ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 401

"หนึ่งคนเป็น......หนึ่งร้อยคนก็เป็น......"

ลิงผอมคำนวณเงินก้อนนี้ จ้องมองอันธพาลหัวทองตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ "นายล้อเล่นหรือไง? ปริมาณของคน ร้อยคนนายรู้ไหมต้องจ่ายเงินฉันเท่าไหร่?"

"แน่นอนว่าฉันรู้"

หัวทองตัวเล็กยิ้มหวาน "พี่ พี่ดูฉันเหมือนคนไม่มีเงินเหรอ?"

"ใช่ไง"

"ไม่ใช่ฉันเอา เป็นลูกพี่ฉันเอา"

หัวทองยักคิ้ว "เจ้านายฉันทำการค้าใหญ่ในจินหลิง เขามีเพื่อนมากมายต้องการสิ่งนี้ ดังนั้นให้ฉันมาหาของพวกนี้ หากคุณภาพดีก็ตุนไว้มากหน่อย"

ลิงผอมทำหน้าสงสัย "เจ้านายของนายทำการค้าใหญ่อะไร?"

"เปิดไนต์คลับไง"

"นายไม่รู้ช่วงก่อนอยู่ในหน้าสิ่วหน้าขวานเหรอ เจ้าของไนต์คลับหลายคนโดนจับไปแล้ว? ก็เพราะเรื่องนี้"

"รู้สิ แต่เจ้านายของเราไม่ได้เอามาขาย ใช้มาส่งให้คน เรื่องอย่างก่อนหน้านี้ นั่นเป็นเพราะเกิดจากคนไม่มีหูรูด ของพวกเราคือใช้กันเอง ไม่มีทางเกิดเรื่อง"

พูดไม่กี่คำ ทำให้ลิงผอมใจเต้นไม่หยุด "เรื่องนี้ฉันกลับลองกลับไปคิดดู ปริมาณที่นายต้องการมันเยอะเกินไป เอาออกมาก็ไม่ง่าย"

"เย้...ได้...พี่ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา"

"สองวันนี้ยังไม่ติดต่อ รอฉันคิดได้แล้วก่อน"

พูดอยู่ ลิงผอมหนีบกระเป๋าหมุนตัวเดินเข้าไปในซอยลึก

หัวทองตัวเล็กยืนอยู่ปากซอย สายตาอันธพาลสุดค่อยๆ กลับมานิ่งสงบ ในหูฟังมีเสียงหัวหน้าทีมเยี่ยจือดังขึ้น "นายจบงานได้ หลังจากนี้ฉันตามไปก็พอแล้ว"

เยี่ยจือตามลิงผอมไปจนถึงทางเข้ารถไฟใต้ดิน เห็นกับตาว่าลิงผอมเบียดคนและพร้อมหยิบฉวยโอกาสล้วงกระเป๋าเงินของคนหลายคน แล้วควักบัตรรถไฟใต้ดินข้างในแล้วเข้าไปอย่างสง่า

นั่งรถไฟใต้ดินไปถึงสถานีสุดท้าย ในรถไฟใต้ดินแทบไม่มีคนแล้ว

เยี่ยจือกับลิงผอมตู้รถไฟหนึ่งตู้กั้นอยู่ ตามเขาลงรถ หลังเห็นเขาออกจากประตูเบอร์ 2 เธอรีบไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ออกจากประตูเบอร์ 4 ด้านตรงข้ามถนน

เห็นลิงผอมเดินตรงไปทางนายหน้าอสังหาริมทรัพย์เจ้าหนึ่ง

ค้ายา ยังกล้าซื้อบ้านที่จินหลิง? เยี่ยจือขมวดคิ้ว มองอีกที ลิงผอมไม่ได้เข้าไป แค่สูบบุหรี่หน้าประตู ด้านในมีคนอ้วนคนหนึ่งออกมา ในมือถือแผ่นโฆษณาของบริษัทอสังหาริมทรัพย์อยู่ปึกหนึ่ง

"หาแล้วเป็นไงบ้าง? มีที่เหมาะสมไหม?"

ลิงผอมพ่นควันบุหรี่ออกมา "อย่าสนใจเรื่องเงิน หากไม่พอละก็ น้องพี่ก็ช่วยเหลือพี่ได้"

คนอ้วนหน้านิ่ง เก็บโฆษณาอสังหาริมทรัพย์ไว้

"ฉันชอบบ้านหลังหนึ่ง จ่ายเงินมัดจำแล้ว"

"หา?" ลิงผอมเกือบทำบุหรี่ในมือหัก เต้นไปเต้นมาคนเดียว "พี่อ้วน พี่คือซื้อบ้านไม่ใช่ซื้อหัวไชเท้า ผักกาดขาว บอกจะซื้อก็ไปซื้อง่ายๆ นะ?"

"ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นออกมาดูแล้ว บ้านนี้ไม่เลว จ่ายมัดจำรอเปิด พวกเขาว่าต้องซื้อให้ฉันให้ได้ ถึงตอนนั้นฉันมาจ่ายยอดที่เหลือก็พอแล้ว"

"งั้นพี่ยังต้องออกมาใช่ไหม?"

"อืม"

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี"ลิงผอมถอนใจโล่งอก "ถึงตอนนั้นพี่พาฉันมาด้วย ฉันแบ่งเงินให้พี่ ยังไงก็ให้ในบ้านหลานสาวฉันมีของใช้ในบ้านดีๆ สักสองอย่างใช่ไหม?"

"เปิดหลังจากนี้สามเดือน พี่หลงก็น่าจะออกมาแล้ว นายไม่ต้องตามฉัน"

"ฉันไม่อยากรออีกแล้ว"

เกาชุ่ยสูดหายใจลึกๆ เงยหน้ามองเซิ่งอันหรานอย่างจริงจัง "เธอใช้วิธีการของเธอ ฉันใช้ของฉัน ฉันอยากจะออกจากเกาะนี้ ยิ่งถูกคนพวกนั้นลายมานาน ฉันก็ยิ่งคิดอยากจะพังไปพร้อมกับเกาหย่าเหวิน ก่อนไป ฉันต้องทำเรื่องนี้ให้เสร็จ ไม่งั้นฉันไม่ยอมไป"

ความเกลียดชังสามารถปิดตาคน เกาชุ่ยเกลียดเกาหย่าเหวิน เกินกว่าที่ตัวเองอยากจะมีชีวิตรอดแล้ว

พูดถึงขนาดนี้ เซิ่งอันหรานรู้ว่าตัวเองห้ามไม่ได้แล้ว เลยไม่ได้พูดอะไรมากอีก

วันถัดไป ผู้ชายที่เสนอเรื่องจะพาเกาชุยไปใช้ชีวิตด้วยกันคือ ‘พี่ห้า’ก็บอกเรื่องนี้กับไซครอปส์ รับเกาชุ่ยออกจากในบ้านต้นไม้เล็ก

คนบนเกาะพวกนี้ นอกจากเอ้อหวง คนอ้วนอีกไม่กี่คน คนอื่นต่างมีที่พักอื่นแล้ว ดังนั้นเกาชุยไป ก็ไม่อยู่ในลานแล้ว หลีกเลี่ยงการรบกวนได้ไม่น้อยจริงๆ

บ้านเล็กๆ แคบๆ กว้างขึ้นมาก เซิ่งอันหรานถอนหายใจนั่งใจลอยอยู่ข้างเตียง

เกาชุ่ยไม่ยอมให้ความร่วมมือ ทำได้แค่พึ่งความคิดอีกอย่างของตัวเอง

หลังจากเธอมองหน้าต่าง หลังจากแน่ใจหน้าลานไม่มีคนเฝ้าตัวเอง เขย่าตะปูอันหนึ่งข้างบนอย่างระมัดระวัง ถอดออกมาได้ง่ายดาย ไม้ที่ปิดหน้าต่างอยู่ในมือเธอ ดึงออกมาตัวหนึ่ง ใช้ตะปูตัวหนึ่งที่ดึงออกมางัดไม้ท่อนนั้น……

กำลังงัดอยู่ จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น เซิ่งอันหรานตัวแข็งทื่อ รีบเอาตะปูบนไม้ที่อยู่บนเตียงยัดลงใต้เตียง หันกลับไปมองอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูก

ภายใต้การย้อนแสง ร่างผอมบางหนึ่งเดินเข้ามาจากลานด้านนอก ตามแสงที่เขาเข้ามา ค่อยๆ เห็นใบหน้าลามกหนึ่งอย่างชัดเจน

"น้องสาว วันนี้ในบ้านไม่มีคนแล้ว เหลือแค่เธอแล้วนะ"

เซิ่งอันหรานหน้าเปลี่ยนสี "แกเข้ามาทำไม? ออกไป"

"เหอะๆ"ลิงผอมสำรวจเธอ น้ำเสียงคลุมเครือ

"ทาหน้าเรียวสวยๆ กลายเป็นแบบนี้ คนพวกนี้ก็ดูไม่ออกว่าเธอเป็นคนสวยคนหนึ่ง ตาบอดจริงๆ วันนี้พวกเขาไม่อยู่ ฉันจะเอ็นดูเธออย่างดี"