ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 402

บนใบหน้าของเซิ่งอันหรานเขียนว่าหวาดกลัว กรีดร้องขึ้นทันที

"......แกอย่าแตะต้องฉัน......"

หลายวันนี้เธอใช้วิธีนี้เจอคน พวกผู้ชายที่ตรวจตราในลานไม่มีใครเธอเห็นตอนเธอสะอาด เห็นเธอผมเผ้ารุงรังอยู่เสมอ และไม่สนใจการมีอยู่ของเธอ ทำเหมือนผู้หญิงที่เกาหย่าเหวินผู้พี่หามาดูแลผู้น้องเกาชุ่ยคนหนึ่ง

แต่ลิงผอมกับคนอ้วนว่าเรื่องมันเป็นยังไง พวกเขาเป็นคนพาเซิ่งอันหรานมาบนเกาะ เคยเห็นลักษณะเดิมของเซิ่งอันหราน

ก่อนหน้านี้เพราะคนเยอะ ดังนั้นเขาลงมือไม่สะดวก กลัวจะโดนแย่งเนื้อใหญ่ชิ้นนี้ ในที่สุดวันนี้ถึงตอนที่ในลานไม่มีคน

"พี่ปกป้องเธอมาหลายวัน เธอไม่ตอบแทนพี่หน่อยเหรอ?"

ลิงผอมพุ่งลงไปทันที

ภายใต้ความรีบร้อน เซิ่งอันหรานดึงไม้ใต้เตียงออกมา ตีไปที่หน้าผากของไอ้ลิง

ในห้องมีเสียงเจ็บปวดหนึ่ง ไอ้ลิงนั่งอยู่บนพื้น กุมเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผาก ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ "อีเน่า เธอกล้าตีฉัน"

เซิ่งอันหรานตีไปที่หัวเขาแรงๆ สิบกว่าครั้ง เห็นเขาไม่มีปฏิกิริยา กำลังตื่นตระหนกอยู่ จู่ๆ ก็เห็นประตูเปิดออก ตอนนั้นไม่สนอะไรแล้ว วิ่งออกไปนอกประตูอย่างล้มลุกคลุกคลาน

เพิ่งออกจากประตูบ้าน หัวก็ไปชนกับคนหนึ่ง ตัวเธอเด้งกลับมา นั่งลงบนพื้นทันที

"ใคร?"

เหนือหัวมีเสียงโกรธดังขึ้น "เธอเป็นใคร?"

เซิ่งอันหรานตัวสั่นเบาๆ เงยหน้าเห็นร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง เหมือนภูเขาลูกหนึ่งยืนตรงหน้าตัวเอง ผู้ชายไว้หนวด หน้าตาดุร้าย

ตาข้างหนึ่งใช้ผ้าปิดไว้

สีหน้าเธอซีดไปอย่างช้าๆ

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอถูกจับตัวมา เห็นไซครอปส์ในระยะใกล้แบบนี้

"เธอขึ้นเกาะไม่ได้ไง? ใครพาเธอมา?"ไซครอปส์จับไหล่เธอแรงๆ ทำหน้าเขียว

เขากลับไม่รู้เรื่องที่ตัวเองมาบนเกาะ?

ในความวุ่นวาย เซิ่งอันหรานใช้หัวอย่างรวดเร็ว พูดเสียงสั่นว่า "เป็นพวกเขาที่จับฉันมา ฉันมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว ฉันไม่รู้ฉันมาได้ไง"

"พวกเราจับเธอมา?"

ไซครอปส์หน้าเปลี่ยนสี "ใครพาเธอมา?"

เซิ่งอันหรานสั่นชี้ไปที่ลิงผอมในบ้านต้นไม้เล็ก "เขา ยังมีคนอ้วนคนหนึ่ง"

ไซครอปส์ขมวดคิ้วไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ เขวี้ยงเซิ่งอันหรานไป

"ไอ้สารเลว"

หลังจากนั้นห้านาที ในบ้าน เซิ่งอันหรานแกล้งทำเป็นนั่งหดตัวอยู่มุมกำแพง ไอ้ลิงถูกตีเลือดออก นั่งสั่นอยู่ใต้ตีไซครอปส์

ไม่ง่ายที่เกาหย่าเหวินจะลงมา สีหน้าดูไม่ค่อยดี เหมือนยังไม่ฟื้นฟู

ตอนเห็นเซิ่งอันหรานหดตัวอยู่ในมุมหนึ่ง แสดงสายตาสดชื่นทันที จู่ๆ สีหน้าก็ดีขึ้นมาก ก้มตัวพิงบนไหล่ไซครอปส์ พูดเสียงอ้อน

"เรื่องใหญ่อะไรกัน? ทำให้พี่หลงโมโหขนาดนี้ ไอ้ลิงชอบเธอ ต่อไปก็ให้เธอตามไอ้ลิงก็พอ สองวันก่อนเจ้าห้าก็พาผู้น้องฉันไปไม่ใช่หรือ?"

"ตอนนี้ฉันไม่ได้ถามเรื่องที่ไอ้ลิงชอบผู้หญิง แต่ผู้หญิงคนนี้มาอยู่บนเกาะได้ยังไง"

ไซครอปส์ทำหน้าโมโหอยู่ เหมือนไม่ปล่อยไปง่ายๆ

พี่หลงมองเซิ่งอันหรานครู่หนึ่ง สายตาเย็นชานั้น เหมือนดูมดตัวน้อย แค่เหยียบก็ตายได้

"ต้องฆ่าเธอ ไม่ใช่แค่ฆ่าเธอ ยังต้องจัดการเธอให้สะอาด สองวันนี้เพิ่มการตรวจตรา หลีกเลี่ยงเรียกไอ้ลูกหมามา"

ไอ้ลูกหมาเป็นคำสแลงของพวกเขา พูดถึงหน่วยสวาท

เซิ่งอันหรานมือเท้าเย็นทันที คอก็เหมือนถูกอะไรอุดไว้ พูดไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ

"เรื่องนี้ให้คนอ้วนไปทำ"

ไซครอปส์มองเกาหย่าเหวินด้วยความเย็นชา ชี้ไปที่ทางบ้านต้นไม้เล็กว่า"ฉันดูถูกความสามารถเธอเกินไป แม้แต่คนใกล้ตัวฉันก็กล้าใช้ ต่อไป เธอไม่ต้องมาในบ้านฉันอีกแล้ว ชอบรับคนเข้ามาในบ้านขนาดนี้ เธอไปอยู่ทางนั้นไป"

เกาหย่าเหวินร้องไห้เสียงดังหมอบที่ใต้เท้าของไซครอปส์ แต่ใบหน้าเขากลับไม่มีแยแส หลังเตะเธอไปหนึ่งที กลับห้องตัวเองอย่างไม่หันกลับมามอง เกาหย่าเหวินกัดฟัน รีบตามเข้าไป

ไอ้ลิงตัวสั่นพักใหญ่ถึงเงยหน้า เหมือนหลบทั้งหมดพ้น มองเซิ่งอันหรานที่อยู่ด้านข้าง

"พี่อ้วน พี่......พี่คิดจะจัดการเธอยังไง?"

ได้ยินคำว่า‘จัดการ’สองคำนี้ เซิ่งอันหรานหน้าซีด เธอไม่รู้จริงๆ ว่าคนอ้วนคนนี้เป็นคนดีหรือเลวกันแน่ ยังไงบนเกาะนี้ แม้จะพูดว่าคนดี นั่นก็เป็นคนที่มือเปื้อนเลือด ไม่ถึงกับจริงใจอะไร

"พาไปหลังเขาฆ่าทิ้ง แล้วฝัง"

คนอ้วนทิ้งคำนี้ แล้วมองเซิ่งอันหรานแวบหนึ่ง "ไปเถอะ"

เหมือนฆ่าเป็นเรื่องปกติ จับโซ่เหมือนกำลังพูดกับตัวเอง หัวใจเซิ่งอันหรานบีบแน่นเหมือนชักคันธนู

"ส่งให้ฉันดีกว่าไหม" จู่ๆ ไอ้ลิงเรียกคนอ้วนไว้ "เธอตีหัวฉันเป็นแบบนี้ ยังไงก็ควรให้ฉัน……"

เซิ่งอันหรานหน้าซีดขาว