได้ยังไง?”ถานซูจิ้งเห็นเซิ่งอันหรานก็ชะงักไป“อันหรานเธอออกมาได้ยังไง เธอไม่กลัวจะพบกับน้าสะใภ้เหรอ?”
เซิ่งอันหรานไม่ได้ตอบคำถาม พูดถามอย่างเร่งรีบ
“ซิงซิงน้อยล่ะ?”
ถานซูจิ้งหาวออกมา“นอนอยู่ในห้องของเธอ ตอนเที่ยงฉันไม่ใช่พูดกับเธอแล้วเหรอ?”
ได้ยิน เซิ่งอันหรานจึงรีบวิ่งเข้าไป เปิดประตูก็เห็นผ้าห่มนูนขึ้นมา จึงผ่อนคลายลง
“นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ถานซูจิ้งยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ค่อยๆเดินเข้าไป มองกู้เจ๋อและมองเซิ่งอันหราน “ไม่ใช่พูดว่าตอนบ่ายเธอจะไปเจรจากับอวี้หนานเฉิงไหม?เจรจาเป็นยังไงบ้าง?”
เอ่ยถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว นำเรื่องตอนบ่ายพูดออกไป
ถานซูจิ้งสีหน้าเปลี่ยนทันที ตบโต๊ะเสียงดัง
“ฉันว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วเถอะ?เขายังอยากจะได้สิทธิ์การเลี้ยงดูของซิงซิงน้อย? มีสิทธิ์อะไร เรื่องปีนั้นน่าจะเป็นเธอที่ต้องฟ้องร้องพวกเขาตระกูลอวี้ข่มขืนและคุกคาม หน้าไม่อายจริงๆ”
“ฉันไม่มีทางนำสิทธิ์เลี้ยงดูของซิงซิงน้อยให้เขา พรุ่งนี้ฉันจะพาซิงซิงน้อยกลับอเมริกา”
เซิ่งอันหรานกลัวว่าเวลายิ่งยาวนานอุปสรรคยิ่งเยอะ ถึงยังไงเมืองจินหลิงก็เป็นอาณาจักรของตระกูลอวี้ คนต่างถิ่นก็ปราบเจ้าถิ่นไม่ได้ และยิ่งกว่านั้นคือพวกเขา
“เด็กน้อยคนนี้เชื่อฟังเป็นอย่างดี วันนี้ตอนเที่ยงกินข้าวเสร็จตัวเองก็ไปนอนแล้ว ไม่ได้ก่อความวุ่นวายจะมาพบเธอ ดูท่าทางจะรู้จักคิด”
ถานซูจิ้งตบไหล่ของเธอ พูดปลอบโยน
เซิ่งอันหรานพยักหน้า แต่จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สายตาเปลี่ยนทันที“เธอพูดว่าซิงซิงน้อยกินข้าวเที่ยงเสร็จก็นอนหลับแล้ว?”
“ใช่”
ถานซูจิ้งถูกสายตาของเธอทำให้ตกใจ“ทำไม?”
เซิ่งอันหรานก้าวเดินกลับไปที่ห้องนอนของซิงซิงน้อย ตรงเข้าไปดึงผ้าห่มบนเตียงออก
ถานซูจิ้งกับกู้เจ๋อตามเข้าไป มองเห็นเพียงหมอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่เห็นเงาของคนนานแล้ว
ถานซูจิ้งสีหน้าซีดเผือด พูดด้วยความตกใจ“คนล่ะ?ฉันเห็นกับตาว่าเธอนอนหลับ!”
หน้าอกของเซิ่งอันหรานกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง จับหน้าอกแล้วโซเซ โชคดีที่กู้เจ๋อประคองเธอไว้ได้ทัน
“อันหราน เป็นอะไร?”
“ฉันไม่เป็นไร”เซิ่งอันหรานหาได้ยากที่จะพูดกัดฟันออกมา
“เด็กน้อยคนนี้เกรงว่าจะออกไปเอง”
เซิ่งเสี่ยวซิงฉลาดหลักแหลมตั้งแต่เด็ก เรื่องครั้งนี้ผู้ใหญ่ปิดบังเธอไม่ได้ แต่เธอต้องมีความคิดของตัวเองแน่นอน พบเซิ่งอันหรานไม่ได้เธอ
ต้องหาวิธีออกไปพบคน เพียงแค่เธอออกไป สถานที่ที่สามารถไปได้มองปราดเดียวก็รู้
แสงอาทิตย์สีทองของตอนเย็นส่องทั่วเมืองจินหลิง
เซิ่งอันหรานยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลอวี้ ยืนไม่ขยับเหมือนกับรูปปั้น
“คุณชาย”
เสียงเร่งรีบของเหมยเหมยดังเข้ามาในห้องหนังสือ
“คุณเซิ่งยังไม่ไป ด้านนอกฝนตกหนักมาก คนยืนไม่ไหวแล้ว”
อวี้หนานเฉิงราวกับคาดเดาไว้แล้ว ยังคงนั่งอย่างใจเย็น พูดเสียงเย็นชา“พูดอะไรบ้าง?”
เหมยเหมยชะงัก มองอวี้หนานเฉิงด้วยความมึนงง
“ค่ะ ให้ฉันมาบอกคุณ”
“……”
“คุณเซิ่งพูดว่า เพียงแค่คุณนำซิงซิงน้อยคืนให้เธอ เงื่อนไขอะไรเธอก็ยอม เธอสามารถพาซิงซิงน้อยออกจากเมืองจินหลิง ชั่วชีวิตนี้จะไม่กลับมาปรากฏตัวหน้าคุณอีก คุณชายน้อยจิ่งซี เธอก็จะไม่เจออีก”
เหมยเหมยคิดว่าคำพูดนี้ไม่ค่อยดี แต่เธอก็ไม่รู้ชัดเจนทำได้เพียงรายงานตามคำพูดดั้งเดิมของเซิ่งอันหราน
เป็นไปอย่างที่คิด สายตาของอวี้หนานเฉิงเย็นชาลง พูดชัดถ้อยชัดคำ
“เธอพูดแบบนี้จริงๆไหม?”
เหมยเหมยกลัวเล็กน้อย พูดอย่างระมัดระวัง“ค่ะ”
“ปัง”เสียงดังขึ้น อวี้หนานเฉิงปิดหนังสือ ลุกขึ้นยืนทันที หมุนตัวดึงผ้าม่านด้านหลังโต๊ะ มองเห็นผู้หญิงที่ยืนตากฝนอยู่นอกประตู ดูจนตรอกมาก
“ให้เธอตากฝน ไม่ว่าใครก็อย่าไปสนใจ”
เวลาที่หมุนตัว อวี้หนานเฉิงพูดทิ้งประโยคนี้ด้วยความโกรธ ดึงผ้าม่านปิดทันที
เหมยเหมยตกใจ ท่วมตัวสั่นเทา พูดคล้อยตามเสียงเบา
“ค่ะ….”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน