ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 501

เซิ่งอันหรานเสาะหาตลาดสดในบริเวณใกล้เคียงทั้งหมด คัดทีละตลาดออก หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดฉันก็พบร่างที่คุ้นเคยเล็กน้อยที่ตลาดผักตงเซียงบนถนนเฉียนเหมิน

ที่แผงขายปลาที่อยู่ไม่ไกล ชายวัยกลางคนกำลังตักปลาคาร์พตัวอ้วนออกจากตู้ปลา ชั่งเสร็จแล้วก็ขูดเกล็ด ผ่าท้อง แล่เหงือกออก แล้วใส่ปลาลงในถุงพลาสติกสีดำแล้วยื่นให้ ขณะยื่นให้คุณยายแก่ ฉันหยิบธนบัตรจากมือเธอ

หลังจากเก็บเงิน ชายคนนั้นก็ไม่สนใจแล้วเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก และยุ่งอยู่กับลูกค้าคนต่อไป

เซิ่งอันหรานยืนดูอยู่ห่างๆอย่างเงียบๆ ถ้าไม่ใช่เพราะรอยสักโดดเด่นที่หลังคอของเขา คงยากสำหรับเธอที่จะนึกได้ว่าชายที่ขยันและซื่อสัตย์ต่อหน้าเธอ จะเป็นคนเดียวกันกับคนโหดร้ายที่ออกมาจากหอของปู่ของเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

ไม่นาน ชายคนนั้นก็รับสาย หลังจากวางสาย สีหน้าของเขาดูครุ่นคิดหนัก หลังจากกล่าวทักทายกับคนข้างๆ เขาก็ถอดกางเกงกันน้ำออกแล้วเดินไปที่ทางออกตลาด

เซิ่งอันหรานแอบตามไปเงียบๆ แต่โทรศัพท์เกิดดังขึ้น เธอตกใจเลยกดตัดสายและกดปิดเครื่อง

หลังจากออกจากประตูด้านตะวันตกของตลาดมีสวนเล็กๆ อยู่ไม่ไกล ชายผู้นี้เดิน สองสามก้าว ก็มองย้อนกลับไปอย่างระมัดระวังเพื่อสังเกตเป็นบางครั้ง เซิ่งอันหรานที่แอบตามไป เกือบตามไม่ทัน

หลังจากข้ามถนนไปในที่สุด ก็เดินตามประตูด้านข้างของสวนสาธารณะเล็กๆ ใต้ป่าไผ่ที่หนาแน่น เซิ่งอันหรานในที่สุดฉันก็เข้าใจจุดประสงค์ของผู้ชายที่จะออกไปในครั้งนี้

เธอหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋าเมื่อนึกขึ้นได้ และเมื่อเธอกำลังจะถ่ายรูป เธอจำได้ว่าเธอเคยปิดโทรศัพท์มาก่อน และเมื่อเธอรอช่วงเวลาที่จะเปิดโทรศัพท์ เธอก็เงยหน้าขึ้น และพบว่าคนทั้งสองที่เพิ่งพบกันที่ใต้ป่าไผ่ไม่ไกลนั้นได้หายไปแล้ว

เซิ่งอันหรานรู้สึกไม่ชอบมาพากล ขณะที่เธอกำลังจะกลับไป จู่ๆ เงาดำก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ ตามด้วยความเจ็บปวดทื่อๆ ที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และร่างกายที่เธอพยายามจะพยุงก็ล้มลงอย่างหนักในอาการวิงเวียนศีรษะ แล้วก็สลบไป

ภาพตรงหน้าเธอพร่ามัว และก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอก็รู้สึกได้ถึงเงามืดที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เธอ และหยิบสิ่งที่อยู่ในมือของเธอออกไป

โจวหลานออกจากร้านอาหารซากุระ ขึ้นที่นั่งคนขับ* แล้วรายงานอวี้หลินเฉิงที่อยู่ข้างหลัง

“พนักงานหญิงคนหนึ่งบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเคยไปที่นั่นเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่เธอไม่พบใครเลย และบอกว่าเธออาจจะไปตลาดผักใกล้ๆ”

อวี้หนานเฉิงเอามือทาบบนหน้าผาก ความกังวลที่ร้อนรุ่มในใจของเขาได้กลืนกินสติของเขาไปเกือบหมด เข่แทบจะพลิกเมืองจินหลิงหาอยู่แล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องหา เซิ่งอันหรานและเซิ่งเสี่ยวซิงให้เจอ

“โจวหลาน นาย”

ก่อนที่ความคิดจะถูกนำไปใช้จริง จู่ๆ ข้อความบนโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

“ป่าไผ่เล็กๆ ที่ประตูทิศตะวันตกของสวนเฉียนเหมิน”

คำสั้นๆ เหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เลือดในร่างกายของเขาเดือดพล่านในทันที

“ไปสวนสาธารณะเฉียนเหมิน”

ตอนที่อวี้หนานเฉิงเจอเซิ่งอันหรานสวนสาธารณะเฉียนเหมิน เธอถูกลากไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของป่าไผ่ โจวหลานเป็นคนพบก่อน เขาชี้ไปที่เซิ่งอันหรานซึ่งนอนหมดสติอยู่บนหินก้อนใหญ่อยู่ไกลๆ แล้วตะโกน : “อยู่นี่”

อวี้หนานเฉิงก้าวเดินอย่างเร่งรีบ ร่างสูงสะท้อนอยู่ในทะเลไผ่ที่ส่งเสียงกรอบแกรบ แสดงความสลดใจเล็กน้อย

โจวหลานสีหน้าตื่นเต้นของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขามองกลับไปเห็นดวงตาแดงชื้นเล็กน้อยของอวี้หนานเฉิง และใบหน้าที่เย็นชาที่เคยชิน แสดงให้เห็นถึงความคับข้องใจและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเหมือนเด็กหลงทางในขณะนี้

“ท่านประธานอวี้”

โจวหลานยืนอึ้ง ดูอวี้หนานเฉิงค่อยๆเดินเข้าไปหา เซิ่งอันหราน ทุกย่างก้าวดูเหมือนหนักแน่น และในที่สุดเขาก็ก้มไปอุ้มเธอขึ้นจากพื้น และเสื้อสีขาวของเขาเป็นสีแดงด้วยเลือดที่ไหลลงด้านหลังศีรษะของเธอ

“คุณหมอ”

เสียงแหบของอวี้หนานเฉิง จนแทบฟังไม่ออก

ในห้องของโรงพยาบาลจินหลิง ฟ่านหลิงชวงวางมือของเธอในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาวของเธอด้วยท่าทางเคร่งขรึมบนใบหน้าของเธอ เธอส่ายหัว

“ใครและทำไมกัน?”

อวี้หนานเฉิงเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็ได้แต่นิ่งเงียบ เขายังไม่พบเบาะแสที่เฉพาะเจาะจงและเป็นประโยชน์ใดๆ

“เธอน่าจะเจอบางอย่างและโดนคนทำให้สลบ แต่——”

“แต่อะไร?”

“แต่คนที่ตีอันหรานเป็นคนใช้โทรศัพท์ส่งตำแหน่งให้ฉัน”

เหตุผลนี้ทำให้อวี้หนานเฉิงไม่เข้าใจ ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายและดูเหมือนจะมุ่งเป้าหมายมาที่ ตระกูลอวี้และ เซิ่งอันหราน ตั้งแต่จินน่าตกบันได จนถึง เซิ่งเสี่ยวซิงหายตัวไป เหตุการ์ณรุนแรงทั้งนั้น รอบนี้มีโอกาสแท้ๆทำไมถึงปล่อยให้เซิ่งอันหรานกลับมา

ถานซูจิ้งได้ยินแบบนี้แทบขมวดคิ้ว เธอเดินไปรอบๆ ห้องอย่างไม่อดทนและพ่นด่าว่าคำหยาบหลายคำ อวี้หนานเฉิงรำคาญเธอสุดๆ ขณะกำลังจะพูดก็เห็นเซิ่งอันหรานหันหน้ามาอย่างไม่สบายใจ

เขารีบลุกขึ้นจับมือเธอ

“หนานเฉิง”

เซิ่งอันหรานเสียงแหบ หลังจากดิ้นรนไม่กี่ครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นแสงสว่างเหนือศีรษะของเธอทำให้เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

“อันหราน”

เสียงของอวี้หนานเฉิงและถานซูจิ้งดังขึ้นพร้อมกัน ดึงความคิดของเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง

“ซุนซือหลี่”

ขณะที่เธอลืมตา ฝ่ามือของเซิ่งอันหรานก็เต็มไปด้วยเหงื่อ และภาพที่เธอเห็นก่อนจะเป็นลมก็วนเวียนอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า