ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 12

 ตอนที่ 12 ต่อไปนี้เรียกผมว่าคุณเจต

 ธีรสิทธิ์รู้ดีที่สุดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน!

เมื่อนึกถึงเอกสารที่เปื้อนกาแฟ เขาจึงไปที่ห้องทำงานเพื่อนำเอกสารนั้นกลับไปพิมพ์ใหม่ที่บริษัท

ทันทีที่เข้าไปในห้องทำงาน ธีรสิทธิ์สังเกตว่ามีคนเข้ามายุ่งกับสิ่งของบนโต๊ะทำงานของเขา

นอกจากป้ายาและยิ่งยศแล้ว ไม่มีใครแม้แต่ดวงเดือนที่เคยเข้ามาให้ห้องทำงานนี้

ใคร?

ผู้หญิงคนนั้นแอบเข้ามาในห้องทำงานของฉันหรือเปล่า?

เขาเดินไปที่โต๊ะและพบเอกสารแปลที่เขียนด้วยลายมือวางอยู่ เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอ่านข้อความจากลายมือที่เรียบร้อยเป็นระเบียบ

เขาขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเขียนงั้นเหรอ?

เธอรู้ภาษาซวาลา?

ธีรสิทธิ์ไม่อยากเชื่อ 

เมื่อเขาวางเอกสารลงบนโต๊ะเพื่อที่จะออกไปตามหาเธอมาสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ พลันก็มีกระดาษจดแผ่นเล็กหล่นออกมาจากเอกสาร มันเขียนว่า 'ฉันขอโทษที่เข้ามาในห้องทำงานของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่เมื่อคืนนี้ฉันเป็นคนทำให้เอกสารของคุณเปียก ฉันอยากช่วยคุณเท่าที่จะทำได้ ภาษาซวาลาไม่ใช่ภาษาที่คนรู้จักเท่าไหร่ ฉันเลยช่วยแปลเป็นภาษาอัคราให้คุณ มันเป็นการไถ่โทษที่ฉันทำให้เอกสารของคุณเสียหาย—รินลดา'

ธีรสิทธิ์ถือกระดาษจดแผ่นเล็กนั้นไว้ในมือขณะตรวจดูเอกสารที่แปลแล้วทั้ง 10 แผ่นด้วยลายมือของเธอ ความหงุดหงิดที่เธอเข้ามาในห้องทำงานของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตค่อย ๆ เบาบางลง

ยิ่งเห็นลายมือสวยงามเป็นระเบียบของเธอแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกสงสัยในตัวรินลดามากขึ้น 

เธอรู้ภาษาซวาลาจริง ๆ เหรอ 

ธีรสิทธิ์วางกระดาษจดแผ่นเล็กลงแล้วเข้าบริษัทไปพร้อมกับเอกสารทั้งหมด

เที่ยงแล้วกว่ารินลดาจะตื่น ป้ายาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เธอแล้ว เธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่ตื่นสาย

ป้ายาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปกติบ้านนี้เงียบเหงามาก คุณธีไม่ค่อยได้กลับมานอนบ้านเลย ตั้งแต่มีคุณเข้ามา บ้านก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้น”

รินลดายิ้ม “คุณดวงเดือนไม่ค่อยมาเหรอคะ”

ป้ายาสะดุดหูกับคำถามนั้น เธอหึงงั้นเหรอ?

รินลดาไม่ได้มีเจนตาอื่น นอกจากจะถามออกไปเพื่อเป็นการชวนคุยเท่านั้น เธอไม่น่าถามเลยจริง ๆ

"ไม่ค่ะ แต่ก่อนนี้คุณธีไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้—” ป้ายาเองก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมท่าทีที่เขาที่มีต่อดวงเดือนถึงได้เปลี่ยนไปหลังจากกลับมาต่างประเทศในครั้งนั้น?

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเธอ แล้วจู่ ๆ ทำไมเขาถึงตกหลุมรักเธอได้ในเวลาไม่กี่วัน?

ป้ายาก็งง

ว่ากันว่าจิตใจของผู้หญิงนั้นยากจะหยั่งถึง แต่สำหรับรินลดาแล้ว เธอคิดว่าจิตใจของผู้ชายนั้นก็ยากจะหยั่งถึงเช่นกัน

โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อ ‘ธีรสิทธิ์’

การหางานของเธอยังไม่คืบหน้า รินลดาไม่ต้องการอยู่บ้านเฉย ๆ เธอต้องหางานทำให้ได้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นเธอก็จะไม่สามารถพาแม่กลับมาอยู่กับเธอได้

เธอมีเงินเหลือไม่มาก ถึงแม้ว่าการอยู่ที่นี่แทบจะไม่ต้องใช้เงินอะไรเลย แต่เธอก็ยังมีค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่ของเธออยู่ดี

หลังจากที่กินข้าวเสร็จเธอจึงตัดสินใจออกไปหางานต่อ

การสมัครงานโดยไม่มีวุฒิการศึกษาและประสบการณ์การทำงานนั้นเป็นเรื่องยากมาก—อย่างรินลดาตอนนี้ไง—เธอยังคงต้องหางานต่อไป

หลังถูกปฏิเสธจากทุกบริษัท รินลดารู้ตัวแล้วว่าเธอคงเหมาะกับประเภทใช้แรงงานเท่านั้น

ร้านอาหารระดับห้าดาวกำลังรับสมัครพนักงานเสิร์ฟ

ตำแหน่งนี้ไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษาในการสมัคร ขอแค่มีปฏิภาณไหวพริบและมีความคล่องแคล่วกระตือรือร้นในการทำงาน ตอนนี้รินลดาต้องการเงิน เธอจึงตัดสินใจสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟ

การทวงคืนทรัพย์สมบัติของแม่ที่จตุเทพเอาไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย 

เจตนินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอ เขาเอื้อมมือไปจับปอยผลที่ร่วงหล่นลงมาถัดหูให้เธอ “ถ้าคุณมีปัญหาอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะ”

เขาช่วยเธอมามากพอแล้ว รินลดาจึงได้แต่ส่ายหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ระยะเวลาที่เขาได้รู้จักกับเธอนั้นยาวนาน เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอยอมทนทุกข์ดีกว่าเป็นหนี้บุญคุณคนอื่น

“อย่ารั้นนักเลยนะ”

ความดื้อรั้นที่ทำให้ใครบางคนรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ

รินลดาเม้มริมฝีปาก ไม่ใช่ว่าเธอกลัวการเป็นหนี้บุญคุณใคร แต่เธอกลัวว่าจะไม่มีปัญญาจ่ายคืนต่างหาก

เธอไม่ทรัพย์สมบัติอะไรติดตัวเลย

“มืดแล้ว คุณหมอเจตนินคงอยากกลับบ้าน” รินลดาพูดขึ้น

ที่ผ่านมาเธอมักเรียกเขาติดปากว่า 'คุณหมอเจตนิน’ เสมอ

“ริน” เจตนินมองตรงมาที่เธอ “ต่อจากนี้ไปอย่าเรียกผมว่าคุณหมอเจตนินเลยนะ เรียกผมว่าเจตดีกว่า ตกลงไหม”

เขาบอกรินลดาด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง “เรียกชื่อเล่นผมก็ได้ เรารู้จักกันมานานแล้ว แต่คุณก็ยังเรียกผมว่าคุณหมอเจตนินอยู่เลย ทำเหมือนว่าเราเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน ได้ไหมครับ?"

รินลดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาอายุมากกว่าเธอและที่ผ่านมาก็ดูแลเธอเหมือนเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง “ได้ค่ะ งั้นฉันขอเรียกว่าคุณเจตนะคะ”

"ได้สิ" เจตนินถือโอกาสขยับเข้าใกล้เธออีกนิด เขาโอบเธอไว้ด้วยรอยยิ้ม “ต่อไปนี้เรียกผมว่าคุณเจตนะครับ”

“ธีคะ นั่นรินลดาหรือเปล่า”

ธีรสิทธิ์กำลังขับรถอยู่จึงไม่ทันสังเกตผู้คนที่อยู่ริมถนน เมื่อได้ยินคำถามของดวงเดือนเขาจึงมองตาม—