ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 512

หน้าจอโทรศัพท์ดับไป บริเวณรอบๆมืดลง กู้อันอยู่ภายใต้ความมืด ในใจสงบอย่างอธิบายไม่ถูก

คิดไปคิดมา เปิดหน้าจอโทรศัพท์ มองเห็นเวลาสามทุ่มสิบห้านาที มุมปากกระตุกยิ้มหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ความแตกต่างของเวลา นี้เป็นเวลาที่กู้เจ๋ออาบน้ำกินอาหารเช้า

พวกเขายังกินอาหารเช้าด้วยกัน

หน้าจอก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง กู้อันจ้องมองบนหน้าจอวันนี้สามครั้งแล้วที่ส่งเข้ามา สุดท้ายก็ตอบกลับไป

“อยู่ไหน?”

——

ภายในร้านอาหารตะวันตกในแมนฮัตตัน ลิเลียนมองดูเด็กชายที่กำลังให้อาหารนกพิราบจากหน้าต่าง ยิ้มบางๆที่มุมปาก

เวลาที่กู้เจ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ลบบันทึกประวัติการโทรศัพท์ของเขา โทรศัพท์ยังวางไว้ตำแหน่งเดิม ทุกอย่างดูเหมือนไม่มีพิรุธ

เวลาที่เขานั่งลงก็นาฬิกาข้อมือดูเวลา

“เดี๋ยวฉันยังมีประชุม เธอมาหาฉันจะพูดอะไรกับฉัน?”

ลิเลียนเห็นสีหน้าของเขาไม่อดทน อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด คำพูดยังไม่ได้เปิดปากพูด โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

กู้เจ๋อขมวดคิ้ว ไม่ได้สังเกตว่าลิเลียนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าก็ผ่อนคลายลง

“อันหราน”

“กู้อันโทรศัพท์หาคุณไหม?”

“เปล่า”

เซิ่งอันหรานในสายโทรศัพท์กำลังพิงระเบียงรับลมอยู่ชั้นสอง ลมพัดเสียงของเธอออกไปเล็กน้อย หลังจากที่ได้ยินกู้เจ๋อตอบรับ สายตาที่กังวลของเธอยิ่งลึกมากขึ้น

“ลุงของกู้อันป่วยอยู่ในขั้นอันตราย วันนี้ฉันเป็นเพื่อนเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เห็นท่าทางของเธอไม่ค่อยดี ฉันคิดว่าเธอจะโทรบอกคุณ”

กู้เจ๋อได้ยินตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะติดต่อเธอ”

พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ ท่าทางเร่งรีบ ไม่รอให้ลิเลียนเปิดปากพูด ในขณะที่เขาต่อสายโทรศัพท์ก็เดินออกไปจากร้านอาหารแล้ว

“มีเรื่องอะไรก็พูดกันในโทรศัพท์เถอะ”

พูดทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็ทิ้งลิเลียนไว้คนเดียว มองเห็นเพียงแค่แผ่นหลังของกู้เจ๋อ

เธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง กินอาหารเช้าตรงหน้าต่อไป

สามทุ่มครึ่งจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง กู้เจ๋อโทรศัพท์หากู้อันสุดท้ายก็ไม่มีคนรับสาย หลังจากที่ให้ผู้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินเสร็จแล้ว เขาก็ต่อสายโทรศัพท์ไปอีกครั้ง

“ฮัลโหล——”

สุดท้ายในสายโทรศัพท์ก็มีคนรับสาย เสียงที่ดังเข้าในสายโทรศัพท์ไม่ใช่เสียงของกู้อัน

ฉินซั่วหยวนจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมา“ลุงกู้”สองคำนี้ อดไม่ได้ที่จะตบหลังของกู้อัน แต่หญิงสาวแค่บิดร่างกายของเธอ เปลี่ยนท่าให้สบายขึ้นและนอนหลับต่อไป

ลังเลเล็กน้อย เขาก็ยังกดรับสาย

“กู้อันล่ะ?”

ในสายโทรศัพท์นอกจากเสียงของฉินซั่วหยวน ยังมีเสียงโวยวายและเสียงเพลง เขาไม่ต้องคิดก็รู้ว่าอยู่ที่ร้านเหล้า เวลาที่เปิดปากพูดก็ควบคุมความโกรธไม่ได้

ฉินซั่วหยวนคิดว่า“ลุงกู้”ก็คือลุงของกู้อัน เป็นธรรมชาติที่จะพูดอย่างเคารพ

“ลุงกู้สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนนักเรียนของกู้อัน วันนี้มีงานเลี้ยงเพื่อนร่วมห้อง กู้อันดื่มค่อนข้างเยอะ อีกเดี๋ยวผมรับหน้าที่ไปส่งเธอกลับหอพัก คุณวางใจเถอะ”

ดื่มเยอะแล้ว?

กู้เจ๋อขมวดคิ้ว ภาพบางอย่างลอยเข้ามาในสมองของเขาอย่างควบคุมไม่ได้

“ก็ไม่ได้เหมือนขนาดนั้น”

ใบหน้าของฉินซั่วหยวนเหมือนถูกความร้อน

“เหมือนอะไร?”

“พ่อบุญธรรมฉัน อ้อไม่ใช่ พ่อเลี้ยงฉัน”

“หา?”

ครั้งแรกที่กู้อันเห็นฉินซั่วหยวน ก็รู้สึกว่ามองเห็นเงาของกู้เจ๋อ แน่นอนว่าคุณสมบัติส่วนใหญ่ของเขาไม่ดีเท่ากู้เจ๋อ ไม่มั่นคงเหมือนเขา ไม่เด็ดเดี่ยวเหมือนเขา แต่ครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาที่มีรอยยิ้มของเขา ก็ยังสามารถโจมตีหัวใจของเธอ

“ฉันเวียนหัวนิดเดียว——”

ไม่รอให้ฉินซั่วหยวนจะถามอะไรอีก ท่าทางอยากจะอ้วกของกู้อันทำให้เขาตกใจ รีบประคองเธอไปทางห้องน้ำ

เพิ่งจะเดินไปสองก้าว เสียงของเจียงสือหมินก็ดังเข้ามา

“ซั่วหยวน นายมาอยู่ที่นี่ทำไม?”

ไม่รอให้เขาตอบ หลินเสี่ยวม่านก็เข้ามาประคองกู้อันที่เมา

“นี้ไม่ใช่กู้อันสาวสวยที่พวกนายพูดถึงเหรอ ดื่มจนจะอ้วกแล้ว ส่งมอบให้ฉันเถอะ”

พูดพลางเธอก็เรียกเจียงสือหมิน

“สือหมินเธอกับฉันนำหล่อนประคองไปที่ห้องน้ำเถอะ อีกเดี๋ยวอ้วกข้างนอกพวกเขาจะมารบกวนพวกเรา รุ่นน้องซั่วหยวนนายเป็นผู้ชายประคองเธอไม่สะดวก รีบเข้าไปทุกคนรอนายอยู่”

จัดการความลุกลี้ลุกลนได้แล้ว ฉินซั่วหยวนก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่เหมาะสม เดิมทีคิดว่าพากู้อันไปห้องน้ำก็ไม่สะดวก ดังนั้นทั้งสองคนจึงพาเธอประคองเข้าไป เขาก็กลับไปแล้ว

สักพัก ทั้งสามคนยังไม่ได้เข้ามา เวลาที่เขากำลังจะเข้าไปดูสถานการณ์ ข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

“กู้อันไม่สบาย ฉันกับรุ่นพี่ไปส่งเธอกลับหอพักก่อนแล้ว”