ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 39

“คุณทำให้เขากลัวแล้ว”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วเตือน

อวี้จิ่งซีหดเท้ากลับอย่างเห็นได้ชัด และเข้าไปพิงข้างเซิ่งอันหราน

เมื่ออวี้หนานเฉิงเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กของอวี้จิ่นซี ในตอนนี้เขามองด้วยสีหน้าขุ่นเคือง เสียใจเล็กน้อย เขาถอนหายใจเบาๆอยู่ในใจ แล้วถามออกไปว่า

“คุณกำลังโทษว่าผมไม่ดูแลคุณให้ดีเหรอ ?”

อวี้จิ่งซีเพิกเฉยต่อเขา แล้วหันศีรษะเข้าสู่อ้อมกอดของเซิ่งอันหราน มือซ้ายกำเสื้อผ้าของเซิ่งอันหรานไว้แน่น

เมื่อเห็นอวี้หนานเฉิงดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย เซิ่งอันหรานถอนหายใจเงียบๆ แล้วพูดปลอบเขา

“อาจเป็นเพราะเมื่อคืนตกใจกลัว ให้เวลาเขาสงบลงสักหน่อยเถอะ”

ถ้าหากคุณมีใจที่กว้างขวางกับลูกชายของตัวเอง ไม่แปลกที่เขาจะสนิทกับคนอื่นไม่สนิทกับคุณ นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง ?

บรรยากาศอึมครึมเล็กน้อย เซิ่งเสี่ยวซิงกลอกตาและดึงแขนเสื้อของอวี้หนานเฉิง ทำตัวเหมือนเด็กทารก

“ลุงอวี้ หนูไม่เคยผ่านระดับนี้เลย คุณช่วยหนูหน่อยนะคะ”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนความสนใจ หันศีรษะและพูดว่า

“ระดับไหน ?”

“ตรงนี้ตรงนี้ ราชาปีศาจผู้นี้ไร้เทียมทานมาก”

“.............”

บรรยากาศผ่อนคลายลง เซิ่งอันหรานลูบศีรษะของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน และกระซิบว่า “จิ่นซี หนูโทษคุณพ่อเรื่องที่คุณตกบันไดใช่ไหม ?”

เด็กเล็กในอ้อมแขนส่ายศีรษะ เขาเงยหน้ามองเซิ่งอันหราน ในแววตามีความคับข้องใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“ถ้างั้นทำไมล่ะ ?”

เซิ่งอันหรานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

มือของอวี้จิ่งซีที่ถูกพันไว้ก่อนหน้านี้ยังขยับไม่ได้ เขาพยายามทำท่าทาง แต่ก็ยังยกขึ้นไม่ได้ เบ้าตาของเขามีความกระวนกระวายและน้ำตาอยู่

“หนูอยากเขียนอะไรใช่ไหม ?”

เซิ่งอันหรานรีบถาม

อวี้จิ่งซีพยักหน้าซ้ำๆทันที

“ไม่ต้องรีบ” เซิ่งอันหรานหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้อวี้จิ่งซี เขาใช้มือซ้ายเขียน ตัวอักษรคดเคี้ยว แต่ก็ยังพอมองออกเป็นประโยคหนึ่งว่า

“ไม่ชอบที่ป่าป๊าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น”

เมื่อเห็นประโยคนี้ เซิ่งอันหรานก็เหลือบมองอวี้หนานเฉิงที่กำลังเล่นเกมเป็นเพื่อนเซิ่งเสี่ยวซิงที่โซฟา แล้วขมวดคิ้ว

เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะต่อต้านการแต่งงานอีกครั้งของพ่อแม่ตัวเอง อย่างอวี้หนานเฉิงที่เป็นคนใจกว้างแบบนี้ เขาคงไม่ได้คิดถึงความคิดของอวี้จิ่งซี และเด็กคนนี้ก็ไม่สามารถพูดได้อีก

เมื่อคิดก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าตัวเองเป็นคนนอก และไม่สามารถจะพูดอะไรมาก เธอจึงลดเสียงลงแล้วปลอบอวี้จิ่งซี “พ่อหนูรักหนูมากนะ ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็จะยังดีกับหนู”

อวี้จิ่งซีส่ายศีรษะช้าๆ ดูเศร้ามาก

“เป็นอะไร ?” เซิ่งอันหรานจับไหล่ของเขา “หนูไม่ชอบป้าเกาเหรอ ?”

อวี้จิ่งซีลังเลเล็กน้อย ราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว เขาพยักหน้า จากนั้นก็เขียนประโยคหนึ่งลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นหม่าม้าของผม”

เมื่อเห็นประโยคนี้ เซิ่งอันหรานก็ตกตะลึงเล็กน้อย

อวี้หนานเฉิงเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษ แล้วส่งให้กับเขา

“ป่าป๊า คุณต้องพูดขอโทษผมด้วย”

อวี้หนานเฉิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ และคิดว่าตัวเองดื่มมากไป แม้กระทั่งอวี้จิ่งซีที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของตัวเองตกบันไดเขายังไม่รู้เลย ช่างประหม่า และเป็นความผิดของเขาจริงๆ

“ตกลง ป่าป๊าจะขอโทษหนู ขอโทษนะครับ จิ่งซี ต่อไปนี้เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

สิ่งที่เด็กน้อยคิดอยู่ในใจ กลับเป็นเรื่องที่เขาพาเกาหย่าเหวินกลับบ้าน

ถึงแม้ว่าจะคิดต่างออกไป แต่อวี้หนานเฉิงขอโทษแล้ว นอกจากนี้อวี้หนานเฉิงยังสัญญาว่าจะไม่พาเซิ่งอันหรานกลับบ้านอีก สีหน้าเขาก็ค่อยค่อยดีขึ้น

เด็กเล็กมักจะลืมเพศของตัวเอง เพียงครู่เดียวเขาก็เล่นกับซิงซิงน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เล่นเกม แต่ก็อยู่ข้างๆดูเซิ่งเสี่ยวซิงกัดฟันบีบนิ้วเล่นเกม สีหน้าเขาก็ดูมีความสุข

อีกด้านหนึ่ง ชายชราตื่นแต่เช้า พ่อบ้านที่บ้านเก่าเหล่าโจวเพิ่งกลับมาจากอวี้ย่วนวิลล่า และนำเอกสารที่ไปหามาทั้งคืนกลับมา

“สืบหาชัดเจนไหม ? ครั้งนี้ที่จิ่งซีตกลงมาจากชั้นสอง เป็นฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ ?”

“น่าจะเป็นอุบัติเหตุครับ”สายตาของเหล่าโจวดูจริงจัง “ถามคนรับใช้ทุกคนแล้ว ในคืนนั้นสาวใช้ที่ดูแลคุณชายน้อยที่หลับใหลกำลังไปชงนม ดังนั้นชั้นสองจึงไม่มีคน”

“ไม่มีใครอยู่เลย ?”

ชายชราอดไม่ได้ที่จะสงสัย

อวี้ย่วนมีคนรับใช้หลายสิบคน ตอนจิ่งซีเกิดเรื่องไม่มีใครอยู่กับเขาเลยสักคน เด็กตัวเล็กตกลงมาจากชั้นสองเสียงดังโครมครามขนาดนั้น เขาตกลงมาจากชั้นสองได้พักหนึ่งกว่าจะมีคนพบเห็น

“ในวันนั้น คุณเกาก็อยู่ และนำของขวัญมาด้วย พวกคนรับใช้จึงไปแบ่งของกันครับ”

“เกาหย่าเหวิน ?”ชายชราขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย และถามต่อว่า “ตอนที่จิ่งซีเกิดเรื่องเธออยู่ที่ไหน ?”

ถ้าหากเป็นคนทำจริง นอกจากเกาหย่าเหวินแล้วเขาก็คิดไม่ออกจริงๆว่าใครจะมีแรงจูงใจอีก