ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 409

"จะไปเมื่อไหร่？ "

เสียงของอวี้หนานเฉิงดึงสติของเซิ่งอันหรานให้กลับมา

คำพูดเหล่านี้ติดอยู่ในใจของเซิ่งอันหราน เดิมที่เธอยังไม่ได้คิดว่าจะไปจากที่นี่เมื่อไหร่ แต่ความหมายของอวี้หนานเฉิง ดูเหมือนจะแน่ใจแล้วว่าเธอจะต้องไปจากจินหลิงอย่างแน่นอน

เธอไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไร "ฉันพาเด็กคนหนึ่งกลับมาจากเกาะร้าง รอให้ดำเนินการเรื่องการรับเลี้ยงเด็กคนนั้นเสร็จสิ้น ฉันก็จะไป "

อวี้หนานเฉิงพยักรับรู้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือใดๆ ก็ไปหาอาจ้านได้ "

พื้นหลังของครอบครัวของเกาจ้านดำเนินการเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้

เขาคิดว่าเซิ่งอันหรานต้องการไปจากที่นี่จริงๆ

เซิ่งอันหรานบีบฝ่ามือ รู้สึกทั้งเย็นทั้งชาที่มือและเท้าของเธอ เดิมทีต้องการจะมาพูดคุยกับเขา แต่เธอก็ลืมเรื่องที่จะพูดไปจนหมด หลังจากนั้นไม่นาน เธอทนไม่ไหว และออกจากโรงพยาบาลไป

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอนึกขึ้นได้ว่า การที่เธอมาที่นี่เพื่อดูอาการป่วยของเขา และยังลังเลว่าจะบอกกับอวี้หนานเฉิงเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอดีไหม แต่ในที่สุดเธอก็ลืม เรื่องตั้งครรภ์ก็ด้วย ทันทีที่ได้ฟังคำพูดของอวี้หนานเฉิง และรู้ว่าเขาคิดยังไง เธอจุกจนพูดไม่ออก

เซิ่งอันหรานสัมผัสเบาๆที่หน้าท้อง พร้อมกับหัวเราะเยาะตัวเอง

ในตอนเย็น เป็นไปตามที่อวี้หนานเฉิงได้พูดเอาไว้ พ่อบ้านโจวของตระกูลอวี้ได้พาจิ่งซีมาส่งให้กับเธอที่วิลล่ากลางหุบเขาของกู้เจ๋อ

“คุณเซิ่ง จากนี้ไป เรื่องของคุณชายน้อย ต้องลำบากคุณแล้ว ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของพ่อบ้านโจว เซิ่งอันหรานก็รู้สึกผิดในทันใด

“ลุงโจว คุณปู่พูดว่าอะไรบ้าง ？ท่านเต็มใจให้ฉันพาจิ่งซีไปด้วยจริง ๆ หรือเปล่า ？”

ชายชรามีเหลนอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น และอวี้จิ่งซีก็เป็นความหวังแทบทั้งหมดสำหรับการเป็นทายาทของตระกูลอวี้ ตามสามัญสำนึก เขาไม่มีวันยอมให้เซิ่งอันหรานพาเด็กคนนี้ไปแน่

ลุงโจวถอนหายใจ

“เดิมทีในตอนแรกคุณท่านปฏิเสธหัวชนฝา และยังทะเลาะกับคุณชายยกใหญ่ จนขนาดที่คุณท่านปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาลเพื่อพบคุณชาย ”

"..."

“ต่อมาพอคุณชายพูดว่า” พ่อบ้านโจวหยุดชั่วครู่ เขาลังเลและไม่กล้ามองเซิ่งอันหราน “คุณชายบอกว่าหลังจากมอบสิทธิ์การดูคุณจิ่งซีให้กับคุณเซิ่งแล้ว เขาสัญญาว่าจะแต่งงานและมีลูกตามที่คุณท่านจัดหาให้ มีลูกกี่คนก็ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของเซิ่งอันหรานร้อนขึ้นดังเปลวไฟ ผ่านไปพักใหญ่ความโกรธก็คงไม่ทุเลาลง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ถ้าหากคุณเซิ่งยังพอมีความเห็นใจอยู่บ้าง ก็พาคุณชายน้อยมาหาคุณท่านบ้าง”

เมื่อพูดทิ้งท้ายประโยคนี้จบ เหล่าโจวก็จากไป

อวี้จิ่งซีนั่งอยู่บนโซฟา ดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เซิ่งอันหรานพูดมากนัก เขาเอาแต่มองไปที่ เซิ่งอันหรานด้วยท่าทางเศร้าสร้อย

“หม่าม้า คุณทวดบอกว่า ต่อไปผมจะได้เจอหน้าหม่าม้าไปตลอด จริงหรือเปล่า ？ ”

คำพูดของจิ่งซีดูคล่องแคล่วกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ก็มีบางครั้งที่ยังคงสะดุดอยู่

“ใช่จ๊ะ” เซิ่งอันหรานยิ้มอย่างฝืน ๆ “ต่อไปจิ่งซีสามารถอยู่กับหม่าม้าได้นานเท่าที่จิ่งซีต้องการ”

“มีน้องสาวด้วยเหรอ ?”

“ใช่ มีน้องสาวด้วย”

“แล้วป่าป๊าล่ะ ?”

อันที่จริงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดล้มเลิกการที่จะเรียนแพทย์เลย แต่อุปสรรคในการเรียนแพทย์มีมากมาย หลังจากที่เมื่อ 6 ปีที่แล้ว เธอเคยยอมแพ้มาครั้งหนึ่ง มันทำให้เธอไม่กล้ากลับเข้าสู่วงการอีกครั้ง

ในเมื่อกู้เจ๋อปูทางดังกล่าวโดยไม่เคยบอกกับเธอมาก่อน เธอประทับใจมากจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ในชั่วขณะหนึ่ง

“แต่ถ้าหากว่าเธอไม่อยากไปล่ะก็ ลองดูมหาวิทยาลัยใจประเทศก็ได้ ...”

“ไม่เป็นไร” เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกช้าๆ “มันไม่ง่ายเลยที่คุณจะสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ให้กับฉัน นี่เป็นมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ที่นักศึกษาแพทย์หลายคนอยากจะไปเรียน ทำไมฉันจะไม่อยากไปล่ะ "

"คนและเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ คุณยอมทิ้งมันได้เหรอ？"

“ทิ้งไม่ได้ก็ต้องทิ้ง ” เซิ่งอันหรานแสดงท่าทีปฏิเสธตนเอง “อีกอย่างฉันก็ไม่มีเรื่องหรืออะไรกับคนที่นี่ ไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้ว ชิงเหมิงมอบให้ซูจิ้งและฉินปัวเป็นคนดูแล เหลือเพียงเรื่องของชุ่ยชุ่ยเท่านั้น หลังจากดำเนินตามขั้นตอนการรับเลี้ยงดูบุตรบุญธรรมเสร็จ ฉันก็สามารถไปจากที่นี่ได้ "

“งั้นก็ไม่นาน ” กู้เจ๋อพยักหน้าและครุ่นคิด

เขาไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับเด็กในท้องของเซิ่งอันหราน เนื่องจากยังไงซะเธอก็จะต้องไปจากเขาอยู่ดี นั่นหมายความว่าจะไม่มีสายสัมพันธ์ใหม่ระหว่างเธอและอวี้หนานเฉิงเพราะเด็กคนนี้

ไม่นานหลังจากนั้น บนเกาะร้างก็ได้รับการกวาดล้าง ตำรวจพาชุ่ยชุ่ยส่งกลับมา ชุ่ยชุ่ยที่เพิ่งเข้ามาอาศัยอยู่ในวิลล่ากลางหุบเขา เธอมีความสดใสและเข้ากันได้ดีกับเด็กทั้งสอง

หลังจากรับประธานอาหารเย็น เซิ่งอันหรานหยิบชุดนอนใหม่ไปส่งที่ห้องของชุ่ยชุ่ย ชุ่ยชุ่ยเรียกให้เธอหยุด

“พี่สาว ลุงในสวนบอกว่า คุณจะพาฉันไปต่างประเทศด้วย ？”

“เธอไม่เต็มใจเหรอ?”

เซิ่งอันหรานนั่งลงข้างเตียง "ฉันวางแผนจะไปจากที่นี่ ส่วนเธอก็คงอยู่ที่นี่ตัวคนเดียวไม่ได้ จริงไหม ？"

ชุ่ยชุยกะพริบตา "คุณจะไปด้วยกันกับลุงคนนั้นใช่ไหม ？"