ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 123

เมื่อจูบเธอจนหนำใจแล้วเตชินก็ถอนริมฝีปากออก พิมถึงกับหายใจหอบราวกับคนจะขาดลมหายใจ

แววตาขุ่นเคืองจับจ้องเตชินอย่างเอาเรื่อง พอหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเธอจึงเอ่ยขึ้น

" ถ้าคุณจู่โจมจูบฉันแบบนี้อีกนะ ฉันจะตบคุณจริงๆด้วย "

เตชินยิ้มอย่างพอใจสบตากับสายตาเอาเรื่องคู่นั้นแล้วเอ่ยหยอกล้อ

" งั้นจูบอีกทีนะผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะทันตบผมหรือเปล่า "

เตชินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ พิมก็เอามือมาบังหน้าไว้แล้วแล้วใช้ฝ่ามือดันหน้าเขาออกไปแล้วเอ่ย

" หยุดเลยนะ คุณอยากจะเจ็บตัวมากนักหรือไง "

เตชินเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ย

" หืม...เจ็บตัวเพราะคุณ ผมยินดีนะ "

พิมทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปทางอื่นด้วยแววตาขุ่นเคืองแล้วบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ

" บ้าบอที่สุด "

ลำแขนอันแข็งแกร่งของเตชินโอบรัดเอวคอดของเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วเอ่ย

" ทีนี้คุณจะยอมเป็นของผมคนเดียวหรือยัง "

พิมกลอกสายตามองเขาด้วยหางตาแล้วกลับมาทำหน้าบึ้งดังเดิมโดยไม่เอ่ยตอบอะไร

เตชินจับหัวเธอเข้ามาแนบชิดกับอกแกร่งแล้วเอ่ยต่ออย่างอ่อนโยน

" มีผมคนเดียวก็พอแล้วนะพิม ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ เจ็บใจ เจ็บแค้นหรือไม่พอใจผมเพราะเรื่องผู้หญิงอีก

ผมรู้ว่าผมทำได้ คุณก็ทำได้ ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว ที่ไม่ยอมให้คุณมีคนอื่น คุณต้องการเอาคืนผมใช่มั้ย "

พิมไม่ตอบและไม่สนใจ แม้ร่างกายจะถูกเขารัดไว้แน่น

แม้หน้าจะแนบชิดอกแกร่งของเขาแค่ไหน

เธอก็ยังไม่หายเคือง เตชินลูบผมเธอเบาๆแล้วเอ่ยต่อว่า

" คุณไม่ตอบผมก็ได้ แต่คุณฟังนะว่า หลังจากนี้ผมจะไม่ใจอ่อนให้กับผู้หญิงคนไหนแล้วนอกจากคุณ "

" ถ้าคุณพร่ำจบแล้ว ก็ปล่อย "

เห็นว่าพิมดูไม่เชื่อคำพูดเขาเลยเขาจึงย้ำว่า

" ผมพูดจริงๆนะพิม "

เธอไม่เชื่อคนอย่างเขาหรอก เพราะผู้ชายมักจะมาตายเพราะอุบายของหญิงงาม

ตั้งแต่อดีตก็มีมาให้เล่าขานเป็นตำนาน ไม่ว่าจะเป็นตำนานเจ้าแม่จามรีพม่าพ่ายศึกเพราะหญิงงาม

หรือแม้กระทั่งวีรกรรมที่ถูกจารึกไว้กลอุบายแม่ย่าโมหรือท้าวสุรนารีกำชัยเหนือทัพลาว

ที่ออกอุบายทำให้ทัพลาวหลงกลดื่มกันอย่างเมามายจนแตกทัพพ่ายศึก

ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบันหญิงงามล้วนมีอุบายทำให้ผู้ชายหลงกลได้อย่างแยบยล

รตีก็เช่นกันอาศัยความอ่อนหวานทำให้เตชินลุ่มหลงจนใจอ่อน

สำหรับพิมแล้วสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือผู้หญิงเพราะผู้หญิงมีร้อยเล่ห์มารยาที่น่ากลัว

เธอไม่มั่นใจในตัวเตชินเลย หากเธอจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาเธอจะมีความสุขไหม

เขาจะทิ้งเธอเมื่อไหร่ ไปหลงผู้หญิงคนใหม่ตอนไหนเธอก็ไม่สามารถคาดเดาได้

งานของเธอกับงานของเขาก็คนละสาย

ยากที่จะบรรจบพบเจอกันได้

แม้เขาจะพูดไว้ดิบดีแค่ไหน แต่เธอไม่ใช่คนเชื่อลมปากของใครง่ายๆอีกแล้ว

เพราะเธอเข็ดกับคำพูดของเขาจนจำฝังใจไปแล้ว

เตชินรู้ว่าพิมไม่มีทางเชื่อใจเขาง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เพราะเขาได้ทำลายความไว้ใจที่พิมมีให้ด้วยตนเองเขาจะยอมรับทั้งหมด

และจะค่อยๆหลอมความไว้ใจขึ้นมาใหม่เพื่อให้เธอเชื่อใจ ไว้ใจและมั่นใจที่จะอยู่กับเขาอย่างมีความสุขให้ได้

ทางด้านไตรภพเขาขับรถตามณัชชาไปยังบริษัทเพราะวันนี้เขาว่างที่จะตามจีบเธอ

ณัชชาอึ้งจนอ้าปากเหวอกะพริบตาปริบๆมองเขาอย่างเหลือเชื่อแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณรู้ได้ยังไง คุณตามสืบเรื่องฉันเหรอ "

ไตรภพส่ายหน้ารีบปฏิเสธอย่างยิ้มๆ

" เปล่าเลย ดูคุณสิคิดไปเองอีกแล้ว คุณนี่ชอบหลงตัวเองจริงๆนะ ถ้าผมได้คบกับคุณคงจะปวดหัวน่าดู "

ได้ยินดังนั้นสีหน้าณัชชาทั้งอึ้งทั้งโกรธจัดจนแทบจะคลั่งแล้ว แล้วเธอก็ตะคอกใส่เขาอย่างดุดันว่า

" ไปเลยนะ คุณออกไปจากบริษัทฉันเลย ฉันไม่ต้อนรับคนปากไม่ดีแบบคุณ แล้วอย่าโผล่หน้ามาที่บริษัทฉันอีก "

เอ่ยจนสะใจแล้วเธอก็หมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยสีหน้าบูดบึ้งอย่างอารมณ์เสียแต่เช้า

แล้วบ่นงึมงัมคนเดียวในลิฟต์ว่า

" วันนี้มันวันอะไรกันนะทำไมต้องเจอกับผู้ชายเฮงซวยปากปีจออย่างไตรภพด้วย เสียอารมณ์ชะมัดเลย "

ไตรภพมองตามทางที่ณัชชาไปแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

" คุณณัชชานี่ช่างน่าสนใจจริงๆ มีชีวิตชีวาดีไม่น่าเบื่อ คนแบบนี้สิถึงจะเหมาะกับเรา "

จากนั้นเขาก็หันมามองหน้านาวินแล้วเอ่ยขอความเห็น

" นายว่ามั้ยวิน "

นาวินมองเพื่อนด้วยแววตาสุขุมแล้วเอ่ยตอบ

" ว่ากับผีสิ ถ้าฉันเป็นคุณณัชชาฉันก็ไม่เอานายหรอก ชอบเขาแต่ไปว่าให้เขาใครมันจะอยากสนใจ "

คำบ่นของนาวินไตรภพไม่สนใจเลยสักนิดแล้วเขาก็เอ่ยต่อว่า

" มันเป็นเทคนิคในการจีบสาวเว้ย อันดับแรกต้องสร้างความสนใจก่อน พอเป็นจุดสนใจของเขาสำเร็จ เขาก็จะจำเราฝังใจเลย "

" ฝังดินสิไม่ว่า ไปกลับได้แล้ว ฉันยังมีธุระต่อ "

" ได้ครับคุณนาวิน "

จากนั้นเขาก็ขับรถออกไป ที่เขามาเพราะอยากมาส่งณัชชาก็เท่านั้นเอง