ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 498

วันเกิดน้าสะใภ้จ้าวหนานผิง โทรชวนเซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิงกลับมากินข้าวที่ตระกูลซู ตระกูลซูไม่ใช่ตระกูลนักธุรกิจอะไร ไม่คิดเรื่องกฎการเชิญแขกพวกนั้น ฉลองวันเกิดไม่มีอะไรมากไปกว่าการกินมื้อเย็นที่เต็มโต๊ะมื้อหนึ่ง คนในครอบครัวนั่งกินข้าวคุยเล่นกันอย่างมีความสุข

บนโต๊ะ ซูฮวนแกะขาปูในจานอย่างตั้งใจ ไม่ง่ายจะที่จะแกะเนื้อออกมาได้หนึ่งจานเล็กก็นำไปวางตรงหน้าจ้าวหนานผิง

"คุณยายสุขสันต์วันเกิด"

จ้าวหนานผิงใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข สุขจนยิ้มไม่หุบ เซิ่งอันหรานมองอยู่ คิดอยู่หากซูฮวนเอาของขวัญที่เธอเตรียมไว้เอาออกมา หล่อนจะดีใจขนาดไหน

อย่างที่คิด ตอนซูฮวนกินเนื้อปูไปพลางและเอามือที่เปื้อนน้ำมันหยิบกำไลหยกออกมาอย่างไม่ตั้งใจ จากใบหน้าที่สงสัยของจ้าวหนานผิงค่อยๆ ยกมุมปากขึ้นจางๆ ตามมาด้วยเธอหมอบบนไหล่สามีร้องไห้เหมือนเด็กขึ้นมา

อวี้หนานเฉิงที่กำลังดื่มน้ำแกงเห็นก็ทำหน้ามึนงง สบตาเข้าพอดีกับซูฮวนที่ทำอะไรไม่ถูก

"คุณยายแบบนี้หากยายไม่ชอบละก็ ไปเปลี่ยนที่ร้านได้ ยายอย่าร้องไห้สิ"

จมูกซูฮวนเปื้อนมันปู สีหน้าดูร้อนใจนิดๆ จ้าวหนานผิงได้ยินเงยหน้าขึ้น ทั้งร้องไห้ทั้งยิ้มกอดและหอมแก้มเธอหลายครั้ง

"ยายชอบ ยายชอบมากเลย"

ซูฮวนจ้องรอยลิปสติกบนใบหน้าจนวิงเวียน เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย เดาะลิ้นถาม "ชอบทำไมยังร้องไห้ล่ะ? ฉินเสี่ยวเสี่ยวก็ชอบร้องไห้ ฉันถามเธอว่าร้องไห้ทำไม เธอก็บอกฉันว่าเพราะเธอชอบ"

อวี้หนานเฉิงได้ยิน บนใบหน้าเรียบเฉยมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เขายักคิ้ว

"งั้นลูกชอบเกาเสี่ยวเป่าไหม? อาเกาจ้านของลูกชอบลูกมาก"

ซูฮวนได้ยินคิดอย่างจริงจัง ตามมาด้วยการพยักหน้า

เซิ่งอันหรานเหมือนเห็นศัตรูตัวฉกาจ

"หม่าม้าไม่อยากเกี่ยวดองเป็นญาติกับป้าซูจิ้งของลูก"

"คุณป้าซูจิ้งนิสัยขี้โมโหไปหน่อย ฉันก็ไม่อยากเกี่ยวดองเป็นญาติกับป้า"

“……”

ตาของจ้าวหนานผิงหรี่เป็นเส้นตรง หัวเราะจนหงายหลัง

"เสี่ยวฮวนฮวนรู้ว่าอะไรคือเกี่ยวดวงเป็นญาติไหม?"

ซูฮวนรู้สึกว่าความหมายน่าจะเหมือนญาติ แต่เธอมองท่าทางหัวเราะของคุณยาย ก็ช่างมันไปไม่ว่าโดยรวมคำนั้นจะมีความหมายอะไร ยังไงคุณยายมีความสุขก็พอแล้ว

เธอลุกขึ้นหยิบปูตัวใหญ่ตัวหนึ่งจากในจาน เริ่มกินต่อ

เซิ่งอันหรานกำลังดื่มน้ำแกง มือถือที่วางบนโต๊ะจู่ๆ ก็สว่างขึ้น เห็นว่าเป็นถานซูจิ้งส่งข้อความมา แอบคิดไม่ควรว่าใครลับหลังจริงๆ

"ซิงซิงน้อยบอกเธอคิดถึงแม่บุญธรรมแล้ว ฉันไปรับเธอมานอนค้างบ้านฉัน"

เซิ่งอันหรานดื่มน้ำแกงต่อและตอบกลับ"ได้"ไปตัวหนึ่ง

——

วันที่สองตอนเที่ยง เซิ่งอันหรานกำลังกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารโรงพยาบาลก็มีสายหนึ่งโทรมา คนโทรคือครูประจำชั้นเซิ่งเสี่ยวซิง ถามว่าเซิ่งเสี่ยวซิงไม่เข้าเรียนตั้งแต่เช้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า

ความเย็นผ่านหัวใจของเซิ่งอันหราน แสร้งเหมือนสงบวางสายไป ต่อมาก็กดโทรหาถานซูจิ้ง

ในสายนั้นเสียงของถานซูจิ้งเหนื่อยล้าเล็กน้อย หลังฟังเซิ่งอันหรานเข้าใจแล้วก็พูดเสียงสูงทันที ทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ

"เธอว่าเมื่อวานฉันส่งข้อความว่าฉันไปรับซิงซิงน้อย? ฉันไม่ได้ส่งนะ"

ถานซูจิ้งเพิ่งโต้รุ่งทำประชาสัมพันธ์โครงการหนึ่งเสร็จ เวลานี้กำลังคิดจะกลับบ้านไปนอนชดเชย สายของเซิ่งอันหรานเหมือนเข็มกระตุ้นหนึ่งทำให้เธอหายง่วงไปทันที

"มาตระกูลอวี้ คุยกันต่อหน้า"

เซิ่งอันหรานใจหาย หลังเธอเค้นคำออกจากไรฟันอย่างยากลำบากก็วางสายไป ความไม่สบายใจบางอย่างเกิดขึ้นจากก้นบึ้งจิตใจโอบล้อมเธอไว้

ถานซูจิ้งไม่รู้สาเหตุในนั้น เป็นธรรมดาที่จะไม่ได้โยงเรื่องอุบัติเหตุของเซิ่งเสี่ยวซิงครั้งนี้กับเรื่องช่วงก่อน แล้วปลอบ

เซิ่งอันหราน

"ตอนเด็กซิงซิงน้อยก็เคยหายไป ตอนนี้เธอโตแล้ว พวกเราค่อยๆ หา บางทีเรื่องไม่ได้ซับซ้อนอย่างนั้น"

คำปลอบใจของถานซูจิ้งไม่ได้เข้าหูของเซิ่งอันหราน เธอกำลังพยายามให้ตัวเองสงบลง ในความคิดวุ่นวายนั้น จู่ๆ มีแสงหนึ่งแล่นผ่าน

เธอดึงแขนเสื้อตัวเอง ชี้ไปที่ภาพแปะบนข้อมือนั้น สายตาแดงก่ำ ถามว่า"เคยเห็นนี่ไหม?"

ถานซูจิ้งจ้องลึกไป พยายามคิดหลังจากนั้นจู่ๆ ตบมือ

"ฉันจำได้แล้ว เมื่อวานตอนฉันอยู่ในโซนอาหารที่ซูเปอร์มาร์เก็ตถูกผู้ชายคนหนึ่งชน ด้านหลังเขา...ไม่ใช่ ตรงคอมีภาพนี้"

คำพูดของถานซูจิ้งเหมือนหมัดหนักๆ ชกไปในหัวใจของเซิ่งอันหราน เธอคว้ามือถือบนโต๊ะก็จะออกบ้านไปอย่างอดไม่ได้

ฝีเท้าที่รีบเร่งถูกเสียงหนักแน่นด้านหลังเรียกไว้ อวี้หนานเฉิงลุกขึ้น สายตามีความสงสารเล็กน้อย แต่เขาต้องเตือนสติ

เซิ่งอันหราน

"ตอนนี้คุณไปหาเขาเป็นเพียงการแหวกหญ้าให้งูตื่น มีความเป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้ทำงานร้านอาหารญี่ปุ่นนั้นตั้งนานแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่หนทางเดียวในการตามหาซิงซิงน้อย ผมจะไปโรงเรียนฟังข้อมูลก่อน ซูจิ้งเธอแจ้งความเดี๋ยวนี้ แล้วอยู่เป็นอันหรานแทนฉัน"

ตอนระหว่างที่พูดเขาเตรียมทั้งหมดไว้แล้ว โทรหาโจวหลานแล้วจะออกจากบ้าน ตอนร่างกายผ่านตัวเซิ่งอันหรานจู่ๆ ก็ถูกจับแขนไว้

"ฉันไปกับคุณด้วย"

เซิ่งอันหรานสีหน้าซับซ้อน มือที่จับชายเสื้ออวี้หนานเฉิงสั่นเล็กน้อย อวี้หนานเฉิงหมุนตัวดึงเธอเข้ามากอดแน่น อ้อมกอดที่แข็งแรงนั้น ทำให้ร่างเซิ่งอันหรานได้รับการปลอบโยนไม่น้อย

"รอผมกลับมา"

เขาพูดอย่างหนักแน่น หมุนตัวเดินออกจากประตูใหญ่คฤหาสน์อวี้