ภูพาจุติราชามังกร นิยาย บท 18

เมื่อหลิวอวิ๋นซิ่วได้ยินแบบนี้ เขาก็ชื่นชม: “นายน้อยหลิว ควรแล้วที่เป็นลูกชายคนโตของครอบครัวที่ร่ำรวย ความมีน้ำใจและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของเขาไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริงกับคนธรรมดาทั่วไป ไม่ต้องพูดถึงคนป่าเถื่อนและโง่เขลาจากภูเขา”

“ก็นั่นน่ะสิ บางคนครเรียนไว้บ้างนะ อย่าวันๆ เอาแต่กินข้าวสุกอยู่ในบ้านไม่ทำอะไร แล้วยังเที่ยวใส่ร้ายคนอื่นไปวัน ๆ”

เนื่องจากหลิวเจี๋ยช่วยตระกูลหลินมาก ท่านปู่จึงรู้สึกว่าหลิวเจี๋ยเป็นคนดี และพูดว่า: “คุณชายหลิว เป็นแบบอย่างสำหรับทุกคนจริง ๆ ตอนนี้คุณชายหลิวพูดแล้วถ้าอย่างนั้น หว่านหรู หลานจะพาเทียนหยู่ไปงานเลี้ยงเมื่อถึงเวลา”

แม้ว่า หลินหว่านหรูจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยังพยักหน้า

เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เทียนหยู่ได้รับรูปถ่ายจาก หยางต้าฝูบนโทรศัพท์มือถือของเขา เขาตกตะลึง นี่มันผู้หญิงที่เขาขอให้หยางต้าฝูตามหา

“คุณชายเย่ คุณเคยเห็นรูปนั้นไหม?” หยางต้าฝูโทรมาทันที

“เห็นแล้วครับ นี่คือคนที่ผมกำลังมองหา คุณพบเธอแล้วหรือยัง?” เย่เทียนหยู่รู้สึกประหลาดใจและมีความสุข เขาไม่คาดคิดว่าหยางต้าฝูจะพบบุคคลนั้นอย่างรวดเร็วโดยอาศัยข้อมูลเพียงเล็กน้อยจากตัวเขาเอง

“ถ้าเป็นเธอจริง ๆ จะบังเอิญมากครับเพราะเธออยู่ข้าง ๆ คุณแล้ว”

“ใครกัน?”

“หลินหว่านหรู คุณหนูหลินครับ!”

“อะไรนะ!”

ใบหน้าของเย่เทียนหยู่เต็มไปด้วยความตกใจ

ตอนนั้นเขาอายุเพียงแปดขวบ อ่อนแอ และถูกตามล่า เขาซ่อนตัวอยู่ในสวนห่างไกล และเมื่อเขาเกือบจะหิวตาย เขาก็ได้พบกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่สวยงามและบอบบาง

หญิงสาวไม่เพียงไม่ชอบรูปลักษณ์ขอทานสกปรกของเขาเท่านั้น แต่เธอยังนำอาหาร เสื้อผ้าเก่า ๆ มาให้เขาและเล่นกับเขาเป็นครั้งคราว

เขาเรียกเธอว่าเสี่ยวเทียนเทียน และเธอก็เรียกเขาว่าขอทานตัวน้อย

ขอทานตัวน้อยถึงกับสัญญากับเธอว่าเขาจะตามหาเธอ ปกป้องเธอ และแม้กระทั่งแต่งงานกับเธอเมื่อเขาโตขึ้น

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมอบจี้หยกรอบคอของเขาให้กับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ด้วย

จนกระทั่งวันที่เจ็ด ราชามังกรเฒ่าก็พบเขา เนื่องจากมีบางสิ่งที่สำคัญ ราชามังกรเฒ่าจึงพาเขาไป โดยไม่มีเวลาบอกลาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยซ้ำ

เมื่อดูรูปถ่ายบนโทรศัพท์ของเขา แม้ว่าโครงร่างจะค่อนข้างคล้ายกัน แต่เย่เทียนหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “คุณแน่ใจหรือว่าผู้หญิงในรูปคือหลินหว่านหรู”

“ใช่!”

“หรือจะหารูปถ่ายของท่านปู่หลินตอนที่เขายังเป็นเด็กจากตระกูลหลินมาเปรียบเทียบก็ได้”

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว”

เย่เทียนหยู่วางสายโทรศัพท์และออกมาทันเวลาพบกับหลิน ว่านรู่กำลังจะไปทานอาหารเช้า เขายิ้มแล้วถามว่า “หว่านหรู คุณมีรูปถ่ายตอนคุณอายุประมาณ 7 ขวบบ้างไหม”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน