ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 13

 ตอนที่ 13 เธอพูดภาษาซวาลาได้

 ร่างกายของรินลดาแข็งทื่อด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าเจตนินจะทำแบบนี้กับเธอ 

พอหายตกใจ เธอรีบผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาทันที 

ภาพที่เห็น ทำให้ธีรสิทธิ์รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เขาขมวดคิ้วด้วยความโมโห

ดวงเดือนแสร้งทำเป็นพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ “เธอมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย”

ธีรสิทธิ์รู้สึกหงุดหงิดด้วยสาเหตุอะไรเขาก็อธิบายไม่ถูก

เขาเหยียบคันเร่งจนมิดแล้วรถก็พุ่งทยานออกไป

ดวงเดือนเม้มปากและถาม “คุณโกรธเหรอคะ?”

ธีรสิทธิ์ขำแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นมัว “ผมจะโกรธทำไม”

เธอท้อง มันก็ต้องมีผู้ชายอยู่ในสมการอยู่แล้ว!

แต่การรู้ว่าเธอคบกับผู้ชายมันต่างจากการเห็นเธออยู่กับผู้ชายมาก เขารู้สึกไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก!

ไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงที่หน้าบ้านของดวงเดือน เธอยังไม่ลงจากรถในทันที แต่มองไปที่ธีรสิทธิ์แล้วพูดว่า “ธีจะเข้าบ้านก่อนไหมคะ?”

ลึก ๆ ในใจเธอกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ จึงรีบพูดเสริม “ฉันเตรียมอาหารที่คุณชอบไว้เยอะเลย—”

“เดือน” ธีรสิทธิ์ขัดขึ้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ตอนนี้เขารู้สึกสับสน เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ “ผมไม่กวนคุณนะวันนี้ คุณจะได้พักผ่อนบ้าง”

“แต่—” ดวงเดือนตัดสินใจไม่พูดต่อ เธอลงจากรถอย่างเชื่อฟัง “ขับรถดี ๆ นะคะ”

ธีรสิทธิ์ตอบรับรู้เบา ๆ และจากไป

เขาขับรถด้วยความเร็วเต็มที่เกือบตลอดทาง และก็พบว่ารินลดายังไม่ถึงบ้าน

เขาปลดกระดุมเสื้อแล้วถามว่า “เธอออกไปตอนกี่โมง?”

"เที่ยงค่ะ" ป้ายารับเสื้อแจ็คเกตจากเขา “เย็นนี้ คุณธีอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

"ยังครับ" ตอนนี้เขาไม่นึกอยากทานอะไรทั้งนั้น

เขาปลดกระดุมคออีกสองเม็ด ทั้ง ๆ มันก็ไม่ได้รัดแน่นอะไร แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัดขนาดนี้

ความรู้สึกแปลก ๆ ข้างในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก!

เขาเปิดประตูห้องทำงาน กระดาษจดแผ่นเล็กที่รินลดาเขียนทิ้งไว้ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน หัวเราะเยาะให้กับมัน “เดี๋ยวเธอก็ทำเป็นดีต่อหน้าฉัน และเดี๋ยวก็ไปทำตัวน่ารักกับผู้ชายคนอื่น เยี่ยมมากเลยรินลดา!”

เขาขย้ำกระดาษแผ่นเล็กในมือด้วยอารมณ์โกรธ

รินลดานั่งรถแท็กซี่กลับ เจตนินอาสามาส่ง แต่เธอปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธีรสิทธิ์ 

ในบ้านมีเพียงป้ายาเท่านั้น รินลดาคิดว่าธีรสิทธิ์คงยังไม่ถึงบ้าน นั่นทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมาก

เมื่อเห็นรินลดาอารมณ์ดี ป้ายาจึงทักขึ้น “อะไรทำให้คุณดูมีความสุขจังคะ?”

รินลดายิ้ม จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจาก “ฉันแค่รู้สึกอิสระเวลาที่เขาไม่อยู่บ้านเท่านั้นเองค่ะ”

ป้ายาถึงกับพูดไม่ออก

“คุณกำลังพูดถึงผมอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงเพรียวของเขาเอนพิงประตูห้องทำงานอย่างสบายๆ แต่น้ำเสียงประชดประชัน

เสียงนี้—

รินลดาหันกลับมามองอย่างตกใจ เธอเห็นเขายืนพิงประตูด้วยใบหน้าแสดงอารมณ์ขุ่นมัว

ท-ทำไมเขาถึงอยู่บ้าน?

รินลดาไม่เห็นเขาตอนเข้าบ้าน เธอจึงคิดไปเองว่าเขาไม่อยู่บ้าน เลยพูดกับป้ายาโดยไม่ทันระวัง 

“ฉัน—” รินลดากำลังจะอธิบายเมื่อธีรสิทธิ์เดินผ่านเธอไปที่ห้องอาหารและขอให้ป้ายาตั้งโต๊ะอาหารเย็น

ที่โต๊ะอาหาร รินลดาพยายามจะอ้าปากอธิบายหลายครั้ง แต่เธอก็นึกคำพูดที่เหมาะสมไม่ออก 

ธีรสิทธิ์ไม่ได้มองเธอเลย และเมื่อเขาทานเสร็จ เขาก็พูดว่า “ตามผมมา”

รินลดายืนยัน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหก

“ฉันช่วยคุณแปลเอกสารนี้ได้ แต่—” ไม่ใช่ว่ารินลดาจะโลภและหวังสิ่งตอบแทนตลอดหรอกนะ แต่ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลย มันก็คงไม่ผิดถ้าเธอจะขอสิ่งตอบแทนเป็นการแลกเปลี่ยนบ้าง 

ธีรสิทธิ์มองนิ่งที่เธอ เขาเตือนเธอก่อนที่เธอจะทันได้พูดต่อ “ถ้าคุณจะพูดถึงที่ดินในอ่าวรีพัลส์ล่ะก็ บอกไว้ก่อนเลยว่าผมไม่ให้ พวกโชคอนันต์ไม่มีปัญญาที่จะพัฒนาที่ดินผืนนี้หรอก”

ความจริง รินลดาก็ตั้งใจจะพูดเรื่องที่ดินผืนนี้แหละ แต่ด้วยวัตถุประสงค์ที่ต่างออกไป เธอไม่ได้ต้องการขอเพื่อช่วยจตุเทพ แต่เธอต้องการขอไว้เพื่อช่วยตัวเธอเอง เพื่อที่เธอจะได้มีอำนาจต่อรองกับคนอย่างจตุเทพ

แต่ตอนนี้เขาก็บอกชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ให้ 

เธอคงไม่สามารถขอที่ดินผืนนั้นเพื่อแลกกับงานแปลเอกสารนี้ได้

“งั้นฉันขอค่าจ้างค่ะ” ในเมื่อตอนนี้เธอยังทวงคืนทรัพย์สมบัติของแม่กลับมาไม่ได้ เธอก็ต้องพยายามหาเงินจากทางอื่นเพื่อมารักษาแม่ก่อน แล้วไหนจะต้องเตรียมเงินสำหรับค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงลูกที่กำลังจะเกิดมาอีก เธอคงต้องใช้เงินไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว 

รินลดาพลิกดูเอกสารที่มีมากกว่ายี่สิบหน้า “หน้าละหนึ่งพันบาทค่ะ อันนี้ฉันไม่ได้โก่งราคานะคะ”

ธีรสิทธิ์พูดอะไรไม่ออก

พวกโชคอนันต์ถังแตกขนาดนี้เลยเหรอ?

ทำไมทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูลึกลับไปหมด?

เมื่อเห็นธีรสิทธิ์เงียบไป รินลดาเข้าใจไปว่าเขาไม่ตกลงเพราะราคาที่สูงเกินไป “มันไม่ได้แพงเลยนะคะ แต่ถ้าคุณคิดว่ามันแพงเกินไป งั้นฉันจะลดราคาลงอีกหน่อยดีไหมคะ?”

"ไม่ต้อง เอาตามที่คุณเสนอนั่นแหละ”

“ได้เลยค่ะ” รินลดาหยิบเอกสารและลุกขึ้น “ฉันคงต้องใช้เวลาพอสมควร ฉันขอเอามันกลับไปทำที่ห้องนะคะ แล้วฉันจะเอามาส่งคุณทันทีที่ฉันแปลเสร็จค่ะ”

"เดี๋ยว"

"คะ?"

รินลดารอฟัง 

สายตาของเขาจ้องเธออย่างจับผิด “มีอย่างหนึ่งที่ผมอยากให้คุณเข้าใจ”