ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 90

รตีออกมารอเตชินที่หน้าบ้าน พี่เลี้ยงที่ดูแลเธอก็รู้สึกเป็นห่วงและสงสารเธอ ที่ตั้งตารอคอยการมาของเตชิน

" คุณรตีกลับเข้าไปรอในบ้านก่อนดีมั้ยคะ

ข้างนอกอากาศหนาวเดี๋ยวจะไม่สบายเอา "

พี่เลี้ยงเอ่ยอย่างสุภาพ

รตีมองไปยังพี่เลี้ยงแล้วเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

" ก็เพราะรตีอยากจะไม่สบายไงคะ รตีถึงออกมารอข้างนอกตากลมเล่นแบบนี้

เตชินจะได้รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้รตีป่วยแล้วมาอยู่ดูแลรตีตลอด พี่เข้าใจมั้ย "

" เข้าใจค่ะ "

พี่เลี้ยงเอ่ยตอบอย่างจนปัญญาที่จะเอ่ยต่อ

รตีรอเตชินจนร่างกายเย็นเฉียบใบหน้าขาวซีดไปหมด

เมื่อผู้เป็นพ่อกลับมา เห็นลูกสาวนั่งตากลมก็รีบลงจากรถ

แล้ววิ่งมาหาลูกสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเอ็ดใส่พี่เลี้ยง

" ทำไมคุณถึงพารตีออกมาข้างนอกแบบนี้

ผมจ้างคุณมาดูแลลูกสาวผมนะไม่ได้จ้างให้มาเอาเงินเดือนอย่างเดียว หัดใช้สมองบ้าง "

คนเป็นพี่เลี้ยงรู้สึกโกรธมาก แต่ก็กดความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วก้มหน้าก้มตาเอ่ยเพียงสั้นๆ

" ขอโทษค่ะ "

แล้วแม่ของรตีก็เดินออกมาจากในบ้านมองไปยังสามีอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยเสียดสีขึ้น

" คุณรู้จักเป็นห่วงลูก รู้จักกลับมาบ้านด้วยเหรอ หายไปไหนมาทั้งคืนล่ะ ไปขลุกอยู่กับอีเมียน้อยคนไหนอีก "

" คุณมาลา! "

พ่อของรตีเอ่ยตะคอกขึ้น ด้วยความหงุดหงิดใจที่กลับมาถึงก็มาเจอภรรยาที่พูดจาเสียดสีไม่เข้าหู

" ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหน ออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อวาน กลับมาเอาป่านนี้ ไม่มีเมียดีๆคนไหนทนอยู่เฉยๆได้หรอก "

คุณหญิงมาลา แม่ของรตีด่าสามีชุดใหญ่ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

ทำให้คุณศักดิ์ดา พ่อของรตีถึงกับทนไม่ไหวเอ่ยเสียงกร้าวขึ้นมาทันที

" ก็เพราะในบ้านมีเมียแบบคุณไง ผมถึงไม่อยากอยู่ น่ารำคาญ! "

รตีทนฟังเสียงผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่ทะเลาะกันข้ามหัวเธอไปมาไม่ไหว

ด้วยความโมโห เธอจึงกรีดร้องขึ้นเสียงดังแล้วเอ่ยอย่างบ้าคลั่ง

" กรี๊ด...ออกไป! ออกไปให้หมด

ออกไปให้พ้น รตีไม่อยากเห็นพวกคุณ ออกไป "

เสียงกรีดร้องของรตี ทำให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่สงบลงแล้วหันมาสนใจลูกสาว

พ่อของรตีจึงเอ่ยขอโทษลูกสาวอย่างรู้สึกผิด

" รตีพ่อขอโทษนะลูก ลูกอย่าโกรธเลยนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ "

ผู้เป็นแม่ก็เข้ามาหาลูกสาวแล้วเอ่ย

" แม่ก็ขอโทษนะลูก แต่นี่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ลูกอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ "

รตีมองหน้าพ่อกับแม่ แล้วเอ่ยด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างดุดัน ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนหรืออ่อนแอเลยแม้แต่น้อย

" พวกคุณไม่ต้องมาขอโทษฉัน ออกไปให้หมด พวกคุณจะตีกัน

จะฆ่าจะแกงกันยังไง ก็ไปทำที่อื่น อย่ามาทำต่อหน้าฉัน ออกไป! "

ท่าทางดุดันของรตี ทำให้พ่อกับแม่เริ่มรู้สึกได้ว่าลูกสาวของพวกเขาไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไปแล้ว ดูยังไงก็ไม่ใช่

จากนั้นพ่อของรตีก็ไม่เอ่ยอะไรอีกเดินเข้าไปในบ้านแล้วเก็บกระเป๋า

จากนั้นก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจลูกและภรรยาอีก

ส่วนแม่ของรตีก็ขับรถออกจากบ้านไปเช่นกัน

รตีมองดูพ่อกับแม่ออกไปกันหมดเธอก็หัวเราะขึ้นอย่างกับคนไร้สติ

" เหอะๆ ออกไปเลย ออกไปให้หมดเลย อยู่ไปก็มีแต่ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ไหว "

จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหา

เตชิน

เตชินเห็นเธอโทรเข้ามาจึงกดรับสายเธอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" ครับรตี ผมใกล้จะถึงแล้วรออีกแป๊บนะคะ "

" ได้ค่ะ คุณไม่ต้องรีบนะคะ ค่อยๆขับมา "

รตีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานใบหน้าเกรี้ยวกราดดุดันเมื่อกี้แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตามน้ำเสียง

ทำเอาพี่เลี้ยงของเธอถึงกับอึ้งไปเลยและรู้สึกกลัวอารมณ์ของเธอขึ้นมา

[ นี่คนหนึ่งคนอารมณ์สามารถเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ ]

ไม่นานเตชินก็ขับรถมาถึงบ้านของรตี เขาเข้ามาจอดรถ

แล้วเปิดประตูลงมาหารตีด้วยความเป็นห่วง

เข้ามาคุกเข่าต่อหน้ารตี แล้วจับมือของเธอที่เย็นเฉียบมากุมไว้พร้อมกับเป่าให้ความอบอุ่น

จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

ยังรู้สึกรำคาญอีกด้วย

และยังมีความรู้สึกผิดต่อพิมนิดๆ จากนั้นเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ

" ก็เพราะว่าคุณไม่สบาย ผมไม่อยากทำให้อาการของคุณหนักกว่าเดิม "

" เมื่อก่อนเรายังทำกันได้เลยนี่คะ คุณเป็นคนบอกเองว่า การทำแบบนี้ทำให้เราหายหนาวได้ "

รตีแสร้งเอ่ยอย่างไร้เดียงสาจ้องมองเตชินตาไม่กะพริบ เตชินจึงเอ่ยว่า

" นั่นมันเมื่อก่อนแล้ว ตอนนั้นคุณยังแข็งนี่ครับ

เอาเป็นว่าคุณนอนพักแล้วกันนะ

เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ คุณนอนพักเยอะๆ

ห่มผ้าห่มหนาๆร่างกายจะได้อุ่นเร็วขึ้น "

เอ่ยจบเตชินก็ลุกขึ้นลงจากเตียงของรตี แล้วหันมาห่มผ้าให้เธอ พร้อมกับเอ่ยอย่างอ่อนโยน

" ผมต้องรีบไปประชุม คุณอย่าดื้อนะ ผมชอบคนที่เชื่อฟัง ว่านอนสอนง่ายนะ ไม่ดื้อนะครับ

พักผ่อนให้ดีแล้วผมจะมาหาใหม่ "

เอ่ยจบเขาก็จูบไปที่หน้าผากของรตีเบาๆ

แล้วเดินออกไปเลย

รตีโมโหมากที่ไม่ได้ดั่งใจต้องการ ไม่ได้มีอะไรกันกับเตชิน

เธอรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของเตชินที่พยายามจะปฏิเสธเธออย่างชัดเจน

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองตามหลังของเตชินแล้วกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด

พอเตชินขับรถออกไปเธอก็โยนทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้าออกไปอย่างคลุ้มคลั่ง

" นังพิมเพราะแกคนเดียว เพราะแกคนเดียว

ถึงทำให้พี่เตชินเปลี่ยนไป "

เตชินขับรถกลับมาที่บริษัทด้วยสีหน้าครุ่งคิด ด้วยความวิตกกังวลใจ

ว่าตัวเองหมดแพชชั่นไปแล้วหรือเปล่า

ถึงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกร่วมกับผู้หญิงแล้ว

" แต่ยกเว้นพิม ไม่เข้าใจ ทำไมร่างกายเราถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้

ทำไมถึงมีอารมณ์แต่กับพิมคนเดียว พอเจอเธอแล้วมักจะควบคุมตนเองไม่ค่อยได้ "

เขาพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

" สงสัยจะต้องไปปรึกษาแพทย์เฉพาะทางแล้ว "