ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 500

อวี๋ซู่ซินลงชั้นล่างแบบค่อนข้างนิ่ง ทันใดนั้น เขาหัวเราะเบา ๆ และเสียงหัวเราะก็กระจายไปทั่วห้องนั่งเล่น ความเฉียบคมที่อธิบายไม่ได้ทำให้ขนหัวลุกขึ้นมา โทรศัพท์ดังขึ้น

“ฟังจากที่คุณว่า ลูกของเซิ่งเสี่ยวซิงหาไม่เจอแล้วเหรอ? เด็กตระกูลอวี้หายแล้วมาหาอวี๋ซู่ซินทำไม คิดว่าฉันจะใช้ชีวิตของเธอเพื่อครอบครัวอันเหยาเหรอ? เธอไม่คู่ควรขนาดนั้น! ”

ร่างกายอวี๋ซู่ซินที่พิงบันไดเลื่อนสั่นเล็กน้อย ห้าปีมานี้ เธออยู่ความโศกเศร้าของการอยู่อย่างโดดเดี่ยว ก่อนที่เซิ่งอันเหยาจะตกลงจากตึกถูกจารึกไว้ในหัวเธอทุกรายละเอียด พยายามแค่ไหนก็หนีไม่พ้น

เธอยังคิดที่จะให้เซิ่งอันหรานสูญเสียบางอย่างไปอย่างเท่าเทียมกัน ทุกครั้งที่นึกถึงวันที่ลงนามในข้อตกลงการเข้าซื้อกิจการเซิ่งซื่อกรุป คำที่อวี้หนานเฉิงอยู่บนยอดตึกเซิ่งถัง ทำให้เธอทำได้แค่ละทิ้งความคิดนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ความโกรธที่ซ่อนอยู่ในดวงตาอวี้หนานเฉิงภายใต้การยั่วยุของอวี๋ซู่ซินก็ระเบิดอย่างสมบูรณ์ ในที่สุดเขายึดเครื่องจับภาพหน้าจอวิดีโอไปจากโจวหลาน และขว้างใส่หน้าอวี๋ซู่ซินอย่างแรง

กองกระดาษสีขาวตกลงบนพื้นห้องนั่งเล่น และอวี๋ซู่ซินเหลือบมอง และใบหน้าของเขาก็ซีดเผือก

“คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม”

ดวงตาเย็นเยียบจ้องมาที่เธอ ความหนาวเย็นที่น่าสะพรึงกลัวนั้นดึงเธอกลับไปเมื่อห้าปีก่อน คนรอบข้างอวี้หนานเฉิงผลักเธอไปที่ราวกั้นที่ชั้นบน นิ้วเรียวยาววางกับแขนเสื้ออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ คุณเซิ่งเหล่าเขาตายหรือไม่? ฉันคิดว่าคุณรู้ดี ถ้าไม่อยากตายทั้งเป็นเหมือนเซิ่งอันเหยา งั้นฉันก็จะปล่อยให้คุณใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก”

“ฉันตกลงยอมขายเซิ่งซื่อกรุปให้กับเซิ่งถังแล้ว พวกคุณยังต้องการอะไรอีก?”

“อย่ายุ่งกับเซิ่งอันหราน ถ้าฉันรู้ว่าใครเข้าใกล้เธออีก แกตายแน่”

พอกลับจากความทรงจำอันเลวร้ายนั้น ขาของอวี๋ซู่ซินก็ไม่ตอบสนอง เธอพยายามที่จะยืนนิ่ง คราวนี้เมื่อมองไปที่กลุ่มคนผิวดำที่อยู่ข้างหน้า จึงไม่กล้าที่จะส่งเสียงอย่างมั่นใจอีกต่อไป

เธอเอื้อมมือปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก หลบสายตาอวี้หนานเฉิงที่มองมา

“เมื่อวาน เมื่อวานที่ยัยเซิ่งเสี่ยวซิงสะกดรอยตามฉัน กว่าฉันจะรู้สึกตัว ต่อมาก็แค่จะกระตุ้นเธอเท่านั้นไม่ได้คิดจะทำไรเธอ”

“เธอตั้งใจพาซิงซิงน้อยไปที่ตรอกเก่าที่ไม่มีการกล้องวงรจรปิด รถใช้เวลาไม่นานในการออกจากซอย กล้าพูดไหมว่าเธอไม่ได้อยู่ในรถคุณ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า อวี้หนานเฉิง บีบคออวี๋ซู่ซิ่น ความโกรธที่ไหลผ่านร่างกายของเขาบังคับให้เขาเพิ่มพลังในมือของเขาเพิ่มไปอีก พออวี๋ซู่ซินตากลิ้งขาเตะ โจวหลานที่อยู่อีกฝั่งรีบเข้ามาห้าม

อวี๋ซู่ซินหายใจหอบอย่างแรง

“เปล่า ฉันแค่ทำให้เธอสลบ แล้วขับรถออกไป——”

อวี้หนานเฉิงสายตาเยือกเย็น เขามองลงไปที่อวี๋ซู่ซินคนที่ล้มลงกับพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัว โบกมือเล็กน้อย

“หา”

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาแยกย้ายกันไปทันที รีบวิ่งไปทุกมุมของวิลล่า อวี๋ซู่ซิน หงายหน้าขึ้นด้วยความไม่เชื่อ เห็นว่าบ้านหรูแต่แรกเริ่มวุ่นวาย แจกันลายครามสีน้ำเงินและสีขาวทุบลงกับพื้น เครื่องเคลือบดินเผาที่แตกเป็นเสี่ยงๆ โดนเท้าของอวี๋ซู่ซิน

ตาของเธอแดงกล่ำ

“อวี้หนานเฉิง นี่คุณทำผิดกฎหมายนะ”

“เธอเรียกตำรวจได้นะ”

อวี้หนานเฉิงเสียงเย็นชา หลังจากยืนยันว่าไม่มีร่องรอยของเซิ่งซิ่งซิง เขาพยักหน้าเล็กน้อยและเดินออกไปนอกบ้านพัก

เสียงฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตูบ้านพักก็ตกตะลึงเล็กน้อย ร่างที่เยือกเย็นของอวี้หนานเฉิงนั้นดูไม่จริงนักจากแสงไฟ แต่เสียงทื่อของเขาก็ยังเพียงพอที่จะมองออกทุกอย่าง

“อวี๋ซู่ซิน คุณควรอธิษฐานเซิ่งเสี่ยวซิงจงปลอดภัย ไม่งั้นฉันจะทำตามที่บอก”

เสียงฝีเท้าที่เลือนหายไป สะกิดหัวใจอวี๋ซู่ซิน จนกระทั่งร่างที่อยู่ตรงหน้าเธอหายไป เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก

“คุณอู๋ หาเจอไหม?”

“……”

“ฉันว่าเซิ่งเสี่ยวซิงไม่น่ายุ่งด้วยหรอก คุณแน่ใจใช่ไหมว่าตอนกลับไปหาไม่เจอแล้วน่ะ ไม่ใช่ว่าเอาคนแอบไว้นะ?”

“……”

พอวางสายอวี๋ซู่ซินค่อยๆโล่งใจขึ้น กลับไปนึกถึงเรื่องวันนั้น แล้วกัดฟันกร่อน

บนถนนกลับจากบ้านพักในเขตเฉิงตงเซิ่งถัง โจวหลานส่องกระจกมองสีหน้าอวี้หนานเฉิงตลอด เมื่อนึกย้อนถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนหัวลุก

“หาใครคะ?”

“พี่ชาย”

เธอชี้ไปที่ผู้ชายในรูป

พนักงานเสิร์ฟเข้าใจทันทีด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอ

“พี่เฉียงไม่ทำของที่นี่แล้ว คุณเป็นน้องสาวที่เขาพูด และคุณสวยจริงๆ”

หญิงสาวพูดกับตัวเองและพยักหน้า เซิ่งอันหรานฟังออกความหมายที่เขาสื่อบางอย่าง สีหน้าไม่สู่สีนัก

“พี่ชายของฉันพูดถึงฉันบ่อยไหม?”

“บ่อยสิ เมื่อเขาพูดถึงน้องสาวเท่านั้น เขาถึงสามารถยิ้มได้ เจ้านายไม่รู้ว่าเขาคุยกับเขากี่ครั้งด้วยเหตุนี้”

“แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ?”

หญิงสาวสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอดึงแขนเสื้อเซิ่งอันหรานเบาๆ

“พี่เฉียง เขาไม่ได้บอกคุณเหรอ? เป็นความผิดของฉันเอง ที่จริง ฉันเผลอทำไวน์หกใส่เสื้อผ้าของแขกในวันนั้น พี่เฉียง เขาถูกเจ้านายไล่ออกเพราะเขารับผิดแทนฉัน เขาไม่ได้บอกคุณว่าเขาทำแน่นอน ไม่อยากให้คุณกังวล เขาบอกว่า ตอนนี้คุณสามารถทำเงินได้มากด้วยการขายปลาในตลาด”

“ตลาด?”

ตาโตของหญิงสาวจ้องมาที่เธออย่างจริงใจ พยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

“ตลาดที่ไหน?”

“อันนั้นฉันไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะเป็นตลาดใกล้ๆนี้”

ไม่รอให้พูดจบ เซิ่งอันหรานก้าวออกไปแล้ว จู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ หันกลับมาแล้วยัดเงินสองใบในมือของหญิงสาว，

“อย่าบอกพี่นะว่าฉันเคยมาที่นี่”