ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 497

กลับมาถึงเมืองจินหลิงก็ค่ำแล้ว กู้เจ๋อโทรศัพท์หาเซิ่งอันหราน จนกระทั่งส่งกู้อันไปที่โรงพยาบาลจินหลิง

กู้อันนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย นำใบหน้าครึ่งหนึ่งไว้ใต้ผ้าปูที่นอน เพียงแค่ปรากฏดวงตาสองข้างแอบมองสีหน้าของเซิ่งอันหราน

เซิ่งอันหรานกำลังทำแผลใหม่ให้กู้อัน การกระทำอ่อนโยน แต่น้ำเสียงพูดกลับจริงจัง

“เธอไม่ต้องมองฉันแบบนี้ ถ้าหากรู้ว่าเธอมีความคิดแบบนี้ฉันคงไม่ให้เธอมาที่ชิงเหมิง”

เพิ่งจะได้ยินคำพูดของกู้เจ๋อ เซิ่งอันหรานแผ่นหลังก็มีเหงื่อ เธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าถ้ามีดแทงเข้าไปบนร่างกายของกู้อันจนสุดด้าม เธอจะรู้สึกละอายใจแค่ไหน

“ฉันผิดไปแล้ว”

เวลาที่กู้อันขอโทษเสียงเด็ดขาดมาก เซิ่งอันหรานก็ไม่ได้ซักถามต่อไป เมื่อกี้คำพูดของกู้เจ๋อก็ไม่ผิด เธอตัวเองก็นิสัยแบบนี้ ตอนนั้นเวลาที่ทำงานที่เซิ่งถังกรุปเธอก็เคยทำเหมือนกู้อัน ดังนั้นเธอก็ไม่รู้ว่านิสัยเหมือนกู้อันแบบนี้ใช้ได้ไหม

ฝีมือการพันแผลของเซิ่งอันหรานยอดเยี่ยมมาก อย่างน้อยตอนนี้นิ้วของกู้เจ๋อก็งอได้อย่างยืดหยุ่น เขาพยักหน้าอย่างพอใจ เวลาที่ยื่นมือหยิบกรรไกร ข้อมือของเซิ่งอันหรานปรากฏออกมาโดยไม่รู้ตัว

หาได้ยากที่ใบหน้าจะมีรอยยิ้มที่ยั่วยวน

“เมื่อไหร่ที่เธอมีความสนใจกับวิธีของเด็กแล้ว?”

เซิ่งอันหรานเข้าใจ ก้มหน้ามองสติกเกอร์บนข้อมือของตัวเอง ไม่พูดตอบ ในขณะที่เธอเก็บกล่องอุปกรณ์ก็นำหัวข้อสนทนามาทางที่ตัวเองสนใจ

“พวกเธอพูดว่าเฉินจงตายแล้ว?”

กู้อันนึกถึงก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาลในเมืองจิงหยาง ในห้องน้ำมองเห็นเฉินเถียนเถียนนั่งอยู่บนพื้นกำลังใช้กรรไกรตัดผมเปียของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะแน่นหน้าอก พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

“คือบังเอิญไหม?”

“ไม่รู้”

กู้อันส่ายหน้า กู้เจ๋อกลับพูดยืนยันอีกครั้ง“ไม่ใช่”

เขาควักโทรศัพท์ออกมา เปิดอัลบั้มรูปภาพ ส่งไปในมือของเซิ่งอันหราน

“เฉินเถียนเถียนเข้ามัธยมต้นก็พัวพันกับผู้ชายวัยกลางคน เวลานั้นทั้งสองคนอยู่ที่เมืองจินหลิง สามเดือนก่อนเฉินจงพบเรื่องนี้ เขายังหาคนไปทำร้ายผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่วันนั้นผู้ชายคนนั้นก็ตัดการติดต่อทุกอย่างกับเฉินเถียนเถียน หลังจากนั้นเฉินจงลาออกพาครอบครัวกลับเมืองจิงหยาง”

เซิ่งอันหรานเปิดอัลบั้มรูปภาพดู หลังจากที่พบปัญหาก็ขมวดคิ้วขึ้น

“บัญชีธนาคารนี้ชื่อซุนเซียวมีเงินหนึ่งล้านอยู่ในนั้น——”

กู้เจ๋อได้ยินก็พยักหน้า แน่นอนว่าเซิ่งอันหรานสามารถเดาออกได้

“ผู้ชายคนนั้นชื่อซุนเซียว”

“ซุนเซียวชอบเล่นพนัน อยู่ด้านนอกติดหนี้เงินกู้ดอกเบี้ยสูง สามวันก่อนบัญชีธนาคารของเขามีเงินเข้าหนึ่งล้าน หลังจากนั้นเขาก็ไปหาเฉินเถียนเถียน หนึ่งในนี้คงไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญ”

กู้อันที่อยู่ด้านข้างก็เข้าใจทันที

“เฉินจงเพราะว่าได้รับข้อความที่เฉินเถียนเถียนโทรศัพท์ไปหาเขาจึงออกจากบ้านในคืนนั้นจนได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่เฉินเถียนเถียนพูดว่าเธอไม่ได้ส่งข้อความให้พ่อ”

เซิ่งอันหรานสีหน้าตึงเครียดขึ้นมา

“แล้วซุนเซียวคนนั้นล่ะ”

กู้เจ๋อลุกขึ้นยืน สายตามืดครึ้ม

“ซุนเซียวไม่มีทางพูด เขามีภรรยากับลูก ลูกชายเพิ่งจะครบเดือน เขาต้องคุ้มครองความปลอดภัยของพวกเขา ถ้าหากบังคับเขาก็เหมือนบังคับให้เขาตาย”

คำพูดของกู้เจ๋อแทบจะดังก้องในห้องผู้ป่วย สีหน้าของกู้อันกับเซิ่งอันหรานยิ่งแย่ลง เวลานี้พยาบาลท่านหนึ่งผลักประตูเข้ามากะทันหัน สีหน้าร้อนใจ

“อันหราน เด็กคนนั้นก่อความวุ่นวายอีกแล้ว”

ภาพวาดแสดงให้เห็นผู้หญิงในเครื่องแบบพยาบาลถือเข็มฉีดยาไปทางเด็กชายตัวเล็กที่อยู่หลังเตียงผู้ป่วยด้วยท่าทางที่เลวโฉดชั่ว หลังจากที่เซิ่งอันหรานได้เห็นก็ร้องเพลงปลอบใจเขา

“วิธีนี้คุ้นเคยเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ที่จิ่งซีน้อยไม่สามารถเปิดปากพูดก็ใช้วิธีนี้สื่อสารกับพวกเธอ?”

คำพูดของกู้เจ๋อดึงความคิดของเซิ่งอันหรานกลับไปเมื่อห้าปีก่อน ความทรงจำที่แจ่มชัดทำให้หมอกในดวงตาของเธอกระจ่างขึ้นเล็กน้อย

“ดังนั้นฉันมีความรู้สึกบางอย่างกับหว่านหว่านที่ไม่สามารถพูดออกมาได้”

มีเซิ่งอันหรานอยู่ข้างกายเขา หว่านหว่านที่เหนื่อยมาทั้งวันก็นอนหลับไปแล้ว เซิ่งอันหรานมองเขานอนหลับสนิท ก็ดึงขาของเขาออกมา บอกใบ้ให้กู้เจ๋อดู

กู้เจ๋อขมวดคิ้วหลังจากเห็นรอยสักที่ข้อเท้าของเขา

“หมายความว่าอะไร?”

เซิ่งอันหรานนำเรื่องราวพูดออกไป รอจนกู้เจ๋อเข้าใจแล้วจึงเอ่ยขอร้อง

“หว่านหว่านพรุ่งนี้ต้องออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันอยากจะนำเขากลับบ้านเก่าตระกูลอวี้ แต่ว่าที่บ้านเก่าตระกูลอวี้คนเยอะแล้ว ฉันคิดว่าไม่ใช่สถานที่ดีที่สุด ดังนั้นฉัน——”

“ฉันไม่กี่วันจะกลับไปแมนฮัตตันจัดการเรื่องบางอย่าง เธอส่งเขาไปที่คฤหาสน์ของฉันเถอะ ในคฤหาสน์มีคนรับใช้ ในอนาคตก็มีฉันอยู่แค่คนเดียว”

ร่างสูงของกู้เจ๋อภายใต้แสงไฟดูเศร้าหมอง ยังไม่รอให้เซิ่งอันหรานพูดจบเขาก็หยุดคำพูดของเธอแล้ว สีหน้าที่เข้มงวดกลับคืนสภาพเดิม

“ยังมีเรื่องเฉินจงทางด้านนั้นไม่มีเบาะแส ฉันจะตรวจสอบต่อไป เธอไม่ต้องเป็นห่วง”

เซิ่งอันหรานซาบซึ้งใจและพยักหน้า ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เสียงเยือกเย็นของกู้เจ๋อดังขึ้นที่ทางเดินของโรงพยาบาล

“ผู้อาวุโสอวี้เป็นยังไงบ้าง?”

“——ยังไม่ดีขึ้น”