ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 425

หลังจากตกลงกับฟ่านหลิงชวงเรื่องที่จะไปนัดบอดแทนเธอ ฟ่านหลิงชวง ใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเธอ สลับให้เซิ่งอันหรานเวียนไปทำงานที่แผนกฉุกเฉินก่อนกำหนด เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการราววอร์ดของแผนกผู้ป่วยในในทุกเช้าๆ

ในสำนักงานฟ่านหลิงชวง ฟ่านหลิงชวงเกาะแขนของเธอด้วยท่าทางมีความสุข

“ฉันพึ่งพาได้ใช่หรือเปล่าล่ะ ที่ฉันช่วยเธอจัดการเรื่องนี้ ฉันเสี่ยงที่จะถูกคณบดีหาถีบออกจากตำแหน่งนะ ”

“ใช่ เธอพึ่งพาได้จริงๆ”

เซิ่งอันหรานกระตุกมุมปาก เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“เรื่องเวลา ที่อยู่ และชื่อ ฉันได้ส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของเธอแล้ว เขาเป็นที่ปรึกษาทางด้านกฎหมาย เขารู้พียงแค่ว่าฉันเป็นหมอ ถึงตอนนั้นเธอก็ดำเนินการตามแผนได้ ทำการนักบอดครั้งนี้ให้พังก็พอ”

“อันที่จริง ฉันคิดว่าการนัดบอดมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ทำไมเธอถึงได้ดื้อนัก ลองไปดูก็ไม่ได้เสียหายอะไร บางทีเขาอาจจะเหมาะสมกับเธอจริงๆก็ได้ ?”

“เหมาะสมกับอะไรผี？ คนในสมัยนี้ใครเขาจะไปนัดบอดกันล่ะ ？” ” ฟ่านหลิงชวงเหลือบมองเธอ พร้อมขดริมฝีปาก

“ถ้าประวัติไม่มีปัญหา จิตใจปกติ และพร้อมในทุกๆด้านแบบนี้ ทำไมเขาถึงหาแฟนไม่ได้ล่ะ? คนปกติที่ไปนัดบอด แปดถึงเก้าคนมักจะมีปัญหา แล้วทำไมฉันถึงต้องเสียเวลาไปด้วย?”

“อย่างน้อยก็ยังมีคนความปกติอยู่หนึ่งถึงสองคนไม่ใช่เหรอ ?”

“เธอคิดว่าฉันจะโชคดีเจอหนึ่งหรือสองคนนั้นไหม? แม้กระทั่งผู้ป่วยและญาติของผู้ป่วยยังรู้เลย ว่าถ้าหากอัตราความสำเร็จของการผ่าตัดต่ำเกินไป พวกเขาก็นิยมที่จะเลือกการรักษาโดยวิธีปกติ เหตุการณ์นี้มีโอกาสเกิดขึ้นได้เพียงเล็กน้อย หรือเปรียบได้กับการพนัน "

ฟ่านหลิงชวงเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟค เธอวิเคราะห์ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ มองในมุมของเหตุผล และมีความชัดเจนมาก เธอแข็งแกร่งเกินที่จะคิดถึงเรื่องความรัก

เซิ่งอันหรานเปิดโทรศัพท์ เช็คดูเวลา สถานที่ และถอนหายใจอย่างจำใจ เลือกวันได้ดีทีเดียว วันเสาร์นี้เป็นวันพักผ่อนของเธอ ปกติเธอมีวันหยุดไม่มาก กะว่าเสาร์นี้จะพาเด็กสองคนออกไปเล่นนอกบ้านซะหน่อย ยังไงก็เถอะ คงจะต้องเสียเวลาไปครึ่งวัน

ระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน เซิ่งอันหรานโทรหากู้อัน

“เธอพาเสี่ยวซิงซิงไปที่บ้านของคุณหมอช่ายหรือยัง ?”

“ฝังเข็มเสร็จนานแล้ว ” เสียงที่ยิ้มแย้มของกู้อันดังมาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง “ฉันกับเสี่ยวซิงซิงกำลังเดินเล่น คืนนี้คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วจะทำอาหารไหม ？”

“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันต้องทำโอที เสี่ยวซิงซิงทำอาหารเป็น ให้เสี่ยวซิงซิงทำให้เธอทานเถอะ ไม่อย่างนั้น ทั้งสองคนจะกินข้างนอกก็ได้นะ ”

“ฉันกินข้างนอกดีกว่า แม้ว่าเด็กคนนี้ทำอาหารเก่ง แต่ก็มักจะบังคับให้ฉันล้างจานอยู่ตลอด ”

"เธอขี้เกียจล่ะสิ"

กู้อันจะมาจากบนเกาะร้าง ตั้งแต่เด็กเรื่องอารมณ์ของเธอไม่มีใครคอยบอกคอยสอน เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้นและไม่ยอมฟังคำสั่งสอนของใคร แม้ว่าเซิ่งอันหรานจะพยายามบอกสอนเธอเรื่องมารยาททางโลกภายนอกกับเธอสักเท่าไหร่ แต่ทว่าเธอต้องไปอยู่ข้างกายของกู้เจ๋อ และกู้เจ๋อก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้ มันยิ่งทำให้กู้อันคุ้นเคยกับการละเลยเรื่องพวกนี้มากขึ้น

แม้แต่คำพูดที่เซิ่งอันหรานประชดประชันเธอ เธอก็ยังทำเป็นเหมือนไม่รับรู้อะไร

“ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว มันเสียเวลาในการซื้อของ”

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เซิ่งอันหรานเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทางจำใจ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดค้นหารายชื่อผู้โทรและโทรออก

เสียงรอสายดังขึ้นเป็นเวลานาน ก่อนที่ปลายอีกด้านหนึ่งจะรับ

“ฮัลโหล อันหราน มีธุระอะไรหรือเปล่า ？ ” เสียงเพิ่งตื่นนอนของกู้เจ๋อดังเข้ามาในโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานเหลือบมองนาฬิกา เธอลืมไปว่าเวลาของอเมริกาตอนนี้เป็นตอนกลางคืน

“ขอโทษนะ ฉันรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณใช่ไหม ？”

“ไม่เป็นไร” เสียงยกผ้าห่มดังขึ้นที่ปลายของโทรศัพท์ “มีอะไรหรือเปล่า ？”

“ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณ อันอันมาหาฉัน เป็นเพราะเมื่อวานมันดึกแล้วฉันเลยไม่ได้บอกคุณ ”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง เสียงที่สับสนของกู้เจ๋อดังขึ้น

“อันอันอยู่กับคุณ？ คุณหมายความว่าอย่างไร？”

“ง่ายมาก หนูจะเลือกชุดหนึ่งชุดสำหรับพี่ และพี่ก็เลือกให้หนูหนึ่งชุด ”

กู้อันมองไปที่เซิ่งอันหรานตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาของเธอบอกถึงความรังเกียจ "ชุดที่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆอย่างเธอสวมใส่ ฉันทำใจใส่ไม่ได้จริงๆ"

“อย่าบังคับอื่นในสิ่งที่คุณไม่ต้องการ ？”

"หมายความว่าอะไร?"

กู้อันไม่เคยเรียนหนังสือเลยมาตั้งแต่เด็ก พอไปถึงสหรัฐอเมริกาก็ต้องใช้อีกภาษาหนึ่ง ตอนนี้ เธอพูดภาษาจีนกับภาษาอังกฤษสลับกันไปหมด ดังนั้น เมื่อพูดถึงเรื่องสำนวนในภาษาจีน โดยพื้นฐานแล้วเธอฟังไม่เข้าใจหรอก

เซิ่งเสี่ยวซิงอธิบายด้วยความจำใจ “ก็คือ พี่ไม่ชอบรสนิยมที่ฉันชอบ พี่ก็ควรพิจารณาด้วยว่า ฉันก็อาจจะไม่ชอบรสนิยมของพี่เหมือนกัน หากพี่ต้องการให้ฉันยอมรับรสนิยมของพี่ พี่ก็ควรยอมรับในรสนิยมของฉันด้วยเช่นกัน เข้าใจไหม ？”

กู้อันคิดตามอยู่ครู่หนึ่ง

“ใครว่าฉันไม่ยอมรับล่ะ เปลี่ยนก็เปลี่ยน ”

ใบหน้าของเซิ่งเสี่ยวซิงดูลำบากใจ "พี่จะเอาจริงเหรอ ？ "

ไม่มีใครสามารถเกลี้ยกล่อมกู้อันได้ เธอลากเซิ่งเสี่ยวซิงไปลองเสื้อผ้าทันที คนหนึ่งชอบสไตล์ฮาราจูกุที่มีสีสันสดใส อีกคนชอบสไตล์สีชมพูน่ารัก ทั้งสองแลกเปลี่ยนรสนิยมการแต่งตัวของกันและกัน

สิบนาทีต่อมา กู้อันยืนอยู่หน้ากระจกพร้อมกับเอี๊ยมสีขาวนวลและรองเท้าหนังสีน้ำตาลคู่เล็ก ลูกค้าที่ซื้อของในนั้นสี่ถึงห้าคนต่างมองมาที่เธอ

“ทำไมฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆ ”

“จะไม่แปลกได้ยังไงล่ะ ？ ”

เซิ่งเสี่ยวซิงกระตุกมุมปาก เธออยากจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เลย

ผมเปียที่เด่นชัดบนหัวของกู้อันอันนั้นไม่ต้องพูดถึง แต่แขนซ้ายที่มีลายดอกไม้ขนาดใหญ่ มันไม่เข้ากับกระโปรงเอี๊ยมสีขาวนวลเลยแม้แต่น้อย