ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 479

เช้าวันรุ่งขึ้นใกล้ประตูสถานสงเคราะห์จินหลิงซื่อเหล่ยในเขตชานเมืองทางตอนใต้ พนักงานและเด็ก ๆ ยืนเป็นสองแถว จ้าวหนานผิงลงจากรถแล้วเดินอย่างช้าๆไปที่หน้าประตูสถานสงเคราะห์ในบรรยากาศที่เป็นกันเอง

กู้อันและซูฮวน เดินตามหลังของเธอ เสียงปรบมือดังมากระทบกับหูของพวกเธออย่างสนั่นหวั่นไหว กู้อันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนนี้

การต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ของสถานสงเคราะห์ซื่อหลิงครั้งนี้ไม่เพียงแค่เป็นการต้อนรับพวกเธอเท่านั้น จ้าวหนานผิงเข้าไปในสำนักงานภายใต้การต้อนรับของผู้อำนวยการ กู้อันจับมือของซูฮวน และมองไปรอบ ๆ และในไม่ช้าจากการพูดคุยของพนักงานในสถานสงเคราะห์ จึงทราบว่าใจความสำคัญของกิจกรรมวันนี้คืออะไร

เศรษฐีผู้ลึกลับในเมืองจินหลิงเต็มใจบริจาคเงินจำนวนมากเพื่อดำเนินกิจกรรมให้กับสถาสงเคราะห์ซื่อเหล่ย หากการบริจาคสำเร็จ ก็สามารถปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกในสถานสงเคาระห์ได้ เด็กๆที่นี่จะมีคุณภาพชีวิตที่เปลี่ยนไป มีสิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุข และโบนัสหลายไตรมาสของพนักงานก็จะสามารถเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

"เอาล่ะๆ ทุกคนเตรียมตัว !"

หญิงร่างท้วมโบกธงสีแดงเล็ก ๆ ในมือ และสั่งให้ฝูงชนที่กำลังดูง่วงเหงาหาวนอนข้างนอกโบกธงตามและตะโกนขึ้น

กู้อันยืนอยู่ที่ประตู เธอยืดคอขึ้นมองรถเก๋งสีเงินที่กำลังจอดอยู่ตรงทางเข้าสถานสงเคราะห์ ชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ พร้อมกับสวมแว่นตาดำ ในมือถือกระเป๋าเอกสาร ด้วยเสียงปรบมือดังสนั่นทันทีที่เขาข้ามประตูสถานสงเคราะห์เข้ามา และมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการ

“นี่ก็คือเศรษฐีผู้ลึกลับผู้นั้น？”

“เธอมันโง่จริงๆ ก็บอกอยู่ว่าเป็นผู้ลึกลับจะโผล่มาง่ายๆได้ยังไงล่ะ？ นี่น่าจะเป็นทนายที่คอยจัดการเรื่องต่าง ๆ ”

“หมายความว่าโบนัสเพิ่มเป็นสองเท่าเหรอ？ ฮ่าฮ่าฮ่า—”

ในระหว่างการสนทนา ซูฮวนดูเหนื่อยเล็กน้อย เธอจับมือกู้อัน และลากกู้อันไปที่ด้านในสุดของสถานสงเคราะห์

จ้าวหนานผิงมักจะพาซูฮวนไปงานสาธารณประโยชน์อยู่บ่อยๆ ภายใต้อิทธิพลในการเลี้ยงดูเธอเป็นระยะยาวนาน ดูเหมือนว่าสาวน้อยน่ารักคนนั้นมักจะชอบทำอะไรเพื่อช่วยเหลือคนอื่นเสมอ แต่วันนี้ดูเธอมีท่าทางเหนื่อยๆ และดูกังวลเล็กน้อย

เมื่อผลักประตูไม้บานใหญ่ มีเสียงดัง "เอี๊ยด" จากประตูที่อ่อนแอและผุพัง ร่างผอมบางหลังประตูยืนสั่นสะท้าน สายตาคู่นั้นค่อยๆเงยขึ้นมาและจ้องไปที่หน้าประตู นอกประตูปรากฏร่างเด็กสาวและเด็กตัวน้อย

ซูฮวนรู้สึกสงสัย เห็นได้ชัดเจนว่าทุกคนกำลังออกไปทำการต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ แต่ตอนนี้ เด็กชายคนนี้กำลังนั่งอยู่ที่มุมไกลๆ ดูไม่เข้าพวกเป็นอย่างมาก

เด็กชายมีผมสีเข้มหยิกเป็นลอนเล็กน้อย ผิวสีเข้ม จมูกโด่ง และมีผ้าพันแผลพันรอบหน้าผาก ท่าทางของเขาดูแปลกไปหน่อย

"สวัสดีจ๊ะ"

ซูฮวนโบกมือทักทายอย่างสุภาพ

ก่อนจะถูกขัดจังหวะ เขากำลังปั้นหุ่นจากดิน ตอนนี้หุ่นในมือของเขายังปั้นไม่เป็นรูปเป็นร่าง เขาใช้มือข้างหนึ่งกุมมันไว้ ส่วนมืออีกข้างถือใบมีดไว้ในมือ ใบมีดที่เปื้อนเลือด ดูเหมือนกับว่าจะตรงกับบาดแผลที่หลังมือข้างซ้ายของเขา

ซูฮวนเดินก้าวเข้าไปสองก้าว ในขณะที่เธออยู่ห่างจากเขาเพียงสามก้าว จู่ๆอีกฝ่ายได้ร้องกะโกนและแสดงท่าทางหงุดหงิดออกมา

“ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ใครมารบกวน เราย้ายไปที่อื่นกันเถอะ”

ซูฮวนหยุดฝีเท้า เธอเข้าใจดี คุณตาบอกว่าในสถานสงเคราะห์มีเด็กหลายคนที่ไม่มีความสุข และเราควรดูแลเอาใจใส่พวกเขาให้มากขึ้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงหยิบกล่องช็อกโกแลตหนึ่งกล่องออกจากกระเป๋านักเรียน แล้ววางลงบนโต๊ะ

เสียงคร่ำครวญอย่างไม่พอใจของเด็กชายรุนแรงขึ้นทันทีที่เขาเห็นช็อกโกแลต ดวงตาของเขาแสดงถึงความดุร้าย ซึ่งท่าทางของเขาดูไม่เหมาะสมกับอายุของเขาเลย เขารีบเดินเข้ามาพร้อมกับถือมีดไว้ " โครม"

กล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจที่บรรจุช็อกโกแลตไว้เต็มกล่องร่วงหล่นลงบนพื้น ชิ้นส่วนของกล่องแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ช็อกโกแลตในกล่องกระจัดกระจายและกลิ้งไปในที่ต่างๆ

ซูฮวนตกใจเล็กน้อย ดวงตาของเด็กชายคนนั้นเต็มไปด้วยความสยดสยอง ต่อมาเมื่ออีกฝ่ายจงใจกัดฟันวิ่งเข้ามาพร้อมกับใบมีด เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว กู้อันจึงรีบดึงตัวซูฮวนเข้ามาหลบทางด้านหลัง

กู้อันใช้มืออีกข้างยื่นออกไปป้องกันตัว เด็กคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น กลิ้งไปมา และร้องคำรามราวกับหมาป่า กู้อันขมวดคิ้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บริเวณมือ

“พี่กู้อัน พี่ได้รับบาดเจ็บ”

เสียงของ ซูฮวนดังขึ้นจากด้านหลัง

ภายใต้ความตกใจ ความรู้สึกเขินอายที่มีอยู่ก่อนหน้าได้จางหายไปหมด อเล็กซ์กะพริบตาสีฟ้าของเขา

“นางฟ้าตัวน้อยเป็นคนบอกฉัน ฉันชอบนางฟ้าตัวน้อยของประเทศจีนที่สุด เธอมีความกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก ”

อเล็กซ์ยื่นโทรศัพท์ให้ต่อหน้าของกู้อัน กู้อันสามารถเข้าใจได้ทันทีว่านางฟ้าตัวน้อยหมายถึงใคร ทั้งสองติดต่อกันตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่วันนี้ซูฮวนเอาแต่กอดโทรศัพท์ไว้ทั้งวัน แถมยังไม่ยอมให้เธอดูอีก

“กู้อันอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอไม่ค่อยชอบเล่นกับนางฟ้าตัวน้อยอย่างพวกเรา”

"ไม่เป็นไร ฉันชอบ"

“แล้วถ้าเธอไร้ความปรานีและไร้เหตุผลล่ะ ？”

"ฉันก็ยังชอบอยู่"

“เอาล่ะๆ งั้นพรุ่งนี้หนูจะส่งที่อยู่ให้นะ”

กู้อันกระตุกมุมปาก พร้อมกับกัดฟันและพึมพำขึ้นว่า"ซูฮวน !"

จู่ๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอโทรศัพท์มีแสงกะพริบ—

“กรุณาบอกพี่กู้อันด้วยว่า หนูกับคุณยายขอตัวกลับก่อน”

หลังจากที่ซูฮวนส่งข้อความมา เธอก็ดึงมือแล้วก็พาจ้าวหนานผิงออกจากทำงานของผู้อำนวยการสถานสงเคราะห์ไปยังห้องหัตถกรรม กลุ่มคนเพิ่งควบคุมตัวเด็กชายได้ และถูกมัดไว้กับเก้าอี้ เด็กชายตีโพยตีพาย ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา

จ้าวหนานผิงขมวดคิ้ว มองดูฉากที่อยู่ตรงหน้า มันทำให้เธอรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เด็กคนนี้ดูอายุน้อยกว่าซูฮวนอีก เขาดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ดวงตาของเขาเป็นสีแดง ใบหน้าสีเข้มของเขาเผยให้เห็นถึงความรู้สึกกลัว . . .

"พวกคุณเป็นสถานสงเคราะห์หรือโรงฆ่าสัตว์ ？ ไม่มีพนักงานมืออาชีพคนไหนที่จะมามัดเด็กเอาไว้แบบนี้？ตอนที่พวกคุณพูดถึงเรื่องการบริจาค ดูพวกคุณมีความเป็นมืออาชีพมากเลยนะ——"