ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 439

ที่หนึ่งอะไร สวี่ยิงซานไม่เข้าใจและก็ไม่อยากเข้าใจด้วย

เขาเอ่ยออกไปตรงๆ “ในเมื่อนายไม่ยอม งั้นก็ไปเจอกันที่สถานีตำรวจ นายรู้ไหมว่าพระพุทธรูปหยกองค์นี้มีมูลค่าเท่าไร? ฉันซื้อมาหกสิบล้าน หกสิบล้าน เพียงพอที่จะตัดสินให้นายติดคุกไปสองร้อยปี! ”

มู่เฉินเหล่ยนิ่งอึ้งไปทันที

หกสิบล้าน?

พระพุทธรูปหยกองค์นี้แพงขนาดนี้เลยเหรอ?!

เมื่อเห็นว่าสวี่ยิงซานหยิบโทรศัพท์ออกมาจะแจ้งตำรวจโดยไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย ดวงตาที่สิ้นหวังของมู่เฉินเหล่ยก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแววตาเฉียบคม

สวี่ยิงซานคงจะไม่เคยเห็นเขาเป็นคนในครอบครัวเลยสินะ!

ครอบครัวของพวกเขา รวมไปถึงสวี่ซิงซิง มองเขาเป็นหนูที่ข้ามถนนผ่านมา มองเขาเป็นแมลงสาบที่น่ารังเกียจ!

คนในบ้านของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นสวี่ยิงซานหรือบรรดาคนรับใช้และพ่อบ้านระดับล่าง ไม่มีใครปฏิบัติต่อเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่งเลยสักคน!

วันนี้ เขาพอแล้ว!

ดวงตาของมู่เฉินเหล่ยที่เดิมทีเต็มไปด้วยน้ำตา ตอนนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธ

เขาหลุบตาลงและลุกขึ้น ตอนที่สวี่ยิงซานกำลังจะโทรแจ้งตำรวจ เขาก็แย่งโทรศัพท์ออกมาจากมือของสวี่ยิงซาน และโยนมันลงกับพื้น

สวี่ยิงซานขมวดคิ้วแน่นจ้องมองไปที่มู่เฉินเหล่ย กัดฟันกรอดและเอ่ยว่า “ทำไม? นายจะต่อยฉันเหรอ? ”

บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกเมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวดังมาจากข้างในก็พรวดพราดเข้ามา และมองไปที่มู่เฉินเหล่ยด้วยความระแวดระวัง ท่าทางอย่างกับพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ

มู่เฉินเหล่ยส่ายหัว หัวเราะออกมาด้วยความขมขื่นและเอ่ยว่า “พ่อครับ ถึงพ่อจะไม่เคยมองผมเป็นคนในครอบครัว แต่ผมก็เคารพพ่อเหมือนเป็นพ่อแท้ๆ มาตลอด ผมจะลงไม้ลงมือกับพ่อได้ยังไงล่ะครับ? ”

สวี่ยิงซานหรี่ตาลงและถามว่า “งั้นที่นายโยนโทรศัพท์ฉันมันหมายความว่ายังไง? นายยอมหย่าแล้ว? ”

สวี่ยิงซานเอ่ยว่า “งั้นตอนนี้นายก็ไปหาเธอเถอะ หลังจากเจอเธอเสร็จแล้วก็กลับมาเซ็นหนังสือหย่า หลังจากนั้นนายก็ไปพร้อมกับเงินหนึ่งแสนได้เลย”

มู่เฉินเหล่ยพยักหน้าและเอ่ยว่า “ครับ...แต่พ่อครับ แถวนี้ไม่มีรถแท็กซี่ พ่อให้ผมยืมรถหน่อยสิครับ”

“ได้ แล้วก็นายควรจะเปลี่ยนคำเรียกได้แล้ว ฉันไม่ใช่พ่อของนาย พ่อของนายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อนแล้ว” ขณะที่สวี่ยิงซานพูดก็ยื่นมือออกไป จากนั้นก็มีบอดี้การ์ดส่งกุญแจรถมาให้ทันที

พูดตามตรง ทุกครั้งที่เขาได้ยินมู่เฉินเหล่ยเรียกเขาว่าพ่อ เขาก็รู้สึกตาลายจนเวียนหัวทุกครั้ง

ไม่ใช่ว่ามู่เฉินเหล่ยจะไม่เห็นรังเกียจบนใบหน้าของสวี่ยิงซาน เขากัดฟันกรอด และรับกุญแจรถมา จากนั้นก็เดินออกไป

พ่อบ้านที่เพิ่งมาถึงเดินสวนกับมู่เฉินเหล่ยพอดี เขามองตามแผ่นหลังของมู่เฉินเหล่ยไป และถามขึ้นมาว่า “คุณท่าน ทำไมถึงปล่อยเขาไปอีกแล้วล่ะครับ? ”

“เขาบอกว่าจะไปเจอซิงซิงเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็จะยอมหย่า และไม่มาให้พวกเราเห็นหน้าอีกตลอดกาล”

พ่อบ้านพยักหน้ารับ แต่ในใจกลับเกิดความรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี