ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 444

โจทย์ปรนัยสิบข้อ จวินหรงเซวียนทำผิดไปสามข้อ

แต่คำตอบที่มู่ซย่าเขียนไว้ด้านข้าง กลับเหมือนกับเฉลยที่อยู่ในมือทุกประการ

แสดงให้เห็นว่ามู่ซย่าทำโจทย์ปรนัยทั้งสิบข้อถูกหมด!

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?

ในใจของกู้หว่านหว่านอดรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาไม่ได้ มันไม่ควรที่มู่ซย่าจะทำข้อสอบทั้งหมดได้ถูกต้องจริงๆ ไม่ใช่เหรอ?

มือของกู้หว่านหว่านที่ถือปากกาอยู่อดกำแน่นขึ้นมาไม่ได้

แต่ไม่นานเธอก็พูดโน้มน้าวตัวเองว่า

ถึงมู่ซย่าจะทำโจทย์ปรนัยถูก แต่โจทย์ปรนัยมันก็แค่โจทย์ที่ง่ายที่สุด โจทย์ด้านหลังมู่ซย่าจะต้องมีข้อที่ทำผิดอย่างแน่นอน!

กู้หว่านหว่านสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เทียบคำตอบต่อ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อคือเมื่อตรวจมาเรื่อยๆ จนมาถึงโจทย์ข้อใหญ่ คำตอบของมู่ซย่าก็ตรงกับเฉลยในมือเธอทุกข้อ

ตอนนี้ กู้หว่านหว่านเหงื่อแตกอย่างกับฝนตก

ถ้ามู่ซย่าทำถูกทุกข้อจริงๆ งั้นที่เธอไม่ไว้ใจมู่ซย่าเมื่อสักครู่นี้ก็เหมือนเป็นการตบหน้าตัวเธอเองไม่ใช่เหรอ?

จะเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

มือที่กำลังถือปากกาอยู่ของกู้หว่านหว่านสั่นระริกขึ้นมา

ในที่สุดเมื่อเทียบคำตอบมาจนถึงโจทย์ใหญ่ข้อสุดท้าย สีหน้าของกู้หว่านหว่านก็ผ่อนคลายลงทันที เธอชี้ไปที่คำตอบและเอ่ยว่า “ข้อนี้ผิดแล้ว! ในเฉลยเขียนว่า 0.618 มู่ซย่าเขียนว่า 1 เธอทำผิดแล้ว! ”

เสียงของกู้หว่านหว่านขึ้นเสียงสูงมาก ราวกับต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง

เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้คนโดยรอบที่พากันเข้ามามุงดู และรอให้ทุกคนแสดงสีหน้าท่าทางดูถูกออกมา แต่ทุกคนกลับใช้สายตาราวกับเลื่อมใสศรัทธามองไปที่มู่ซย่า

กู้หว่านหว่านหน้าแดงขึ้นมาทันที ติ่งหูก็ร้อนไปหมด

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ มู่ซย่าที่เงียบมาตลอดก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ฉันไม่ได้ทำผิด”

กู้หว่านหว่านหันไปมองด้วยแววตาสงสัย ก็ได้ยินมู่ซย่าเอ่ยว่า “คำตอบของข้อสุดท้ายก็คือ 1 เฉลยที่เธอถืออยู่ในมือต่างหากที่ผิด”

“ห้ะ? ” กู้หว่านหว่านหัวเราะออกมาและถามว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะกำลังสงสัยเฉลยงั้นเหรอ? ”

“ทำไม ไม่ได้เหรอ? ” มู่ซย่าเอ่ยอย่างเย็นชา “เดิมทีข้อสอบชุดนี้ก็ไม่มีเฉลยอยู่แล้ว เฉลยที่อยู่ในมือเธอเป็นเฉลยที่คนอื่นทำออกมา เฉลยจะผิดก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก”

“เธอล้อเล่นอะไรอยู่? ” กู้หว่านหว่านวางเฉลยในมือลงบนโต๊ะของมู่ซย่าและเอ่ยว่า “นี่เป็นเฉลยที่อาจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยจิงตูตีพิมพ์ออกมา เธอเป็นแค่นักเรียน มีสิทธิอะไรมาสงสัยในตัวอาจารย์? ”

มู่ซย่ากวาดตามองกู้หว่านหว่านด้วยสายตาเย็นชาและเอ่ยว่า “อาจารย์ก็ผิดไม่ได้เลยเหรอ? ”

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็เสียงเสียงหนึ่งก็ดังมาจากหน้าประตู “เอะอะโวยวายอะไรกัน?! แยกไม่ออกเหรอว่าตอนนี้เป็นเวลาเรียนหรือเวลาเลิกเรียน? ”