ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 403

“พี่หลงให้ฉันจัดการเธอ ไม่ได้พูดว่าส่งมอบให้นาย ถ้าหากนายอยากจะได้ ก็ไปถามพี่หลง”

คนอ้วนน้ำเสียงเย็นชา มองห้องไม้บนชั้นสอง

เสียงตีแส้ดูเหมือนจะเป็นจังหวะ พร้อมกลับเสียงผู้หญิงกลั้นร้องน่าเวทนาเป็นพิเศษ

ลิงผอมก็เสียวสันหลัง “ช่างเถอะ ไม่ง่ายที่จะรักษาชีวิตกลับมา ไม่คุ้มค่าที่จะเสียกับผู้หญิงคนนี้ นายพาเธอไปเถอะ เห็นเธอฉันก็รำคาญ”

คนอ้วนหัวเราะเยาะเย้ย มองเซิ่งอันหราน

เซิ่งอันหรานตามคนอ้วนเดินเข้าไปในป่าลึกสักพัก ใกล้จะมืดแล้ว เพิ่งมาถึงที่มีลำธาร ฝั่งตรงข้ามลำธารมีหลุมศพ ในใจเธอมืดครึ้ม

ไม่คิดจะให้ตัวเองจนน้ำตายอยู่ที่นี่ หลังจากนั้นก็ถูกฝังเหรอ?

คนอ้วนโยนให้เธอตัวเองข้ามลำธาร เดินไปถึงตรงหน้าหลุมศพนั้น ดึงหญ้าที่อยู่ข้างบนออก

เซิ่งอันหรานมองด้วยความแปลกใจ ครุ่นคิดสักพัก จู่ๆก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ พูดโพล่งออกมา

“นี่คือ…หลุมศพภรรยาของคุณ?”

คนอ้วนชะงัก น้ำเสียงมีความโกรธ“ไม่ควรถามเธอก็อย่าถาม”

เซิ่งอันหรานหุบปากทันที

คนอ้วนนี้มีข้อบกพร่องอะไร?ก่อนจะฆ่าคนก็ยังต้องพูดกับภรรยาตัวเอง?สามารถให้ตัวเองสบายใจ การทรมานให้คนรอความตายรู้สึกเจ็บปวดมากจริงๆ

“ใครให้คุณมาแตะต้องแม่ฉัน!”

เสียงใสดังมาจากทางขวา เสียงดังก้องกังวานในป่าที่เงียบสงัด

เซิ่งอันหรานมองเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ก็มองเห็นเด็กผู้หญิงร่างผอมวิ่งออกมา วิ่งตรงมาที่ตรงหน้าหลุมศพ ผลักคนอ้วนออกไป พูดอย่างโหดร้าย

“ฉันพูดแล้ว บนเกาะนี้นอกจากฉัน ใครก็อย่ามาแตะต้องแม่ฉัน!”

คนอ้วนล้มลงบนพื้นดิน กลับไม่โกรธ แค่สีหน้าแย่มาก

นานมาก เขาลุกขึ้นสะบัดดินบนร่างกาย ไม่พูดจา หันหน้ากลับไปมองเซิ่งอันหราน

“ไปเถอะ”

เซิ่งอันหรานมองร่างคนอ้วนที่ซึมเศร้า จู่ๆก็อยากร้องขอชีวิต พูดถามกับเด็กสาว“ครั้งก่อนฉันให้ของเล่นชอบไหม?”

เด็กสาวสีหน้าเปลี่ยน มองเธอด้วยความมึนงง

คนอ้วนโกรธขึ้นมา ดึงแขนของเธอไว้ “ใครให้เธอพูดแบบนี้ ไป”

ถูกดึงไปสองก้าว เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าขนหัวลุก ในใจแอบร้องขอชีวิต

“หยุดก่อน”

เสียงใสของเด็กสาวดังขึ้นมา เรียกคนอ้วนกับเซิ่งอันหรานให้หยุด“เธอเป็นใคร?คุณจะพาเธอไปที่ไหน?”

“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ต้องสนใจ”

คนอ้วนมองเธออย่างไม่พอใจ

“ก่อนหน้านี้ที่แม่ฉันตายคุณก็พูดกับฉันแบบนี้”เด็กสาวโกรธมาก วิ่งเข้าไปสามก้าว ห่างจากพวกเขามากกว่าสามเมตร พูดเสียงเย็นชา“คุณทิ้งเธอไว้ให้ฉัน”

“ไม่ได้”

“งั้นคุณก็ไม่ต้องมาพบฉันอีกแล้ว ถึงยังไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องออกไปจากที่นี่”

คนอ้วนสีหน้าเปลี่ยน

เซิ่งอันหรานรีบพูดแทนตัวเอง

“ฉัน…ถึงยังไงฉันก็หนีไปไม่ได้ เวลาที่พวกคุณไปค่อยมาจัดการฉัน ให้ฉันมีชีวิตสองวันก็ไม่ได้ทำให้พวกคุณมีอันตรายเถอะ”

คนอ้วนลังเล

“ใช่แล้ว ครั้งก่อนที่คุณให้ของเล่นฉันชอบมาก เปิดออกมาก็เป็นสิ่งนี้”

ชุ่ยชุ่ยความคิดเปลี่ยนเร็วมาก ราวกับไม่ได้นำเรื่องที่ตัวเองพูดเมื่อกี้มาใส่ใจ อวดหุ่นจำลองทั้งสองบนตู้เสื้อผ้าของตัวเองให้เธอดู“สองอันนี้คือของอะไร?ฉันทำตามที่รูปบอก นี้คืออะไร? สัตว์ประหลาดไหม?”

เซิ่งอันหรานมอง ยิ้มเล็กน้อย“ไม่ใช่สัตว์ประหลาด คือหุ่นยนต์รถ นั่นคือสไปเดอร์แมน”

“หุ่นยนต์รถกับสไปเดอร์แมนคืออะไร?”

“สองอย่างนี้เป็นวีรบุรุษของต่างประเทศ”

เซิ่งอันหรานเล่านิทานวีรบุรุษนี้ให้ชุ่ยชุ่ยฟัง ชุ่ยชุ่ยฟังจนมีความสนใจเป็นอย่างยิ่ง“ยังมีแบบนี้ด้วยเหรอ ฉันรู้แค่ไซอิ๋ว ตอนเด็กเวลาที่ไม่ได้มาบนเกาะนี้ฉันดูที่บ้าน”

“เธอมาที่เกาะนี้อายุเท่าไหร่?”

“สี่ห้าปี ฉันจำไม่ได้”ชุ่ยชุ่ยสีหน้างุนงง ใบหน้าดำเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจคำว่าอายุ

“ถึงยังไงฉันจะต้องออกจากเกาะนี้ให้ได้ นอกจากกล่อง ก็ไม่มีคนพูดกับฉัน”

“กล่อง?”เซิ่งอันหรานชะงักไป“กล่องอะไร?”

ชุ่ยสีหน้ามีความลับ

“เวลาที่ฉันเบื่อก็จะพูดกับเขา เขาพูดบางครั้งก็ไม่ได้ยินชัดเจน พี่สาวคุณน่าจะฟังเข้าใจ คุณมาจากภายนอกใช่ไหม?”

เห็นวิทยุเครื่องเก่านั้น เซิ่งอันหรานก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่จ้องมองสักพัก จู่ๆก็สีหน้าก็ตึงเครียด

“กล่องนี้ เมื่อไหร่ที่เธอสามารถได้ยินเสียงคนพูดข้างใน?”

ชุ่ยชุ่ยชี้ไปที่ท้องฟ้าด้านนอก ดวงตาอ่อนวัยกระโดดด้วยความตื่นเต้น

“ปืนขึ้นไปบนยอดเขาก็ได้แล้ว เทวดาพักอยู่ค่อนข้างสูง”