ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 416

ผู้อาวุโสคำพูดนี้ถือโอกาสด่าใคร คนบนโต๊ะก็ฟังออก

อวี้หนานเฉิงหลายปีนี้น้อยมากที่จะกลับบ้านเก่า ถึงแม่จะกลับมาก็กินข้าวแค่มื้อเดียวแล้วรีบออกไป ตั้งแต่นั้นก็ยิ่งพูดน้อยเงียบขรึม ยังพูดน้อยกว่าจิ่งซี

ห้าปีก่อนเพราะว่าเรื่องนำสิทธิ์การเลี้ยงดูของจิ่งซีมอบให้เซิ่งอันหราน เขาทะเลาะกับผู้อาวุโส ผู้อาวุโสโกรธมาก ก็เป็นเวลานั้น ร่างกายของผู้อาวุโสก็มีโรคเรื้อรังกำเริบ หลายปีนี้ร่างกายไม่ค่อยดี

เห็นอวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว อวี้เฟิ่งหยาก็อดทนไม่ไหว ช่วยพูดจูงใจ

“พ่อ พวกเด็กๆก็โตแล้ว เรื่องของพวกเขาตัวเองให้พวกเขาเป็นคนจัดการเองเถอะ”

ผู้อาวุโสสีหน้ายังคงมืดครึ้ม“หลานชายคนไหนไม่ทำตามความปรารถนาของผู้ใหญ่ หากทุกอย่างเป็นไปความปรารถนาของตัวเอง หลายปีที่ผ่านมาพ่อแม่ก็เลี้ยงมาอย่างไร้ประโยชน์แล้ว？”

อวี้เฟิ่งหยาสีหน้าแข็งทื่อ เห็นท่าทางผู้อาวุโสโกรธ คือพูดจูงใจไม่ได้

เสียงตะเกียบหล่นลงบนโต๊ะ หลายสายตาจับจ้องไปที่ต้นเสียง

อวี้หนานเฉิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พูดอย่างสงบนิ่ง

“ท่านไม่ต้องโกรธแล้ว หลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยปฏิเสธที่จะเจอคนที่ท่านจัดเตรียมให้”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ ผู้อาวุโสดวงตาเบิกกว้าง ก็ตบโต๊ะทันที

“นายยังมีหน้าพูดเรื่องนี้ คนที่นายเคยพบกลับไปก็ต่อว่าฉันลับหลัง นายพูดกับคนอื่นว่ายังไงตัวเองรู้ชัดเจนไหม?”

“คุณผู้ชาย”พ่อบ้านโจวสีหน้าเปลี่ยน พูดเอ่ยเตือน“คุณเย่ยังอยู่ เรื่องของคุณชายใหญ่หลังจากนี้ก็พูดเถอะ”

ความโกรธที่พุ่งขึ้นเหนือศีรษะของผู้อาวุโสถูกประโยคนี้ทำให้หายไป เขาเหลือบไปมองกู้เทียนเอินและเย่จื่อทางด้านขวา สีหน้าสงบลง

“กินข้าวก่อนเถอะ”อวี้เฟิ่งหยาไกล่เกลี่ย “ชิมอาหารนี้ดู นี้คือฉันทำเอง เย่จื่อ เธอชิมดูถูกปากเธอไหม?”

เย่จื่อหลายปีนี้อยู่ในกองทัพก็ยิ่งมั่นคง เรื่องของตระกูลอวี้เธอไม่ค่อยรู้ชัดเจน รู้ว่าเวลานี้ควรพูดอะไร ทำอะไร ก็เข้าใจทันที ในขณะที่ชิมอาหารกินก็ยิ้ม

“ว้าว อันนี้อร่อยจัง เหมือนกับที่แม่ของฉันทำ แม่ฉันชอบกินลูกชิ้น วันหลังคุณกับแม่ฉันสามารถไปเรียนรู้ด้วยกันได้”

“ได้ ถึงยังไงฉันก็อยู่บ้านว่าง”

“แม่ฉันก็ใช่ฮ่าๆ”

แม่สามีและลูกสะใภ้พูดแทรก ทำลายบรรยากาศที่อึดอัดลงเล็กน้อย

เทียนเอินกับเย่จื่ออยู่ในเหตุการณ์ ผู้อาวุโสอดกลั้นความโกรธไว้ กินข้าวไม่กี่คำก็ไม่กินแล้ว ใบหน้าดำ ยิ่งร่างกายไม่แข็งแรงก็ไปพักผ่อนแล้ว

หลังจากที่ผู้อาวุโสไป อวี้หนานเฉิงกับกู้เทียนเอินทักทายกัน ถามเรื่องสถานการณ์ชีวิต ก็พาจิ่งซีไปแล้ว

อาหารบนโต๊ะนี้ก็ไม่ค่อยได้กิน แม่อวี้ถอนหายใจ

เย่จื่อกะพริบตา กลืนลูกชิ้นในปาก พูดปลอบโยน

“คุณป้าอย่าถอนหายใจ พวกเขาไม่กินพวกเรากิน ฉันกับเทียนเอินชอบกินกับข้าวที่คุณทำ”

ได้ยินประโยคนี้ แม่อวี้สีหน้าอบอุ่น กระตุกยิ้มมุมปาก

“เวลาที่ไปดูตัว เขาพบกับผู้หญิงก็บอกว่าตัวเองมีลูกชายอายุสิบสองปี นี่ก็ช่างมันเถอะ เขายังบอกให้คนทำเอกสารรับรองทรัพย์สินก่อนแต่งงาน แยกทางกันหลังแต่งงาน ต่างคนต่างไป ในนามสามีภรรยา เธอคิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนรับเงื่อนไขนี้ได้?กลับไปก่อความวุ่นวาย ปู่นายคิดว่า

ศักดิ์ศรีของตระกูลอวี้ไม่เหลือแล้ว จึงโกรธมาก”

กู้เทียนเอินหัวเราะออกมา “พี่ชายฉันก็ไม่กลัวทำให้คนไม่พอใจ”

“แต่ทำให้คนไม่พอใจเยอะแล้ว”แม่อวี้สีหน้าจนปัญญา “โชคดีที่ตระกูลอวี้มีรากฐานที่มั่นคง เห็นแก่หน้าของฝ่ายตรงข้ามก็ไม่กล้าพูดอะไร แต่หลังจากนี้จะทำให้ชื่อเสียงไม่น่าฟัง”

“ไม่น่าฟังก็ไม่ต้องฟัง พี่ผมเขาในใจคิดอะไร ใครดูไม่ออกล่ะ?”

“ใครพูดว่าไม่ใช่ล่ะ?”แม่อวี้น้ำเสียงถอดถอนหายใจ“อันหรานจากเมืองจินหลิงไปห้าปีแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่เอ่ย แต่ใครก็รู้ว่าเขายังไม่ปล่อยวาง”

“ตอนนั้นทำไมพี่หนานเฉิงไม่เหนี่ยวรั้งไว้?”เย่จื่อได้ยินมานานมาก อดไม่ได้ที่จะถามความสงสัยในใจ

ปีนั้นเกิดเรื่องมากมายขนาดนั้น เซิ่งอันหรานถูกพ่อค้ายาลักพาตัว อวี้หนานเฉิงก็ตามไปช่วยชีวิต ต่อมายังรักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยโรคปอดบวมเป็นเวลาหนึ่งเดือน ฉวยโอกาสนี้ สามารถเหนี่ยวรั้งได้แล้ว ไม่ใช่พูดว่าจบก็จบ

“คนอยากจะไป จะเหนี่ยวรั้งยังไงล่ะ?”แม่อวี้ถอนหายใจ

“ไม่ลองจะรู้ได้ยังไงล่ะ?แต่ถ้าพ่ายแพ้ก็เหมือนตอนนี้ แต่ถ้าสำเร็จ ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่เหมือนกันแล้ว”

“ลองแล้ว”เสียงของกู้เทียนเอินกลัดกลุ้มเล็กน้อย

เย่จื่อสีหน้าเปลี่ยน มองไปทางเขา

“ปีนั้นพี่ชายฉันยืนยันจะนำสิทธิ์เลี้ยงดูจิ่งซีคืนให้พี่อันหราน จิ่งซีเป็นความหวังเดียวระหว่างเขากับพี่อันหรานจะสามารถติดต่อกันได้ แต่เห็นแก่เขาเลี้ยงดูจิ่งซีมาหลายปี พี่อันหรานก็ไม่มีทางนำจิ่งซีหายไปอย่างไร้ร่องรอย จะต้องให้เขาไปพบลูก…”