ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 212

ประธานหลิวขับรถกลับไปที่บริษัทตัวเอง

เมื่อกลับไปถึงบริษัทเธอก็เดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง

โทรไปหาคนๆหนึ่งที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ เมื่อปลายสายรับสาย เธอจึงเอ่ยขึ้น

" คุณป๊อบ คุณต้องช่วยฉันนะ "

" ให้ผมช่วยอะไร ช่วยคุณแล้วผมได้อะไรล่ะ "

ป๊อบนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานแววตาขณะคุยโทรศัพท์ดูสุขุมเคร่งขรึม

ประธานหลิวได้ยินถ้อยคำและน้ำเสียงเนือยๆอย่างไม่ทุกข์ร้อนของประธานป๊อบ

เธอถึงกับอึ้งไป อ้าปากค้าง จนพูดอะไรไม่ออก นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่รู้สึกตัว

ตอนนี้เธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว

พอได้สติเธอจึงเอ่ยว่า

" คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง "

ป๊อบที่อยู่ปลายสายยิ้มเย็นขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย

" เราเพิ่งจะรู้จักกัน ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย

อยู่ๆมาขอให้ผมช่วย ช่วยเรื่องอะไรล่ะ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย "

ประธานหลิวที่มืดแป็ดด้านได้ยินดังนั้น

เธอเครียดและโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

จึงตะคอกเสียงกร้าวผ่านโทรศัพท์ออกไปว่า

" คุณป๊อบ ฉันจะถามคุณอีกครั้ง คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!!! "

ป๊อบยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" เอ๋...ประธานหลิว คุณมาใส่อารมณ์กับผมแบบนี้ไม่ได้นะ นี่คือวิธี การขอความช่วยเหลือแบบประธานหลิวเหรอครับ "

ประธานหลิวได้ฟังก็เดือดดาลจนหน้ามืดตามัวเธอพยายามสงบสติอารมณ์ลง

จากนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมกับเอ่ยเสียงเย็นว่า

" หึๆๆ ประธานป๊อบ ดูเหมือนว่าฉันจะประมาทคุณเกินไป คุณร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ

คุณมันร้ายเงียบ แสร้งทำตัวเป็นคนดี ทำฉันไว้ใจจนตกหลุมพรางที่คุณวางไว้

ฉันไม่แปลกใจเลยที่ภรรยาของเตชินไม่เลือกคุณ อาจเป็นเพราะเธอคงจะรู้ตัวตนของคุณดี

จึงเลือกเตชิน แม้เตชินจะร้ายและเลือดเย็น แต่เขาตรงไปตรงมาไม่เหมือนคุณ

มาเข้าหาฉัน แสร้งเป็นคนดี กล่อมให้ฉันเชื่อแล้วหลอกใช้ความรักที่ฉันมีให้เตชิน

เป็นเครื่องมือในการทำให้ภรรยาของเตชินเข้าใจผิด จากนั้นคุณก็จะเป็นคนดีที่คอยปลอบใจอยู่เคียงข้างเธอ

ในวันที่เตชินกับภรรยาทะเลาะกัน ดูเหมือนคุณจะวางแผนทุกอย่างไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว

แต่เสียใจด้วยคุณทำไม่สำเร็จหรอก เพราะเตชินรักภรรยาเขามาก

คนอย่างเขาทำร้ายคนอื่นได้โดยไม่ลังเลเพื่อคนที่ตัวเองรัก

และครั้งนี้มันก็พิสูจน์แล้วว่าแผนคุณล้มเหลว เพราะบริษัทฉันล้มละลาย

เตชินใช้วิธีนี้เพื่อกลับไปอธิบายกับภรรยา คุณคิดดูสิ

ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนบ้างที่จะไม่ภูมิใจในตัวเองเมื่อสามีรัก

ใครจะไม่ใจอ่อนบ้างเมื่อสามีพิสูจน์ตัวเองขนาดนี้ "

ได้ยินดังนั้นคิ้วของป๊อบก็ถึงกับขมวดเป็นปมเผลอกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัวเหมือนถูกจี้ถูกจุด

สักพักเหมือนจะคิดอะไรได้ คิ้วที่ขมวดก็คลายออกแล้วเอ่ยกับประธานหลิวว่า

" อือ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะใช้วิธีนี้ได้ผล

แต่ใช้กับพิมไม่ได้แน่นอน

เพราะพิมไม่ใช่ผู้หญิงเชื่อคนง่าย เธอเชื่อสายตาตัวเอง เกรงว่ามีแต่คุณที่ได้รับผลกระทบ

ส่วนผม ผมมั่นใจว่าผมทำสำเร็จ เพราะผมรู้จัก

พิมดีกว่าเตชินของคุณ

เตชินคงที่คิดว่าจะจัดการกับคุณแบบนี้ เพื่อระบายความโกรธให้พิม

แล้วใช้มันเป็นข้อแก้ตัว เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองนั้น

เขาคิดผิดแล้ว และอาจจะช้าไปกว่าการตัดสินใจของพิมที่ผมรู้จักก็ได้ "

" ดูเหมือนคุณจะมั่นใจว่ารู้จักหล่อนมากจริงๆ "

" แน่นอน ว่าผมรู้จักพิมดี ไม่งั้นผมกับเตชินคงจะไม่พากันรักตกหลุมและเห็นค่าเธอขนาดนี้หรอก

นอกจากหน้าตาแล้วเธอควรค่าแก่การครอบครอง มีค่ากว่าคนรวยเช่นคุณอีก "

ประธานหลิวถูกเปรียบเทียบแบบนั้นในใจเกิดความไม่พอใจอย่างมาก

[ อยากจะรู้นักว่าหล่อนมีดีอะไร ถึงทำให้เตชินกับประธานป๊อบทุ่มเทขนาดนี้ ]

จากนั้นเธอก็เอ่ยกับป๊อบต่อว่า

" ประธานป๊อบหลอกใช้ฉันแล้วเฉดหัวทิ้งแบบนี้ คุณเคยได้ยินมั้ย

ป๊อบเงียบและไม่ปฏิเสธ ใช่เขารักเธอ แต่เธอไม่รักเขาแล้ว ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

ป้องเห็นดังนั้นก็รู้คำตอบทันที เขาจึงเอ่ยว่า

" พี่ควรยอมรับความจริงได้แล้วนะ เธอไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของพี่

คุณณัชชาต่างหาก ที่เกิดมาเพื่อเติมเต็มชีวิตพี่ อีกอย่างพี่พูดเรื่องศิลธรรมเองนะ

หวังว่าพี่จะไม่ทำผิดศิลธรรมซะเอง พี่ควรจะตามไปง้อคุณณัชชาที่บ้านไร่บนดอย ที่เชียงใหม่

สายของเรารายงานมาว่า เธอใช้เวลาว่างปลูกผัก ปลูกดอกไม้กับชาวสวนทุกวัน นี่เป็นที่อยู่ของเธอ "

ป้องวางแผนที่ที่ณัชชาไปอยู่ลงตรงหน้าพี่ชายแล้วเอ่ย

" ดูเหมือนเธอจะเสียใจมาก ถึงได้ไปหลบอยู่บนดอยอย่างเงียบๆ

ถ้าพี่ไม่ตามไปง้อมัวแต่สนใจเรื่องคุณพิมล่ะก็

พี่อาจไม่มีสิทธิ์ในการเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอแล้วนะ

อืม...เอางี้มั้ย หากพี่ห่วงเรื่องคุณพิม ผมจะส่งคนตามดูแลเธอแบบห่างๆ "

ป๊อบหันมายิ้มให้น้องชายอย่างเห็นด้วยแล้วเอ่ย

" อือ ได้ ขอบใจ งั้นพี่จะเดินทางไปเชียงใหม่วันนี้เลย ส่วนเรื่องในบริษัทกับเรื่องคุณพิมฝากนายด้วยละกัน แล้วจะพาหลานกลับมาให้นาย "

" ครับ พี่สบายใจได้ทางนี้ผมจะดูแลเอง ตามง้อภรรยาให้สำเร็จล่ะ ไม่งั้นผมจะฟ้องพ่อกับแม่ "

" รู้แล้ว "

แล้วป๊อบก็ลุกจากเก้าอีกก้าวเท้ายาวเดินออกไปจากห้องของตัวเอง เพื่อเดินทางไปหาณัชชาที่เชียงใหม่

คนขับรถส่งป๊อบไปสนามบิน พอไปถึงเขาก็เข้าไปเช็คอินแล้วทำตามขั้นตอนต่างๆ

ไม่นานก็เดินไปขึ้นเครื่อง แล้วเครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าท่ามกลางก้อนเมฆ

ป๊อบหยิบหูฟังมาใส่นั่งฟังเพลงชิวๆบนเครื่อง

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆเครื่องบินก็เข้าสู่เขตเชียงใหม่แล้วร่อนลงจอด ณ ท่าอากาศยาน

ป๊อบเดินลงจากเครื่องบินแล้วออกไปขึ้นรถที่จุดรับส่งผู้โดยสาร

เดินทางต่อไปยังโรงแรมที่จองไว้แล้ว เข้าเช็คอินกับพนักงานโรงแรม

พอได้คีย์การ์ดห้องแล้วก็เดินไปขึ้นลิฟต์ ไปที่ห้องของตัวเอง

พอถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไปแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างสบายใจ หยิบแผนที่ออกมาดูแล้วพึมพำกับตัวเองว่า

" ณัชชา ผมขอโทษ พรุ่งนี้เจอกันนะ "