ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 381

ตอนอวี้หนานเฉิงรีบกลับจากบริษัท คุณหมอก็ตรวจเซิ่งอันหรานเสร็จแล้ว

"คนเป็นไงบ้าง? ทำไมไม่ส่งโรงพยาบาล?"

ทันทีที่เข้าบ้าน เขาก็ด่าฉอดๆ ใส่คนใช้

คนใช้ตกใจจนหน้าซีด พูดติดๆ ขัดๆ "คุณสั่งไม่ให้เธอออกไป พวกเราไม่กล้าส่งไปโรงพยาบาลตามอำเภอใจ ยังดีที่คุณหมอมาตรวจแล้ว บอกว่าเลือดลมอุดตัน อาเจียนออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว"

"ไม่เป็นไรทำไมยังไม่ฟื้น?"

"คือ......คืออ่อนเพลียเกินไป"

อวี้หนานเฉิงหงุดหงิดใจ เลยปัดถ้วยแก้วบนโต๊ะทิ้งหมด

สองวันนี้ ของในวิลล่าแตกแล้วแตกอีก แตกก็แตก คนใช้เห็นเป็นเรื่องปกติแล้ว วันนี้ที่โมโหขนาดนี้ยังเป็นครั้งแรก ทุกคนต่างเงียบ ไม่กล้าพูดมาก

อวี้หนานเฉิงด่าคนเสร็จ บิดหัวเข้าห้องนอน ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป

ในห้องรับแขก เหมยเหมยถอนหายใจออกอย่างช้าๆ พูดเสียงเบา "ฉันบอกไปแล้วว่าให้พวกเธอดูคุณเซิ่งไว้ เกิดเรื่องมาใครในพวกเราก็รับผิดชอบไม่ไหว พวกเธอกลับไม่เชื่อ"

"ยังไม่ใช่คุณชายไม่ให้เธอออกบ้าน"

"ทำไมคุณชายไม่ให้เธอออกบ้านพวกเธอดูไม่ออกเหรอ?"เหมยเหมยโมโหมาก "ยังไม่ใช่เพราะคุณชายกลัวคุณเซิ่งไปแล้วจะไม่กลับมา ป่วยแล้วยังไม่รีบส่งโรงพยาบาล ดีที่คนไม่เป็นอะไร หากคนเป็นอะไรละก็ พวกเราก็ถูกไล่ออกหมดแน่ๆ"

ได้ยินคนนี้ คนใช้หลายคนมองหน้ากัน ต่างหวาดผวาอยู่

ตอนแรกเพื่อบรรยากาศชื่นมื่น ได้ยินว่าคุณนายน้อยนิสัยดี ถึงย้ายจากบ้านเก่าตระกูลอวี้มา ใครจะคิดเมื่อมาก็เจอเรื่องแบบนี้ ทั้งสองข้างทำให้ใครโกรธก็ไม่ได้เลย

ในห้องนอนหลัก ผ้าม่านปิดสนิท มีเพียงหลอดไฟอโรม่าอยู่หัวเตียงดวงหนึ่ง

อวี้หนานเฉิงนั่งอยู่ข้างเตียง ดึงผ้าห่มคลุมบนตัวเซิ่งอันหราน

วินาทีที่รับสาย ความรู้สึกที่ไม่เคยหวาดกลัวมาก่อนเกิดขึ้นกับตัว เขาทิ้งงานทั้งหมดลงรีบกลับมา

หลายวันมานี้ ในหัวเขายุ่งเหยิงไปหมด นอกจากพระอาทิตย์ขึ้นแล้วไปทำงาน ไม่กล้าหยุดลงมาคิดมาก เมื่อคิดถึงในเวลาเกินครึ่งปี เธอกำลังหลอกตัวเองอยู่ เจ็บหัวใจเหมือนถูกคนบีบอย่างนั้น

บนหน้าเซิ่งอันหรานแทบไม่มีสีเลือดอะไร หัวคิ้วก็ขมวดกันแน่น เหมือนกับถูกฝันร้ายพันตัว

ในตาอวี้หนานเฉิงแฝงความเสียใจอยู่บางส่วน

"อย่าไป......"

จู่ๆ มีมือข้างหนึ่งยื่นมาจากในผ้าห่ม คว้าชายเสื้อเขาไว้แน่น เสียงละเมอไม่ดังมาก ดังอยู่ในห้องขนาดใหญ่

อวี้หนานเฉิงนิ่งไป กุมมือเธอไว้ ถึงรับรู้ได้ว่ามือของเธอเย็นเฉียบ

"ตั้งแต่เริ่มคือคุณต้องการจากไป ไม่ใช่ผม"

เสียงเขาเบามาก เหมือนกลัวปลุกเธอตื่น ความรู้สึกในตาอาลัยอาวรณ์ยากจะอธิบายได้

ฝ่ามือเซิ่งอันหรานถูกทำให้อุ่นแล้ว เหงื่อค่อยๆ ออกมา กลับเหมือนละเมอเพราะพิษไข้ เอาแต่พูดเพ้อเจ้อ

อวี้หนานเฉิงเข้าไปใกล้ ได้ยินคำพูดไม่กี่คำ

"กู้เจ๋อ……"

"……"

"พาซิงซิงน้อยไป กู้เจ๋อ......"

เหมือนน้ำเย็นหนึ่งกะละมัง สาดลงมา ความหนาวเย็นแพร่ไปทั่วร่างกาย

อวี้หนานเฉิงหน้าเขียว ในดวงตาที่อดนอนมาหลายวันเต็มไปด้วยเส้นเลือด เหมือนจ้องจากนรก จ้องไปที่เซิ่งอันหราน

แม้แต่ฝันเธอก็ให้กู้เจ๋อพาลูกสาวเธอไป?

"ถ้าหากไม่รู้คุณห้ามไม่ให้อันหรานออกตระกูลอวี้ตามอำเภอใจละก็ ผมก็ไม่พาคนมา บวกกับเรื่องซิงซิงน้อยก่อนหน้านี้

คุณลักพาตัวเป็นครั้งที่สอง ผมตรงไปที่ศาลฟ้องคุณได้เลย แต่แค่ให้เกียรติตระกูลอวี้เท่านั้น"

"พูดจาสวยหรูไม่มีประโยชน์"อวี้หนานเฉิงทำหน้าเย็นชา

"ที่นี่ไม่ใช่วอลล์สตรีต ที่นี่คือจินหลิง คุณอยากฟ้องก็ไปฟ้อง แต่หากคุณกล้าพาคนบุกเข้าประตูตระกูลอวี้ของผมละก็ คุณก็ลองดู"

"ลองก็ลอง"

กู้เจ๋อเดิมยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับสักนิด ชายกำยำ7-8คนข้างตัวหยิบเครื่องมือด้านไปข้างหน้า เริ่มรื้อประตู 2-3ครั้งก็รื้อนอตสกรู

บนประตูเหล็กลงมาหมดแล้ว

เสียงดัง"บูม" อวี้หนานเฉิงเห็นประตูเหล็กล้มลงต่อหน้า กลับยังไม่ขยับ สีหน้าเหมือนปกติ

กู้เจ๋อมองเขา ไม่ช้าก็รู้ทำไมเขาถึงนิ่งขนาดนี้

เพิ่งรื้อประตู ผู้ช่วยโจวฟังของอวี้หนานเฉิงก็รีบพาคนมาถึง และจำนวนคนสูสีกับคนที่กู้เจ๋อพามา ทำเป็นรูปร่างคนยืนขวางในตำแหน่งเดิมของประตูเหล็ก

"ประธานอวี้ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?"

กู้เจ๋อหัวเราะเยาะ "วางแผนถ่วงเวลา ประธานอวี้คุยกับผมนานขนาดนี้ ที่แท้กำลังรอกำลังเสริม"

"คุณสามารถพาคนมากมายมาถอดประตูใหญ่บ้านของผม ผมเรียกคนมาป้องกันไม่กี่คน ไม่เกินไปมั้ง"

"ไม่เกินไป หวังว่าคุณจะทำให้คนพวกนี้ขวางไว้ได้ตลอดจริงๆ"

กู้เจ๋อทำหน้านิ่ง เอ่ยปากพูดไปทางรถอีกคันข้างๆ อย่างเสียงดัง

"คุณอวี้เหล่าคิดจะนั่งในรถอีกนานเท่าไหร่กัน? หรืออยากเห็นผมกับหลานของคุณทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆ บนข่าวพรุ่งนี้ คุณถึงค่อยถามเหรอ?"