ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 546

ภายในโรงอาหารหนานหยวนของมหาวิทยาลัยจินหลิง ฉินซั่วหยานยื่นนมสดร้อนหนึ่งแก้วให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ครั้งนี้ทางโรงเรียนมีสถานที่เข้าร่วมการแข่งขันโต้วาทีระดับประเทศ ฉันแนะนำเธอไปแล้ว ”

กู้อันยื่นมือรับนมสดมาดื่ม แทบจะไม่มีความสนใจ

“ฉันไม่ไปแล้ว นายนำชื่อฉันเปลี่ยนเป็นรุ่นพี่สือหมินเถอะ ฉันได้ยินมาว่าเธอยุ่งอยู่กับการสมัครขอทุนปริญญาโท ได้รับรางวัลนี้มีประโยชน์กับเธอ”

ฉินซั่วหยวนสวมเสื้อคลุมสีเบจ ได้ยินดังนั้นร่างกายก็เอนไปด้านหลัง ไตร่ตรองคำพูดเล็กน้อยว่าจะพูดยังไง นานมากก็พูดอธิบายง่ายๆ

“สือหมินออกจากกลุ่มโต้วาทีแล้ว”

“อะไรนะ?”

คำพูดนี้มาอย่างกะทันหัน กู้อันไม่อยากจะเชื่อ

“เธอเป็นรองประธานของสมาคมโต้วาที ทำไมถึงออกไปแล้ว?”

ฉินซั่วหยวนพิจารณาถึงเรื่องที่ผ่านมา ช่วงนี้ยิ่งเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่KTVกู้อันไม่รู้ ถือโอกาสไม่เปิดโปง หาเหตุผลขอไปที

“เธอยุ่งกับเรื่องทบทวนการเรียนเถอะ ถ้าสมัครทุนปริญญาโทไม่ได้ ตัวเองก็ต้องสอบ ต้องทำทั้งสองเรื่องให้มั่นคง”

กู้อันไม่ได้กังวลเป็นพิเศษเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเจียงสือหมิน ได้ยินก็พยักหน้า ไม่พูดตอบอีก

“วันนี้ในมหาวิทยาลัยแข่งขันร้องเพลงฉันเป็นพิธีกร ได้ยินว่าการแข่งขันปีนี้ยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ เธอจะมาใช่ไหม?”

คำพูดของฉินซั่วหยวนมีความหมายหยั่งเชิง กู้อันเงยหน้า จึงมองเห็นเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมเสื้อคลุมสีเบจ

“ไม่แน่นอน”เธอกังวล“ช่วงนี้เรื่องมากมายเกินไป ฉันยังมีวิทยานิพนธ์ที่ต้องเตรียมอีกหลายอย่าง อาจที่ปรึกษาเร่งรัด ถ้าหากฉันมีเวลาจะเข้าไป”

“ก็ได้ ถึงเวลานั้นฉันเหลือที่นั่งสองแถวให้เธอ เธอสามารถพาเพื่อนร่วมห้องมาได้”

“ได้ ขอบคุณ”

คำตอบของกู้อันขอไปที เดิมคำพูดก็มีแค่ข้ออ้าง เธอไม่มีความสนใจกับการแข่งขันร้องเพลง เดิมทีคิดจะหาเหตุผลขอไปที

ทั้งสองคนกินข้าวเสร็จแล้วยังต้องไปประชุม เวลาที่ลุกออกมาจากโรงอาหารด้วยกันตรงหน้าก็มีร่างสูงปิดบังสายตา กู้อันสายตาชะงัก ความตกใจในดวงตาถูกปกปิดอย่างรวดเร็ว

“ลุงกู้ คุณมาได้ยังไง?”

ประโยคที่เรียกว่า“ลุงกู้”ฉินซั่วหยวนก็ตาโตยืนอยู่ที่เดิม มองสังเกตผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

เขาสวมชุดสูทสีดำสั่งทำชั้นสูง สีหน้าปรากฏความอ่อนโยน มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงสูท มืออีกข้างวางอยู่ข้างกาย ถึงแม้ว่าไม่พูด แต่กลิ่นอายบริเวณรอบกายทำให้เขาพูดไม่ออก

“ฉันหลายวันนี้โทรศัพท์มาหาเธอ”

เขาน้ำเสียงอ่อนโยน สายตามีความรักและทะนุถนอม กู้อันกลับหันหน้าไปทางอื่น

วันนั้นหลังจากที่ลิเลียนรับสายโทรศัพท์ของเธอ เธอก็ไม่รับสายโทรศัพท์ของกู้เจ๋ออีก ด้านหนึ่งมีความขุ่นเคืองในใจที่ถูกหลอกอยู่เสมอ อีกด้านหนึ่งก็ไม่กล้าถามว่าทำไมคนอื่นรับสายโทรศัพท์？

เธอกลัวว่ากู้เจ๋อจะบอกเธอ ว่าเขากับลิเลียนคืนดีกันแล้ว

นึกมาถึงตรงนี้สายตาของเธอก็เย็นชา ดึงแขนของฉินซั่วหยวนที่อยู่ด้านข้าง

“ฉันกับเพื่อนนักเรียนยังต้องไปประชุม ลุงกู้คุณกลับไปก่อนเถอะ”

กู้เจ๋อมองออกถึงความคิดของเธอ ยืนอยู่ตรงนั้นไม่มีความคิดจะหลบ เขาอดทนมากที่จะรับมือกับเธอ

“งั้นคืนนี้กินข้าวด้วยกัน”

“คืนนี้ฉันก็ไม่มีเวลา”

กู้อันรีบหยุดเขา จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้

เธอผ่านทะเลสาบนี้หลายครั้ง ในโทรศัพท์เก็บรูปมันไว้มากมาย หลายครั้งที่ฮึกเหิมอยากจะบอกกู้เจ๋อว่าที่นี่สวยงามแค่ไหน คู่รักของมหาวิทยาลัยเดินจับมือกันข้ามสะพานบนทะเลสาบ เธอมองอยู่ไกลๆ ในใจก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

“หวังว่าเธอยังชอบรสชาติของชานมนี้”

เขาส่ายชานมในมือ รอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาผสมกับแสงแดดอันอบอุ่นในต้นฤดูหนาวนี้

แทบจะเป็นร่างกายครอบงำจิตสำนึก เธอยิ้มและพุ่งเข้าไป มือสองข้างยื่นเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา ใบหน้าแนบชิดกับหน้าอกของเขา คล้ายกับเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นน้ำหอมที่หอมหวานของเขา

กู้เจ๋อก็อ้าแขนกอดเธอไว้ ชั่วพริบตาเดียวก็แสดงออกถึงการไม่ขยับเขยื้อน

ฉากนี้อยู่ก็ลอยเข้ามากะทันหัน ความรู้สึกบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ในใจมาเนิ่นนานจู่ๆ ก็แตกกระจายออกมา

เหมือนย้อนไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว

ความรู้สึกนั้นที่จงใจเลี่ยงมาหลายปีกำลังกลับมา เขาค่อยๆดึงแขนกลับ ทำให้อ้อมกอดนี้เพิ่มความอบอุ่น

คนที่เดินผ่านคิดว่าเป็นเพียงการกลับมาพบกันระหว่างทางรุ่นพี่กับรุ่นน้องที่ห่างหายไปนาน ไม่มีใครรู้ความรู้สึกจริงๆในใจของพวกเขา

เวลาที่เดินเคียงคู่กับกู้เจ๋อไปอาคารศิลปะ กู้อันนำคำพูดที่ต้องการพูดเวลานานฝังลึกลงไปเล็กน้อย เธอเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่าก่อความวุ่นวาย การยอมรับทุกอย่างรอบตัวเขาอย่างเปิดเผยวิธีนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนอยู่ในสภาพที่สบายที่สุด

ดังนั้นเหมือนเด็กน้อยที่ออดอ้อนจูงมือของเขา ในขณะที่ชานมร้อน ฝ่ามือก็อบอุ่น เธอยิ้ม ตลอดทางพูดบ่นพึมพำเรื่องของมหาวิทยาลัย

“เมื่อไหร่ที่คุณว่างฉันจะพาคุณไปหอสมุดของมหาวิทยาลัย อุปกรณ์การอ่านที่เพิ่มเข้ามาใหม่ยังคงมีเทคโนโลยีของบริษัทคุณ”

“ได้”

เขาสายตาอ่อนโยน ฝีเท้าพยายามร่วมมือกับเท้าของเธอ หญ้าและต้นไม้ทุกต้นในมหาวิทยาลัยนี้ยังคงเหมือนเมื่อหลายปีก่อน เขาคาดไม่ถึงว่าหลงใหลจนไม่อาจควบคุมได้

เหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น ชีวิตเดิมทีก็สวยงามแบบนี้