ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 499

ห้องพักครูในโรงเรียนมัธยมต้นจินหลิง ครูประจำชั้นของเซิ่งเสี่ยวซิงก่อนอวี้หนานเฉิงจะมาได้ตรวจสอบสถานการณ์คร่าวๆ ตอนนี้เธอเรียกนักเรียนมาสองคน พยักหน้าให้กับอวี้หนานเฉิงที่นั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าขรึม

"นี่เป็นเด็กนักเรียนสองคนที่เมื่อวานเลิกเรียนพร้อมกับเซิ่งเสี่ยวซิง พวกเธอสองคนเป็นคนที่เจอซิงซิงน้อยเป็นคนสุดท้าย"

ครูประจำชั้นพูดอยู่ชี้ไปที่เด็กผู้หญิงตัวสูงกว่าคนหนึ่ง "หลานหลานเธอเล่าเอง"

สายตาอวี้หนานเฉิงอดไม่ได้ที่จะจ้องไปทางเด็กผู้หญิงที่ชื่อหลานหลาน

"เมื่อวานเป็นวันประกาศคะแนนจำลองการทดสอบ ซิงซิงน้อยสอบได้ดี เดิมพวกเราคุยกันว่าหลังเลิกเรียนไปฉลองกันหน่อย แต่เพิ่งกินเค้กหนึ่งชิ้นในร้านของหวาน จู่ๆ เธอก็บอกมีธุระกลับก่อน"

"จู่ๆ บอกมีธุระ?"

อวี้หนานเฉิงสายตาขรึม เด็กผู้หญิงอีกคนพยักหน้าตาม

"ใช่ค่ะ วันนั้นตอนเข้าร้านชานมไข่มุกฉันก็รู้สึกซิงซิงน้อยทำหน้าแปลกๆ ปกติเธออยู่กับพวกเราชอบเอะอะโวยวาย เมื่อวานก็ไม่ค่อยพูด เหมือนมีเรื่องในใจ ตอนไปก็เร่งรีบมาก บอกลายังไม่ทันจบ"

พูดจบ เด็กผู้หญิงทั้งสองคนพยักหน้าอย่างมั่นใจ

นัยน์ตาของอวี้หนานเฉิงแฝงความเย็นอย่างเล็กน้อย เขาถาม "ร้านของหวานร้านไหน?"

20นาทีต่อมา รถของอวี้หนานเฉิงมาถึงร้านของหวานร้านนั้น เขานั่งอยู่ในรถร่างกายพิงไปทางประตูรถเล็กน้อย เฝ้ามองผู้คนเดินไปมาข้างนอกกระจกรถอย่างเงียบๆ สายตาเย็นชาปกปิดอารมณ์ทั้งหมดไว้

"ได้มาแล้ว ผมบอกเถ้าแก่เนี้ยว่าน้องสาวผมหายไป แล้วให้เงินเธอไป500 เธอก๊อบปี้ทั้งหมดมาให้ผม"

หลังจากนั้นประมาณ15นาที ประตูข้างคนขับถูกเปิดออก โจวหลานนับเข้าไปอย่างรีบร้อน เอายูเอสบีสีดำในมือยื่นไปในมือผู้ชายด้านหลัง

อวี้หนานเฉิงรีบเอายูเอสบีเสียบเข้าคอม ไม่สนใจจะฟังคำพูดไร้สาระแม้แต่นิด ตามมาด้วยเร่งภาพในคอม ในเวลาไม่นานใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

วิดีโอในกล้องแสดงผล เมื่อวานตอนเย็นเวลา6.53นาที พวกเซิ่งเสี่ยวซิงสามคนมาถึงร้านของหวานนี้ นั่งลงตำแหน่งมุมซ้ายติดประตู ระหว่างนั้นมีพนักงานยกของหวานมาสามชิ้น เซิ่งเสี่ยวซิงกินเค้กแค่สองคำ ตอนถึง7.08นาที เธอก็แบกกระเป๋าออกจากร้านนี้คนเดียว

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วแน่น เขาเห็นชัดตอนเซิ่งเสี่ยวซิงเพิ่งก้าวเข้าประตูร้าน วินาทีนั้นฝีก้าวชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด ต่อมาสายตาช่วงหนึ่งจ้องอยู่ตรงตำแหน่งทางขวามือหนึ่งอยู่นาน แต่มุมกล้องในร้านขนมกลับไม่สามารถถ่ายเห็นทางที่เซิ่งเสี่ยวซิง

มองไปมีอะไรกันแน่

เขาค่อยๆ เจ็บปวด ร่างกายพิงเบาะหลังทำให้ผ่อนคลาย นวดหัวคิ้วจู่ๆ นึกอะไรได้ เปิดวิดีโอนั้นอีกรอบทันที

ก่อนเซิ่งเสี่ยวซิงออกไป มีสองคนผ่านมุมกล้องไป ดูแล้วน่าจะเดินออกจากประตูมาทางมุมขวามือ พวกเขาออกจากร้านนี้ก่อน และเซิ่งเสี่ยวซิงเหมือนรีบตามหลังไป

อวี้หนานเฉิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่ร่างที่ผ่านไปนั้นดูเบลอเกินไป ไม่สามารถตัดสินรูปร่างคร่าวๆ ได้ เขาคิดแล้วคิดอีก จับภาพนั้นส่งให้กู้เทียนเอิน

"ช่วยฉันดูหน่อย ฉันต้องการรู้ฐานะของพวกเขา"

กู้เทียนเอินได้รับข้อมูล กำลังรับภารกิจตรวจสอบข้อมูลหนึ่ง เขาใช้จังหวะตอนคอมไล่ข้อมูลเอาภาพที่เบลอปรับให้ละเอียด

ตามด้วยการตอบกลับไป

"ตรวจสอบฐานะตามลำดับต้องใช้เวลา แต่ตอนนี้สามารถเห็นใบหน้าที่ชัดเจน"

อวี้หนานเฉิงมองรูปภาพที่กู้เทียนเอินส่งกลับมาใหม่ ใบหน้าเดิมที่สง่าค่อยๆ บิดเบี้ยว ในหัวมีภาพซับซ้อนกดอยู่ในความทรงจำไม่ขาดสาย จนกระทั่งวินาทีหมัดซีดผ่อนคลายลง กลับมามีสีเลือดปกติ

ตอนใบหน้ากลับมาสงบ มีเพียงฝ่ามือที่เปียกชื้น กำลังเตือนเขาความจำทั้งหมดเมื่อกี้

"ไม่ต้องแล้ว ฉันรู้แล้วว่าเป็นใคร"

อากาศในรถสงบเงียบ โจวหลานหันกลับไปมองสีหน้าของอวี้หนานเฉิง พยายามหาข้อมูลบางอย่างจากสีหน้าของเขา ตอนเขาเห็นหน้าที่ดำกว่าก้นหม้อ อดไม่ได้ที่จะเลียปากอย่างคอแห้งเงียบๆ

เสียงอวี้หนานเฉิงที่เย็นชาทะลุเข้าไปในหูคนใช้ เสียงนั้นแฝงความโกรธที่อดทนไว้ ยังไม่ทันสิ้นเสียงเขาก็ก้าวเข้าไปในบ้านแล้ว

"คุณ...คุณผู้หญิง"

คนใช้วิ่งโซซัดโซเซขึ้นชั้นบน ไม่นานมีผู้หญิงสวมเสื้อคลุมสีเทาอ่อนคนหนึ่งเดินลงมา ผู้หญิงอายุประมาณ50กว่าปี ผมลอน

สีน้ำตาลประบ่า ใบหน้าสวยและดูแลอย่างดี ทำให้เธอยังดูแข็งแรง

"พวกนายเป็นใคร กล้าบุกเข้าบ้าน เชื่อไหม ฉันจะแจ้งความเดี๋ยวนี้?"

อวี๋ซู่ซินยืนอยู่บันไดชั้นสองของบ้านเห็นกลุ่มคนสีดำยืนเรียงอยู่ชั้นล่าง อดไม่ได้ที่จะโมโห เธอเพิ่งกดโทรแจ้งความก็เห็นร่างสูงเย็นชาที่อยู่หน้าสุดของฝูงชนนั้น

"อวี้......อวี้หนานเฉิง"

อวี๋ซู่ซินเก็บมือถือ ในตาแฝงความไม่อยากจะเชื่อ

5ปีก่อนเซิ่งถังซื้อเซิ่งซื่อ ตั้งแต่นั้นทั้งสองคนไม่น่าจะมีอะไรต้องติดต่อกันอีก

อวี๋ซู่ซินสงบลงอย่างรวดเร็ว เธอเดินลงบันไดอย่างช้าๆ มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย

"ฉันจำสัญญาที่ทำตอนนั้นกับคุณได้มาโดยตลอด แต่ทำไมประธานอวี้เหมือนลืมเอง?"

อวี้หนานเฉิงสายตาเย็นชาข่มคนที่มา เขาไม่มีความคิดอื่น กดความโกรธไว้เปล่งเสียงแหบทะลุเข้าในหูผู้คน

"เซิ่งเสี่ยวซิงอยู่ที่ไหน?"