ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 511

ภายในโรงพยาบาลประชาชนลำดับที่เก้าในเขตชานเมืองจินหลิง กู้อันสายตาเยือกเย็นและเงียบเหงา ในสมองยังมีภาพนั้นคอยวนเวียนอยู่

“เธอเป็นครอบครัวของหูเต๋อเสียง?”

“เขาเป็นลุงฉัน”

“ตอนนี้สถานการณ์ของหูเต๋อเสียงไม่ค่อยดี มะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ออกมารักษานอกที่คุมขังระยะหนึ่งแล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นด้วยกับพวกเราในการแจ้งครอบครัวของเขา ตอนนี้ก็เป็นเพราะว่า——”

ผู้ชายในชุดเครื่องแบบตำรวจชะงักไปเล็กน้อย นำคำพูดเปลี่ยนทิศทาง

“ตอนนี้เธอไปดูเขาหน่อยเถอะ เขาเหมือนจะมีเรื่องพูดกับเธอ”

ลมเย็นพัดปลิวตามทางเดินของโรงพยาบาลที่เย็นเยือก เซิ่งอันหรานตบไหล่ของกู้อัน ดึงเธอกลับมาจากความคิดอันยาวนาน

“เข้าไปดูเถอะ”

กู้อันเบ้าตาแดงเงยหน้าขึ้น พยักหน้า

สภาพโดยรวมของโรงพยาบาลไม่ค่อยดี ในห้องผู้ป่วยมีกลิ่นขึ้นราและเห็นได้ชัดเจนว่ายุ่งเหยิง กู้อันยืนอยู่ที่หน้าประตู กำลังมองผู้ชายคนนั้นที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย

เขากำลังอ้าปากหายใจอย่างลำบาก ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปที่หลอดไฟบนเพดาน

เมื่อก่อนคนอื่นเรียกเขาว่า“คนอ้วน”เพราะว่าเขาอ้วนจริงๆ แต่ตอนนี้เห็นแค่แก้มที่ผอม ริมฝีปากแห้งเหือด ดวงตาเว้าลึกลง ทุกอย่างของ“คนอ้วน”กับตอนนี้แตกต่างกันมาก

กู้อันเห็นฉากนี้ น้ำตาอดไม่ได้ที่จะไหล มือสองข้างปิดหน้ายืนร้องไห้อยู่หน้าประตู

คนอ้วนได้ยิน ลูกตาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมา ร่างกายที่ตื่นเต้น นำศีรษะหันไปทางกู้อันที่อยู่หน้าประตู

“เธอมาแล้วเหรอ?”

มีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าที่เกือบจะไร้เลือด กู้อันได้ยินเสียงของเขาไม่มีพลังเหมือนเมื่อก่อน

“ฉันมาแล้ว”

เธอกัดริมฝีปาก สายตาค่อยๆผ่อนคลาย

ถึงยังไงก็เป็นน้าชายแท้ๆ แค่มีชีวิตอยู่ ต่อให้ไม่ได้พบกันก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อสัมผัสความเป็นความตาย ความรู้สึกโศกเศร้านั้นผูกติดอยู่กับเธออย่างแน่นหนาจากส่วนลึกของหัวใจกู้อัน

“มาถึงที่นี่แล้ว”

เขากวักมือเรียกเธอ ชี้ไปที่นั่งด้านข้าง การกระทำง่ายๆกลับเห็นได้ชัดเจนว่าใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก กู้อันนั่งลงด้านข้างเขา มองดูเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“ฉันฝันถึงแม่เธอแล้ว หลายวันนี้มักจะฝัน ฉันฝันว่าเธอตำหนิฉัน ตำหนิที่ฉันพาเธอไปที่แห่งนั้น เธอพูดว่าชีวิตของเธอผิดพลาดแล้วครั้งหนึ่ง ทำไมยังต้องผิดพลาดอีกครั้ง เธอตำหนิฉัน รอให้ฉันไปหาเธอ เธอคงไม่สนใจฉันแน่นอน”

พูดมาถึงตรงนี้ มุมปากของคนอ้วนกระตุกยิ้มบางๆ

กู้อันได้ยินไม่ชัดเจน เธอแทบจะไม่เคยได้ยินคนอ้วนลุงพูดถึงเรื่องแม่ของเธอ ความทรงจำในวัยเด็กของตัวเอง ความทรงจำของผู้หญิงคนนั้นค่อยๆจางหายไป

“นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณทั้งหมด”

“ไม่ เรื่องที่ฉันทำผิดมีมากมาย ฉันนำเธอขังไว้ในห้อง ไม่อนุญาตให้เธอไปหาผู้ชายคนนั้น ฉันยังลากเธอมาที่โรงพยาบาล ไปโรงพยาบาล——”

คนอ้วนพูดพลาง จู่ๆก็ไอขึ้นมากะทันหัน ความเจ็บปวดบนร่างกายดึงอวัยวะบนใบหน้าจนตึงทำให้เขาต้องหลับตาแน่น เส้นเลือดที่หน้าผากแน่นขึ้นมา

“อย่าพูดอีกเลยลุง”

กู้อันทำอะไรไม่ถูก ถือโอกาสรินน้ำให้เขาดื่ม กะเพราอาหารของคนอ้วนคลื่นไส้ มองเห็นน้ำที่ส่งมาก็ยื่นมือขวางไว้ น้ำครึ่งหนึ่งสาดลงบนพื้น

“ฉันยังลากเธอไปที่โรงพยาบาล จะกำจัดเธอ เป็นแม่เธอที่คุกเข่าขอร้องฉันบนเตียงผ่าตัด เคาะศีรษะลงบนพื้นขอร้องฉัน ฉันจึงนำเธอกลับมา เวลานั้นเธอท้องได้หกเดือนแล้ว เป็นรูปร่างขึ้นมาแล้ว”

คนอ้วนดื้อรั้นจะพูดต่อไป กู้อันนั่งยองๆกำลังเช็ดคราบน้ำก็ชะงัก หลังจากที่หยุดก็เช็ดต่อไป

เสียงใจเย็นดังขึ้นชัดเจน

“เพราะอะไร?”

“เปล่า ไม่มี”เธอยิ้มกว้าง “เหนื่อยนิดหน่อย ช่วงนี้ที่มหาวิทยาลัยยุ่งเล็กน้อย”

ทันทีที่กู้อันกลับไปที่หอพักก็นอนอยู่บนเตียงและผล็อยหลับไป เวลาที่ลืมตาขึ้นมาก็ค่ำแล้ว เธอเปิดโทรศัพท์ หลังจากเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อยก็กดต่อสายหมายเลขโทรศัพท์จำไว้ในใจ

เธอมีคำพูดมากมายอยากจะระบายออกมา พัวพันหนักแน่นอยู่ในหัวใจ สุดท้ายก็มีชื่อคนหนึ่งผุดขึ้นมา กู้เจ๋อ

เตรียมที่จะพูด เธอมีคำพูดมากมายที่อยากจะระบายกับเขา

ในสายโทรศัพท์รออยู่นานมาก สายตาคู่นั้นจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์เผยให้เห็นความรู้สึกเหน็บหนาว

“ฮัลโหล——”

กู้อันชะงักไปหลายวินาที เวลานี้ไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดยังไง ถึงแม้ว่าจะเป็นคำสั้นๆ แต่เธอก็ยังจำฝ่ายตรงข้ามได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ลิเลียน

โทรศัพท์ของกู้เจ๋อ ทำไมลิเลียนถึงรับสายโทรศัพท์

ก็เป็นชั่วพริบตาเดียวนั้น เหงื่อเย็นเต็มแผ่นหลังของกู้อัน

“ฮัลโหล กู้อันใช่ไหม?”

น้ำเสียงของลิเลียนปกติ ราวกับรับสายโทรศัพท์ส่วนตัวของกู้เจ๋อเป็นเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบ

“ฉัน ฉันโทรหาลุงกู้”

“อ้อ กู้เจ๋อกำลังอาบน้ำ เธอมีเรื่องอะไรพูดกับฉันเถอะ ฉันช่วยเธอบอกเขา”

“ไม่เป็นไร”

ไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามเปิดปากพูด กู้อันก็ตัดสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ราวกับหัวใจกระโดดออกมา