ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 201

หลัวฉิงนึกว่ามู่ซย่าไม่เคยได้ยินลูกพี่คนนี้มาก่อน เธอกลอกตามองบนพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เป็นกบในกะลาอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ไม่เคยได้ยินแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนามของท่านจง! พูดง่ายๆก็คือ แม้แต่ท่านจงที่เป็นผู้ก่อตั้งงานเลี้ยงชนชั้นสูงที่จัดแค่ปีละครั้ง เธอยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้?”

จากมุมมองของหลัวฉิง มู่ซย่าสาวชนบทผู้ที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างไม่มีสิทธิ์มาเข้าร่วมงานเลี้ยงที่อัจฉริยะจากชนชั้นสูงมารวมตัวกันเช่นนี้!

หลัวฉิงเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บแสบ “ถ้าเธอยังรู้จักมองดูสารรูปตัวเอง ก็ให้รีบไสหัวออกไปจากงานเลี้ยงนี้ซะ จะได้ไม่ต้องถูกฉันกำหลาบจนพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ขายขี้หน้าไปถึงชาติตระกูล!”

มู่ซย่าทำสีหน้าสบายๆมาโดยตลอด เธอคิดกระทั่งว่ายังไงเสียหลัวฉิงก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของหลัวอี้ เธอยอมเสมอกับหลัวฉิงก็ได้ ไว้หน้าหลัวฉิงบ้าง

แต่ตอนนี้หลัวฉิงดันเอ่ยถึง “ชาติตระกูล” นัยน์ตาทั้งสองของมู่ซย่าก็เย็นชาขึ้นมาทันที

สายตาของเธอช่างเย็นยะเยือก เพ่งมองหลัวฉิงอย่างเยือกเย็น “เธอถามฉันว่ามีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ ก็สิทธิ์ที่จะให้เธอยอมแพ้แต่โดยดีภายในเวลาสองนาทีไง

“หะ?” เหมือนว่าหลัวฉิงจะได้ยินเรื่องตลกขบขันซะแล้ว

เธอขยี้ตา พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาจากการหัวเราะ พูดกับมู่ซย่าด้วยน้ำเสียงราวกับเธอเป็นเด็กไร้ประสบการณ์ “ที่รัก เธอคงไม่คิดว่าที่เธอชนะติดกันได้ตลอดนั้น จะทำให้ชนะไปจนถึงคนสุดท้ายหรอกนะ? บอกเอาตามตรงละกัน ที่เธอชนะมาตลอด ก็เป็นเพราะเธอจับได้คู่แข่งที่เป็นพวกมือสมัครเล่นทั้งนั้น ยังไม่เคยเจอนักหมากรุกตัวฉกาจ ส่วนฉันยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย แค่พวกเพื่อนพ้องของฉัน เธอยังเอาชนะพวกเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!”

“ใช่เหรอ? ถ้าฉันชนะเธอขึ้นมาล่ะ?” ดวงตาทั้งสองของมู่ซย่าเย็นเยียบประหนึ่งดวงจันทร์ ทว่าใบหน้ากลับยิ้มไม่หุบ

หลัวฉิงหัวเราะ “ถ้าเธอชนะฉัน ฉันก็จะคุกเข่ายอมแพ้ต่อหน้าทุกคน! แต่ถ้าเธอแพ้ เธอก็ต้องคุกเข่าขอโทษฉัน เพราะความไร้มารยาทและความโง่เขลาของตัวเอง!”

มู่ซย่าหัวเราะอย่างดีใจ “งั้นก็ตกลงตามนี้”

หลัวฉิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ตกลงตามนี้!”

มู่ซย่าตอบกลับอย่างถ่อมตน “แค่ฟลุ๊คเอง คู่ต่อสู้ที่เจอมาอ่อนๆทั้งนั้น แต่คุณอะ จับได้คู่แข่งฝีมือระดับเทพๆทั้งนั้นเลย แต่ก็ยังชนะอยู่ตลอด ดูไม่ออกเลยว่าคุณเล่นหมากรุกได้เก่งขนาดนี้”

“ผู้คนต่างก็ต้องมีงานอดิเรกความชอบเป็นของตัวเอง” เยี่ยซือเจวี๋ยกำลังพูดอยู่พลางก็ผายฝ่ามือไปทางชายหนุ่มลูกครึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้าง และแนะนำให้มู่ซย่ารู้จัก “ท่านนี้คือคุณยิง เป็นนักเรียนดีเด่นของท่านจง ได้ยินท่านจงบอกว่า ศิลปะในการเดินหมากรุกของคุณยิงในตอนนี้เหนือกว่าเขาแล้ว เดี๋ยวถ้าคุณชนะคู่ต่อสู้ได้ ก็จะได้ประลองฝีมือกับเขา”

มู่ซย่าเคยได้ยินชื่อสียงของคุณยิงมาก่อน ซึ่งได้ยินมาจากตาเฒ่าจงนั่นเอง

ในตอนนั้นตาเฒ่าจงเคยพูดไว้ว่า เขามีลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์เป็นเลิศอยู่คนหนึ่ง ซึ่งก็คือคุณยิงนั่นเอง

ดูเหมือนว่าเธอจะมีโอกาสประลองฝีมือกับลูกศิษย์ของลูกศิษย์ดีเด่นของตนซะแล้ว

เธออยากดูเหลือเกินว่า “พรสวรรค์เป็นเลิศ” ที่ตาเฒ่าจงพูดถึงนี้มันจะเลิศได้ขนาดไหนกัน