ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 485

วันนั้นตอนเที่ยงหลังจากที่ซูฮวนไปแล้ว ผู้อาวุโสอวี้อยู่ก็เปลี่ยนไม่เหมือนปกติทันที ให้ความร่วมมือกับหมอเพื่อยืนยันสถานการณ์และเงื่อนไขก่อนการผ่าตัด

ฟ่านหลิงชวงนำสถานการณ์บอกเซิ่งอันหราน เซิ่งอันหรานกำลังลงทะเบียนข้อมูลยาอยู่ก็ชะงักทันที ต่อมาก็ยิ้ม

วันที่ผ่าตัด หมอให้ผู้อาวุโสเปลี่ยนเสื้อผ้าผ่าตัด ทุกอย่างเตรียมพร้อมเรียบร้อย เซิ่งอันหรานมองดูด้านข้างเงียบๆ จู่ๆผู้อาวุโสก็จับมือของเธอ

นิ้วมือของชายชราลูบไล้ในฝ่ามือของเธอ ลมหายใจผ่อนคลาย

“อันหราน ไม่กลัวเธอขำ ฉันมีชีวิตมานานขนาดนี้แล้ว ในช่วงวัยรุ่นไม่เคยกลัว พอแก่แล้วคาดไม่ถึงว่าจะกลัวตาย”

เสียงของผู้อาวุโสแหบแห้ง ยังมีความสั่นเทาเล็กน้อย พูดสองประโยคนี้ทำให้เซิ่งอันหรานเบ้าตาแดง พลิกฝ่ามือจับมือของผู้อาวุโสไว้

“คุณปู่ ฉันรับประกันกับคุณ การผ่าตัดจะสำเร็จแน่นอน คุณต้องอยู่คอยดูจิ่งซี ซิงซิงน้อยยังมีฮวนฮวนพวกเราเติบโตนะคะ”

คำพูดของเซิ่งอันหรานชนกับความอ่อนไหวในใจที่ลึกของชายชรา เขามีคนที่รักมากมาย เพราะหลายปีนี้ได้เฝ้าดูครอบครัวที่แตกค่อยๆกลับคืนมา

ตอนนี้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เป็นความสุขที่หาได้ยาก เขามีความสุขมากและกลัดกลุ้ม มักจะรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้คงมีไม่นาน เขาต้องมีสักวันที่ต้องบอกลาทุกอย่าง

“ขอบคุณเธอ อันหราน”

เซิ่งอันหรานอยู่เป็นเพื่อนผู้อาวุโสจนถึงประตูห้องผ่าตัด ก่อนที่ประตูใหญ่จะปิดลง ชายชราค่อยๆปล่อยมือของเธอ วินาทีที่แยกออกจากกัน เธอได้ยินเสียงแหบแห้งของชายชราพูดขอบคุณเธอ

หัวใจของเซิ่งอันหรานเหมือนมีก้อนหินใหญ่กดทับ มองดูไฟในห้องผ่าตัด ภาพกับความทรงจำของเงาบางอย่างวางทับซ้อนกัน ยิ่งทำให้เธอประคับประคองไม่ไหว

จู่ๆ ฝ่ามือเย็นถูกพลังที่อบอุ่นแทรกซึมเข้ามา ข้างกายมีกลิ่นอายของผู้ชายที่คุ้นเคยทำให้ในใจที่ไม่สงบของเธอค่อยๆคลี่คลายลง เซิ่งอันหรานเริ่มมีความแข็งแกร่ง ซึมซับความรู้สึกปลอดภัยจากอวี้หนานเฉิงที่นำมาให้เธอ

“คุณปู่คิดว่า ไม่มีเธอก็ไม่มีตระกูลอวี้ในวันนี้”

เสียงของอวี้หนานเฉิงมีความเหนื่อยล้า ได้ยินประโยคที่ผู้อาวุโสอวี้พูดกับเซิ่งอันหรานก่อนเข้าห้องผ่าตัดว่า“ขอบคุณ”

เวลารอที่รออยู่นอกห้องผ่าตัดมักจะยาวเป็นพิเศษ เซิ่งอันหรานพิงไหล่อวี้หนานเฉิง พูดเรื่องราววุ่นวายที่ผ่านมาของพวกเขา

“ตอนนั้นฉันอยู่ในลิฟต์ไม่ระวังเส้นผมก็ติดกับกระดุมเสื้อของคุณ โจวฟังก็คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เข้ามายั่วยวนคุณ——”

“หลังจากนั้นเซิ่งเสี่ยวซิงจูบกับเส้าซือพี่ชายเธอ คุณยังหึงวางแผนนำเส้าซือเซ็นสัญญากับบริษัทคุณ——”

เธอมักจะหยิบเรื่องตลกหรือเรื่องอบอุ่นขึ้นมาพูด อวี้หนานเฉิงได้ยิน มุมปากกระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

การบรรยายนี้ขาดๆหายๆเป็นช่วงๆ ประตูใหญ่ของห้องผ่าตัดจู่ๆก็เปิดออก

พ่อบ้านที่ยืนหมุนอยู่หน้าประตูนานแล้ว เป็นคนแรกที่วิ่งไปจับแขนของหมอไว้

“ผู้อาวุโสของพวกเราปลอดภัยไหม?”

หมอถอดหน้ากากอนามัย บนใบหน้ามีรอยยิ้ม

“การผ่าตัดสำเร็จมาก ผู้ป่วยยังไม่ได้สติ เพียงแค่อยู่สังเกตอาการสองสามวันไม่มีปัญหาก็ออกจากโรงพยาบาลได้ หลังผ่าตัดมีเรื่องต้องระวัง อีกเดี๋ยวหมอคนอื่นจะมาพูดกับพวกคุณให้ชัดเจน”

ชั่วพริบตาเดียวที่ประตูห้องผ่าตัดใหญ่เปิดออก มือของเซิ่งอันหรานก็ดึงเสื้อสูทของอวี้หนานเฉิงแน่นทันที หลังจากที่ได้ฟังหมอพูดจบก็ผ่อนคลายลง ถอนลมหายใจอย่างโล่งอก

“ไม่เป็นไรแล้ว หนานเฉิง”

“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไง?”

“เนื้อเยื่อบางส่วนของสมองตาย เราได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วย ตอนนี้ไม่มีอันตรายแล้ว แต่จะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็พูดไม่ได้”

“ก็คือ——”

“คนที่สูญเสียความสามารถและไม่มีความรู้สึกใดๆ”

เสียงวินิจฉัยของหมอมืออาชีพดังก้องอยู่ในหูของอวี้หนานเฉิง ทำให้สติสุดท้ายที่ยึดมั่นของเขาพังทลาย มีความเจ็บปวดในดวงตาของเขาโดยไม่สามารถควบคุมได้

พ่อบ้านที่อยู่ข้างหลังเกาะฝาผนังจนแทบจะยืนไม่ได้ หลังจากที่ได้ยินคำพูดประกาศของหมอ“ปัง”เสียงฟุบลงบนฟื้น ตะโกนร้องอย่างพังทลาย“คุณผู้ชาย คุณผู้ชาย——เป็นผมที่ขอโทษคุณ เป็นผมที่ขี้เซา ทำให้คนทำร้ายคุณ！”

ชายชราอายุหกสิบปีร้องไห้อย่างน่าเวทนา เสียงแหบแห้ง จู่ๆอวี้หนานเฉิงได้ยินอะไรที่ระแคะระคาย ดวงตาแดงทั้งสองข้างมองไปทางพ่อบ้าน

“หมายความว่าอะไร ใครทำร้ายคุณปู่?”

เสียงของฟ่านหลิงชวงดังมาจากด้านหลัง จริงจังและมีสติมาก มาพร้อมเสียงฝีเท้าที่ชัดเจนดังเข้ามาในหู

“ผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างปานกลาง ใส่แมสใส่หมวกมองไม่เห็นหน้า ตีสามยี่สิบนาทีแอบเข้ามาในห้องผู้ป่วย น่าจะเป็นเวลานั้นเครื่องช่วยหายใจของผู้อาวุโสอวี้ออกไป ฉันก็อบปี้กล้องวงจรปิดมาแล้ว เวลาที่แจ้งตำรวจสามารถใช้ได้”

ฟ่านหลิงชวงพูด นำUSBใส่ในฝ่ามือของเซิ่งอันหราน ไม่ได้ใช้แรงกุมมือของเธอ

ฟ่านหลิงชวงเป็นหมอมาหลายปีแล้ว เธอเคยชินกับการเห็นความเป็นความตาย ดังนั้นบนร่างกายก็มีสติมาก และไม่ได้พูดปลอบโยนอะไรมาก นำคำพูดที่ควรพูดพูดจบเธอก็ไปแล้ว