ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 408

หลินมู่เหยียนกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องนั่งเล่น

ของเหลือบนโต๊ะในห้องอาหารยังไม่ได้ทำความสะอาด มันดูรกไปหน่อย

เซิ่งอันหรานลงไปชั้นล่าง และพูดขึ้นด้วยความเขินอาย “นายมาที่นี่ผิดเวลาไปหน่อย เราเพิ่งทานอาหารเสร็จ ถ้ามากเร็วกว่านี้ อาจจะได้ทานพร้อมกัน ”

หลินมู่เหยียนไม่สนใจเรื่องนี้ "ถ้าฉันมาเร็วว่านี้ เขาอาจจะกินไม่ลงก็ได้ ดังนั้นมาช้าหน่อยจะดีกว่า"

“แต่ยังไงนายก็มารับเสี่ยวซือนี่”

เซิ่งอันหรานพูดเข้าจุดประสงค์ของหลินมู่เหยียน "แล้วนายบอกให้ฉันลงมาเพื่ออะไร ? สองวันมานี้สุขภาพของฉันไม่ค่อยดี นายจะทรมานคนไข้งั้นเหรอ"

สีหน้าของหลินมู่เหยียนดูเรียบเฉย "มีบางอย่างที่ฉันอยากจะคุยกับเธอ"

"..."

“ตอนที่ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับการถูกลักพาตัวของเธอ เสี่ยวซือกำลังจัดคอนเสิร์ตที่ต่างประเทศ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์แล้ว ถ้าเขากลับมันมาอาจจะสร้างความโกลาหล ดังนั้นฉันจึงไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้”

"เป็นการกระทำที่มีเหตุผล"

“แต่ฉันคอยสืบดูความคืบหน้าของเรื่องนี้มาโดยตลอด ถึงกับส่งคนไปหาเป็นการส่วนตัว แต่สุดท้ายก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก ถือว่าอวี้หนานเฉิงมีความสามารถมากทีเดียว”

เมื่อได้ยินสามคำ "อวี้หนานเฉิง" เซิ่งอันหรานชะงัก

“เกี่ยวอะไรกับเขา ？”

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้ฉันจะมาถูกจังหวะ ” หลินมู่เหยียนวางถ้วยชาลง ท่าทางของเขายังคงดูอ่อนโยน “มันขึ้นอยู่กับว่าเธอต้องการรู้ความจริงหรือเปล่า หรือแค่ต้องการหลอกตัวเองและใช้ชีวิตไปวันๆ”

"นายหมายถึงอะไร?"

“อวี้หนานเฉิงเป็นคนแรกที่รู้เรื่องเธอถูกลักพาตัว เขาเป็นผู้วางแผนช่วยเหลือทั้งหมด มันไม่เกี่ยวอะไรกับทีมสอบสวน เพราะเขากลัวว่าทีมสอบสวนจะเคลื่อนไหวมากเกินไป และมันอาจไม่ใช่ผลดีต่อเธอ ดังนั้นเขาจึงส่งทีมบลูอีเกิลจำนวนหนึ่งไปทำการค้าขายกับผู้คนในตลาดมืดอย่างลับๆ อ้อ อีกอย่าง เขาก็ไปที่เกาะด้วยนะ”

“……”

“แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เจอเธอ หลังจากกลับจากเกาะ เขากลับไปที่เซิ่งถังกรุปและเดินทางไปทำธุรกิจต่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานนี้เขามาประชุมงานช้า ฉันก็คงจะไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้”

การแสดงออกของเซิ่งอันหรานซับซ้อนเมื่อได้ฟังสิ่งที่หลินมู่เหยียนพูด ช่วงก่อนหน้านี้อวี้หนานเฉิงกำลังยุ่งกับเรื่องของเธองั้นเหรอ？

แต่ทำไม เขาถึงไม่เห็นมาดูเธอเลย ?

“ที่จริงเขาไม่ได้มาสาย แต่เพราะเขามีไข้สูงขณะที่อยู่ในรถ ผู้ช่วยของเขาทนไม่ไหว ดังนั้นจึงส่งตัวเขาไปที่โรงพยาบาล สุดท้ายพบว่าเขามีอาการปอดอักเสบ ดังนั้นจึงต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลทันที”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเซิ่งอันหรานก็แข็งค้าง

ไข้สูง ปอดอักเสบ ?

เขาเป็นคนช่วยเธอในแม่น้ำคืนนั้นจริงๆเหรอ ?

“อันที่จริง ที่ฉันมาพูดเรื่องนี้กับเธอ ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น แค่คิดว่าเพื่อนของเธอส่วนใหญ่ดีกับเธอมากเกินไป ดังนั้นเรื่องบางเรื่องที่พวกเขาสามารถปกปิดได้ พวกเขาจึงปกปิดเธอ พวกเขาไม่อยากให้เธอคิดมาก แต่ฉันเป็นคนชอบทำอะไรอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา ฉันคิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะได้รู้”

เซิ่งอันหรานย้อนถาม

“นายไม่ได้ต้องการให้ฉันช่วยพูดกับเสี่ยวซือให้เหรอ ?”

หลินมู่เหยียน ดันแว่นตากรอบทองขึ้น นิ้วของเขาขาวเป็นพิเศษ

“ที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้ สำหรับเรื่องระหว่างฉันกับเสี่ยวซือ ฉันสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง และไม่เคยคิดที่จะให้ใครเข้ามาช่วย ”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว คำพูดของเขามีความหมายแอบแฝง

หลินมู่เหยียนแสร้งประชดประชันเธอว่า ผู้คนรอบตัวเธอมักจะเป็นคนช่วยเธอตัดสินใจ ส่วนเธอก็ถูกปิดบังจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

หลังจากที่เส้าซือถูกหลินมู่เหยียนพาตัวออกไป กู้เจ๋อให้เซิ่งอันหรานขึ้นไปพักผ่อน และเขาก็ออกไป โดยทิ้งถานซูจิ้งอยู่เป็นเพื่อนเซิ่งอันหรานในห้องนอน

ทั้งสองนอนเคียงข้างกันบนเตียงมองดูดาวบนท้องฟ้าทางด้านนอกหน้าต่าง

เซิ่งอันหรานเล่าให้ถานซูจิ้งฟังถึงสิ่งที่หลินมู่เหยียนบอกกับเธอ และยังขอให้ถานซูจิ้งยืนยันอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถฟังความจากหลินมู่เหยียนข้างเดียวได้ ใครจะไปรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร

“ฉันเพิ่งรู้เรื่องการเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลของคุณ ก็เลยมาช้าไปหน่อย ”

“ไม่ช้าเกินไปหรอก ๆ” อวี้เฟิ่งหยารีบเข้าไปทักทาย “เธอไม่ได้พักผ่อนที่บ้านหรือ ？ ทำไมถึงมาที่นี่ นั่งลงก่อนสิ ฉันจะรินชาให้”

“คุณป้า ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ” เซิ่งอันหรานเดินเข้ามา“อีกสักครู่ฉันก็จะไปแล้ว”

อวี้เฟิ่งหยาทำอะไรไม่ถูก เธอลังเลก่อนที่จะหันไปมองลูกชายบนเตียงโรงพยาบาล

“คุณออกไปก่อนเถอะ” อวี้หนานเฉิงเปิดปาก เสียงของเขาแข็งทื่อเล็กน้อย

“งั้นพวกเธอคุยกันไปก่อนนะ”

ในห้องเงียบอีกครั้ง บรรยากาศดูค่อนข้างอึดอัด

เซิ่งอันหรานวางดอกไม้ไว้ข้างๆ เธอยืนอยู่ที่ปลายเตียง โดยรักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับอวี้หนานเฉิง ใช้เวลาสักพัก เธอจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า "คุณเป็นคนช่วยฉันไว้"

สายตาของอวี้หนานเฉิงยังคงดูนิ่งเฉยเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ น้ำเสียงเขายังคงเหมือนเดิม “นับไม่ได้หรอก มีคนตั้งมามายที่ช่วยเหลือคุณ ไม่ใช่ผมแค่คนเดียว ”

จะว่าไปแล้ว

คำพูดประโยคนี้มันไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่เซิ่งอันหรานกลับรู้สึกว่ามันดูแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก คิดอยู่ตั้งนาน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

“เรื่องลูก ผมตัดสินใจแล้ว ” อวี้หนานเฉิงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงทุ้มต่ำของเขาก้องกังวานในห้องผู้ป่วย

" เสี่ยวซิงซิงเติบโตขึ้นมาเคียงข้างคุณ และพ่อของเขาชื่อกู้เจ๋อ เป็นสิทธิ์ของคุณที่จะให้เธอติดตามคุณไปได้ทุกที่ จิ่งซีคุณก็เป็นคนให้กำเนิด ปีนั้นเหล่าหลู่ทำผิดพลาด ส่วนเรื่องสัญญาก็เป็นเรื่องที่คุณถูกบังคับ ดังนั้นจึงเป็นโมฆะ ต่อไปจิ่งซีก็ให้ติดตามคุณไปด้วย”

เซิ่งอันหรานตกตะลึง เธอมองไปที่อวี้หนานเฉิงด้วยความประหลาดใจ

เขาซูบผอมลงกว่าเดิมมาก ใบหน้าของเขาดูซูบลงไปเยอะ ดูไม่ออกเลยว่าเขารู้สึกยังไง

“ผมบอกคุณปู่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ท่านไม่ได้มีความคิดเห็นอะไร ดังนั้นในตอนบ่ายนี้ผมจะให้คนไปส่งจิ่งซีที่นั่น”

เซิ่งอันหรานกำมือของเธออย่างเงียบ ๆ เธอรู้สึกหายใจแทบไม่ออก