“อ้าว ทำไมหยุดเต้นล่ะ?”
เสียงคนบริเวณรอบๆหยุดการพูดคุยเรื่อยเปื่อยของทั้งสองคน
หันหน้ามองไป เซิ่งอันหรานเห็นว่าปิกาจูซึ่งเป็นผู้นำการเต้นหมุนตัวกลับและออกจากทีมทันที ปิกาจูที่เหลือก็ยุ่งเหยิงทันที
เซิ่งอันหรานกับเฉียวเซินอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆดู ของที่พวกเด็กๆสนใจไม่ได้มีเยอะ เห็นคนแยกย้ายแล้ว ก็กลับบ้านแล้ว
มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อยู่ด้านหลังไม่หยุด
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“จู่ๆก็ไม่เต้นแล้ว”
“อ้อ เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะมองเห็นยังมีดอกกุหลาบ คงจะไม่ใช่มีใครเตรียมจะขอแต่งงานเถอะ”
“……”
เวลาที่ถึงบ้าน กู้อันกำลังกอดตะกร้าสตรอว์เบอร์รี ใส่เสื้อสายเดี่ยวลายการ์ตูนสีเหลืองกับกางเกงขาสั้นสุดเท่ นั่งบนโซฟาไขว้ขายาวขาวสะอาดสองข้าง ไม่สนใจภาพลักษณ์
เห็นเซิ่งอันหรานพวกเขากลับมาแล้ว ก็ดีดตัวขึ้นจากบนโซฟา
“พวกคุณถือว่ากลับมาแล้ว ฉันหิวจะตายแล้ว”
“เธอไม่ใช่กำลังกินไหม?”เซิ่งอันหรานกลอกตามองบนใส่เธอ“ไปช่วยฉันล้างผัก อยากกินข้าเร็วก็ต้องไปล้างผักตอนนี้”
เฉียวเซินนำถุงชอปปิ้งเข้าไปวางในครัว แรงสั่นสะเทือนมาจากกระเป๋ากางเกง
“ผมไปรับสายโทรศัพท์ก่อน อีกเดี๋ยวผมจะมาล้าง”
“ระเบียงเก็บเสียง อยู่ทางนั้น”
เซิ่งอันหรานชี้ไปทางระเบียง หลังจากนั้นถือโอกาสแย่งตะกร้าสตรอว์เบอร์รีในมือกู้อัน หลังจากที่ส่งไปให้เซิ่งเสี่ยวซิง ก็ดึงกู้อันไปช่วยในห้องครัว
เธอมองไปที่เสื้อผ้าของกู้อันซึ่งมีผ้าเพียงไม่กี่ชิ้น ขมวดคิ้วพูด
“มีแขกมาที่บ้าน ยังเป็นผู้ชาย เธอก็แต่งตัวแบบนี้?”
กู้อันยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“ฉันอยู่อเมริกาก็แต่งตัวแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นแบบนี้ อากู้ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน พี่ นี้สมัยไหนแล้ว คุณอย่าหัวโบราณมากเกินไปได้ไหม?”
“กู้เจ๋อไม่เคยพูดว่าเธอเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย พูดกับเธอก็ไม่เหมาะสม ลิเลียนไม่เคยพูดกับเธอเหรอ?”
“เธอเคยพูดกับฉันแล้วยังไง ตัวเธอเองอยู่บ้านก็สวมสายเดี่ยวลูกไม้สีดำ ยังแหวกหน้าอก”
“พูดไร้สาระ นั่นเป็นบ้านเธอ ลิเลียนเป็นภรรยาของกู้เจ๋อ เธอ…”
พูดได้ครึ่งหนึ่ง เซิ่งอันหรานก็เงียบงันไม่พูด
เดิมทีเธออยากจะพูดว่ากู้อันเป็นลูกสาวของกู้เจ๋อ แต่ดูเหมือนลูกสาวจะใส่เสื้อกล้ามต่อหน้าพ่อแม่ก็ไม่เสียหาย โดยเฉพาะอเมริกาเป็นประเทศอิสระไม่คุ้มค่าจะพูดเรื่องเล็กนี้ แต่ปัญหาก็คือ กู้อันกับกู้เจ๋อไม่มีสายเลือดเดียวกัน
คิดมาถึงจุดนี่ สายตาของเธออดไม่ได้ที่จะมองสังเกตสาวน้อยตรงหน้าคนนี้อีกครั้ง
เด็กอายุสิบเจ็ดปี เวลาที่กำลังร่างกายเจริญเติบโต อาจเป็นเพราะขาดสารอาหารตั้งแต่เด็ก สาวน้อยคนนี้ไม่มีหน้าอกนูนออกมา แต่รูปร่างสูง โดยเฉพาะผิวละเอียดเกลี้ยงเกลา ขายาวคู่นั้นทรงพลังและเท่ากัน หุ่นสวยสุขภาพดีและแข็งแรง
ถ้าหากใช้สายตาของผู้หญิงมองเธอ จะกระตุ้นความอิจฉาริษยาของผู้หญิงส่วนใหญ่โดยไม่ต้องสงสัย
จู่ๆเธอสงสัยเหตุผลจริงๆที่ลิเลียนให้กู้อันออกจากตระกูลกู้
“ฉันถามเธอหนึ่งเรื่อง”
“อืม คุณถาม”
เสียงเฉียวเซินดังขึ้นมาที่ประตูห้องครัว ทำลายความแข็งทื่อลง
เซิ่งอันหรานได้สติกลับมา ฝืนเดินไปส่งเฉียวเซิน เวลาที่กลับมา กู้อันยังอยู่ที่ห้องครัว จนกระทั่งยังถือผักนั้นในมือ สีหน้าค่อยๆซีดขาว
เซิ่งอันหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“กู้อัน คุยกับฉันเถอะ”
เธอออกจากอเมริกา เหตุผลที่ออกจากกู้เจ๋อกับลิเลียน ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ทำไมลิเลียนถึงมุ่งเป้าไปที่กู้อัน ต้องมีเหตุผล
ในห้องหนังสือ แยกเสียงเด็กข้างนอกที่กำลังก่อความวุ่นวาย เซิ่งอันหรานกับกู้อันทั้งสองคนนั่งอยู่บนโซฟา
“คำพูดของลิเลียนเธอไม่เคยฟัง ครั้งนี้หล่อนให้เธอย้ายออกมาเธอกลับเชื่อฟังแล้ว เพราะว่าอะไร?”
กู้อันบิดนิ้วมือ สายตาหม่นมัว
“เพราะว่าในมือเธอมีความผิดของฉัน เวลาที่เธอให้ฉันไป ก็ให้ฉันดูวิดีโอที่เธอถ่ายไว้”
“วิดีโออะไร?”
“มีเหล้าไหม?”กู้อันจู่ๆก็เงยหน้าขึ้น สายตาตื่นตระหนกเต็มไปด้วยการขอร้อง“พี่ ฉันอยากดื่มเหล้า”
เซิ่งอันหรานเงียบไม่พูดจา ไปที่ตู้ไวน์และหยิบไวน์แดงเข้ามาหนึ่งขวด รินให้เธอ
ของเหลวสีแดงไหลลงจากในแก้วเข้าไปในปากของสาวน้อย ผ่านลำคอเข้าไปในหลอกอาหาร แอลกอฮอล์กระตุ้นสมองที่วุ่นวาย สติก็ลดลง ความสามารถในการดื่มเหล้าของกู้อันแย่มาก
“ก่อนปิดเทอมภาคฤดูร้อน ลิเลียนอยู่ที่บ้านจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ลุงกู้ ในงานเลี้ยงฉันดื่มเหล้าเมาแล้ว ลุงกู้ไปส่งฉันที่ห้อง พวกเราจูบกัน”
ชั่วพริบตานี้ ในสมองของเซิ่งอันหรานรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า
กู้อันกับกู้เจ๋ออายุห่างกันยี่สิบปี ทางกฎหมาย กู้อันยังเป็นลูกสาวของกู้เจ๋อ แต่กู้อันกลับบอกเธอว่า พวกเขาสองคนจูบกันแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน