ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 465

“เมื่อกี้โทรหาเธอไม่ติด ดังนั้นจึงตรงเข้ามา”

อวี้หนานเฉิงสายตาเย็นชา ดวงตาที่เย็นชาวันนี้เหนื่อยล้าอย่างอธิบายไม่ถูก

“วันนี้เสี่ยวซือเข้ามาถ่ายรายการ ไม่ได้สนใจโทรศัพท์”เซิ่งอันหรานกอดเกาลัดไว้แล้วพูดขอบคุณ

“ขอบคุณเกาลัดของคุณ เพียงแต่อีอีนอนกลับแล้ว คืนนี้ลมแรงเกินไป อย่าปลุกเธอเลย พรุ่งนี้เช้าฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว “งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันมารับเธอเถอะ”

คนใช้ตระกูลอวี้มากมายขนาดนั้น ทำไมถึงให้คุณชายใหญ่มารับอวี้อีอี และความสัมพันธ์ของเขากับอวี้อีอีก็ไม่ได้สนิทกัน

เซิ่งอันหรานนึกถึงคำสุภาษิต——หน้าเนื้อใจเสือ ไม่ได้วางใจ

“งั้นก็แบบนี้”เธอจบการสนทนาในเวลาที่กำหนด“ดึกแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ”

สายตาของอวี้หนานเฉิงผิดหวังมาก หลังจากพยักหน้าเล็กน้อยเขาดึงประตูรถเปิดเตรียมจะจากไป

เสียงไอก็ดังขึ้น

ท่ามกลางสายลมหนาว จู่ๆเขาก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

เสียงนี้ทำให้เซิ่งอันหรานหมุนตัวกลับมา

สองวันนี้แจ้งว่ามีพายุฝน อุณหภูมิลดลงทำให้เป็นไข้หวัด ดังนั้นในเมืองจินหลิงคนจำนวนมากก็เป็นไข้หวัดแล้ว โรงพยาบาลจินหลิงมีผู้ป่วยไข้หวัดจำนวนมาก

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร”อวี้หนานเฉิงปิดปาก แทบจะฝืนระงับเสียงไอไว้ไม่อยู่ สีหน้าเห็นได้ชัดว่าเจ็บปวด

“เธอกลับไปเถอะ ฉันไปแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว“ในเมื่อมาแล้ว คุณขึ้นไปนั่งบนห้องสักหน่อยเถอะ ฉันจะวัดอุณหภูมิร่างกายให้คุณ”

ถ้าหากเป็นไข้หวัดธรรมดาก็ดี ถ้าหากมีไข้ ก็ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล ถึงยังไงไข้หวัดสองวันนี้ก็ก่อความวุ่นวายมากแล้ว

สาเหตุเพราะว่าก่อนหน้านี้ที่ถ่ายรายการ ในห้องก็มีไฟสว่าง

นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่อวี้หนานเฉิงมา เมื่อเห็นรองเท้าของสามสาวที่ต่างวัยบนชั้นวางรองเท้าที่ประตู สายตาของเขาก็ซับซ้อนมาก ในใจรู้สึกหลากหลายผสมรวมกัน

เซิ่งอันหรานหยิบเทอร์โมมิเตอร์ขึ้นมาเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายให้เขา

“อย่าขยับ”

นิสัยของอาชีพของหมอ เธอก็ไม่ได้คิดมาก ตรงเข้าไปจับหน้าผากของอวี้หนานเฉิง ถือเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใกล้ๆบริเวณหู กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำบนร่างกายดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในลมหายใจของอวี้หนานเฉิง เวลานี้ เขาก็ใจลอย

“ก็ยังต่ำเล็กน้อย”

มองเครื่องวัดอุณหภูมิ เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“คุณนั่งสักพักเถอะ ฉันจะไปหยิบยาให้คุณ”

เธอจำได้ว่าในบ้านมียาลดไข้ แต่ว่ากู้อันกับเซิ่งเสี่ยวซิงทั้งสองคนไม่มีระเบียบ ของยุ่งเหยิงจนหาไม่เจอ เวลาที่เธอหายาลดไข้เจอแล้ว อวี้หนานเฉิงก็กอดหมอนนอนหลับไปแล้ว

ไม่ได้ไข้สูง เปรียบเทียบกับประสบการณ์ของอวี้หนานเฉิง จนกระทั่งเห็นได้ชัดว่ากระจุ๋มกระจิ๋ม สำหรับเขาไม่ใช่ที่เหมาะสมกับการนอน แต่เขากลับนอนหลับลึกมาก จนกระทั่งมีเสียงกรนออกมา

เซิ่งอันหรานมองเขาสักพัก สุดท้ายก็ใจแข็งไม่พอจะปลุกเขา และกลับไปหยิบผ้าห่มออกมาจากในห้อง ห่มบนตัวเขาอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ปิดไฟในห้องรับแขก จึงกลับไปนอนในห้อง

เวลาที่ใกล้จะถึงรุ่งสางก็มีพายุฝน เสียงฟ้าร้อง ทุกคนในห้องกลับนอนหลับสนิท

บางคนฟ้าผ่าประสาทสัมผัสก็ไม่รู้สึก บางคนเล่นเกมทั้งวันจนง่วงมาก ยังมีบางคนหลังจากนอนไม่หลับหลายปีในที่สุดก็พบวิธีรักษาอาการนอนหลับได้แล้ว

“หนูยังไม่เคยแต่งงาน ทำไมถึงคิดแบบนี้?”

“ถ้าหากว่าแต่งงานแล้วดี หม่าม้าหนูคงแต่งงานกับคุณไปแล้วเถอะ”

ซูฮวนพูดตรงไปตรงมา เหมือนกับน้าสะใภ้ของเซิ่งอันหราน เห็นได้ชัดเจนว่าตั้งแต่เล็กถูกเธอสอนให้เป็นแบบนี้ เลี้ยงให้เป็นคนนิสัยตรงไปตรงมา

ก่อนหน้านี้ซูฮวนมีทัศนคติที่ไม่ดีกับตัวเอง อวี้หนานเฉิงก็เข้าใจเพราะหลายปีที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ และน้าสะใภ้ที่เลี้ยงเธอมาก็ไม่ชอบตัวเอง ดังนั้นเธอจึงเย็นชากับตัวเองแบบนี้ จนกระทั่งเวลาที่ได้ยินคำพูดนี้ เขาจึงเข้าใจว่าสาวน้อยอายุห้าปีคนนี้เข้าใจทุกอย่าง

เวลาที่เซิ่งอันหรานทำอาหารเช้าเสร็จออกมา บนโซฟาไม่เห็นร่างของอวี้หนานเฉิงแล้ว

เธอมองซูฮวนที่ตีหน้าตาย“ไปเรียกพี่สองคนตื่นมากินข้าว”

อาหารเช้าก็เตรียมไว้แค่สี่ชุด ไม่มีของอวี้หนานเฉิง

ซูฮวนขัดแย้งกับพ่อแท้ๆเธอรู้นานแล้ว ด้านหนึ่งเป็นผลกระทบจากน้าสะใภ้ อีกด้านหนึ่งเด็กคนนี้ฉลาดเร็ว ถึงแม้ว่าเข้าใจเรื่องเยอะแต่ยังไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นนิสัยไม่นุ่มนวล สำหรับกู้อัน ก็คือดื้อรั้นเกินไป

แบบนี้ก็ดี ทำให้อวี้หนานเฉิงรู้ว่าสะพานทอดข้ามเทือกเขาระหว่างพวกเขาไม่ใช่แค่เวลา นอกจากนี้ยังมีลูกสาวสายเลือดเดียวกันที่เกลียดการมีอยู่ของเขา จึงทำให้ลำบากและหลบลี้หนีหน้า

ด้านนอกฝนตกลงมา รายการข่าวเช้าแจ้งว่าจะมีพายุฝน

ฝนค่อยๆโปรยปรายลงมากระทบกระจกรถ

อวี้หนานเฉิงจับพวงมาลัย ขวัญหนีดีฝ่อ คำพูดของซูฮวนยังคงดังก้องอยู่ในหู

“หากความผิดพลาดของคนสามารถให้อภัยได้ง่าย โลกใบนี้ก็คงไม่ยุติธรรม”

สาวน้อยที่อายุน้อยราวกับเป็นผู้ใหญ่หาความยุติธรรมแทนแม่ของเธอ ขัดขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง ถามว่าตัวเองมีคุณสมบัติอะไรที่จะกลับมา มีคุณสมบัติอะไรที่จะขอแก้ไข

ฝนค่อยๆตกกระหน่ำลงมา กระจกหน้ารถเริ่มมองเห็นไม่ชัดเจน

เสียงเบรกรถเสียงดังลั่นบนถนน “ปัง”เสียงดังขึ้น รถทั้งคันถูกบังคับให้หยุดอย่างรุนแรงและกะทันหัน อวี้หนานเฉิงมองเห็นตรงหน้าแค่แวบเดียว ถุงลมนิรภัยเด้งออกทันที