ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 478

ณ วิลล่าขนาดใหญ่ในเขตซีเฉิง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ในห้องนั่งเล่นบรรยากาศดูสงบเงียบอย่างแปลก ความหนาวเย็นปรากฏขึ้นในห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า และได้แทรกซึมเข้าไปในกระดูก กระตุ้นให้เกิดความรู้สึกอึดอัดในหัวใจและแสดงออกบนใบหน้า

ร่างกายที่เมื่อยล้านั่งอยู่บนโซฟาหลังนุ่มๆ เขาปลอบใจตัวเองด้วยการเดินไปมาในห้อง แต่ความระมัดระวังนัยน์ดวงตาของอเล็กซ์ก็ไม่ได้ดูผ่อนคลายลงเลย จู่ๆ สายตาของเขาก็เพ่งไปที่ชายในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ที่อยู่ตรงด้านหน้า

นิ้วที่เรียวยาวของเขากำลังพลิกดูเอกสารบางอย่าง คิ้วของเขาบิดเบี้ยวเล็กน้อย และมีกลิ่นอายของความเย่อหยิ่งคละคลุ้งไปทั่วร่างกายของเขา

อเล็กซ์รออยู่ครู่หนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นนับโคมไฟระย้าคริสตัลที่อยู่เหนือศีรษะ จู่ๆก็หายใจไม่ออก ทันใดนั้นเขาจึงนึกถึงคำที่เขาเพิ่งเรียนรู้เมื่อคืนนี้ขึ้นมาได้

“ผมขอถามอะไรคุณหน่อย คุณเชิญผมมาที่นี่ทำไม？”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ กู้เจ๋อเพิ่งพลิกหน้าสุดท้ายของเอกสาร เขายืดตัวขึ้นและเอนกายไปด้านหลังเล็กน้อย ดวงตาที่เย็นชาของเขาเปื้อนด้วยรอยยิ้ม

"อเล็กซ์ แม่เป็นคุณหมอ และเป็นชาวฝรั่งเศส"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็โยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะกาแฟ

“พ่อเป็นศาสตราจารย์ที่โคลัมเบีย แต่เป็นชาวอเมริกัน และพี่สาวสองคน คนหนึ่งแต่งงานกับสามีชาวรัสเซีย อีกคนเป็นหมอเหมือนกับแม่ของคุณ—”

ในขณะที่พูด กู้เจ๋อก็โยนเอกสารที่เหลือลงต่อหน้าชายหนุ่มที่ละใบๆ มองดูความสงบที่เสแสร้งนัยน์ดวงตาของเขาค่อยๆถูกกลืนเข้าไปทีละน้อยๆ ในที่สุดเขาก็ยืนขึ้นด้วยท่าทางตื่นตระหนกและโกรธ พร้อมกับพูดแทรกขัดจังหวะขึ้นมาว่า

"คุณต้องการทำอะไร?"

อเล็กซ์กำมือแน่น ร่างกายของเขาสั่นเทาไปหมด ใบหน้าที่พยายามแสร้งทำเป็นมิตรค่อยๆเผยให้เห็นถึงความก้าวร้าวอย่างเต็มที่

“ชายหนุ่มดูแข็งแรงและกระฉับกระเฉง ฉันรู้ว่านายฝึกชกมวยมาสองปีแล้ว แต่ฉันขอแนะนำนายว่าอย่าเอาไข่มากระแทกหินเลย ”

กู้เจ๋อหันศีรษะไปมองทหารยามที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องนั่งเล่น แววตาของเขาล้วนแต่ดูถูกเหยียดหยามเด็กหนุ่มคนนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ในขณะที่กำลังโกรธ อเล็กซ์กำหมัดของเขา เขานั่งลงอย่างสงบอีกครั้ง กู้เจ๋อเก็บรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า พร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยประกายของความเย็นชา

“ฉันเป็นพ่อของกู้อัน”

บรรยากาศเงียบไปในชั่วขณะหนึ่ง

"ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังหมายถึงอะไร"

“ฉันไม่คัดค้านหากว่านายจะตกหลุมรักลูกสาวของฉัน แต่วิธีการของนายมันสร้างปัญหาให้กับเธอ และฉันคิดว่าเธอไม่ได้ต้องการพบนาย ฉะนั้นฉันจะทำทุกอย่างเพื่อเคลียร์ทางให้ลูกสาวของฉัน”

กู้เจ๋อพูดคำเหล่านี้ด้วยภาษาอังกฤษที่ราบรื่นและความหมายชัดเจน เมื่อเห็นว่าอเล็กซ์มีสีหน้าซีดเซียว เขาจึงเปลี่ยนกลับไปใช้คำเตือนเป็นภาษาจีน

"อย่าใช้อุบายสกปรกที่นายเรียนรู้มาจากต่างประเทศมาใช้กับกู้อัน ก่อนวันพรุ่งนี้ไสหัวกลับประเทศของนายไปซะ"

อเล็กซ์รู้สึกเสียใจมาก ใบหน้าของเขาที่เคยสดใสเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาก้มศีรษะลง พร้อมกับกำหมัดอย่างแน่นหนา

"พรุ่งนี้ก็เป็นวันวาเลนไทน์แล้ว"

เขาพึมพำเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นราวกับกำลังจะอ้อนวอนว่า “ขอเวลาอีกวันได้ไหม？”

กู้เจ๋อลุกขึ้น ร่างที่เพรียวบางของเขาสะท้อนบนพื้นในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆต่อหน้าอเล็กซ์ พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นว่า "ไม่ได้" น้ำเสียงที่เมินเฉยค่อยๆคืบคลานเข้าไปในหัวใจของอเล็กซ์

“ส่งเขาไปที่สนามบินซะ”

ในตอนเย็นมีคนจากครอบครัวตระกูลชูมารับซูฮวน ​ จ้าวหนานผิงจับมือของซูฮวน ในตอนที่กำลังจะก้าวออกจากประตูบ้านของตระกูลอวี้ เธอหันกลับมามองไปรอบๆ สุดท้ายก็เดินเข้าไปหากู้อัน

“เธอกลับไปพร้อมกับฉันหน่อย พรุ่งนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนฮวนฮวนแทนฉันหน่อย ”

แม้ว่ากู้อันจะไม่เต็มใจ แต่เมื่อเห็นคุณยายกวักมือเรียก ร่างกายของเธอก็เดินตามไปโดยอัตโนมัติ

จ้าวหนานผิงไม่มีอะไรทำหลังเกษียณ ในเมืองจินหลังก็พอยังมียศอยู่บ้าง เธอเริ่มได้รับเชิญให้ไปทำกิจกรรมเพื่อสาธารณประโยชน์ทีละน้อยๆ พรุ่งนี้เป็นกิจกรรมทางวัฒนธรรมภาคฤดูร้อนของสถานสงเคราะห์จินหลิงซื่อเหล่ย โดยเธอตั้งใจจะพาซูฮวนและกู้อันไปร่วมงานด้วย

ในตอนเย็น ซูฮวนกำลังดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ขณะที่กู้อันกำลังดูข้อมูลการเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย เมื่อชูฮวนเห็นนางเอกโดยดุด่าจากอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง “คุณมันโหดเหี้ยม ไม่ยุติธรรม คุณไร้เหตุผล” และเธอขมวดคิ้วขึ้นทันที

“พี่กู้อัน พี่วางแผนที่จะแต่งงานไหม ？”

มือของกู้อันที่กำลังกดลงบนแป้นพิมพ์หยุดอย่างกะทันหัน เธอเงยหน้าขึ้นมองซูฮวน และเห็นว่าซูฮวนกำลังจ้องที่ทีวีด้วยท่าทางที่จริงจัง คำถามเมื่อกี้ของเธอดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจถามแต่อย่างใด

“วันนี้เกาเสี่ยวเป่าน่าสงสารมาก พ่อแม่ของเขามักจะทะเลาะกัน”

ซูฮวนปิดทีวี และพูดตามประโยคที่พระเอกละครพูด "ไม่มีใครโหดเหี้ยม ไม่ยุติธรรม และ ไร้เหตุผลเท่ากับคุณอีกแล้ว " เธอหันไปมองกู้อันด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ

กู้อันอดหัวเราะเยาะเธอไม่ได้

“เธออายุแค่ 5 ขวบเองนะ มีอีกหลายเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ”

เมื่อพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ และปล่อยให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียว สายตาเจ้าเล่ห์ของเธอดูเหมือนจะเห็นอะไรแวบเข้ามาในดวงตา