ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 417

“แต่ใครๆ ก็ไม่คาดคิดว่าคุณอันหรานจะไม่พาจิ่งซีไปด้วย”

คำพูดของกู้เทียนเอิน ย้ำเตือนเรื่องราวต่างๆ ในอดีตหวนคืนกลับมา ทำให้บรรยากาศยิ่งมัวหมอง

ในค่ำคืนอันมืดมิด——

อวี้หนานเฉิงและอวี้จิ่งซีเดินเข้ามาข้างในบ้าน โคมไฟสั่งการด้วยเสียงสว่างไสวขึ้นตามรอยเท้าของทั้งสองพ่อลูก

“มันดึกแล้ว เข้านอนเถอะ”

หลังจากพูดกำชับ อวี้หนานเฉิงก็เดินขึ้นไปชั้นบน ตรงไปยังห้องหนังสือ

เด็กชายวัยสิบเอ็ดปียกศีรษะขึ้นมาให้เห็นรางๆ เขายืนอยู่ที่บันไดแล้วเอ่ยถาม “คุณทวดอยากให้คุณแต่งงาน คุณจะแต่งงานกับคนอื่นไหม?”

“ไม่”

อวี้หนานเฉิงยังก้าวต่อไปไม่หยุด เอ่ยตอบกลับไปเสียงเรียบ

สีหน้าตึงเครียดของอวี้จิ่งซีผ่อนคลายลงทันที ดวงตาจับจ้องไปตามแผ่นหลังของชายหนุ่ม “อืม แม่จะต้องกลับมาแน่นอน”

คำตอบเดียวที่ได้รับกลับคืนมาคือเสียงปิดประตูห้องหนังสือ

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือเนิ่นนานไม่ขยับเท้าไปไหน กาลเวลาล่วงเลยมาห้าปีแล้ว แต่จิ่งซียังยืนกรานด้วยความไร้เดียงสาว่าเธอจะกลับมา และเขาเองกลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรอคอยอะไรอยู่?

เขาเคยเข้าใจว่าตัวเองเก่งกาจ คิดว่าตัวเองไม่เหลืออะไร ทุกย่างก้าวในชีวิตของเขาถูกควบคุมไว้อย่างดีด้วยแผนการของเขา แต่ความผิดพลาดเมื่อห้าปีที่แล้ว ทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง

ห้าปีก่อน ตอนที่เซิ่งอันหรานหนีจากความตายบนเกาะร้าง และมาพักฟื้นที่คฤหาสน์ตระกูลกู้

เพราะเขาเข้ารับการรักษาโรคปอดอักเสบอยู่ที่โรงพยาบาล ตื่นขึ้นมาหลังจากอาการโคม่าอยู่สองวันเต็มๆ สิ่งแรกที่ทำหลังจากฟื้นคืนมาคือการคุยกับคุณปู่เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูจิ่งซี

โจวฟังที่อยู่ข้างกายเขาในเวลานั้น เมื่อได้ยินคำตัดสินใจสีหน้าเขาพลันเปลี่ยนทันที

“ประธานอวี้ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม แต่นายน้อยเป็นลูกชายคนเดียวของคุณ แม้ว่าตอนนั้นครอบครัวอวี้จะเสียใจต่อคุณเซิ่ง แต่ลูกชายคนนี้คุณก็เลี้ยงเขามาตั้งหกปีแล้ว จะพูดว่ามอบให้ไปได้ยังไง?”

อวี้หนานเฉิงนั่งพิงหัวเตียง ใบหน้าเขาซีดราวกับกระดาษ ดวงตาเปรียบดั่งน้ำนิ่งไหลลึก

“เธอเป็นคนขี้โมโห เมื่อก่อนฉันหักอกเธอตั้งหลายครั้ง เธอตำหนิฉันที่เห็นแก่ตัวและไม่เคยคิดถึงเธอเลย ระหว่างฉันกับเธอเราเข้ากันไม่ได้ แม้ว่าเธอจะยกโทษให้ฉันเรื่องที่ช่วยเธอครั้งนี้ แต่ความเข้ากันไม่ได้ที่มีอยู่ เรื่องของอารมณ์แก้ไขได้ยากมาก”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว แล้วทำไมต้องส่งนายน้อยไปที่นั่น”

“คุณไม่เข้าใจ”

ปีนั้นภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยของโรงพยาบาล อวี้หนานเฉิงแค่พูดว่า ‘คุณไม่เข้าใจ’ และไม่ได้อธิบายอะไรต่อ โจวฟังเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เขาไม่เข้าใจที่อวี้หนานเฉิงบอกว่าเขาไม่เข้าใจอะไร

จนกระทั่งงานแต่งงานของเกาจ้านและถานซูจิ้งสิ้นสุดลง อวี้หนานเฉิงเมาหัวราน้ำอยู่ที่รีสอร์ตของโรงแรมจนกระทั่งถึงเย็น เมื่อเขาตื่นขึ้นมาได้รับแจ้งว่าเซิ่งอันหรานทิ้งจิ่งซีไว้ให้อยู่ข้างกายเขา และตัวเธอออกไปจากเมืองจินหลิงภายในคืนนั้น

วันนั้นโจวฟังที่รู้จักอวี้หนานเฉิงมานานหลายปี เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอวี้หนานเฉิงหวาดกลัวจนเป็นบ้าเช่นนี้ เขาไม่เจอเซิ่งอันหรานบนเครื่องบินขาไปอเมริกา เขาตรงไปที่หน่วยงานรับผิดชอบของสนามบิน หยุดเที่ยวบินทั้งหมดไม่ให้ขึ้นบิน แม้แต่ตำรวจปราบจลาจลในสนามบินยังตื่นตระหนก เป็นข่าวใหญ่โตของเมืองจินหลิงในวันนั้น และเกิดความโกลาหลขึ้นอยู่นาน

สายตาของอวี้หนานเฉิงชำเลืองมองบัตรเชิญสีแดงที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ “ในเมื่อจะโทรหาหาฉันอยู่แล้ว อันที่จริงไม่จำเป็นต้องส่งบัตรเชิญมาก็ได้”

“จำเป็นสิ ฉันคิดว่าจำเป็นมากเลยล่ะ ลูกสาวของฉัน ฉันรอคอยมาตั้งหลายปี เหล้าครบเดือนทั้งทีนายต้องนำมามอบให้ฉันนะ”

“ฉันไม่มีเวลา ช่วงสิ้นเดือนฉันต้องบินไปดูงานที่โตเกียว”

“หา? นายนี่เป็นคนยังไง? นายอิจฉาล่ะสิ อิจฉาที่ฉันมีลูกสาวแล้วนายไม่...”

เกาจ้านพูดไม่จบ คำว่า “มี” ถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ เสียงหยุดไปกะทันหัน

เสียงจากในโทรศัพท์เงียบไปหลายวินาที จากนั้นน้ำเสียงแปลกๆ ของเขาก็ดังขึ้น “อะแฮม เอ่อ ถึงยังไงนายก็ต้องมา มอบอั่งเปาซองใหญ่ให้ลูกสาวฉัน ฉันจะให้นายเป็นพ่อทูนหัวของลูกสาวฉันเป็นยังไง? ลูกสาวของฉันก็คือลูกสาวของนายนะ”

“ขอดูเวลาก่อน” น้ำเสียงของอวี้หนานเฉิงแผ่วเบา แลดูกลัดกลุ้มแปลกๆ

ลูกสาวของครอบครัวเกาจ้านอายุครบเดือน ลูกสาวคนนี้คือทองคำอันล้ำค่าในหัวใจเขา เมื่อสามปีก่อนตอนที่ถานซูจิ้งได้ให้กำเนิดลูกชายคนแรก ก็ไม่เห็นเขาดีใจมากมายขนาดนี้ ได้ยินมาว่างานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนของครอบครัวเกาจัดขึ้นที่โรงแรมจี่เฟิง เรียนเชิญทั้งดารา เซเลบริตี้ จากวงการธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน

งานเลี้ยงนี้อวี้หนานเฉิงไม่อยากไปตั้งแต่แรก เมื่อตอนเช้าก็ปัดปฏิเสธไปตั้งหลายครั้ง สาเหตุเพราะเกาจ้านตั้งใจอยากให้ลูกสาวของเขารู้จักว่าเขาเป็นพ่อทูนหัว อันที่จริง คงไม่ยากที่คิดอยากจะปลอบโยนให้เขาปล่อยวางจากเรื่องราวเก่าๆ ในอดีตให้ได้โดยเร็ว แต่เขาไม่ต้องการ

เห็นได้ชัดว่าเขามีลูกสาวอยู่แล้ว และลูกสาวของเขาก็เป็นเด็กน่ารักและฉลาดที่สุดในโลก

ถ้าในอนาคตเมื่อเธอกลับมา และได้ยินเด็กผู้หญิงคนอื่นเรียกเขาว่าพ่อ เกรงว่าวันนั้นเธอคงเสียใจมากแน่ๆ