ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 382

อวี้หนานเฉิงหน้าเปลี่ยนสี

ในเวลาเดียวกัน กู้เจ๋อมองไปที่รถคันนั้นเปิดประตูรถแล้ว คุณท่านตระกูลอวี้ลงจากรถ ท่าทางสง่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ยืนอยู่หน้ารถครู่หนึ่ง ก้าวเท้ายาวเดินไปทางประตูใหญ่ตระกูลอวี้

"ไสหัวไปให้หมด"

โจวฟังตกใจจนหน้าซีดขาว หันกลับไปมองอวี้หนานเฉิง

"คุณปู่"อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วแน่น "เรื่องเป็นเรื่องของผม ปู่มาทำไม?"

"แกยังรู้ว่าฉันเป็นปู่แก?"ชายชราโกรธจนตัวสั่น"แกทำตระกูลอวี้ขายหน้าหมดแล้ว อันหรานล่ะ?"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว เงียบไม่ยอมพูด

"ได้ แกไม่พูดใช่ไหม แกไม่พูดฉันก็รู้ว่าอยู่ไหน"

ชายชราสูดลมหายใจลึกๆ ชี้ไปโจวฟังแล้วพูดว่า "ให้คนที่นายพามาพวกนั้นไสหัวไป ไม่งั้นละก็ ตั้งแต่พรุ่งนี้นายไม่ต้องมาทำงานที่บริษัทแล้ว"

โจวฟังหน้าเปลี่ยนสี ยังกล้าชักช้าที่ไหน รีบให้คนเหล่านั้นสลายตัวไป หน้าประตูโล่งในทันที

"เรื่องยกเลิกงานแต่งแกเป็นคนบอกฉัน แกบอกแกไม่อยากแต่งกับอันหรานแล้ว ไม่บอกสาเหตุสักคำ ก็ได้ ฉันจะถือว่าพวกแกเข้ากันไม่ได้ เห็นด้วยแล้ว ตอนนี้แกยังจะทำอะไรอีก?"

ชายชราหน้าเขียว"ในเมื่อกล้าทำเรื่องโง่ๆ อย่างการขังคนไว้ในบ้าน หากแพร่ออกไป แกจะให้ตระกูลอวี้ยืนอยู่บนจินหลิงได้ยังไง? แกจะให้หน้าแก่ๆ ของฉันวางไว้ที่ไหน?"

อวี้หนานเฉิงถูกชายชราสั่งสอนอยู่ในลาน กู้เจ๋อทำเมิน เข้าไปในบ้านหาเซิ่งอันหรานจนเจอด้วยตัวเอง เห็นเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ พูดเพ้อเพราะพิษไข้ ปวดใจทันที อุ้มเธอท่าเจ้าหญิงออกมา

"คุณพาเธอไปไม่ได้"

อวี้หนานเฉิงเหมือนไม่ได้ยินคำสั่งสอนของชายชรา จะไปแย่งคนทันที

กู้เจ๋อหลบเขา ตอนหมุนตัวใบหน้าที่อ่อนโยนเสมอๆ มีความโกรธขึ้นเล็กน้อย

"อวี้หนานเฉิง คุณจำไว้ เรื่องในวันนี้ เป็นเพียงการเริ่มต้น"

ก่อนหน้านี้เป็นเขาที่ฟังเซิ่งอันหรานเกินไป ทำเรื่องนุ่มนวลเหลือทางรอดไว้ ผลคือทำให้ตัวเองช้ำไปทั้งตัว หากรู้ก่อนว่า

อวี้หนานเฉิงเป็นคนหวาดระแวงอย่างนี้ เขาจะทำทุกวิธีให้เพื่อหนีผู้ชายคนนี้ยิ่งไกลยิ่งดี จะก่อให้เกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้ได้ยังไง

รถเก๋งสีดำทยอยจากไปเป็นแถว ในลานตระกูลอวี้มีแต่ความเยือกเย็น

ในห้องรับแขก พ่อบ้านให้คนใช้แยกย้าย เหลือเขาคุมเชิงปู่หลานทั้งสอง

"แกกับอันหรานเกิดอะไรขึ้นกันแน่? วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้ แกต้องมีคำอธิบายให้ฉัน"

เสียงชายชราก้องดังในห้องรับแขก

อวี้หนานเฉิงหน้าขรึม "ไม่มีอะไรต้องพูด นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอ"

"อะไรนะ?" ชายชราโกรธแต่กลับหัวเราะ "แกยังเห็นฉันเป็นปู่แกไหม? กำหนดงานแต่งแล้ว แกบอกยกเลิกก็ยกเลิกแล้ว ตอนนี้แม้แต่ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ได้? ไอ้สารเลว"

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างรีบเตือนว่า

"เรื่องนี้ของคุณเซิ่ง เกรงว่าคุณชายจะโดนกระตุ้นอะไรมา คุณผู้ชายค่อยๆ คุยกับเขา"

"ฉันไม่ใช่กำลังคุยดีๆ กับเขาหรือ หากเป็นนิสัยฉันสมัยก่อน ฉัน......"

ชายชราโกรธไปหมด ถลึงตาใส่อวี้หนานเฉิงสักพัก

"แกรู้ไหมแม่แกล้มป่วยเพราะเรื่องนี้ของแก? เขาไม่กล้าถามแก ในใจตัวเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อวานตอนเช้าออกบ้านไปถามสถานการณ์ที่ตระกูลซู กลับมาก็ล้มป่วยแล้ว"

อวี้หนานเฉิงได้ยินทำหน้าอึ้งไป กลับพูดไม่ออก

พ่อบ้านมองหน้าเขา เลยเตือนอีกครั้ง

ชายชราตบโต๊ะอย่างโมโห "แค่เรื่องที่เธอปิดบัง แกก็สร้างปัญหาถึงขนาดนี้? สมองแกไปไหน? อันหรานเป็นแม่คนหนึ่ง เดิมเธอกลับมาเพื่อหาลูกชายที่ถูกคนอุ้มไป เธอผิดอะไร? อุบายบ้าๆ แบบนี้ใครเป็นคนบอกกับแก กันแน่?"

คุณท่านตระกูลอวี้เป็นคนที่มีศักดิ์ศรีพูดคำไหนคำนั้นมาตลอด เป็นหนึ่งในคนส่วนน้อยที่ชั่วชีวิตนี้อวี้หนานเฉิงนับถือในการ

โน้มน้าวในคน ได้ยินคำนี้ของเขา เขากลับรู้สึกหวั่นไหวและมึนงงขึ้นมา

"แต่เธอติดต่อทนายแล้ว เตรียมแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดูลับหลังผม เธอไม่เคยคิดจะแต่งงานกับผมอย่างสงบสุข"

"ไร้สาระ" ชายชราร้อนใจ คำพูดหยาบคายก็ออกมา

"เธอเหลือทางรอดไว้ให้ตัวเองผิดตรงไหน? ยิ่งไปกว่านั้นเธอพูดกับแกรึไง? ศาลแจ้งแกรึยัง? เพื่อเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิดขึ้นพวกนี้ แกทำงานแต่งงานดีๆ วุ่นวายไปหมด ฉันว่าแกนั่นแหละ ที่ไม่เคยคิดจะแต่งงานอย่างสงบสุข"

ในห้องรับแขกมีเสียงตำหนิของชายชราดังก้องอยู่ ในหัวอวี้หนานเฉิงยุ่งเหยิงกันเป็นก้อน เนื้อหาในข้อความ โจวฟังสืบได้

หลักฐาน คำพูดโกรธของเซิ่งอันหรานพวกนั้นเอามารวมกัน เขากับสูญเสียความสามารถในการวิเคราะห์ไปแล้ว

"ฉันถามแก แกต้องการอะไรกันแน่?"

ชายชราเก็บสีหน้าเข้มงวด ถามเขาจริงจังหนึ่งประโยค พาเขาออกจากในความคิดฟุ้งซ่าน

มองคุณปู่ อวี้หนานเฉิงสายตานิ่ง พูดซ้ำอีกรอบ

"ผมต้องการอะไร?"

"แกคิดให้ดี ตัวแกต้องการอะไร ไม่ใช่โทษคนอื่น เดิมแกเป็นคนมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง กลับเรื่องความรักของตัวเอง

ไร้มันสมองจริงๆ"

ชายชรามองเขาอย่างให้เขาได้ดี

ถูกอวี้หนานเฉิงสร้างปัญหาจนถึงระดับที่เอาคืนไม่ได้แล้ว