ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 493

บนถนนจินหัวย่านการค้าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองจินหลิง มีการเพิ่มขึ้นของคนหน้าใหม่บนถนนสายนี้ทุกวัน อย่างเงียบ ๆ

กู้อันกำลังมุ่งหน้าไปที่ชิงเหมิง เธอสวมสูทสีน้ำตาลอ่อนกับเสื้อชีฟองสีขาวและรองเท้าส้นสูงสีส้มอิฐ แขนเสื้อถูกม้วนขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นแขนที่เรียวยาวของเธอ ภาพลักษณ์ของเธอดูหรูหรามาก

เธอเดินจากถนนจินหัวไปตลอดทาง มีชายหนุ่มจำนวนไม่น้อยที่แอบมองเธอจากทางด้านหลัง และดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยท่าทางที่คลุมเครือ

กู้อันในเวลา ดูมีออร่าคล้ายกับเซิ่งอันหราน ทั้งสงบนิ่งและดูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งเอาการเอางาน

ในกระแสการจราจรที่คงที่บนถนน รถสีขาวค่อยๆแล่นมาเทียบกับขอบถนน และเคลื่อนเข้ามาหยุดทางด้านข้างของกู้อัน ใบหน้าอันหล่อเหลาและเย็นชายื่นออกมาจากหน้าต่าง

“ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่ง”

กู้อันไม่ได้ชายตาทางมองทางด้านข้างเลยแม้แต่น้อย เธอรีบเร่งฝีเท้าและเดินหนีออกห่างจากรถของกู้เจ๋อ กู้เจ๋อสตาร์ทเครื่องยนต์อีกครั้ง พร้อมกับขับไล่ตาม เขาทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่หลายครั้ง สีหน้าของกู้เจ๋อดูเคร่งขรึมขึ้น สุดท้ายเขาก็หมดความอดทน กู้เจ๋อลงจากรถพร้อมกับเอาตัวเข้าไปขวางทางกู้อัน

"เรามาคุยกันเถอะ"

ขาของกู้เจ๋อกางออกเล็กน้อย กู้อันทำเป็นเฉยเมยและมองเขาเป็นเพียงแค่อากาศ เขาเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของเธอ ฝ่ามือที่อบอุ่นของเขาส่งความร้อนไปยังแขนที่เย็นยะเยือกของเธอ กู้อันก้มหน้ามองดู มือของเขาที่จับแขนของเธอเอาไว้ และสะบัดตัวหลบทันที

"งั้นคุณก็พูดมาสิ"

เธอมองดูเขาอย่างเย็นชา กู้เจ๋อสังเกตได้ว่ากู้อันตัดผม ผมที่เคยยาวถึงเอวของเธอถูกตัดออก ตอนนี้ผมของเธอยาวถึงเพียงแค่ไหล่ มันทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

"หาที่คุยกันเถอะ"

"ฉันยังต้องไปทำงาน"

ดวงตาของกู้เจ๋อดูซับซ้อน สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาค่อยๆดูเหมือนมีความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“อีกสองวันฉันจะกลับไปที่แมนฮัตตัน เธอกลับไปกับฉันเถอะ”

เมื่อได้ยินกู้เจ๋อบอกว่ากำลังจะกลับไป กู้อันก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ การแสดงออกของเธอที่สั่นๆในตอนแรก ค่อยๆเย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉันจะไม่กลับไปกับคุณแล้ว พี่อันหรานต้องการฉันมากกว่าคุณ”

“เธอหมายถึงชิงเหมิงเหรอ ?”กู้เจ๋อไม่อยากเชื่อ“เรื่องของชิงเหมิงในคราวนี้ฉันได้ตรวจสอบรายละเอียดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เธอควรทำคือกลับไปแมนฮัตตันกับฉันเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัย ฉันได้ติดต่อมหาวิทยาลัยไว้ให้เธอแล้ว— "

"มหาวิทยาลัยยังไงซะมันก็ต้องเรียน แต่ไม่ใช่กลับไปที่แมนฮัตตัน"

กู้อันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และขัดจังหวะคำพูดถัดไปของกู้เจ๋อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แสงจากดวงอาทิตย์ที่ร้อนจัดก็ทำให้เธอเห็นเขาอย่างพร่ามัว

“ฉันได้รับการตอบรับเข้าเรียนจากมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้ว ดังนั้นเรื่องการเรียนมหาวิทยาลัยของฉัน คุณไม่ต้องกังวล”

หัวใจของกู้เจ๋อสั่นไหวเล็กน้อย

เขารู้สึกแปลกๆราวกับมีอะไรบางอย่างผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า ความรู้สึกเย็นวาบๆเข้ามาสู่หัวใจนี้มันหมายความว่าอย่างไร

"เธอ--"

เขาพยักหน้า อันที่จริงเขาแค่อยากจะบอกกับกู้อันว่าเธอโตแล้ว เธอมีสิทธิ์เลือกว่าจะกลับแมนฮัตตันหรือเรียนมหาวิทยาลัยไหนก็ได้ตามใจเธอ แต่เมื่อถึงเวลาเขากลับพูดคำเหล่านั้นไม่ออก พูดออกมาเบาๆเพียงแค่ว่า: "ถ้าหากเธอมีเวลาก็ กลับไปที่คฤหาสน์กับฉันหน่อย ฉันอยากฟังแผนการของเธอ"

ดวงตาของกู้อันค่อยๆกลายเป็นสีแดง แต่เธอก็พยายามทำหน้าให้สงบที่สุด

“ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก ฉันไม่รบกวนคุณจะดีกว่า ”

“กู้อัน !”

ท่ามกลางการปะทะอารมณ์ระหว่างทั้งสอง จะต้องมีฝ่ายหนึ่งที่แพ้ก่อนเสมอ ดวงตาของกู้เจ๋อเต็มไปด้วยความโกรธ มือสองข้างของเขากำแน่นขึ้น

“จนกว่าการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมจะสิ้นสุดลง ฉันยังคงเป็นพ่อในนามของเธอ”

"ฉันคือ--"

"คนที่ผ่านมาถามทาง "

กู้อันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดขึ้นขัดจังหวะของกู้เจ๋อเช่นนั้น แต่เธอไม่อยากเห็นกู้เจ๋อแกล้งทำเป็นพ่อของเธอต่อหน้าคนอื่นอีก

“คุณลุง เดินตามถนนสายนี้ตรงไปยังสี่แยกที่ 3 แล้วเลี้ยวซ้าย คุณลุงก็จะพบกับโรงแรมเซิ่งถังแล้ว พวกเราต้องรีบไปทำงาน งั้นพวกเราไปก่อนนะคะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็รีบลากฟู่เจิ้งเดินตรงไปที่ชิงเหมิงโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อทั้งสองก้าวขึ้นบันไดของอาคารบริษัท ฟู่เจิ้งผู้ซึ่งบังเอิญเห็นเหตุการณ์นี้ อดที่จะเตือนเธอไม่ได้

“กู้อัน ฉันคิดว่าเธอต้องระวังเรื่องบุคคลภายนอกให้มากกว่านี้ ตอนนี้การดูแผนที่ผ่านโทรศัพท์มือถือนั้นเป็นเรื่องที่สะดวกมาก ฉันคิดว่าคุณลุงคนนั้นจงใจที่จะเข้ามาหาเธอมากกว่า”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กู้อันก็ตระหนักได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้แม้จะดูไร้เดียงสาแต่ก็ไม่ได้โง่เขลา เธอพยักหน้าอย่างไม่แยแส และกดดูลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 8 ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าออกไป ฟู่เจิ้งได้หยุดเธอไว้อีกครั้ง

“ฉันจะเลี้ยงอาหารเช้าเธอ อีกอย่างฉันอยากจะคุยกับเธอในเรื่องที่เธอให้ฉันไปตรวจสอบ ”

หากมีเพียงครึ่งแรกของประโยค กู้อันคงจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง แต่เนื่องจากประโยคครึ่งหลัง เธอลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังกลับไปที่ลิฟต์

ชั้นบนสุดของอาคารชิงเหมิงเป็นร้านอาหารสำหรับพนักงานที่ดัดแปลงเป็นพิเศษโดยจินน่า ฟู่เจิ้งและกู้อันกำลังนั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง ด้านหน้าของทั้งสองวางนมถั่วเหลือง ซาลาเปา และโจ๊ก ตลอดการพูดคุยกันของทั้งสอง กู้อันดื่มเพียงแค่นมถั่วเหลืองเท่านั้น ท่าทางของเธอดูสง่าผ่าเผย

“ไม่ว่าข่าวของเธอจะน่าเชื่อถือหรือไม่ ยังไงซะฉันก็จะต้องไปตรวจสอบดูอีกครั้ง”

ฟู่เจิ้งอ้าปากกว้างกินซาลาเปา ไม่นานหลังจากนั้นก็สำลักซาลาเปาก้อนใหญ่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ต้องใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกดีขึ้น เขาให้คำมั่นกับกู้อันไปพลางทุบไปที่หน้าอกของตัวเองไปพลาง

“ไม่ต้องห่วง ข่าวนี้ถูกต้องอย่างแน่นอน แต่นายจะไปคนเดียวไม่ได้ ฉันจะไปกับนายด้วย”