ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 484

เซิ่งอันหรานกำลังอาบน้ำ จู่ๆก็ได้ยินเสียงประตูห้องอาบน้ำ“ปัง”ดังขึ้น เธอปิดหน้าอกโดยไม่รู้ตัวมองไปทางประตู ก็มองเห็นร่างหนึ่งกำลังค่อยๆเปิดประตู

อวี้หนานเฉิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว มือข้างหนึ่งถือเสื้อสูทที่ถูกถอดออก มืออีกข้างหนึ่งอยู่ที่ลูกบิดประตู

“เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว?”

ดวงตาเขามืดครึ้ม จ้องมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ สายตาค่อยๆผ่อนคลายลง

ตอนนี้เซิ่งอันหรานกำลังนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ กำลังมาร์กหน้า ด้านข้างมีไวน์แดง นอกจากผ้าก๊อซที่พันบนเท้าพาดไว้บนขอบอ่าง ทุกเซลล์ของร่างกายอื่นยังพยายามเสพสุข ไม่มีท่าทางของคนที่ได้รับบาดเจ็บโดยสิ้นเชิง

“คุณเข้ามาทำไม?”

เซิ่งอันหรานพูดพลางถือโอกาสโยนผ้าขนหนูออกไป เธอยอมรับพฤติกรรมทำเลวอย่างไม่เกรงกลัวของอวี้หนานเฉิงจากความจำเสื่อมมานานแล้ว

ผ้าขนหนูกระทบบนหน้าอกของเขา หลังจากนั้นค่อยๆไหลลงบนเท้าของเขา เขาก้มตัวหยิบ เดินเข้าไปใกล้

“ฉันช่วยเธอ”

น้ำเสียงหนักแน่น

อวี้หนานเฉิงเพิ่งสิ้นสุดการประชุมบริษัท โจวหลานมารายงานข้างหูเขาว่าเซิ่งอันหรานเกิดอุบัติเหตุ เขารีบไปที่โรงพยาบาล ก็ถูกคนบอกว่าคนเพิ่งจะออกไป ก็รีบกลับมาอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางความร้อนรนในใจราวกับแทรกซึมเข้าไปทั่วทรวงอกเขา ความเร่งรีบที่อยากจะพบเธอไม่มีวิธีจะควบคุม

อวี้หนานเฉิงอธิบายไม่ชัดเจน เพราะอะไรการควบคุมของตัวเองที่มั่นคงทำไมถึงไม่มีเหตุผล แต่ดูเหมือนว่าจิตใต้สำนึกที่กำลังหลับใหลอยู่ในหัวใจของเขากำลังครอบงำพฤติกรรมของเขาอย่างคลุมเครือ

สำหรับความทรงจำที่หายไปนั้น เซิ่งอันหรานไม่ยอมเอ่ยถึง แต่ว่าเขายังสามารถรับรู้ได้เล็กน้อย

เซิ่งอันหรานถอยไปด้านหลัง แสดงออกท่าทางหลบหลีก แต่อวี้หนานเฉิงยังจับแขนของเธอ ผ้าขนหนูเคลื่อนไหวบนผิวสีขาวราวหิมะของเธอ เขาเช็ดแขนให้เธออย่างจริงจัง ไหล่ ด้านหลัง…

“หนานเฉิง——”

เซิ่งอันหรานชะงัก เมื่อก่อนอวี้หนานเฉิงเห็นร่างของเธอก็ควบคุมความดุร้ายไม่ได้ แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนกับปกติ ขมวดคิ้วไม่ยอมพูด หลังจากที่เช็ดแผ่นหลังเสร็จแล้วก็เช็ดเท้าของเธอที่บาดเจ็บอย่างจริงจังเงียบๆ

“คุณเป็นอะไร?”

ท่วมตัวเธอไร้เรี่ยวแรง อดไม่ได้ที่จะถาม

“เวลาที่โจวหลานพูดว่าเธอเกิดอุบัติเหตุ ในสมองของฉันก็ยุ่งเหยิง จนกระทั่ง——หวาดกลัว”

เขาเพราะว่าเคยผิดพลาดมาแล้วห้าปี การรอคอยที่ยาวไกลไร้กำหนดเวลาทำให้หมดอาลัยตายอยากถือโอกาสเคลื่อนไหวเข้าไปในความฝันของเขาทุกคืน ถึงแม้ว่าจะจำเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว แต่เขากลับจำความรู้สึกนั้นได้ เจ็บปวดเข้าไปในกระดูก

อวี้หนานเฉิงสายตาต่ำลง เผยให้เห็นความอ่อนแอของตัวเองไม่ใช่จิตใจที่เด็ดเดี่ยวของเขา น้ำเสียงเขาเข้าใจได้ยาก แต่เห็นได้ว่าไม่ง่ายที่เขาจะพูดประโยคนี้ออกมา

หัวใจของอันหรานถูกสะเทือนใจทันที ความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงซึมจากเนื้อผิวเข้าสู่ปอด ทำให้เธอไม่มีวิธีควบคุมตัวเอง

“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอดไป”

ร่างกายเธอเอียงไปด้านหน้า จับใบหน้าของผู้ชาย จูบริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว

อบอุ่นและซาบซึ้ง มือสองข้างของเธอเหนี่ยวรั้งลำคอของผู้ชาย ฉวยโอกาสปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา หน้าอกที่แข็งแรงมีกลิ่นอายที่แผดเผา

อวี้หนานเฉิงเริ่มสติหายไป พลิกฐานะที่เสียเปรียบให้กลายเป็นได้เปรียบ ผู้หญิงใต้ร่างร้องเสียงครางออกมา ยิ่งทำให้ตาของเขาไม่ชัดเจน

มือสองข้างของอวี้หนานเฉิง นำเซิ่งอันหรานอุ้มขึ้นมาจากบนอ่างอาบน้ำ เซิ่งอันหรานสีหน้าแดง ก็จูบริมฝีปากของอวี้หนานเฉิงอีกครั้ง

ลมหายใจที่คลุมเครือและขุ่นมัวแทรกซึมอยู่ในพื้นที่เล็กๆ อวี้หนานเฉิงเดินไปทางประตูห้องน้ำ

“ปังปังปัง——”

ไม่รู้ว่าใครเคาะประตูห้อง เสียงนี้ดูเหมือนจะเป็นน้ำเย็นที่ไหลผ่านอากาศกะทันหัน อวี้หนานเฉิงกับเซิ่งอันหรานลืมตาพร้อมกัน สบตากัน ผู้หญิงเหนี่ยวรั้งผู้ชายไว้ ทั้งสองคนหน้าแดง ก็ถูกทำให้หยุดลงแบบนี้ บรรยากาศเห็นได้ชัดว่าเก้อเขิน

“ปังปังปัง——”

เสียงเคาะประตูไม่หยุด ดูเหมือนไม่มีวิธีที่จะไม่สนใจแล้ว

“ใคร?”

เซิ่งอันหรานพูดเสียงใส ตะโกนไปทางประตู ตะโกนเสร็จก็จ้องไปที่ประตูห้องน้ำ ยืนหยัดไม่สบตากับผู้ชายตรงหน้า

——

เช้าตรู่วันต่อมา ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสไม่ยินยอม แต่ยังถูกเซิ่งอันหรานหลอกล่อไปส่งที่โรงพยาบาล นำการนัดผ่าตัดจัดการเรียบร้อยแล้ว

ก่อนผ่าตัดต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเพื่อเฝ้าดูอาการระยะหนึ่ง ผู้อาวุโสร่างกายปกติทุกอย่าง แต่กลับบอกหมอตลอดว่าเวียนหัวลุกลงจากเตียงไม่ได้ ทุกคนก็มองเห็น ถึงแม้ว่าจะรู้แต่ก็จนปัญญา

สุดสัปดาห์นี้ น้าสะใภ้จ้าวหนานผิงพาซูฮวนมาเยี่ยมผู้อาวุโส หลังจากนั้นน้าสะใภ้ก็ไปหาเซิ่งอันหราน ก็เหลือแค่ซูฮวนอยู่เป็นเพื่อนในห้องผู้ป่วย

ผู้อาวุโสอวี้นอนอยู่บนเตียง ถึงแม้ว่าจิตใจไม่ดีแต่สีหน้าไม่เลว เขามองซูฮวนที่นั่งอยู่ด้านข้าง กำลังเล่นเกมโทรศัพท์อย่างจริงจัง

“มาแล้วก็ไม่อยู่เป็นเพื่อนปู่พูดคุย?”

“คุณปู่อยากจะพูดอะไร?”

ซูฮวนพูดตอบ แต่กลับไม่เงยหน้าขึ้นมา

“เธอกำลังเล่นอะไรเหรอ?”

“หนูกำลังเล่นเกมหมอพยาบาล โตขึ้นอยากเป็นหมอเหมือนหม่าม้า ค้นหาวิธีรักษาไม่ให้คุณปู่กลัว”

เสียงอ่อนวัยของซูฮวน ถึงแม้ว่าการกระทำไม่ได้หยุดลง แต่พูดจาน้ำเสียงมั่นคงมาก

“ปู่กลัว?”

ซูฮวนพยักหน้า

“ยายบอกหนูว่า คุณปู่กลัวไม่กล้าผ่าตัด แต่ฮวนฮวนยังหวังว่าคุณปู่จะมีความกล้าหน่อย หม่าม้าพูดว่าสถิติในการผ่าตัดมีความสำเร็จมาก หลังจากที่ผ่าตัดแล้วคุณปู่ก็สามารถมีชีวิตได้อีกนาน มองดูฮวนฮวนเป็นหมอ”

สีหน้าของผู้อาวุโสอวี้ก็เปลี่ยน เขาไอแห้งขึ้นมา

“ปู่ไม่ได้กลัว!”